Αυτό με είχε ρωτήσει μια φίλη που δέν τρέχει όταν της είχα πεί για τον αγώνα που έγινε σήμερα που θα τρέχανε μόνο γυναίκες στα πλαίσια της ευαισθητοποίησης για την μάχη ενάντια στον καρκίνο του μαστού.Προσπαθούσα να την πείσω να τρέξει αυτή τη μικρή απόσταση και τον σκοπό που γινόταν όλο αυτό.
"Ρε συ; τί ερώτηση είναι αυτή;". "Πώς, δεν θα έχει άντρες στον τερματισμό να μας περιμένουν;" Απάντησε η φίλη μου...το ματαιόδοξο πλάσμα που βαριέται να τρέχει.
Παρόλο που δεν θα έτρεχα, πήγα σαν θεατής απο νωρίς να συνδράμω με την παρουσία μου σαν θεατής σε αυτή τη προσπάθεια και να χειροκροτήσω όλες όσες τρέξανε, φίλες μου ή μη.
Πάνω απο 200 "κορίτσια" όλων των ηλικιών περάσανε την γραμμή εκκίνησης και αντίστοιχα την γραμμή του τερματισμού με ένα γεμάτο χαμόγελο και ένα τριαντάφυλλο που τους δίνανε στην μέση της διαδρομής.Αναμνηστικά μετάλια στο τέλος, δωράκια και τα χαμόγελα δίνανε και πέρνανε.
Το μήνυμα του αγώνα πέρασε και ακούστηκε δυνατά και η ρόζ κορδέλα ήταν καρφιτσωμένη σχεδόν σε όλων το μπλουζάκι.
Και όσο γι αυτό που ρώτησε η Ελένη... Όχι μόνο αγόρια, χαμός γινότανε. Γιορτη κανονική. Να περιμένουμε όλοι τις φίλες μας, άλλοι τις κόρες τους, τις γυναικές τους, τις μητέρες τους κτλ.... Σας χειροκροτήσαμε όλες και είσασταν όλες όμορφες.
Ευχαριστούμε για τον τρόπο που μας περάσατε ένα μήνυμα που μας αφορά όλους και κυρίως όλες..
