Συνέχεια απο τη προηγούμενη ανάρτηση.Ναί λοιπόν ήρθε η εκλεκτή όπως την ανέφερε ένας φίλος. Τα συναισθήματα όλα όμορφα, μια ολοκλήρωση, μια πρωτόγνωρη ευτυχία, καταστάσεις του εσωτερικού κόσμου απερίγραπτες.
Μαμά και κόρη χαίρουν άκρας υγείας και ήρθαμε πάλι σπίτι.
Ένα απο τα πρώτα πράγματα που έμαθα γυρίζοντας στο σπίτι μαζί με το μωρό, είναι οτι όλες οι δουλειές πλέον γίνονται ή πρέπει να μάθω να γίνονται με το ένα χέρι. Ένα μπιμπερό , μία πετσέτα, το μωρό το ίδιο ή κάτι σχετικό με αυτό πάντα απασχολεί το ένα απο τα δυο χέρια.
Ένα άλλο είναι τα τρελά εγερτήρια. Ούτε στις ειδικές δυνάμεις του στρατού δε ξύπναγα τόσες φορές μέσα στη νύχτα. Είμαστε τυχεροί που η μικρή έχει βγάλει καλό χαρακτήρα και σε αυτές τις λίγες μέρες κλαίει μόνο αν πεινάει ή αν έχει λερωθεί. Η ατυχία μας είναι οτι και τα δύο συμβαίνουν αρκετά συχνά.
Ο ύπνος γίνεται είδος πολυτελείας και τριγυρνάς- μάλλον σέρνεσαι- άυπνος μέσα στο σπίτι σου σαν ναρκομανής . "Φιλαράκι , μήπως έχεις ένα ευρώ;" Έχει γίνει το αστείο μας .
Μέχρι πριν λίγο καιρό το χρώμα που δε μου άρεσε με τίποτα ήταν το ροζ. Τώρα έχοντας ένα βαμένο ρόζ δωμάτιο στο σπίτι, ροζ ρουχαλάκια , ροζ μπαλόνια, ροζ σαχλαμάρες, όχι μόνο το συμπάθησα άρχισα να το βρίσκω πολύ όμορφο και για άλλες περιστάσεις.
Ένα απο τα δύσκολα που μπορέσαμε να βολέψουμε ήταν οι συγγενικές επισκέψεις. Κάτσε ρε μεγάλε να ηρεμίσουμε πρώτα και μετά θα το δείς και το μωρό. Άσε που καλό του κάνει να μην το πασπατεύει όλος ο κόσμος τις πρώτες μέρες.
Φίλοι καλοί, φίλοι αληθινοί δείξανε πόσο χάρηκαν με τη χαρά μας με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Άλλοι πάλι περιορισμένοι μέσα στην μικρότητα τους .. ούτε το τυπικό να σας ζήσει δεν αξιώθηκαν να γράψουν σε ενα μήνυμα στο κινητό .. αδιάφοροι μεν... ισως το διαβάσουν εδώ μέσα δε, και εδώ για μενα τελειώνει.
Σε ποιον μοιάζει το παιδί. Όπως στα περισσότερα σόγια , οι γιαγιάδες βρίσκουν χαρακτηριστικά που έχει η δική τους η μεριά. Λακάκια, μάτια, μαλλί όλα παίζουνε. Μέχρι και ποιανού τα πόδια μας είπαν οτι έχει πάρει. Για τη μύτη όμως δε σηκώνει αμφιβολία .. ξέρουμε απο τώρα απο ποιον τη κληρονόμησε.
Τα μωρά σίγουρα δε συνοδεύονται απο φυλλάδιο οδηγιών έτσι πάντα υπάρχει κάτι που διαφεύγει απο όποιο βιβλίο σχετικό και να πιάσεις στα χέρια σου. Και πάντα μαθαίνουμε κάτι νέο.
Προσωπικά πιστεύω οτι αν υπάρχει θεός σίγουρα είναι γυναίκα. Έχω τα δικά μου επιχειρήματα γι αυτό , μου τα επιβεβαίωσε και μου τα ενίσχυσε η εμπειρία που έζησα μέσα στην αίθουσα τοκετών 7 ολόκληρες ώρες μέχρι να βγεί το πλασματάκι δίνοντας τέλος σε αγωνίες και άσχημες σκέψεις των τελευταίων ωρών. Μια μεγάλη περιπέτεια με αίσιο τέλος.
'Aγγιξα τη κόρη μου πριν ακόμα κοπεί ο λώρος ..... ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ.
Η στάση της Μαρίας σε αυτά που πέρασε, η μαγκιά που έβγαλε, η υπομονή, η δύναμη που έκρυβε μέσα της . Δεν υπάρχει περίπτωση να φτάσω στα όρια μου ποτέ και να μην μου έρθουν στο νου αυτές οι στιγμές δίνοντας μου κουράγια να συνεχίσω, να ξεπεράσω ενδεχομένως τον εαυτό μου.
Όσο και να γράψω , μετά θυμάμαι κι άλλα. Οπότε ας πάμε πάλι στα του Τρεχαλάκη.
Οι προπονήσεις.
Οι προπονήσεις αυτή τη περίοδο ήρθανε σε δεύτερη μοίρα και αυτό είναι νομίζω το φυσιολογικό μέχρι να βρούμε τους ρυθμούς μας. Ο μαραθώνιος πλησιάζει αλλά για φέτος οι προτεραιότητες είναι διαφορετικές
Έτσι και αλλιώς τώρα αρχίσαμε και ένα άλλο είδος τρεξίματος. Ένα συνεχόμενο , όμορφο, πολύ γλυκό τρέξιμο.
Σαν να το έλεγε με το πονηρό χαμόγελο που συμπτωματικά σχημάτισε με μια κίνηση των μυών του προσώπου η μικρή , τη μέρα που τη φέραμε σπίτι:
"Τώρα θα δείτε τρέξιμο.."
Η μαμά και ο μπαμπάς όμως ήταν απο πρίν δρομείς, έτσι σίγουρα θα τα πάνε καλά με τον νεο τους ρόλο.
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές με όποιον τρόπο κι αν μου μεταδόθηκαν και ευχόμαστε με τη σειρά μας, ότι καλύτερο στον κάθε ένα ξεχωριστά.
