"
Την ανάρτηση με το συγκεκριμένο θέμα ήθελα να τη κάνω εδώ και πολύ καιρό αλλά λόγω άλλων προτεραιοτήτων την άφηνα για μετά ... Μετά συναντούσα πάλι μπροστά μου αυτά που περιγράφονται παρακάτω, πάλι έλεγα αργότερα θα ασχοληθώ με αυτό στο μπλογκ μου αλλά πάλι το άφηνα... Επιτέλους μετά από καιρό βρήκα χρόνο να το κάνω..
Έχω πάρει συγκεκριμένη θέση επώνυμα πλέον για τη συνοδεία δρομέων από πεζούς (και όχι μόνο) φίλους τους σε αγώνες, τη στιγμή που ο διοργανωτής απαγορεύει τέτοιου είδους βοήθεια.
Την ανάρτηση με το συγκεκριμένο θέμα ήθελα να τη κάνω εδώ και πολύ καιρό αλλά λόγω άλλων προτεραιοτήτων την άφηνα για μετά ... Μετά συναντούσα πάλι μπροστά μου αυτά που περιγράφονται παρακάτω, πάλι έλεγα αργότερα θα ασχοληθώ με αυτό στο μπλογκ μου αλλά πάλι το άφηνα... Επιτέλους μετά από καιρό βρήκα χρόνο να το κάνω..Έχω πάρει συγκεκριμένη θέση επώνυμα πλέον για τη συνοδεία δρομέων από πεζούς (και όχι μόνο) φίλους τους σε αγώνες, τη στιγμή που ο διοργανωτής απαγορεύει τέτοιου είδους βοήθεια.
Η συνοδεία αθλητών είναι θέμα σοβαρό που δυστυχώς δεν αντιμετωπίζεται από τους ίδιους τους δρομείς με τη βαρύτητα που του αναλογεί..
Το φαινόμενο να τρέχει κάποιος αθλητής και δίπλα του να τρέχει κάποιος που δεν είναι δηλωμένος στον αγώνα, να μιλάνε ή να τον τροφοδοτεί, το απαντάμε κυρίως σε αγώνες υπερμαραθωνίου. Στους μικρότερους αγώνες μέχρι και τον μαραθώνιο δε γίνεται αυτό και αν γίνει συνήθως και ο "pacemaker" φοράει νούμερο και είναι δηλωμένος κανονικά και τρέχουνε μαζί στον αγώνα. Στη τελική είναι αστείο να θέλει βοήθεια απ ' έξω κάποιος για να τρέξει για παράδειγμα έναν ημιμαραθώνιο...
Τι γίνεται όμως στα πολύωρα και στις υπεραποστάσεις.. Το σωστό θα ήταν να πηγαίναμε όλοι με τους κανονισμούς και οι κανονισμοί απαγορεύουν αυτό που περιγράφω. Υπάρχουν βέβαια αγώνες που επιτρέπεται να σε ακολουθήσει συνοδός ακόμα και με ποδήλατο (π.χ. στο γύρο της λίμνης Μπάλατον στην Ουγγαρία) όμως αυτές είναι εξαιρέσεις. Ακόμα και η βοήθεια από το δικό σου πλήρωμα που σε υποστηρίζει με αυτοκίνητο δίνεται σε προκαθορισμένα από τη διοργάνωση σημεία και οπουδήποτε αλλού αποτελεί παράβαση.
Δυστυχώς λίγο η άγνοια των κανονισμών ή οτι δεν τους διαβάζουμε πάντα προσεκτικά, λίγο η κουτοπονηριά μας, λίγο η αδυναμία του διοργανωτή να διαφυλάξει τον αγώνα σε όλα του τα σημεία , αλλά κυρίως ... ο ενθουσιασμός των φίλων είναι αυτά που κάνουν τον αθλητή ηθελημένα ή άθελα (εδώ βάζω αστερίσκο) του να παραβεί τον κανονισμό...
Κάποιοι συναθλητές εσφαλμένα πιστεύουν πως αυτό επηρεάζει κυρίως τους αθλητές που μάχονται για τις πρώτες θέσεις, έτσι κάποτε που το συζήτησα με κάποιον με μια μέτρια εμφάνιση σε ένα 6ωρο μου είπε, "δεν έγινε και τίποτα, εγώ έτσι και αλλιώς δεν πήγαινα για τη πρώτη θέση". Κάτι που γενικά έχει ακουστεί σαν δικαιολογία και άλλες φορές και από άλλα παιδιά σε άλλους αγώνες...
Και όμως, σαφώς και έγινε κάτι... δεν στέκει το δεν έγινε και τίποτα..Σαφώς και η εξωτερική βοήθεια είναι καταλυτική ανάμεσα σε δύο αθλητές που κοντράρονται για το ποιος θα βγει νικητής.. όμως ακόμα και για τον τελευταίο αθλητή έχει σχέση, όπως ακόμα και αυτόν... που βαδίζει σύννομος με τους κανόνες τρέχοντας μόνος του, γιατί αυτόν εκείνη την ώρα τον κλέβεις ακόμα και αν δεν επηρεάσει αυτό τη τελική του επίδοση.
Το αναλύω ευθύς αμέσως...
Στον υπερμαραθώνιο βρίσκεσαι σε μια διαδικασία που έχεις να αντιμετωπίσεις πολλές και διαφορετικές καταστάσεις και οι δυνάμεις σου όπως και η ψυχολογία σου την ώρα που τρέχεις, κάνουν σκαμπανεβάσματα.. Σε έναν πολύωρο αγώνα (πόσο μάλλον σε μια μικρή επαναλαμβανόμενη κυκλική διαδρομή) ένα ακόμα που έχεις να αντιμετωπίσεις από κάποιο σημείο και μετά είναι η μονοτονία .. της κίνησης, ίσως των παραστάσεων, σε συνδυασμό με τα σκαμπανεβάσματα της διάθεσης και των δυνάμεων.. Εδώ βρίσκεται η ουσία της βοήθειας που δίνει ο "από έξω". 'Οταν από το πουθενά έρθει ένας φίλος μου να μου δώσει ρυθμό, να τρέξει δίπλα μου τη στιγμή που "ταλαιπωρούμαι" μέσα σε έναν αγώνα, να με κάνει να "ξεχαστώ" (αν δεν μου δώσει και δυνατό τέμπο) αυτόματα αυτό μου δίνει (ψυχολογικό κυρίως) πλεονέκτημα έναντι αυτού που είναι μόνος του με τον εαυτό του, στον ίδιο δρόμο με μένα που μου κάνει παρέα ο φίλος μου και έχω τη νέα αλλαγή παραστάσεων και ερεθισμάτων.. Ακόμα και τελευταίος να βγω... κάνω χρήση μιας βοήθειας που ο διοργανωτής την έχει απαγορεύσει...
Πολλές φορές αυτοί που μπαίνουν έτσι, για λίγα χιλιόμετρα στον αγώνα είναι κοντινοί φίλοι του δρομέα, δρώντας έτσι κυρίως από τον ενθουσιασμό έχοντας άγνοια των κανονισμών.. Και εδώ επιστρέφω στον αστερίσκο που έβαλα παραπάνω, οπού ακόμα και να μην το ήθελε αυτό ο αθλητής είναι υποχρεωμένος να εξηγήσει στη παρέα του τι και πως και να τους απομακρύνει από δίπλα του.. Φάουλ όταν αυτό γίνεται από συνοδούς που γνωρίζουν τους κανονισμούς, ακόμα πιο μεγάλο όταν ο συνοδός τυχαίνει να είναι ο προπονητής του αθλητή σπρώχνοντας τον προς τη πρωτιά ή διοργανωτής παρόμοιων αγώνων.
Κάποιος θα πει, ωραία τα γράφεις εσύ τα λένε οι κανονισμοί κ.α , αλλά ποιος θα μου απαγορεύσει στη τελική να τρέξω μόνος μου σε έναν δημόσιο δρόμο χωρίς να είμαι γραμμένος στον αγώνα και να κάνω οτι θέλω και να "τραβήξω" άμα θέλω και τον φίλο μου που αγωνίζεται..
Κανένας λοιπόν δεν μπορεί να στο απαγορεύσει να το κάνεις αν πρόκειται για δημόσιο δρόμο, έχει όμως το δικαίωμα ο διοργανωτής να αποβάλλει ή να τιμωρήσει τον αθλητή που κάνει χρήση της δικής σου βοήθειας στον δικό του αγώνα. Αυτός ο αθλητής όμως μπορεί να είναι ο δικός σου φίλος ή συγγενής που εσύ βοηθάς.
Κάποιοι αγώνες υπεραποστάσεων έχουν τη μορφή αναβίωσης αρχάιων άθλων.. Εδώ αρκεί ένα πράγμα μόνο να σκεφτούμε. Ο γνωστός ή άγνωστος ημεροδρόμος είχε έναν σκοπό, έναν σοβαρό λόγο. Ήταν συγκεντρωμένος κάθε φορά που έτρεξε προς τη Σπάρτη, την Ολυμπία, τους Δελφούς, και σε άλλα μέρη που υπάρχει ιστορική αναφορά σε ημεροδρόμο..... Δέν έτρεξε με τους φίλους του κάνοντας πλάκα λέγοντας αστεία..
Επειδή ο τότε άθλος έγινε σήμερα αγώνας και είναι διαφορετικά πράγματα, γι αυτό τον λόγο δεν απαγορεύεται να τρέχουν δίπλα δίπλα δυο ή περισσότεροι αθλητές ακόμα και να μιλάνε. Φοράνε νούμερο όλοι και στο τέλος σημειώνονται κανονικά στη γενική κατάταξη έχοντας κάνει ο καθένας τον αγώνα του..
Πρέπει οι κανονισμοί να γίνουν κτήμα μας, να τους τηρούμε να τους τονίζουμε και να τους προστατεύουμε οι ίδιοι οι δρομείς αν λέμε οτι αγαπάμε αυτό το χώρο και θέλουμε τη καλυτέρευση του.. Ούτε να "σκάνε" από το πουθενά φίλοι για ρυθμό ή για παρέα μέσα στον αγώνα, ούτε να χαλάει αυτή η παρέα σταθμούς ανεφοδιασμών "πέφτοντας" όλοι μαζί στα τραπεζάκια που προορίζονται για τους αθλητές, ούτε να αλλοιώνουν την εξέλιξη του αγώνα, ούτε στη μέση του πουθενά να βλέπουμε βοήθεια από αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε σημεία άκυρα που δεν προβλέπονται και δεν υπάρχει τίποτα άλλο γύρω, ενώ λίγα χιλιόμετρα μπροστά ή πίσω υπάρχει σταθμός ανεφοδιασμού..
Θετικό είναι πως ακόμα και σε νέους αγώνες που μέχρι πρόσφατα οι διοργανωτές ήταν "ανυποψίαστοι" σιγά σιγά φροντίζουν να προστατέψουν αυτή τη λεπτομέρεια, όπως επίσης ακόμα πιο θετικό είναι πως στη συνείδηση των δρομέων περνάει το να τηρούμε τους κανόνες και προσέχουν μόνοι τους μην εκτεθούν ίσως και από τον ενθουσιασμό και μόνο των φίλων τους.
Η συμμόρφωση με τους κανονισμούς είναι σεβασμός . Σεβασμός που πηγάζει πρώτα από τον σεβασμό στον εαυτό μας , σεβασμό στον συναθλητή , σεβασμός στο διοργανωτή , σεβασμός στον αγώνα, σεβασμός που επιστρέφει πάλι σε μας..
Τι γίνεται όμως στα πολύωρα και στις υπεραποστάσεις.. Το σωστό θα ήταν να πηγαίναμε όλοι με τους κανονισμούς και οι κανονισμοί απαγορεύουν αυτό που περιγράφω. Υπάρχουν βέβαια αγώνες που επιτρέπεται να σε ακολουθήσει συνοδός ακόμα και με ποδήλατο (π.χ. στο γύρο της λίμνης Μπάλατον στην Ουγγαρία) όμως αυτές είναι εξαιρέσεις. Ακόμα και η βοήθεια από το δικό σου πλήρωμα που σε υποστηρίζει με αυτοκίνητο δίνεται σε προκαθορισμένα από τη διοργάνωση σημεία και οπουδήποτε αλλού αποτελεί παράβαση.
Δυστυχώς λίγο η άγνοια των κανονισμών ή οτι δεν τους διαβάζουμε πάντα προσεκτικά, λίγο η κουτοπονηριά μας, λίγο η αδυναμία του διοργανωτή να διαφυλάξει τον αγώνα σε όλα του τα σημεία , αλλά κυρίως ... ο ενθουσιασμός των φίλων είναι αυτά που κάνουν τον αθλητή ηθελημένα ή άθελα (εδώ βάζω αστερίσκο) του να παραβεί τον κανονισμό...
Κάποιοι συναθλητές εσφαλμένα πιστεύουν πως αυτό επηρεάζει κυρίως τους αθλητές που μάχονται για τις πρώτες θέσεις, έτσι κάποτε που το συζήτησα με κάποιον με μια μέτρια εμφάνιση σε ένα 6ωρο μου είπε, "δεν έγινε και τίποτα, εγώ έτσι και αλλιώς δεν πήγαινα για τη πρώτη θέση". Κάτι που γενικά έχει ακουστεί σαν δικαιολογία και άλλες φορές και από άλλα παιδιά σε άλλους αγώνες...
Και όμως, σαφώς και έγινε κάτι... δεν στέκει το δεν έγινε και τίποτα..Σαφώς και η εξωτερική βοήθεια είναι καταλυτική ανάμεσα σε δύο αθλητές που κοντράρονται για το ποιος θα βγει νικητής.. όμως ακόμα και για τον τελευταίο αθλητή έχει σχέση, όπως ακόμα και αυτόν... που βαδίζει σύννομος με τους κανόνες τρέχοντας μόνος του, γιατί αυτόν εκείνη την ώρα τον κλέβεις ακόμα και αν δεν επηρεάσει αυτό τη τελική του επίδοση.
Το αναλύω ευθύς αμέσως...
Στον υπερμαραθώνιο βρίσκεσαι σε μια διαδικασία που έχεις να αντιμετωπίσεις πολλές και διαφορετικές καταστάσεις και οι δυνάμεις σου όπως και η ψυχολογία σου την ώρα που τρέχεις, κάνουν σκαμπανεβάσματα.. Σε έναν πολύωρο αγώνα (πόσο μάλλον σε μια μικρή επαναλαμβανόμενη κυκλική διαδρομή) ένα ακόμα που έχεις να αντιμετωπίσεις από κάποιο σημείο και μετά είναι η μονοτονία .. της κίνησης, ίσως των παραστάσεων, σε συνδυασμό με τα σκαμπανεβάσματα της διάθεσης και των δυνάμεων.. Εδώ βρίσκεται η ουσία της βοήθειας που δίνει ο "από έξω". 'Οταν από το πουθενά έρθει ένας φίλος μου να μου δώσει ρυθμό, να τρέξει δίπλα μου τη στιγμή που "ταλαιπωρούμαι" μέσα σε έναν αγώνα, να με κάνει να "ξεχαστώ" (αν δεν μου δώσει και δυνατό τέμπο) αυτόματα αυτό μου δίνει (ψυχολογικό κυρίως) πλεονέκτημα έναντι αυτού που είναι μόνος του με τον εαυτό του, στον ίδιο δρόμο με μένα που μου κάνει παρέα ο φίλος μου και έχω τη νέα αλλαγή παραστάσεων και ερεθισμάτων.. Ακόμα και τελευταίος να βγω... κάνω χρήση μιας βοήθειας που ο διοργανωτής την έχει απαγορεύσει...
Πολλές φορές αυτοί που μπαίνουν έτσι, για λίγα χιλιόμετρα στον αγώνα είναι κοντινοί φίλοι του δρομέα, δρώντας έτσι κυρίως από τον ενθουσιασμό έχοντας άγνοια των κανονισμών.. Και εδώ επιστρέφω στον αστερίσκο που έβαλα παραπάνω, οπού ακόμα και να μην το ήθελε αυτό ο αθλητής είναι υποχρεωμένος να εξηγήσει στη παρέα του τι και πως και να τους απομακρύνει από δίπλα του.. Φάουλ όταν αυτό γίνεται από συνοδούς που γνωρίζουν τους κανονισμούς, ακόμα πιο μεγάλο όταν ο συνοδός τυχαίνει να είναι ο προπονητής του αθλητή σπρώχνοντας τον προς τη πρωτιά ή διοργανωτής παρόμοιων αγώνων.
Κάποιος θα πει, ωραία τα γράφεις εσύ τα λένε οι κανονισμοί κ.α , αλλά ποιος θα μου απαγορεύσει στη τελική να τρέξω μόνος μου σε έναν δημόσιο δρόμο χωρίς να είμαι γραμμένος στον αγώνα και να κάνω οτι θέλω και να "τραβήξω" άμα θέλω και τον φίλο μου που αγωνίζεται..
Κανένας λοιπόν δεν μπορεί να στο απαγορεύσει να το κάνεις αν πρόκειται για δημόσιο δρόμο, έχει όμως το δικαίωμα ο διοργανωτής να αποβάλλει ή να τιμωρήσει τον αθλητή που κάνει χρήση της δικής σου βοήθειας στον δικό του αγώνα. Αυτός ο αθλητής όμως μπορεί να είναι ο δικός σου φίλος ή συγγενής που εσύ βοηθάς.
Κάποιοι αγώνες υπεραποστάσεων έχουν τη μορφή αναβίωσης αρχάιων άθλων.. Εδώ αρκεί ένα πράγμα μόνο να σκεφτούμε. Ο γνωστός ή άγνωστος ημεροδρόμος είχε έναν σκοπό, έναν σοβαρό λόγο. Ήταν συγκεντρωμένος κάθε φορά που έτρεξε προς τη Σπάρτη, την Ολυμπία, τους Δελφούς, και σε άλλα μέρη που υπάρχει ιστορική αναφορά σε ημεροδρόμο..... Δέν έτρεξε με τους φίλους του κάνοντας πλάκα λέγοντας αστεία..
Επειδή ο τότε άθλος έγινε σήμερα αγώνας και είναι διαφορετικά πράγματα, γι αυτό τον λόγο δεν απαγορεύεται να τρέχουν δίπλα δίπλα δυο ή περισσότεροι αθλητές ακόμα και να μιλάνε. Φοράνε νούμερο όλοι και στο τέλος σημειώνονται κανονικά στη γενική κατάταξη έχοντας κάνει ο καθένας τον αγώνα του..
Πρέπει οι κανονισμοί να γίνουν κτήμα μας, να τους τηρούμε να τους τονίζουμε και να τους προστατεύουμε οι ίδιοι οι δρομείς αν λέμε οτι αγαπάμε αυτό το χώρο και θέλουμε τη καλυτέρευση του.. Ούτε να "σκάνε" από το πουθενά φίλοι για ρυθμό ή για παρέα μέσα στον αγώνα, ούτε να χαλάει αυτή η παρέα σταθμούς ανεφοδιασμών "πέφτοντας" όλοι μαζί στα τραπεζάκια που προορίζονται για τους αθλητές, ούτε να αλλοιώνουν την εξέλιξη του αγώνα, ούτε στη μέση του πουθενά να βλέπουμε βοήθεια από αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε σημεία άκυρα που δεν προβλέπονται και δεν υπάρχει τίποτα άλλο γύρω, ενώ λίγα χιλιόμετρα μπροστά ή πίσω υπάρχει σταθμός ανεφοδιασμού..
Θετικό είναι πως ακόμα και σε νέους αγώνες που μέχρι πρόσφατα οι διοργανωτές ήταν "ανυποψίαστοι" σιγά σιγά φροντίζουν να προστατέψουν αυτή τη λεπτομέρεια, όπως επίσης ακόμα πιο θετικό είναι πως στη συνείδηση των δρομέων περνάει το να τηρούμε τους κανόνες και προσέχουν μόνοι τους μην εκτεθούν ίσως και από τον ενθουσιασμό και μόνο των φίλων τους.
Η συμμόρφωση με τους κανονισμούς είναι σεβασμός . Σεβασμός που πηγάζει πρώτα από τον σεβασμό στον εαυτό μας , σεβασμό στον συναθλητή , σεβασμός στο διοργανωτή , σεβασμός στον αγώνα, σεβασμός που επιστρέφει πάλι σε μας..
