Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

"Μπορούν κύριε να τρέξουν ανήλικοι στο Σπάρταθλο;"

"Μπορούν να τρέξουν ανήλικοι το Σπάρταθλο;"

Πριν μια περίπου βδομάδα βρέθηκα προσκεκλημένος σε ένα πρωτόγνωρο για μένα περιβάλλον, να συζητάω με την ιδιότητα του "αθλητή" με μαθητές της έκτης τάξης δημοτικού και της πρώτης γυμνασίου σε ένα ιδιωτικό σχολείο, για τον σπουδαιότερο αγώνα υπεραπόστασης στο κόσμο, το Σπάρταθλο. Μία πρωτοβουλία των δασκάλων και των καθηγητών των μαθητών, σε συνεργασία επίσημα με το διεθνή σύνδεσμο "ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ" με σκοπό τη διαδραστική και πολύπλευρη προσέγγιση του αγώνα από τους μαθητές,  (ιστορία, αρχαία Ελλάδα, ελληνισμός, ιστορία του αγώνα, γεωγραφία, αθλητικά στοιχεία, εθελοντισμός κ.α) και φυσικά και μία ευκαιρία για προβολή και ενημέρωση από μεριά του Σπαρτάθλου σαν διοργάνωση, σε ένα διαφορετικό κοινό πόσο μάλλον τέτοιων ηλικιών. Ένα κομμάτι αυτής της δραστηριότητας θα ήταν η συζήτηση με αφηγήσεις και με ερωτήσεις-απαντήσεις με κάποιον που έχει τρέξει αυτόν τον αγώνα και αν ήταν δυνατό να τους μεταφέρει ζωντανές εικόνες και παραστάσεις από τα βιώματα του, μέσα από τη δική του -και όχι μόνο- προσπάθεια.

Το να μιλάς για πράγματα  που αγαπάς ή που έχεις ζήσει τόσο έντονα σου δίνει την δυνατότητα να  έχεις μια ροή  λόγου που δε χρειάζεται προετοιμασία, γιατί αυτά που έχεις να πεις πηγάζουν αυθεντικά από μέσα σου και αυτά είναι στην ουσία τα πράγματα που θες να  "μεταλαμπαδεύσεις".

Εδώ υπήρχαν όμως ένα-δυο στοιχεία που με άγχωσαν λίγο. Πρώτα απ όλα η ηλικία των παιδιών.. Καλά τα λέω σαν παραμύθι στη τρίχρονη κόρη μου ή τα συζητάμε με συναθλητές μου, όμως σε κάποιον 11-12 χρονών  δεν ήξερα πως θα γινόταν αυτό ώστε να το βρει ενδιαφέρον, να μη βαρεθεί και από την άλλη, ήθελα να να είμαι προσεκτικός στα λόγια μου, να μη πέσω στη παγίδα της αυτοπροβολής και του "πόσο Σούπερμαν (ειρωνικά) είναι αυτός που σας μιλάει.." ή  τουλάχιστον μη δώσω άθελα μου αυτή την εντύπωση.

 Ανοίγω μια παρένθεση εδώ, πριν χρόνια έτυχε να παρακολουθήσω κάτι αντίστοιχο, ένας ορειβάτης παρουσίαζε κάπου ένα δικό του επίτευγμα οπού στο τέλος της πολύωρης  παρουσίασης, κάποιοι είχαμε βαρεθεί να τον ακούμε να μιλάει  μόνο... για τον εαυτό του. Ενώ υπήρχαν πολλά ενδιαφέροντα πράγματα τα προσπέρασε βιαστικά, για να συνεχίσει να μιλάει..... για τον εαυτό του. Πολύ άσχημη εντύπωση που τη θυμάμαι σαν παράδειγμα προς αποφυγή. Κλείνει η παρένθεση.

Για το πρώτο που με προβλημάτιζε, είχαν φροντίσει οι γυμναστές, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές να τους έχουν πει τόσα γύρω από το Σπάρταθλο, που τα παιδιά γνώριζαν πράγματα που συχνά δε γνωρίζουν αθλητές που μπαίνουν πρώτη φορά στον αγώνα. Όπως λεπτομέρειες για τη μάχη του Μαραθώνα, που έχει  άμεση ιστορική σχέση με τη διαδρομή Αθήνα- Σπάρτη (-Αθήνα) και άλλες πολλές ακόμα πληροφορίες  τόσο περιγραφικά της διαδρομής όσο και για τον ίδιο τον αγώνα.

Η εικόνα μας παίζει ρόλο πάντα και στη πρώτη εντύπωση. Νομίζω πως θα ήταν αστείο να πήγαινα με μπουφάν και τζιν να μιλήσω για το τρέξιμο οπότε φόρεσα μια καλή μου φόρμα, ένα μπλουζάκι με τα διακριτικά του Σπαρτάθλου, αφού γι αυτό θα μιλούσαμε και πήγα στο σχολείο την ώρα που είχαμε συμφωνήσει. 'Ολο αυτό θα διαρκούσε  μια διδακτική ώρα, περίπου 45 λεπτά. Εκεί συναντήθηκα και με τον Παναγιώτη που γνωριζόμαστε μέσα από το Σπάρταθλο ο οποίος είναι μέλος στον σύνδεσμο, επόπτης και συντονιστής σε κάποια πράγματα του αγώνα, οπού συντόνισε και τη δραστηριότητα με το σχολείο και μας έφερε σε επαφή όλους όσους είχαν σχέση με αυτή και που δεν γνωριζόμασταν μεταξύ μας. Συναντήσαμε  εκεί το γυμναστή  που μου έκανε φοβερή εντύπωση τόσο για την αγάπη του γι αυτό που έκανε, όσο και για τον τρόπο που μιλούσε στα παιδιά. Όταν πήγαινα εγώ σχολείο, στη καλύτερη οι γυμναστές μας, μας έδιναν μια μπάλα μας έλεγαν πηγαίνετε να παίξετε και μέχρι εκεί..   Τέλος πάντων, είπαμε δυο κουβέντες και πήγαμε στην αίθουσα που θα ερχόντουσαν οι μαθητές να μιλήσουμε όλοι μαζί για το Σπάρταθλο.

Ήρθαν και οι μαθητές στην αίθουσα, έκανε τις συστάσεις ο γυμναστής, προλόγισε το τι θα συζητούσαμε και εκεί κατάλαβα από ερωτήσεις που τους έκανε, πως οι μαθητές ήδη γνώριζαν τόσα πολλά γύρω από το Σπάρταθλο που ήδη είχαν στο μυαλό τους έτοιμες ερωτήσεις. Έτσι μπήκα κι εγώ στη κουβέντα, λέγοντας στους μαθητές μετά τις πρώτες συστάσεις πως ήταν δική μου η τιμή να βρίσκομαι εκεί, καθώς και μεγάλη μου χαρά και έκπληξη που ήδη γνώριζαν  τόσα πολλά. Δυο κουβέντες και από μένα γύρω από τον αγώνα, μια επανάληψη όσων ήδη ήξεραν για τον Αθηναίο ημεροδρόμο τον Φειδιππίδη και τη αποστολή του στη Σπάρτη, πώς εμπνεύστηκε και δημιουργήθηκε το Σπάρταθλο σαν αγώνας και μερικά από τα πράγματα που το κάνουν ξεχωριστό από κάθε άλλο αγώνα του είδους του στο κόσμο. Όσο τους μιλούσα μόνος μου αλλά και στη συνέχεια που συζητούσαμε με τα παιδιά, έβλεπα τα βλέμματα τους να παρακολουθούν με προσοχή και ενδιαφέρον αυτά που άκουγαν, μια εικόνα που μου άρεσε πάρα πολύ. Οι ερωτήσεις τους πάλι, ήταν πολύ προσεκτικές από γενικές ως πολύ συγκεκριμένες πάνω σε λεπτομέρειες του αγώνα. Τι προπόνηση κάνει ένας σπαρταθλητής, αν επιτρέπεται να κοιμηθεί, τι τρώει ή τι σερβίρεται στους αθλητές, ποιο είναι το πιο δύσκολο σημείο της διαδρομής, πώς νιώθει όταν τερματίσει κ.α.

Ένα κοριτσάκι μου έκανε μια ερώτηση που με έκανε όλη την υπόλοιπη ημέρα να σκέφτομαι και να αναπολώ τη πορεία μου από τότε που έτρεχα σε ένα πάρκο και δεν τα ήξερα αυτά  μέχρι τώρα που είμαι πλέον..σπαρταθλητής. Εκεί της ανέφερα την ιστορία που έχω ξαναγράψει εδώ μέσα, που εκεί που έτρεχα ένα απόγευμα  με φίλους μου μέσα στο πάρκο, μου δείξανε κάποιον που έτρεχε μόνος του, πολύ αργά και μου είπανε, τον βλέπεις αυτόν, αυτός φίλε μου είναι σπαρταθλητής. Μου εξήγησαν για το Σπάρταθλο, με περιγραφές που στην αρχή δεν τις πίστευα ή που μου φαινόντουσαν υπερβολικές (που τελικά δεν ήταν) και με το καιρό γνώρισα και τον τύπο που έτρεχε τέτοια φανταστικά για μένα πράγματα και που είχα τη τύχη να μάθω από αυτόν πολλά και ( ήθελα να το τονίσω αυτό) να είναι ένας άνθρωπος που δεν παινεύεται για τον εαυτό του πράγμα που με έκανε να τον θαυμάζω ακόμα περισσότερο... σιγά σιγά άρχισαν να με ενδιαφέρουν μεγαλύτερες αποστάσεις από τον μαραθώνιο και παρόλο που είχα πιάσει το όριο πρόκρισης για τον αγώνα του Σπαρτάθλου νωρίς, έτρεξα σε αυτόν 3 χρόνια μετά από τη πρώτη φόρα που είχα δικαίωμα συμμετοχής, όταν ένιωθα κι εγώ έτοιμος μέσα μου..για να το κάνω αυτό.

Δεν παρέλειψα να αναφερθώ και στο πώς είναι να μη τερματίζεις το Σπάρταθλο αφού το έχω ζήσει και αυτό. Ωραία όταν όλα πάνε κατ' ευχήν, όταν όμως αυτό για το οποίο ετοιμάζεσαι μήνες δεν καταλήγει όπως το περιμένεις; Εκεί μετέφερα εικόνες στα παιδιά από τη δική μου εμπειρία, που δείχνουν πόσο δεμένοι είναι οι σπαρταθλητές μεταξύ τους, αλλά και πόσο χρήσιμο μάθημα είναι και η αποτυχία μερικές φορές, επειδή σε προσγειώνει, σου δείχνει τις αδυναμίες σου σε κάνει πιο δυνατό ή σε πεισμώνει για την επόμενη φορά.. Και το πιο σπουδαίο, πως από παντού  μπορούμε να αντλήσουμε κάτι θετικό. Μου άρεσε όπως με παρακολουθούσαν οι μαθητές και ένα αγόρι προς το τέλος με ρώτησε αυτό που έχω τίτλο στην ανάρτηση: "Μπορούν κύριε να τρέξουν ανήλικοι στο Σπάρταθλο;" Του εξήγησα όπως και στα άλλα παιδιά για ποιους λόγους ακόμα και αν υπογράψουν  οι γονείς τους οτι συμφωνούν να τρέξουν εκεί, δεν μπορούν ή δεν τους επιτρέπεται να το κάνουν, όπως τους είπα πως μπορούν όμως άμα θέλουν να είναι κοντά στον αγώνα είτε βοηθώντας σαν εθελοντές δίνοντας βοήθεια σε κάποιο σταθμό ανεφοδιασμού, η περιμένοντας σε κάποιο σημείο τους αθλητές να περάσουν από εκεί να τους εμψυχώσουν και ποιος ξέρει, ίσως σε κάποια χρόνια, κάποιος, κάποιοι από αυτούς να είναι ανάμεσα στους αθλητές που τρέχουν σε ένα Σπάρταθλο.. Πάντως με αυτή του την ερώτηση το παιδί αυτό με έκανε να νιώσω οτι όντως πέρα από την ενημέρωση για έναν ιδιαίτερο αγώνα, κάποιοι το είδαν πολύ ενδιαφέρον και με τη καλή έννοια προκλητικό.. και μάλλον πέτυχε και ο σκοπός αυτής της συνάντησης.

Αυτά πριν 10 περίπου μέρες..όμως η δραστηρίοτητες περί Σπαρτάθλου δεν σταμάτησαν εκεί. Πριν 4 μέρες, ξανασυναντηθήκαμε με τους μαθητές και άλλους 3 κυρίους από το Δ.Σ. του συνδέσμου, αυτή τη φορά στο σημείο εκκίνησης του αγώνα στους πρόποδες της Ακρόπολης, στο Ηρώδειο μπροστά, με σκοπό να τους μεταφέρουμε ζωντανές εικόνες μέσα από τον αγώνα, να ξανασυζητήσουμε γι αυτόν και κάτι πολύ όμορφο κατα τη γνώμη μου, να τρέξουμε συμβολικά όλοι μαζί 1600μέτρα από το σημείο που ξεκινάει το Σπάρταθλο, κατεβαίνοντας όλο το πεζόδρομο, μέχρι το Γκάζι που συνεχίζουν μετά οι αθλητές μέσω της Ιεράς οδού το δρόμο προς τη παλαιά εθνική και ..παραπέρα... Μπροστά από το Ηρώδειο τους μεταφέραμε εικόνες από το κλίμα της τελευταίας παρασκευής κάθε σεπτέμβρη,  για το πολύχρωμο σύνολο αθλητών, συνοδών, φίλων, που κατακλύζει το χώρο, τη γλυκιά φασαρία  πριν ακόμα βγει ο ήλιος από τις διαφορετικές γλώσσες που ακούγονται εκεί, από τα γέλια και τη βαβούρα που επικρατεί, μέχρι που μετράνε  δυνατά  οι αθλητές σε ελληνικά -ακόμα και μερικοί ξένοι- ή αγγλικά, όλοι μαζί αντίστροφα τα τελευταία 10 δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσουν το τελευταίο μέρος του ταξιδιού τους που άρχισε μήνες πριν, όταν μπήκε σαν σκέψη στο μυαλό τους  η συμμετοχή στον αγώνα και άρχισε η προετοιμασία γι αυτόν..

Στα μισά περίπου της μικρής αυτής απόστασης, είχε στηθεί ένα είδος σταθμού ανεφοδιασμού μιά ομπρέλα του Σπαρτάθλου,οπού με αρχηγό τον γυμναστή των παιδιών φτάσαμε όλοι μαζί εκεί και κάναμε μια στάση να κάνουμε ένα μικρό διάλειμμα και να πάρει καθένας ένα μπουκαλάκι νερό. Εκεί μιλήσαμε για τους σταθμούς ανεφοδιασμών τα "τσεκ πόιντς", τι γίνεται σε αυτούς τους σταθμούς πόσο χρήσιμοι είναι, σε πόση περίπου απόσταση ο ένας από τον άλλον, τι σερβίρουν στους αθλητές, αν μπορούν να τους βοηθήσουν τα δικά τους πληρώματα υποστήριξης κλπ...  Ένα σημαντικό όμως για μένα ήταν που αναφερθήκαμε και στα σκουπίδια που αφήνουν πίσω τους κάποιοι αθλητές.. Σκεφτείτε τους είπα, υπάρχουν 75 στο σύνολο σταθμοί ανεφοδιασμού..με απόσταση πάνω κάτω 4 χιλιόμετρα το πολύ ο ένας από τον άλλο.. Αν 300+ αθλητές έπαιρναν από ένα μπουκαλάκι νερό, έπιναν λίγο και το πετούσανε μετά στο δρόμο, από μόνοι τους οι αθλητές θα γέμιζαν όλη την απόσταση 250 σχεδόν χιλιόμετρα με σκουπίδια.. Οπότε καλό είναι να μη πετάμε κι εμείς τα σκουπίδια μας κάτω αλλά να πετάξουμε τα μπουκάλια μας στο καλάθι των σκουπιδιών και πως δεν είναι ντροπή αν εκεί που περπατάμε ή τρέχουμε και δούμε ένα σκουπίδι, ένα μπουκάλι κάποιου άλλου να το σηκώσουμε εμείς και να το πετάξουμε εκεί που πρέπει..

Συνεχίσαμε μετά το ολιγόλεπτο διάλειμμα, προς το σημείο που θα τελείωνε ο "αγώνας" μας, οπού καθ όλη τη πορεία της διαδρομής ο κόσμος χειροκροτούσε τους μαθητές που τρέχανε, πράγμα που πιστεύω τους ενθουσίασε ακόμα περισσότερο, ίσως όπως ενθουσιάζονται και οι  μαραθωνοδρόμοι ή οι σπαρταθλητές όταν κάποιοι ενθαρρύνουν με αυτό το τρόπο τη προσπάθεια τους.

Στο "τερματισμό" μας, άλλο ένα τραπεζάκι με νερά και χυμούς, και αφού πήραμε όλοι κάτι να πιούμε,  συζητήσαμε αν τους άρεσε όλο αυτό, πώς τους φάνηκε, καθώς και άλλα πράγματα και νέες εμπειρίες γύρω από το Σπάρταθλο...Μιλήσαμε και για το κότινο που παίρνει κάθε τερματίσαντας στο Σπάρταθλο, και πως πολλοί αθλητές έχουν σπίτι τους κύπελλα βραβεία κλπ από μεγάλους αγώνες, αλλά  αυτό το στεφάνι αγριελιάς είναι οτι  πολυτιμότερο υπάρχει στη συλλογή τους από τέτοια έπαθλα.

Άλλη μια έκπληξη περίμενε τους μαθητές όπου οι άνθρωποι  από το Σπάρταθλον, είχαν φτιάξει έναν κότινο σαν αυτόν που περιγράφαμε παραπάνω, για κάθε μαθητή και μαθήτρια, καθώς επίσης τους μοιράστηκαν αφίσες  και dvd από προηγούμενες διοργανώσεις οπού μέσα από αυτά θα έχουν ακόμα πιο ζωντανές εικόνες και θα μάθουν περισσότερες λεπτομέρειες και κομμάτια της ιστορίας του αγώνα που δεν είχαμε το χρόνο να συζητήσουμε τις δυο φορές που βρεθήκαμε..

Προσωπικά όλο αυτό μου άρεσε, όχι γιατί βρισκόμουν εγώ εκεί, αλλά γιατί όλο αυτό ήταν μια "σπίθα" που μπορεί να εξελιχθεί με παρόμοιες δραστηριότητες σε κάτι καλό για τη προβολή του αγωνίσματος που κι εγώ αγαπώ, που πέρασαν  πολλά μηνύματα κυρίως μέσα από τους παιδαγωγούς των μαθητών οτι αθλητισμός δεν είναι μόνο κάτι που έχει μπάλα, χρήματα ή αναβολικά και πως υπάρχουν ακόμα μεγάλες αξίες μέσα από αγωνίσματα όπως το Σπάρταθλο που όλοι, από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο είναι νικητές..και πως η αξία αυτού που κερδίζουν, το ασήμαντο για τους πολλούς, είναι για τους ίδιους, ανεκτίμητο.

Δώσαμε ένα ραντεβού ακόμα, στο τέλος του σεπτέμβρη, τα παιδιά αυτά με τους δασκάλους και τους καθηγητές τους, θα είναι σε ένα σημείο από το οποίο θα περάσουν τρέχοντας οι αθλητές για τους οποίους είπαμε τόσα πολλά...και ίσως να είναι και σε ένα σταθμό ανεφοδιασμού,  δίνοντας νερά στους δρομείς συμμετέχοντας και βιώνοντας  από αυτό το πόστο, το αντικείμενο που προσέγγισαν από διαφορετικές μεριές, το Σπάρταθλον...


Υ.Γ. Το ιδιωτικό σχολείο που πήρε αυτή τη πρωτοβουλία και έγινε αυτή η δραστηριότητα είναι τα "ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ  ΔΟΥΚΑ" και δεν τα αναφέρω για λόγους διαφήμισης αλλά γιατί τέτοιες ενέργειες αξίζουν προβολής και μίμησης..