Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Mε κάθε τίμημα...

Μαράθωνιος Βοστόνης 1980.
 Προχθές σε μια προπόνηση που έκανα με κάποιους φίλους, μοιράστηκα μαζί τους κάτι που εδώ και καιρό με πράγματα που έχω δει μέσα σε αγώνες, με έχει προβληματίσει αρκετά.  Έχει να κάνει με  τη φράση "με κάθε τίμημα" που γράφει  και ο τίτλος. Φράση που βγαίνει συχνά από το στόμα δρομέων θέλοντας να δείξουν στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, πόσο αποφασισμένοι είναι να πάρουν μέρος σε έναν αγώνα και κυρίως να τον τερματίσουν. Ακόμα και αν προέρχονται από κάποιον τραυματισμό, αν αυτό προκαλέσει υποτροπή σε αυτόν τον τραυματισμό ή τους προκαλέσει έναν νέο, αν είναι απροετοίμαστοι για το γεγονός που θα δοκιμαστούν ή για οποιοδήποτε άλλο λόγο, που κάποιος, με "κάθε τίμημα" είναι αποφασισμένος να σταθεί σε μία αφετηρία και να πετύχει έναν τερματισμό.

Οι επιλογές κάποιου είναι σεβαστές όταν αφορούν τον εαυτό του και το σώμα του, όταν δεν έχουν αρνητική επίδραση τόσο στους άλλους όσο και στο χώρο γύρω του, ακόμα και αν αυτό γίνει "πάθος" με την αρνητική σημασία της λέξης. Κάτι σαν μανία που όπως μου έλεγε μια φίλη μου, κάθε πάθος έχει τίμημα και αργά η γρήγορα το τίμημα αυτό θα το πληρώσεις.

Όμως ο προβληματισμός μου και οι σκέψεις μου δεν περιορίζονται στο προφανές των παραπάνω οτι δηλαδή κάποιοι έχουν πληρώσει το τίμημα του πάθους τους με μερική ή με την για πάντα αποχή από την αγαπημένη τους δραστηριότητα, με τραυματισμούς, με χειρουργεία ακόμα και με το μεγαλύτερο τίμημα, τη ζωή τους σε κάποιες περιπτώσεις. Κατανοώ ή καταλαβαίνω πιο σωστά, τη μανία κάποιου να πετύχει έστω  και για μια φορά το δύσκολο στόχο που "ονειρεύεται"...γιατί είμαι και ο ίδιος δρομέας που έχει πληρώσει στο παρελθόν μερικά τιμήματα που αφορούν όμως μόνο τον εαυτό του.

Γράφω παραπάνω για τις επιλογές που δεν έχουν επίδραση στους άλλους και στο χώρο γύρω τους.. Γίνεται να έχουν; Περνάει συχνά απαρατήρητο ή δεν μπορεί κάποιος να φανταστεί πώς αυτό το "με κάθε τίμημα" του συναθλητή, μπορεί να είναι προσβλητικό για εμένα, να μειώσει την αξία της επίτευξης του στόχου μου ή έστω τη προσπάθεια μου γι΄αυτόν, ακόμα και να "απομυθοποιήσει" έναν αγώνα ή μια διοργάνωση υπονομεύοντας τον ακόμα και άθελά του, στα μάτια ενός τρίτου παρατηρητή, συναθλητή ή όχι. Ειδικά στις υπεραποστάσεις...

Θεωρώ αυτονόητο οτι πρέπει να σεβόμαστε τους κανονισμούς και δεν μιλάω για  τις άλλες περιπτώσεις που μπορεί να κλέψει ο άλλος μια νίκη..Οπότε δεν θα γράψω τώρα γι αυτό.

Δίνω όμως παράδειγμα για να γίνω κατατοπιστικός στο τι εννοώ σημειώνοντας πως έχω αρκετά παρόμοια παραδείγματα... 'Εχω πάρει μέρος σε αγώνες που τρέχουν  δρομείς με διάφορες εθνικότητες... Κάθε αγώνας έχει τους δικούς του αυστηρούς κανονισμούς -που συχνά και η ίδια η διοργάνωση αδυνατεί να ελέγξει- τις περισσότερες φορές οι κανονισμοί διαφέρουν  μόνο σε λεπτομέρειες. 'Εχω συναντήσει, έλληνα αθλητή να δέχεται βοήθεια από το όχημα που τον υποστηρίζει, να έχουν κατέβει οι δικοί του να τον σερβίρουν να του κάνουν μασάζ κ.α σε σημείο που δεν προβλέπεται, την ίδια στιγμή που άλλοι ξένοι και έλληνες αθλητές προσπερνούν από εκεί βλέποντας αυτή την εικόνα... Άλλοι πάλι παρακαλάνε κλαίγοντας ή με φωνές να τους αφήσουν να συνεχίσουν τον αγώνα παρόλο που έχουν περάσει κατά πολύ το όριο που θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί που "κόβονται" λόγω χρόνου οι δρομείς... Σε μερικούς αυτό περνάει και  βέβαια εδώ την ευθύνη  τη μοιράζονται και ο αθλητής και ο επόπτης... Παραδείγματα από καταστάσεις που έχω συναντήσει σε αγώνες με τα μάτια μου και που οι ίδιοι οι αθλητές δεν θα παραδεχθούν ποτέ υπάρχουν πολλά, όμως δεν είναι σκοπός μου  να έχει καταγγελτικό χαρακτήρα αυτή η ανάρτηση.

Στη τελική, ειδικά στις υπεραποστάσεις, η φιλοσοφία τους θέλει τον αθλητή να τρέχει για τους δικούς του λόγους, βοηθώντας μάλιστα πολύ συχνά ο ένας τον άλλο μέσα στον αγώνα. Ούτε βέβαια ο ρόλος του αθλητή είναι να δείχνει με το δάκτυλο, ειδικά εκ των υστέρων, πόσο μάλιστα τόσο καιρό αργότερα.

Όμως όταν ο ξένος αθλητής που τα έχει δει αυτά και γυρίσει στο σπίτι του, θα πει ..οι έλληνες αθλητές κλέβουν ή τους βοηθούν "οι δικοί τους"... και αυτό είναι για όσους δεν το καταλαβαίνουν .. το τίμημα των συμπεριφορών σαν αυτές που περιέγραψα παραπάνω. Έτσι σαν ένας από τους έλληνες αθλητές που έχουν πάρει μέρος σε τέτοιους αγώνες, γίνομαι άθελα μου "ένας από αυτούς που κλέβουν" για τον ξένο αθλητή που θα τα περιγράψει στη χώρα του..ανεξάρτητα από την έκβαση της προσπάθειας μου...βάζοντας μας όλους στο ίδιο τσουβάλι. Και αυτό είναι ένα τίμημα που ίσως κάποιους να μην τους ενδιαφέρει, εμένα όμως κάπου με "πονάει".

Όχι πως δεν κάνουν παρατυπίες οι ξένοι αθλητές, όμως με ενδιαφέρει το τι κάνουμε εμείς στους δικούς μας αγώνες και τι εικόνα δίνουμε έξω πόσο μάλλον σε όσα αφορούν πολύ μεγάλες διοργανώσεις είτε με ιστορία χρόνων, είτε νεότερες.

Έχω δει πολλά σαν δρομέας, σαν βοηθός, σαν θεατής, δε θυμάμαι περίπτωση που να έχω κάνει ένσταση. Μου αρκεί που με κάποιους όταν συναντιόνται οι ματιές μας γνωρίζουν πως εγώ ή κάποιος τέλος πάντων γνωρίζει, ακόμα και αν δεν το μάθει ποτέ κανένας άλλος. Βέβαια δεν έχω συναντήσει  ακραία πράγματα όπως το να μπει κάποιος σε αμάξι για να κλέψει μέρος της απόστασης.. Εκεί η αντίδραση μου σίγουρα θα  είναι διαφορετική.

Καλώς ή κακώς οι υπεραποστάσεις και η φιλοσοφία τους έχουν αλλάξει αρκετά. Πλέον αρκετοί από τους νεότερους δρομείς τρέχουν για μια φωτογραφία που θα ανεβάσουν αργότερα στο facebook,  "για τη μόδα του ultra" που είναι στην έξαρση της, για να πουν οτι το έκαναν ή οτι ήταν εκεί και να κάνουν το κομμάτι τους στον περίγυρο τους.

Αν το "με κάθε τίμημα" μεταφράζεται στο ας τερματίσω και κουτσός, δεν μου πέφτει λόγος, ίσως να το έχω πει κι εγώ στο παρελθόν.. Αν όμως μεταφράζεται στο θα είμαι εκεί, θα τερματίσω με κάθε τρόπο είτε με θράσος είτε με παρακάλια.. είτε με τα στραβά μάτια ενός φίλου επόπτη -γιατί συμβαίνουν και αυτά-και ότι γίνει, τότε με προσβάλλεις γιατί ο ιδρώτας μας δεν είναι ίδιος, η προσπάθεια και η αξία της είναι διαφορετικές ακόμα και αν γιορτάσουμε μαζί αργότερα, την επίτευξη καθένας του δικού του στόχου... Το να πέσεις στα μάτια των άλλων είναι και αυτό ένα τίμημα...


*Στη φωτογραφία απεικονίζεται η μέχρι τότε παντελώς  άγνωστη στο δρομικό χώρο Rosie Ruiz "νικήτρια" του μαραθωνίου της Βοστόνης το 1980 με το τρίτο καλύτερο χρόνο στην ιστορία του αγωνίσματος εκείνη την εποχή. Στεφανωμένη με το κλάδο ελιάς του νικητή, στην απονομή του μεταλλίου της με πλήθος κόσμου να εμπνέεται, να χειροκροτεί, να επευφημεί. Λίγες μέρες μετά της τα πήραν πίσω αφού αποδείχθηκε πως είχε μπει στον αγώνα μόλις λίγα χιλιόμετρα πριν το τέλος... Πιστεύεται πως από λάθος της βγήκε πρώτη  γιατί δεν υπολόγισε οτι δεν είχε περάσει καμία άλλη από τις υπόλοιπες 448 γυναίκες που τρέχανε στο μαραθώνιο από το σημείο που εκείνη μπήκε στη κούρσα και έτσι αποκαλύφθηκε η απάτη της..