Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

"Ακόμα και αν δεν τερματίσει, να πεις στον Γιώργο πως εμείς θα τον αγαπάμε το ίδιο.."

Το 2009, ήταν η χρονιά που έβαλα ένα από τα μεγαλύτερα στοιχήματα με τον εαυτό μου σχετικά με το τρέξιμο. Έχοντας μια σχετικά μικρή εμπειρία στον υπερμαραθώνιο, κατάφερα εκείνη τη χρονιά να σημειώσω τρέχοντας σε αγώνα 24ωρών την επίδοση των 200 χιλιομέτρων, μια επίδοση που σε γενικές γραμμές θεωρείται καλή. Ο αγώνας με είχε διαλύσει τόσο που χαρακτηριστικά από το γήπεδο με κουβάλησαν σηκωτό στα χέρια τους κάποιοι φίλοι γιατί δεν μπορούσα να περπατήσω από τους πόνους.. Αν θυμάται κάποιος που παρακολουθεί το μπλογκ, ήταν ο
αγώνας που ανακοίνωνα την έλευση της κόρης μου..

20 μέρες αργότερα γινόταν ένας άλλος αγώνας, απόστασης 215χιλιομέτρων, ο "διπλός" Ευχίδειος Άθλος. Η εμπειρία μου για τις δυσκολίες σε τέτοιους αγώνες ήταν ελάχιστη, ποτέ δεν είχα τρέξει  τέτοια απόσταση σε δρόμο με βουνό και ανηφόρες, ούτε είχα τρέξει νύχτα σε τέτοιο περιβάλλον, και η αποκατάσταση από τον προηγούμενο αγώνα δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί.. 
Ήταν όμως για μένα μια πρόκληση και μια προσωπική "υπόσχεση-στοίχημα" σχετικά με κάτι πολύ σημαντικό δικό μου που τελικά με έφεραν στην εκκίνηση αυτού του αγώνα. Ακόμα και σήμερα πιστεύω πως είναι στη καλύτερη επιπόλαιο να πάρεις μέρος σε τόσο μεγάλους αγώνες τόσο κοντά μεταξύ τους και για να μην νομίσει κάποιος πως ήθελα να το παίξω υπεραθλητής ή για να μη κάθομαι να εξηγώ τους δικούς μου λόγους να είμαι εκεί, τη συμμετοχή μου πριν από αυτόν τη γνώριζαν ελάχιστοι. Ούτε καν φίλοι μου αθλητές που θα έτρεχαν σε αυτόν, η στον αγώνα των 107μιση χιλιομέτρων που θα γινόταν τη δεύτερη μέρα του "διπλού Ευχίδα". Φυσικά όμως και γνώριζα ή με γνώριζαν λιγότεροι από όσους γνωριζόμαστε σήμερα.

Έχω ένα φίλο που ήξερε οτι θα έμπαινα να τρέξω εκεί και δεν συμφωνούσε καθόλου. Αυτός ο φίλος μου δεν τις συμπαθεί  σαν δρομέας καθόλου τις υπεραποστάσεις. Συμπτωματικά ξεκινήσαμε το τρέξιμο σχεδόν την ίδια εποχή χωρίς να το γνωρίζουμε και παρόλο που γνωριζόμασταν φυσιογνωμικά, έκπληκτοι βρεθήκαμε μαζί σε έναν πολύ μικρό αγώνα κάπου έξω από την Αθήνα. Η ηλικιακή μας διαφορά είναι τέτοια που θα μπορούσε να είναι πατέρας μου και έχω εισπράξει την αγάπη του, τις συμβουλές του αλλά και τις επιπλήξεις του σε πράγματα που αφορούν το τρέξιμο αλλά και έξω από αυτό.  Τόσο πριν από κάθε υπερμαραθώνιο που έχω τρέξει, όσο και μετά ακούω από αυτόν και μερικές παρατηρήσεις..Τι πας και μπλέκεις με αυτά είναι υπερβολή δεν το καταλαβαίνεις; Σε κάθε μεγάλο μου αγώνα  όμως είναι εκεί. Είτε στην αφετηρία, είτε στον τερματισμό, άλλες φορές έχει ξυπνήσει μέσα στη νύχτα για να με βρεί κάπου να τρέχω κ.α. Και όταν είναι αδύνατο να παρακολουθεί από κοντά τη προσπάθεια μου, κάθε λίγο ασχέτως από την ώρα, παίρνει τηλέφωνο τη Μαρία που με συνοδεύει στους αγώνες να τη ρωτήσει πως είμαι... Η αλήθεια είναι πως πλέον το ίντερνετ βοηθάει αρκετά στο να παρακολουθείς  από το σπίτι σου τη προσπάθεια του αθλητή πως πάει και από που έχει περάσει όπως κάνουν και άλλοι φίλοι όμως η πληροφόρηση μέσω τηλεφώνου είναι σαφώς καλύτερη...

Εκείνος ο αγώνας ήταν δύσκολος για μένα. Ήδη κουρασμένος από τον προηγούμενο και άπειρος ως προς τις καταστάσεις που είχα να αντιμετωπίσω. Όπως το να νυστάζεις και να ανεβαίνεις  (σχεδόν) τρέχοντας ένα βουνό κ.α.  Και ήταν και για τη Μαρία δύσκολος αγώνας... περίπου 5 μηνών έγκυος... με τη Βασιλική ότι είχε αρχίσει να "κλωτσάει" στη κοιλιά της, δεν ήθελε να με αφήσει να τρέξω μόνος μου και μου έκανε την υποστήριξη στον αγώνα συνοδεύοντας με όπως επιτρέπουν οι κανονισμοί...  για 32 ολόκληρες ώρες με ένα μικρό διάλειμμα που έκανε για ύπνο, που και γι αυτό την υποχρέωσαν σε έναν σταθμό να κάτσει λόγω της εγκυμοσύνης. Κάτι που μου έδινε ένα ακόμα άγχος, και όπου συναντιόμασταν, αντί να με ρωτάει εκείνη, τη ρωτούσα εγώ "πως είσαι". Η νύχτα όμως ήταν πολύ δύσκολη.

Έπεσε πολύ ο ρυθμός μου, κούραση, δυσκολίες άλλες που ξεπέρασα νωρίτερα, νύστα σε σημείο παραισθήσεων..με έκαναν να  πηγαίνω όλο και πιο αργά. Ο Γιώργος συνέχεια ρώταγε από το τηλέφωνο πως πάω... τα μάθαινε και ανησυχούσε το ίδιο για μένα το ίδιο για τη Μαρία για τη κατάσταση της και τη κούραση της...Κάποια στιγμή έκανα μεγάλη "κοιλιά". Μόνο περπατούσα και μάλιστα πολύ αργά... ξημέρωσε συνήλθα λίγο συνέχισα πιο δυνατά και κατάφερα να τερματίσω σε καλό χρόνο..

Κάπου τη νύχτα προς το πρωί που τα πράγματα είχαν γίνει πολύ δύσκολα η  Μαρία μου είπε: " ο Γιώργος με πήρε τηλέφωνο, να σου πω  πως ακόμα και αν δεν τερμάτισεις, να μη στενοχωρεθείς γιατί εμείς θα σε αγαπάμε το ίδιο".

Από τότε έχω τρέξει και άλλες φορές τόσο τον ίδιο, όσο παρόμοιους όσο και πιο δύσκολους και σπουδαιότερους αγώνες... Κάθε φορά που το αποτέλεσμα είναι καλό, το περιβάλλον σου σε ανεβάζει ψηλά.. στην αποτυχία όμως μένεις με τους λίγους, που ίσως και στη χαρά σου να μην βρισκόντουσαν μπροστά μπροστά μαζί με τους υπόλοιπους αλλά να σε "καμάρωναν" από μακριά. Οι πολλοί στην αποτυχία, φεύγουν, λείπουν.. Το ξέρω αυτά γιατί τα έχω εισπράξει και τα δύο.

Βέβαια όποιος τρέχει ή προσπαθεί κάτι "μεγάλο" μόνο και μόνο για να ασχολούνται οι υπόλοιποι μαζί του, ή για την "πει" σε κάποιον άλλο, είναι από πριν αποτυχημένος, όσο άπειρος ή έμπειρος και αν είναι. Η αγάπη του άλλου φαίνεται επίσης στο αν αντέχει να χαρεί στη χαρά σου αλλά και αν παραμένει εκεί δίπλα σου, όταν το ενδιαφέρον και το φως από τον προβολέα βρίσκονται αλλού..

Σε κάθε πολύωρο αγώνα μου, κάνω μια "κοιλιά", κυρίως ψυχολογική. Νομίζω οι περισσότεροι αθλητές το αντιμετωπίζουν αυτό. Εκεί αντλώ έμπνευση από συγκεκριμένα πράγματα, και συγκεκριμένους φίλους πέρα από την οικογένεια μου, μέχρι να κάνει τον κύκλο του να φύγει και να μου περάσει...Αυτό το "εμείς θα τον αγαπάμε το ίδιο ότι και να γίνει", το έχω μέσα μου πάντα όπου τρέχω...

Σε αυτό το "εμείς", περικλείω ξεχωριστούς ανθρώπους που με έχουν κάνει κι εκείνοι να νιώσω ξεχωριστός με τη σειρά τους, που παρόλο που με μερικούς από αυτούς μπορεί να βρισκόμαστε ακόμα και κάθε μέρα, με άλλους μπορεί να βρεθούμε μόνο μια φορά το χρόνο έστω για λίγα λεπτά μέσα σε κάποιον αγώνα, να τρέξουμε μαζί η αν δεν είναι αθλητές να συνομιλήσουμε με άλλο τρόπο για κάτι σχετικό ή άσχετο σαν κοινή βάση, λόγω της σχέσης που αναπτύσουμε.  Η ακόμα η επικοινωνία μας να έχει μείνει μόνο στην ηλεκτρονική και τηλεφωνική επαφή λόγω κάποιας απόστασης. Αυτοί οι άνθρωποι με έχουν βοηθήσει επίσης να παραμένω σταθερός στο δικό μου στίγμα όπως το έχω μόνος μου προσδιορίσει στο χώρο και είναι έξω από χρονόμετρο, τερματισμούς και επιδόσεις αλλά έχει να κάνει κυρίως με συμπεριφορές.

Πριν 2 βδομάδες έτρεχα στο φετινό Σπάρταθλο...κάποια στιγμή προς το τέλος αμφέβαλα για τον τερματισμό μου, πίστευα πως θα έμενα εκτός, λόγω χρόνου....  Αποτυχία στο Σπάρταθλο έχω ζήσει  ήδη μια φορά, ξέρω από πρώτο χέρι πως είναι.

Εκεί το μυαλό παίζει διάφορα παιχνίδια και περνάνε πολλά πράγματα μπροστά από τα μάτια σου στη σκέψη της ενδεχόμενης εγκατάλειψης ή  αποτυχίας... Βρίσκεις όμως τρόπους να το αντιμετωπίσεις, να παλέψεις, να του αντισταθείς όσο γίνεται μέχρι και να το νικήσεις. Το από που αντλεί καθένας έμπνευση, δύναμη, πείσμα, υπομονή και ότι άλλο χρειάζεται κάποιος είναι θέμα προσωπικό. Η σκέψη των σημαντικών για μένα ανθρώπων μέσα από τη φράση του Γιώργου, "εμείς θα σε αγαπάμε το ίδιο", με βοήθησε και με βοηθάει να μένω σωστά συγκεντρωμένος στις δικές μου αξίες και αφοσιωμένος σε πράγματα που με εμπνέουν ώστε να μην αφεθώ σε "λάθος λόγους" που κάποιος μπορεί να κυνηγήσει έστω, έναν τερματισμό  και ..που στο τέλος ή προς το τέλος αυτοί οι λόγοι σε "αδειάζουνε".

Φέτος τερμάτισα στο Σπάρταθλο για τρίτη φορά. Κάποιοι από τους παραπάνω, ήταν κοντά στον αγώνα και ήρθαν μόνο για μένα...για να με δουν, όχι για να με δουν να τερματίζω, αλλά για να δουν εμένα, πώς λάμπουν τα μάτια μου κάνοντας κάτι που εγώ αγαπάω.  Με είδαν να κλαίω χαρούμενος,συγκινημένος και ούτε καν ήρθανε μετά ή έστω δεν είπαν από μόνοι τους να βγούμε μια φωτογραφία μαζί, γιατί δεν τους ένοιαζε αυτό... ο λόγος που βρισκόντουσαν ή "βρισκόντουσαν" εκεί, είναι που τους κάνει πιο σπουδαίους... κι εγώ τους αγαπώ το ίδιο, όσο αυτοί.