Παρασκευή 16 Μαΐου 2014

Ευχίδειος Άθλος 2014, γιατί δεν τερμάτισα.

Ευχίδειος Άθλος 2011
Η πρώτη φορά που έτρεξα στον "διπλό Ευχίδα" στον αγώνα δρόμου 215 χιλιομέτρων ήταν το 2009.  

Τα 107,5 χλμ ,τη μονή διαδρομή ήδη την είχα κάνει μια χρονιά νωρίτερα. Εκείνη τη φορά (2009) το είχα πει σε ελάχιστους οτι θα έπαιρνα μέρος σε εκείνον τον αγώνα. Λιγότερο από τρεις βδομάδες πιο πριν είχα τρέξει 200 χιλιόμετρα σε έναν αγώνα 24 ωρών. Εκείνη την εποχή ήμουν άπειρος σε τέτοιες αποστάσεις. Γενικά θέλει πολύ ιδρώτα, κόπο και πόνο για να λες πως είσαι έμπειρος με αυτά. Άπειρος λοιπόν τότε, σχετικά πιο έμπειρος σήμερα πίστευα και πιστεύω πως είναι πολύ μικρό αυτό το διάστημα ανάμεσα σε δύο αγώνες τέτοιων μεγεθών για να τους τρέξεις τον ένα πίσω από τον άλλο. Πόσο μάλλον όταν δεν το έχεις ξανακάνει... και πόσο προκλητικό με την αρνητική του σημασία και τις επιπτώσεις του, είναι να το προβάλεις αυτό. Οπότε ότι κάνει κανείς, καλό είναι να το κάνει για τον εαυτό του.

Τρέχω ήδη πάνω από 10 χρόνια και κοντεύω να κλείσω 10ετια σε υπερμαραθώνιους και τα τελευταία χρόνια τρέχω και σε πραγματικά πολύ μεγάλες αποστάσεις. Όλο αυτό το διάστημα είναι μόλις τρεις οι φορές που δεν έχω τερματίσει κάπου. Η πρώτη ήταν στο 24ωρο του 2008 που δεν υπολογίζεται όμως σαν εγκατάλειψη γιατί στα επίσημα αποτελέσματα αναγράφονται τα χιλιόμετρα που είχα διανύσει μέχρι να σηκωθώ να φύγω. Εκεί δεν μπορούσα ακόμα να διαχειριστώ τις ψυχολογικές μεταβολές κατά τη διάρκεια του αγωνίσματος ειδικά εκεί που η μονοτονία είναι ακόμα μια ιδιαιτερότητα. Και παρά το γεγονός πως τη προηγούμενη χρονιά είχα κάνει μια καλή εμφάνιση, δεν το "άντεξα" αυτό το ψυχολογικό όπως είπα και τα παράτησα μόλις τελείωσε το πιο δύσκολο κομμάτι για μένα, η νύχτα. Ήταν κάτι που με έκανε πιο δυνατό για άλλες φορές. Η δεύτερη φορά που δεν έχω τερματίσει αγώνα και που με έχει πονέσει πιο πολύ από όλες ήταν στο Σπάρταθλο του 2011. Εκεί έκανα την αποτίμηση αυτού που συνέβη και μάλλον πόσο χρήσιμο ήταν να το ζήσω και αυτό.  Η τρίτη φορά ήταν πριν λίγες μέρες.. στα 215 χιλιόμετρα στον διπλό Ευχίδειο Άθλο.
Ήταν επίσης η τρίτη φορά που γινόταν ο αγώνας (από τότε που εγώ ξεκίνησα να τρέχω) και τις δυο προηγούμενες φορές παρά το χιλιομετρικό φορτίο από κοντινούς σε εκείνον αγώνες,  είχα τερματίσει σε αρκετά καλές θέσεις.

Τι συνέβη εφέτος.
Φέτος παρά την όποια εμπειρία μου και τερματισμούς μου σε δυσκολότερους αγώνες, θα δοκίμαζα αναγκαστικά κάτι καινούργιο. Να τρέξω χωρίς υποστήριξη. Πήγα μόνος μου, χωρίς πλήρωμα συνοδείας (κάτι για το οποίο θα γράψω άλλη φορά), χωρίς την οικογένεια μου. Η Μαρία δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει άδεια από τη δουλειά της καθώς και η δική μου συμμετοχή στην αρχή ήταν αβέβαιη για τους ίδιους λόγους.

Την διαδρομή την ξέρω πολύ καλά, την τρέχω κάθε χρόνο από το 2008 ανελλιπώς. Τη διοργάνωση τη ξέρω, έχει ακόμα αρκετά περιθώρια βελτίωσης, ξέρω τους ανθρώπους πίσω από τον "Ευχίδα", τη κατάθεση ψυχής και έργου που καταβάλουν για τους δρομείς, τα προβλήματα που συναντούν, τα προβλήματα που έχει ο αγώνας. Με λίγα λόγια ήξερα τι θα συναντήσω.

Μέρες πριν τον αγώνα σκεφτόμουν οτι θα ήμουν μόνος στο δρόμο. Η παρουσία της οικογένειας μου είναι ένας επιπλέον λόγος να πιέζομαι για να μην εγκαταλείψω τις προσπάθειες μου για την "υπέρβαση", πέρα από τη φροντίδα τους φυσικά και σαν πλήρωμα υποστήριξης στους αγώνες δρόμου που τρέχω. Θα ήταν και η πρώτη φορά που δεν θα πηγαίναμε όλοι μαζί σαν οικογένεια στον "Ευχίδα". Συναισθηματικά μου έπεφτε βαρύ αυτό, από την άλλη σκεφτόμουν και σαν έμπειρος πλέον δρομέας, που μπορούσα αντικειμενικά να στηριχτώ στις δυνάμεις μου και στην υποστήριξη της διοργάνωσης. Αποφάσισα να το δοκιμάσω.

Ειδικά εκεί δεν είχα να αποδείξω τίποτα  και σε κανέναν, και γενικά από όταν "ωρίμασα" στο τρέξιμο δεν τρέχω για να αποδείξω κάτι σε άλλους, προσπαθώ να μην ασχολούμαι γενικά. Με ενοχλούν πολύ όμως οι δρομείς που δεν σέβονται τους κανονισμούς, δέχονται βοήθεια από σημεία που δεν προβλέπεται ή μπαίνουν ακόμα και σε αυτοκίνητα για να κερδίσουν λίγα χιλιόμετρα. Εκεί ασχολούμαι. Υπάρχουν υπόνοιες πως συνέβη αυτό...Μπορείς να το αποδείξεις; δεν μπορείς. Συνεχίζω στα του αγώνα μου.

Στο μυαλό μου είχα να ακολουθήσω τη τακτική  για ανηφόρες κατηφόρες που μου έμαθε ο φίλος μου ο Ζιλ από τη Γαλλία (πολύπειρος δρομέας, με πολλούς τερματισμούς στο Σπάρταθλον και με συμμετοχές σε αγώνες αποστάσεων πάνω από 200χλμ σχεδόν σε όλο το κόσμο). Σε αυτή τη διαδρομή έχω μάθει πολλά από εκείνον και έχουμε τρέξει μαζί πάρα πολλά χιλιόμετρα. Φοβόμουν πολύ τις καιρικές συνθήκες και τι θα έκανα αν χρειαζόμουν ζεστά ή στεγνά ρούχα. Αυτό δεν με απασχόλησε ποτέ σε άλλο αγώνα, τώρα όμως ήμουν μόνος. Έτσι σκέφτηκα και ετοίμασα μικρές σακουλίτσες με μια μακρυμάνικη και μια κοντομάνικη μπλούζα μέσα και τις έδωσα σε μερικούς φίλους που ήταν πληρώματα υποστήριξης σε άλλους συναθλητές με σκοπό αν ήταν ανάγκη να τις άφηναν για μένα στον πρώτο σταθμό που θα επιτρεπόταν η βοήθεια. Και αυτό διστακτικά, δεν ήθελα να "φορτωθώ" σε κανέναν. Στη ζώνη μου είχα τους ηλεκτρολύτες μου και ότι άλλο κουβαλάω επάνω μου τρέχοντας. Το μόνο που δεν ήξερα πώς να το τακτοποιήσω ήταν το φαγητό μου, κάτι για το οποίο στηριζόμουν στους σταθμούς της διοργάνωσης, ενώ άλλες φορές έχει η Μαρία μαζί της, αυτά ακριβώς που εγώ θέλω κάθε φορά.

Ξεκίνησα τον αγώνα σύμφωνα με αυτό που είχα στο μυαλό μου, λίγο πολύ ακολουθώντας τον τρόπο που τον είχα τερματίσει πέρσι. Ο καιρός καλός, οι σταθμοί κοντά ο ένας στον άλλο και από υγρά παρείχαν τα πάντα. Όμως πολύ συχνά ένιωθα πως χρειαζόμουν κάτι παραπάνω από 'αποψη στερεάς τροφής, κάτι που δεν το έβρισκα στους σταθμούς κάτι που χάλασε λίγο το πλάνο ανεφοδιασμού μου κάτι που με έκανε να νιώσω κούραση μέσα στον αγώνα νωρίτερα από εκεί που περίμενα. Πάντως στα τραπεζάκια υπήρχε πάντα κάτι για να τσιμπήσεις.

Σε τέτοιες αποστάσεις, μένεις συχνά μόνος σου στο δρόμο για ώρες, χωρίς να δεις άλλο δρομέα ακούγοντας μόνο τα βήματα σου, την ανάσα σου ...και τις σκέψεις σου. Η διαδρομή για μένα γνωστή, πλέον δεν χρειάζομαι τη σήμανση για να μου δείξει προς τα που να πάω. Kάθε σημείο αναμνήσεις από άλλες χρονιές. Αυτό ήταν το "βαρύδι" μου. Κάθε χρονιά όλη μου η οικογένεια ήταν εκεί. Από έμβρυο η Βασιλική εκεί, από πριν ακόμα περπατήσει, μέχρι που μου με έχει βραβεύσει και  δαφνοστεφανώσει άλλη φορά σαν τερματίσαντα σε αυτό τον άθλο. Και γνώριμη στο χώρο. Γιατί δεν ήρθε η Μαρία με ρωτούσαν, που είναι η προπονήτρια σου, που είναι η Βασιλική. Δυστυχώς τα κορίτσια δεν μπόρεσαν να έρθουν αυτή τη φορά γιατί η Μαρία δούλευε ήταν η απάντηση. Έχω μια φωτογραφία από τον Ευχίδειο από άλλη χρονιά που όταν ήταν ακόμα πιο μικρή η κόρη μου όταν την έβλεπε έλεγε: "κόιτα, μπαμπάς τρέχει και γελάει".

Η κούραση, κούραση. Έχουν υπάρξει φορές που έχω κουραστεί πολύ περισσότερο όμως έχω συνεχίσει. Η ψυχολογία μου όμως όσο περνούσαν οι ώρες έπεφτε παρά το γεγονός οτι ήμουν σε καλή θέση στον αγώνα. Περνούσα από σημεία που άλλες φορές με περίμενε οι οικογένεια μου, στα αυτιά μου ερχόταν η φωνή της κόρης μου να φωνάζει με όλη της τη δύναμη "μπράβο μπαμπά.." αλλού πάλι να φωνάζει " μη σταματάς".. και μου έλειπε. Μου έλειπαν μαζί με τη Μαρία. Έφτασα στα μισά, 107,5χιλιόμετρα. Ήμουν στη δεύτερη θέση, αποφάσισα να κλείσω με το ζόρι εκεί λίγο τα μάτια μου για να μη νυστάξω αργότερα στο βουνό, το έκανα αλλά δεν μπόρεσα να με πάρει ο ύπνος γι αυτά τα 20 λεπτά που ήθελα. Εκεί με περίμεναν φίλοι, ανάμεσα τους ο Γιώργος που για μένα είναι πολύ σημαντικός. Έφαγα καλά, φόρεσα ζεστά ρούχα, με εμψύχωσαν οι φίλοι μου φόρεσα τον φακό μου και πήρα τρέχοντας το δρόμο της επιστροφής. Επιστρέφοντας συναντούσα άλλους συναθλητές που πήγαιναν να κλείσουν το πρώτο μισό ενώ ήδη είχε βραδιάσει.

 Μια μεγάλη νίκη είναι να νικήσεις  το σώμα σου με το μυαλό σου όταν αυτό σου λέει να σταματήσεις επειδή έχεις κουραστεί. Ήμουν κουρασμένος, όχι στα όρια μου, όμως κουρασμένος όπως όλοι. Το "φορτίο" που κουβαλούσα με έκανε να νιώθω πιο κουρασμένος. Σκέψεις όπως το τι θα κάνω αν χρειαστώ κάτι τη νύχτα στην ερημιά στο βουνό με έκαναν ήδη να αισθάνομαι διαλυμένος και να κρυώνω. Λίγα χιλιόμετρα πριν φτάσω στα 130 χιλιόμετρα, άρχισα να περπατάω. Σκέψεις Να σταματήσω, να μη σταματήσω.. έτσι και αλλιώς εκεί ήμουν για μένα, δεν το έκανα για να αποδείξω κάτι σε κανέναν. Πριν ένα μήνα είχα κάνει άλλη μια προσωπική υπέρβαση με 205 χιλιόμετρα στα πόδια μου. Σκεφτόμουν πως είχα πάνω από 20 ώρες περιθώριο για 80 περίπου χιλιόμετρα, κάτι που μου έδινε παραπάνω από άνεση να συνεχίσω. Όμως με αυτά που είχα στο κεφάλι μου και τη κούραση φυσικά που κουβαλούσα ο ενδεχόμενος τερματισμός μου ίσως μου στοίχιζε πολύ περισσότερα από ότι τις άλλες χρονιές.. και οι δικοί μου δεν ήταν εκεί. Στο δρόμο ζήτησα από ένα αυτοκίνητο της διοργάνωσης να με πάρει μαζί για να σταματήσω. Δεν με πήραν, μου είπαν να το σκεφτώ και πως θα με περίμεναν στον επόμενο σταθμό και ότι αποφασίσω. Συνέχισα περπατώντας. Ο αγώνας μέσα μου είχε ήδη τελειώσει πριν φτάσω στα μισά του.. Στο σταθμό ζήτησα μια κουβέρτα και να κλείσω λίγο τα μάτια μου. Εκεί θεώρησαν πως μετά θα σηκωθώ να συνεχίσω..

Στον αγώνα -παρέλειψα να αναφέρω- πως ήταν εθελόντρια σε πολλούς σταθμούς η φίλη μου η  Αγγελική, μαζί με πολλούς άλλους εθελοντές που για πολλές ώρες και από πολλά πόστα φρόντιζαν για την ασφάλεια μας, την ασφάλεια του αγώνα, μας σέρβιραν ότι είχαν οι σταθμοί ανεφοδιασμού. ΄Ηταν συμπτωματικά και σε εκείνο το πόστο. Έκατσε μαζί μου προσπαθώντας να με πείσει να συνεχίσω. Μιλήσαμε πολύ ώρα, όλα αυτά που σκεφτόμουν... ζήτησα κάποια στιγμή να με πάνε στο ξενοδοχείο.. τη χαιρέτησα θα τα ξαναλέγαμε από κοντά μετά από αρκετές ώρες πάλι, όταν θα είχε τελειώσει ο αγώνας.

Την άλλη μέρα ενώ έβλεπα τους τερματισμούς κάποιοι ήδη το γνώριζαν, σε άλλους το έλεγα εγώ όταν με ρωτούσαν τι έγινε. "'Έλεγα μη γελάσεις, μου έλειπαν οι δικοί μου."

Στο τηλέφωνο μίλησα μαζί τους, περίμεναν να γυρίσω στην Αθήνα, τόσο όσο το περίμενα κι εγώ.

Ενώ όταν ρωτήθηκε η Αγγελική από τη κόρη της όταν γύρισε κι εκείνη στο σπίτι της αν τον πείραξε τον Γιώργο που δεν τερμάτισε...εκείνη της είπε:
"Τον πείραξε. Λιγότερο από όσο εκείνος το περίμενε, περισσότερο από όσο έδειχνε.."