Πριν λίγα χρόνια είχα γράψει μια ιστορία για Νεράιδες, για τη κόρη μου Βασιλική, τη μητέρα της και για μία Νεράιδα που είχαμε συναντήσει εκείνο το καλοκαίρι στην Ικαρία. Από την Ικαρία είναι η πρώτη φωτογραφία.
Στη δεύτερη φωτογραφία τραβηγμένη πριν λίγες μέρες ξανά από την Ικαρία, η Βασιλική η μεγάλη μας η κόρη, είναι σε ηλικία που αμφισβητεί την ύπαρξη των Νεράιδων δεν μιλάει γι αυτές ίσως και να αμφιβάλλει, ενώ η μικρότερη μας κόρη σχεδόν 8 μηνών σήμερα, είναι σε ηλικία που αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα από εικόνες και ήχους αλλά εκφράζεται μόνο με λεπτές άναρθρες κραυγούλες. Μπορεί βέβαια στην ηλικία της να τις αντιλαμβάνεται καλύτερα από μένα και απλά να τη βολεύει αυτό, που εκφράζεται δηλαδή ακόμα μόνο με βουητά και κραυγούλες.
Και οι δύο φωτογραφίες είναι στη Δύση του ήλιου. Νομίζω πως η ώρα που πέφτει ή η ώρα που βγαίνει ο ήλιος είναι η καλύτερη ώρα που θα δεις Νεράιδες.
Λένε πως οι άνθρωποι με λακκάκια στα μάγουλα είναι τυχεροί άνθρωποι γιατί όταν ήταν μωρά, πήγαιναν λένε οι Νεράιδες πάνω από την κούνια τους και τους έδιναν φιλιά στα μάγουλα. Η μικρή μου κόρη έχει και αυτή ένα λακκάκι στο μάγουλό της.
Αν πιστεύω στις Νεράιδες;
Εμένα με έχουν φιλήσει σαν μωρό μέσα από τη κούνια μου. Φαίνεται στο πρόσωπο μου όταν γελάω. Από τότε με προσέχουν οι Νεράιδες. Έχω δει Νεράιδες. Έχω αγαπήσει Νεράιδες και έχω αγαπηθεί στη ζωή μου από Νεράιδες..Υπάρχουν χωρίς να τις βλέπω γύρω μου ακόμα και εκεί που τρέχω, υπάρχουν όμως και αυτές που βλέπω, που ξέρω πως είναι Νεράιδες και που ζουν μέσα στο σπίτι μου.
Και αν γνωρίζετε κάποιες κοπέλες που δεν παραδέχονται πως υπάρχουν οι Νεράιδες ή κάποιους ανθρώπους που δεν πιστεύουν σε αυτές, ένας λόγος είναι πως οι ίδιες αρνούνται να αποκαλυφθούν αν δεν σε εμπιστευτούν ή σε περιμένουν μέχρι να φτάσεις σε τέτοια ηλικία που πάλι δεν θα ντρέπεσαι να πεις πως πιστεύεις σε αυτές, πως τις έχεις δει, πως σε έχουν αγγίξει, πως υπάρχουν παντού και πως αν είσαι πραγματικά τυχερός, υπάρχουν και ζουν Νεράιδες ακόμα και μέσα στο σπίτι σου.
