Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2018

Μια οικογενειακή φωτογραφία, αθλητικές φιλίες, άμιλλα - ζηλοφθονία.


Ολυμπιακοί Αγώνες  Ρίο 2016.
Προκριματικός αγώνας 5 χιλιομέτρων γυναικών. Δυο αντίπαλες αθλήτριες βρίσκονται 1800 μέτρα πριν τη γραμμή τερματισμού. Από την ένταση, τη πίεση από λάθος η μία σκοντάφτει πέφτει πάνω στην άλλη και οι δύο πέφτουν κάτω.. Η μία σηκώνεται για να συνεχίσει τον αγώνα της αλλά παρατηρεί πως η αντίπαλος της είναι ακόμη πεσμένη καθώς έχει χτυπήσει πέφτοντας σοβαρά στο γονάτο της και αντί να φύγει τη βοηθάει να σηκωθεί, την υποβαστάζει και κατευθύνονται μαζί προς τον τερματισμό. Ενώ και οι δύο έτρεχαν για ένα προσωπικό στόχο τη νίκη ή  κάποια επίδοση, η αθλήτρια που σηκώθηκε όρθια άφησε κατά μέρους την επιθυμία για διάκριση και βοήθησε τη συναθλήτρια της δείχνοντας Ευγενή Άμιλλα. Οι δύο αθλήτριες βραβεύθηκαν για αυτή σκηνή.

Η Άμιλλα είναι μια από τις αξίες που αναδεικνύουν τα ιδανικά του αθλητισμού. Στην ιστορία του, σε όλα τα αθλήματα υπήρχαν και θα υπάρχουν παραδείγματα Άμιλλας. Στη προσωπική μου πορεία σχεδόν 30 χρόνων από τα ρινγκ μέχρι τις υπεραποστάσεις περιστατικά που έχω διαβάσει, που έχω ζήσει ή που έχω δει με τα μάτια μου με συγκινούν με βουρκώνουν μιλάω για αυτά με φίλους μου αν το φέρει η κουβέντα..

Η Άμιλλα έχει να κάνει φυσικά και με το ήθος, τη παιδεία, την αθλητική παιδεία, το χαρακτήρα του ανθρώπου. Η Άμιλλα εμπνέει.  Σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, δεν ασχολείσαι με χρονόμετρα με αριθμούς με επιδόσεις ή με άλλα μικρά και ανούσια..

Όμως μέσα από τον αθλητισμό έμαθα και άλλα πράγματα. Όλοι σε αγαπούν μέχρι να γίνεις ο ανταγωνισμός τους. Ή πως δεν έχουν όλοι οι φίλοι σου  τη δύναμη και την αντοχή να χαρούν με τη χαρά σου.

Η ζηλοφθονία έχει τη ρίζα της στην οργή που νιώθει κάποιος όταν συνειδητοποιεί ή πιστεύει μόνο πως ο άλλος είναι καλύτερος ή πως έχει προοδεύσει κάπου. Σαν ανθρώπινο ελάττωμα και χαρακτηριστικό εννοείται πως τη συναντάς σε κάθε τομέα στη ζωή. Σε θυμώνει, σε στενοχωρεί ή σε απογοητεύει από ανθρώπους που είχες δίπλα σου..

Ο αθλητισμός έχει και τέτοια πολλά παραδείγματα. Γίγαντες της εθνικής ομάδας του μπάσκετ ένα από αυτά, κάποτε κολλητοί, στην ίδια ομάδα, να παίζουν, να μη μιλιούνται μεταξύ τους.

Ο ίδιος έμαθα να μετράω τους φίλους μου  τόσο στις λύπες μου όσο και στις χαρές μου.. Αυτούς που θα με αγκάλιαζαν ή θα έμεναν διακριτικά δίπλα μου ότι και να γινόταν για να το μοιραστούμε αργότερα μαζί.

Η φωτογραφία της ανάρτησης αν και μοιάζει άσχετη με το θέμα του κειμένου για μένα μόνο άσχετη δεν είναι. Είναι η απάντηση μου σε κάποιον Σπαρταθλητή που ο χρόνος έδειξε πως δεν ήταν αυτός που πίστευα πως είναι. Έτσι στον τελευταίο μου τερματισμό στο Σπάρταθλο άκουσα από αυτόν όταν τον ρώτησα γιατί απομακρύνθηκε από μένα για πολύ καιρό, πως κανένας από τους τερματισμούς μου δεν μετράει όσο ο ένας ο δικός του επειδή εγώ έχω την οικογένεια μου συνοδούς ( δηλωμένους και πληρωμένους επίσημα στη διοργάνωση) ενώ εκείνος τρέχει μόνος του ( παρόλο που στο τελευταίο του αγώνα υπήρχαν κοινοί φίλοι που του έκαναν ανεπίσημα υποστήριξη από σταθμό σε σταθμό). Και άρχισε μια σύγκριση με το οτι εμένα με φροντίζει η γυναίκα μου στο σπίτι ενώ εκείνος δεν έχει οικογένεια να του μαγειρεύει και άλλα, που πήγαιναν τη κουβέντα αλλού και που δεν είχα καν τη διάθεση να ακούσω ή να συνεχίσω.

Ξέρετε, οι αθλητές μεγάλων αποστάσεων δεν είναι ιδιαίτερης κατηγορίας αθλητές. Άνθρωποι με ελαττώματα και προτερήματα είναι όπως όλοι μας που πολύ συχνά μέσα από τα χιλιόμετρα ταΐζουν τη ματαιοδοξία τους.

Έτσι λοιπόν αν είμαι περήφανος για κάτι μέσα από το τρέξιμο μου, δεν είναι οι τερματισμοί και τα χιλιόμετρα μου αλλά που η μητέρα μου, η γυναίκα μου, οι κόρες μου είναι  πάντα εκεί που παλεύω με τον εαυτό μου, μόνο και μόνο για να βλέπουν εμένα χαρούμενο. Ακόμα και αν με καταπίνει ο δρόμος. Και για εκείνες πρέπει να είμαι όρθιος και δυνατός όπως με ξέρουν και τότε που δεν θα τρέχω.

Μιλώντας όμως για αθλητική Άμιλλα ζηλοφθονία ή φθόνο, υπάρχει μια ακόμα λέξη για την οποία θέλω να γράψω. Ά-φθονος. Αυτός που δεν έχει φθόνο, που διαθέτει μεγάλη καρδιά, πλούσια συναισθήματα και που μπορεί να δώσει στους άλλους. Μέσα από το αγώνισμα μου έχω ξεχωρίσει πολλούς τέτοιους ανθρώπους που μπορεί να μην είμαστε φίλοι, όμως διακριτικά στεκόμαστε και επικοινωνούμε κατά καιρούς ο ένας με τον άλλο.

Έτσι, έχω να θυμάμαι τη κίνηση μιας γνωστής Ελληνίδας αθλήτριας που είχαμε για χρόνια μια παρεξήγηση πάνω σε αθλητικά θέματα που είχε πάρει διαστάσεις με διάσπαρτα κείμενα και σχόλια και από τους δύο στο ίντερνετ και που κάποια στιγμή απλά κουραστήκαμε να ασχολούμαστε άλλο, που παραμονή του Σπαρτάθλου πριν λίγα χρόνια μου έστειλε ένα όμορφο μήνυμα για καλή επιτυχία, λέγοντας μου πως με είδε στον ύπνο της να τρέχω στον αγώνα και να είμαι πολύ χαρούμενος.. Φυσικά όποια παρεξήγηση με το καιρό αποκαταστάθηκε..

Γιατί ο αθλητισμός δεν σε κάνει απαραίτητα (ειδικά σε μεγάλη ηλικία) καλύτερο άνθρωπο, δεν γνώρισα κάποιον που ήταν κακός και έγινε καλός επειδή άρχισε να τρέχει, αλλά μέσα από αυτόν αποκαλύπτεται ο χαρακτήρας σου.














Σάββατο 30 Ιουνίου 2018

Σκέψεις γύρω από τα ..42

Σήμερα έκλεισα τα 42.. Από το πρωί κάνω σκέψεις γύρω από αυτόν τον αριθμό με αφορμή αυτά τα ιδιαίτερα γενέθλια.

Είναι ο ίδιος αριθμός που όλοι οι δρομείς από τους αρχάριους μέχρι τους αρκετά έμπειρους έστω μια φορά στη ζωή τους έχουν αισθανθεί στο άκουσμα του, δέος. 

Φόβο, πρόκληση, περηφάνια, κυρίως δέος. Ο αριθμός των χιλιομέτρων της απόστασης του μαραθωνίου, ο αριθμός 42. 

Νομίζω πως όλοι όταν ξεκινάν το τρέξιμο κάποια στιγμή ονειρεύονται τη συμμετοχή και τον τερματισμό σε έναν μαραθώνιο. Κάποιοι μένουν εκεί, άλλοι προσπαθούν για ακόμα παραπέρα, όμως ο μαραθώνιος είναι σίγουρα ο πρώτος μεγάλος στόχος.

(Η επίσημη απόσταση του μαραθωνίου σε όλο τον κόσμο είναι ακριβώς 42 χιλιόμετρα και 195 μέτρα. Αυτή η επισήμανση πρέπει να γίνεται για να σταματήσουμε να ρωτάμε αν κάποιος έτρεξε στον μεγάλο ή τον μικρό μαραθώνιο, διοργανώσεις να βαφτίζονται μίνι μαραθώνιοι και η χρήση της λέξης μαραθώνιος να εξυπηρετεί άλλους σκοπούς σε μικρότερους αγώνες δρόμου).

42 χιλιόμετρα. Δεν είναι λίγα και για να φτάσεις να τερματίσεις αξιοπρεπώς αυτόν τον μεγάλο δρόμο ή να πας ακόμη πιο μακριά, θέλει δουλειά στη προετοιμασία με αφοσίωση, με στερήσεις, με πίεση, με πείσμα, με στιγμές απογοήτευσης, με στιγμές ικανοποίησης, με σωματικό πόνο.. Όσοι έχουν τρέξει 42 χιλιόμετρα τα γνωρίζουν.

Και λίγο λίγο, μια μέρα τρέχεις στον μαραθώνιο.. Κοιτάς μετά στον χάρτη την απόσταση που κάλυψες και σου φαίνεται απίστευτα μεγάλη και την ίδια αλλά και την επόμενη μέρα, μπορεί να πονάει όλο σου το κορμί, να μη μπορείς να περπατήσεις αλλά κοιτάζεσαι στον καθρέπτη και αυτά που νιώθεις είναι τόσο όμορφα, τόσο σπουδαία τόσο...ανεκτίμητα. Ειδικά μετά τον πρώτο πρώτο μαραθώνιο.

Τη πρώτη φορά που καταφέρνεις να τρέξεις τα 42 χιλιόμετρα, αν η καρδιά σου είναι αγνή και δεν είσαι δρομέας της μόδας και αν - επίσης σημαντικό- υπάρχει μυαλό μέσα στο κεφάλι σου βγαίνεις πιο ώριμος. Έχεις μάθει μέσα από την προετοιμασία κιόλας και μετά μέσα από τον αγώνα πράγματα που ισχύουν για τη ζωή έξω από το τρέξιμο.

Όπως πως η υπομονή επιβραβεύεται ενώ η ανυπομονησία τιμωρείται. Έχεις μάθει πως είναι να πονάς και να συνεχίζεις, γιατί έτσι πρέπει να συνεχίσεις. Πως πρέπει να σέβεσαι αυτό που κάνεις όπως σέβεσαι τον εαυτό σου. Πως κάποια λάθη ειδικά αν τα κάνεις νωρίς δεν συγχωρούνται και πως από αυτά μόνο λίγα διορθώνονται  που πάλι σε χρεώνουν.Πως υπάρχει ο απρόβλεπτος παράγοντας που και αυτόν πρέπει να είσαι έτοιμος να τον αντιμετωπίσεις. 

Μέσα σε 42 χιλιόμετρα μαθαίνεις πολλά.  Βλέπεις ανθρώπους που δεν τους περίμενες ή που δεν τους ήξερες, να απλώνουν το χέρι τους να σε αγκαλιάσουν ή να σου δίνουν νερό, μαθαίνεις όμως και πως είναι να μάχεσαι μόνος σου μέσα στο πλήθος. Βλέπεις φίλους που ξαφνικά δεν αντέχουν να βλέπουν τη χαρά σου. Καταλαβαίνεις ποιους είχες δίπλα σου για να φτάσεις μέχρι εκεί, ποιους όχι, ποιοι ήταν αλλά έφυγαν και ποιοι τελικά έμειναν μέχρι το τέλος. Ξεχωρίζεις ποιοι θα χαρούν με τον τερματισμό σου, ποιοι θα σε περιμένουν εκεί, ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να σε βλέπουν καλά, για ποιους λίγους να προσπαθείς να σε βλέπουν μόνο δυνατό, μόνο χαρούμενο.

Και συνεχίζεις μετά τους δρόμους σου με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, με αυτογνωσία..που ακόμα και αν τρέχεις πολλά περισσότερα από 42 χιλιόμετρα μέσα σε έναν αγώνα, τον μαραθώνιο τον αντιμετωπίζεις με τον ίδιο σεβασμό της πρώτης φοράς και τα μαθήματα μέσα από αυτόν, πολύτιμα εφόδια για μέσα και έξω από το τρέξιμο.

Και συνεχίζεις πιο ώριμος, πιο έμπειρος, πιο σοβαρός... όπως  πρέπει να είναι ένας άνθρωπος αθλητής ή μη, 42 και πλέον χρονών.


Κυριακή 7 Ιανουαρίου 2018

Τρέχοντας στην Ικαρία και στο Ιkaria Run

Απονομές των 10 χιλιομέτρων, δεξιά στη φωτογραφία ο
εμπνευστής του αγώνα Βαγγέλης Κοτσαμπάς
Έχοντας καταγωγή από την Ικαρία και με αγαπημένη ενασχόληση το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων, κάθε φορά που επισκέπτομαι την Ικαρία, στη βαλίτσα των διακοπών μου περιλαμβάνονται και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια μαζί με δυο αλλαξιές ρούχα για τρέξιμο. Όταν ήμουν μικρός και βλέπαμε τα καλοκαίρια κάποιον ξένο τουρίστα με αθλητικά να τρέχει στο δρόμο πάνω από τη θάλασσα (κυρίως μεταξύ Γιαλισκάρι-Αρμενιστή-Να, για τους φίλους που γνωρίζουν την Ικαρία) η εικόνα του μας έκανε τρομερή εντύπωση. Λίγο μας παραξένευε όλους αυτό αλλά υπήρχε από τη μεριά μου ένας μικρός θαυμασμός. Τότε το τρέξιμο δεν είχε ακόμα τη δυναμική που έχει σήμερα στη χώρα μας. Στα χρόνια που ακολούθησαν, το τρέξιμο σαν ενασχόληση ακόμη και για ερασιτέχνες ή απλούς αθλούμενους ανέβηκε τόσο πολύ που πλέον τα καλοκαίρια μου στην Ικαρία συναντώ αρκετούς, όχι μόνο ξένους, αλλά και έλληνες παραθεριστές να τρέχουν κάπου δίπλα στη θάλασσα. Κάποιες φορές μάλιστα βρίσκω παρέα και τρέχουμε μαζί.

Τα τελευταία οχτώ χρόνια οι καλοκαιρινές διακοπές στην Ικαρία συμπίπτουν με τη κορύφωση της προπονητικής μου προετοιμασίας για τον αγώνα του Σπαρτάθλου, έναν απαιτητικό αγώνα δρόμου 246 χιλιομέτρων, από την Αθήνα μέχρι τη Σπάρτη με όριο τις 36 ώρες που διεξάγεται κάθε χρόνο στο τέλος του Σεπτέμβρη. Τέλη Ιουλίου με μέσα Αυγούστου κλείνω έναν προπονητικό κύκλο από πολύωρα, αρκετών χιλιομέτρων τρεξίματα και από εκεί και μετά ξεκινάω τη ξεκούραση και το φορμάρισμα για αυτόν τον αγώνα. Έτσι με αφορμή το Σπάρταθλο έχω γυρίσει σχεδόν όλη την Ικαρία τρέχοντας, με αγαπημένη διαδρομή την απόσταση από τον Άγιο Κήρυκο μέχρι το Να. Είναι περίπου 60 χιλιόμετρα. Σε αυτά τα χιλιόμετρα εναλλάσσονται τόσο οι οπτικές παραστάσεις, όσο οι μυρωδιές της θάλασσας με τις μυρωδιές των αρωματικών βοτάνων στις άκρες του δρόμου, οι υψομετρικές μεταβολες, αλλά και οι θερμοκρασίες αφού από την επιφάνεια της θάλασσας βρίσκεσαι μετά από πολλά ανηφορικά χιλιόμετρα στο βουνό που τις πρωινές ώρες συχνά το καλύπτει ομίχλη για να κατέβεις στη συνέχεια τρέχοντας στην πίσω μεριά. Στην Ικαρία, όπου και να είσαι, πάντα η άλλη μεριά είναι η πίσω μεριά.  Άλλες φορές είτε είναι λίγα είτε πολλά τα χιλιόμετρα μόνο που βλέπεις τρέχοντας όσο φτάνει το μάτι σου μακριά, μόνο θάλασσα είναι από μόνο του αρκετό. Ειδικά μέσα στο Σπάρταθλο, σε σημεία που είμαι μόνος μου και κουρασμένος στη διαδρομή, επιστρατεύω στο μυαλό μου εικόνες από τα τρεξίματα μου στην Ικαρία.

Φέτος (2017) έζησα στην Ικαρία άλλη μια δρομική εμπειρία με τη συμμετοχή μου στον αγώνα δρόμου που έγινε για τέταρτη φορά στη Πλαγιά Ικαρίας, με το όνομα Ikaria Run. Τον αγώνα τον ήξερα από περιγραφές φίλων μου από την Αθήνα που είχαν τρέξει προηγούμενες χρονιές εκεί συνδυάζοντας τον με τις διακοπές τους στην Ικαρία. Για τον φετινό αγώνα όμως αν και ήξερα πως γίνεται κάπου μέσα στο καλοκαίρι,το έμαθα ενώ βρισκόμουν ήδη εκεί όταν σε κάποιο από τα τρεξίματα μου συνάντησα αφίσες στο δρόμο που διαφήμιζαν τη διοργάνωση. Τελευταία στιγμή αποφασίσαμε με την οικογένεια μου να πάμε όχι τόσο για τον αγώνα, όσο με αφορμή αυτόν να δούμε ένα μέρος στην πίσω μεριά της Ικαρίας που δεν είχαμε ξαναδεί. Στην Ικαρία, το είπα και πιο πάνω όπου και να είσαι πάντα ή άλλη μεριά είναι η πίσω μεριά. 


Ένας αγώνας 10 χιλιομέτρων με τρεις σταθμούς υδροδοσίας σε μια διαδρομή 5 χιλιομέτρων που την τρέχεις δυο φορές, ένας αγώνας 5 χιλιομέτρων δηλαδή η μία στροφή και μια διαδρομή 2 χιλιομέτρων για έναν εναλλακτικό περίπατο είναι το κύριο θέμα της διοργάνωσης. Κάτι που δεν πρόσεξα ήταν η υψομετρική περιγραφή της διαδρομής αν και το όνομα του χωριού Πλαγιά, μαρτυράει πως μάλλον η διαδρομή θα έχει κλίσεις. Ο αγώνας ξεκινάει με μια απότομη ανηφόρα απόστασης περίπου 1μίση χιλιομέτρου και μετά από εναλλαγές από έντονες ανηφόρες και κατηφόρες κλείνεις τη στροφή στο σημείο που ξεκίνησες. Για κάποιον που τρέχει γρήγορα ή για κάποιον που θέλει να κάνει το καλύτερο που μπορεί, καλό είναι να τα γνωρίζει αυτά για να σχεδιάσει από πριν τη τακτική που θα ακολουθήσει για να μη σκάσει σε κάποιο σημείο του αγώνα. Ο ίδιος και γρήγορα δεν τρέχω αλλά και κατάφερα να σκάσω, ειδικά στη πρώτη στροφή. Στη δεύτερη ήδη ήξερα τι και που θα το συναντήσω. Από μόνο του αυτό δίνει άλλον έναν τόνο στον αγώνα και φεύγει από τη μονοτονία μιας επίπεδης διαδρομής.

Επίσης από το όνομα και πάλι του χωριού, υποπτεύεσαι πως  η θέα από εκεί θα είναι φανταστική. Και όντως το βλέμμα σου χάνεται στην απέραντη θάλασσα κοιτώντας από ψηλά προς το Ικάριο Πέλαγος.

Ψυχή της διοργάνωσης είναι ένα νέο παιδί από τη Πλαγιά, γυμναστής και ερασιτέχνης δρομέας ο ίδιος. Θεωρώ σημαντικό οτi ο ίδιος είναι δρομέας γιατί με αυτή την ιδιότητα πρώτα και μετά σαν διοργανωτής, γνωρίζει τις ανάγκες των αθλητών που παίρνουν μέρος σε αγώνες δρόμου. Πρώτη φορά μίλησα μαζί του στο τηλέφωνο που υπήρχε στις πληροφορίες της αφίσας για να τον ρωτήσω ποιον δρόμο να ακολουθήσω για να πάω από το μέρος που έμενα στο μέρος που γινόταν ο αγώνας. Με πληροφόρησε πως από τη Πλαγιά θα υπήρχαν δυο τουριστικά λεωφορεία που θα περίμεναν τους δρομείς στα δυο κεντρικά λιμάνια της Ικαρίας, (περίπου 40 χιλιόμετρα κάθε ένα από εκεί που θα τρέχαμε) και θα τους επέστρεφαν πίσω μετά τον αγώνα χωρίς κόστος μετακίνησης. Έχουμε και λέμε ένας δωρεάν αγώνας δρόμου, με δωρεάν μεταφορά των αθλητών από διάφορα σημεία του νησιού και επιστροφή στα μέρη τους.. Αυτά δεν γίνονται ούτε στην Αθήνα...και παρακάτω θα δείτε και άλλες παροχές που δεν γνώριζα. Του είπα πως θα μετακινούμασταν με το αυτοκίνητο μας για να δούμε καλύτερα τα μέρη στο δρόμο αλλά και για να έχουμε την αυτονομία μας με τα παιδιά στο αμάξι αν χρειαζόμασταν κάτι ειδικά με τη μικρή κόρη που ήταν ακόμη μωρό και ζήτησα μόνο λεπτομέρειες μη πάρω κάπου λάθος δρόμο.. Αφού μου εξήγησε πως θα φτάναμε εκεί, πριν κλείσω το τηλέφωνο μου είπε "μη διστάσεις να με πάρεις όποτε θες αν έρχεσαι και χρειαστείς κάτι στο δρόμο", κάτι που μεγάλωσε την οικειότητα που με έκανε να νιώσω, παρόλο που δεν τον γνώριζα ούτε φυσιογνωμικά.  Φτάνοντας εκεί κατάλαβα πως ο ίδιος είναι ιδιαίτερα αγαπητός στο χωριό και έχει και αυτό τη σημασία του γιατί ο αγώνας έγινε με τη βοήθεια των ελάχιστων καταστημάτων της Πλαγιάς, του πολιτιστικού συλλόγου και την εθελοντική προσωπική εργασία και αυτοπροσφορά των ντόπιων της περιοχής που σε συνδυασμό με την αγάπη του για το τρέξιμο και για αυτό που κάνει, δημιούργησαν έναν αγώνα που θα ζήλευαν σε πολλά μέρη. Και πιστέψτε με, έχω τρέξει σε πολλά μέρη.

Εγώ κατάλαβα πως ο ίδιος ήταν  αυτός που από κοντά είχε "τρέξει" και είχε φροντίσει για όλα και ακόμα και κατά τη διάρκεια του αγώνα υπήρχε μεν η χαρά στο πρόσωπο του, αλλά και η ανησυχία να πάνε όλα καλά. Μιλώντας μαζί του συζητώντας τα στο πόδι λίγο πριν χαιρετηθούμε για τα σπίτια μας, αρνήθηκε να το δεχθεί και επαληθεύοντας τη Καριώτικη συλλογική νοοτροπία η απάντηση του ήταν, όλοι μαζί το κάναμε αυτό... Φεύγοντας από τη Πλαγιά είχα ήδη ένα νέο φίλο, τον Βαγγέλη Κοτσαμπά, για τον οποίο μίλησα μόλις πριν λίγο.

Ένας αγώνας στη μέση του καλοκαιριού σε ένα χωριό που δεν είναι καν τουριστικός προορισμός, σε ένα νησί που είναι γνωστό για πολλά άλλα πράγματα και όχι για το τρέξιμο, είναι λογικό ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ να μην έχει ανταγωνιστικό χαρακτήρα (παρά τις βραβεύσεις στους τρεις πρώτους νικητές και νικήτριες) αλλά έναν χαρακτήρα να συνδυάσεις το χόμπι σου σε μια χαλαρή περίοδο τρέχοντας σε ένα όμορφο μέρος μαζί με άλλους αθλούμενους ή μη, και όλοι μαζί μετά να καθίσετε και να κεραστείτε κάτι σε ένα από τα καφενεία της Πλαγιάς. Και έτσι ήταν.

Συμμετέχοντες ήταν ντόπιοι και ξένοι αθλούμενοι, δυο τρεις αθλητές που έκαναν διακοπές στην Ικαρία όπως και κάποιοι ξένοι τουρίστες που βρέθηκαν εκεί για τον ίδιο λόγο. Στη διαδρομή των 2 χιλιομέτρων δε, που στην ουσία ήταν κάτι σαν αυτό που λέμε δυναμικό περπάτημα, έβλεπες οικογένειες με τα παιδιά τους ή παππούδες με τα εγγόνια τους να περπατάνε και να συμμετέχουν σε αυτό. Εθελοντές που έδειχναν το δρόμο ή κατέγραφαν τους δρομείς υπήρχαν σε πολλά σημεία της διαδρομής, καθώς και άνθρωποι που μοίραζαν νερό όπως και άνθρωποι με μηχανές για την ασφάλεια των δρομέων και φωτογράφοι με επαγγελματικές μηχανές που έβγαζαν φωτογραφίες τους συμμετέχοντες που και αυτές μοιράστηκαν δωρεάν. Όλοι όσοι τερμάτισαν πήραν ένα πρωτότυπο ξύλινο αναμνηστικό μετάλλιο με μαύρο ανάγλυφο το χαρακτηριστικό μακρόστενο σχήμα της Ικαρίας. Μετά τον αγώνα ακολούθησε γεύμα προς όλους τους δρομείς πάλι προσφορά από τους κατοίκους και το σύλλογο του χωριού. Με παραξένεψε λίγο που αργούσαν να βγουν τα αποτελέσματα όσο περιμέναμε. Αργότερα έμαθα πως ο ίδιος ο Βαγγέλης που έλεγα πριν διασταύρωνε τα περάσματα ένα ένα όλων των αθλητών για να είναι σίγουρος οτι δεν έχει γίνει κάπου κάποιο λάθος. Τιμητικά θέλετε, συμβολικά θέλετε, οι τρεις πρώτοι άντρες και οι τρεις πρώτες γυναίκες βραβεύθηκαν με κύπελλο για τις θέσεις τους στη γενική κατάταξη στους αγώνες των 5 και των 10 χιλιομέτρων όμως βρήκα ακόμη πιο όμορφο το χειροποίητο αναμνηστικό δώρο που συνόδευε τα κύπελλα τους. Ήταν από μια κλασσική καριώτικη κολοκύθα, αυτές που τα παλιά χρόνια αφού τις ξέραιναν μετέφερναν μέσα τους  νερό ή κρασί, πάνω στις οποίες είχαν ζωγραφίσει την Ικαρία, το λογότυπο του αγώνα και το όνομα του χωριού, τη Πλαγιά. Όλο αυτό όμορφα βερνικωμένο, σίγουρα ένα αναμνηστικό που θα αντέχει και στο χρόνο..


Για τον αγώνα φύγαμε από το σπίτι μας νωρίς το μεσημέρι και όταν αποφασίσαμε να γυρίσουμε είχε ήδη βραδιάσει καλά. Δεν ξέρω αν την επόμενη χρονιά θα είμαι στην Ικαρία όταν γίνει ο αγώνας. Αν είμαι θα είμαι ξανά εκεί...

Λίγες μέρες μετά, έμαθα πως μέσα στο σεπτέμβρη γίνεται και ένα ξεχωριστό πανηγύρι στη Πλαγιά, από εκείνα τα παλιά τα Καριώτικα τα όμορφα...Είδα μερικά σχετικά βίντεο στο ίντερνετ και τα ζήλεψα... Ίσως αυτό να είναι ένας ακόμη λόγος για να ξαναπάω εκεί..

.