9ος δρόμος Δαφνίου.

Το γράφω και στον πρόλογο μου, οτι κάποιες φορές θα μεταφέρω εδω μέσα και παραστάσεις απο μερικούς αγώνες που λαμβάνω κι εγώ μέρος . Η αλήθεια είναι οτι συχνά γίνομαι απο αυτούς που δεν αφήνουν αγώνα γι αγώνα(με ότι αυτό συνεπάγεται) και έτσι έχω εμπειρίες και προσωπική άποψη απο μικρές μέχρι μεγάλες αποστάσεις, και αντίστοιχα το ίδιο απο διάφορες διοργανώσεις

Την προηγούμενη κυριακή λοιπόν έλαβα μέρος στον πρώτο μου αγώνα για το 2008.

Ο περιβόητος δρόμος Δαφνίου. Δεν γνωρίζω γιατί μου βγαίνει έτσι αλλα είναι απο τους αγώνες που το τελευταίο που με νοιάζει εκεί είναι το τί χρόνο θα δείχνει το ρολόι μου μόλις πατήσω το στοπ στον τερματισμό.Κοιτόντας και τις προηγούμενες χρονιές τους άλλους δρομείς, πόσο μάλλον τους γρήγορους δρομείς έβγαλα το συμπέρασμα οτι οι περισσότεροι τρέχουν στο άλσος του Δαφνίου κάτι μεταξύ αγώνα και οργανωμένης προπόνησης-συνάντησης. Το δρομικό αντάμωμα.

Λίγο οτι είναι αρχή του χρόνου, χωρίς να είναι κοντά οι αγωνιστικοί στόχοι στους πιό πολλούς , λίγο η μικρή απόσταση, λίγο καναδύο κιλά που κουβαλάμε ακόμα κάποιοι, απο τα μελομακάρονα των εορτών, λίγο το οικογενειακό ,παρεϊστικο, μή ανταγωνιστικό κλίμα των διοργανωτών, λίγο και το πράσινο του άλσους και ό,τι λίγο ακόμα μπορεί οποιοσδήποτε να σκεφτεί κάνουν τον αγώνα αυτόν μία ευχάριστη αλλαγή παραστάσεων μέσα στην Αθήνα.

Η διαδρομή γνωστή , 4 χιλίομετρα να πάς, 4 να γυρίσεις. Ξεκίνησε ο αγώνας και έβλεπα δρομείς που σχεδόν σε όλους τους αγώνες βρίσκονται στις πρώτες θέσεις, να βρίσκονται πίσω μου, όταν μάλιστα και ο δικός μου ο ρυθμός ήταν σχεδόν ρυθμός χαλαρώματος.Στα πρώτα μέτρα ήδη είχαν σχηματιστεί γκρουπάκια, εκει άρχισαν τα πειράγματα, οι κουβεντούλες, τα σχόλια, γενικά μια κατάσταση όμορφη. Πλησιάζοντας προς το 4ο χιλιόμετρο συναντούσαμε τα παιδιά που επιστρέφανε απο το μισό της διαδρομής. Εκεί άρχισαν τα άλλα πειράγματα, "δώσε μου το χαρτάκι σου, δεν πάει απο δω ο δρόμος κτλ", και όποια άλλη καλοπροαίρετη εξυπνάδα μας ερχόταν στο κεφάλι εκείνη τη στιγμή.Πειράγματα δεχόμουν κι εγώ απο άλλους φίλους μου που συνήθως τους προσπερνάω σε άλλους αγώνες , πειράγματα που μόνο χαμόγελο φέρνανε στα πρόσωπα και αυτού που πείραζει αλλά και του" θύματος" μέσα σε εισαγωγικά.

Για την ιστοριά τερμάτισα κάποια στιγμή κι εγώ τον αγώνα με κάποιους φίλους και φίλες μου που είχαμε καιρό να συναντηθούμε.Η θέση μου στην κατάταξη ήταν πολύ πιο κάτω απο τους πρώτους μισούς και μιλάμε για συμμετοχή σχεδόν 300 ατόμων. Ακόμα θυμάμαι όμως πόσο το απόλαυσα όλο αυτό , τα χαμόγελα, τα πειράγματα, τις ευχές για το νέο έτος με όσους δεν είχαμε ακόμα ανταλλάξει , τα χειροκροτήματα ακόμα και στην τελευταία αθλητρια, και το κλείσιμο της διοργάνωσης με το παίξιμο της φυσαρμόνικας του κυρίου Μάρκου.

Είναι ίσως ο μόνος αγώνας που λαμβάνω μέρος και νιώθω καθαρά στο πετσί μου την έννοια του αθλούμενου. Δεν πιέζεσαι , δεν ζορίζεσαι, απολαμβάνεις μόνο, και ότι ώρα και να τερματίσεις είσαι νικητής.