Σχεδόν τέσσερις δεκαετίες μετά...

Σχεδόν 40 χρόνια από  τότε που η κοπέλα της φωτογραφίας, απαθανατίστηκε στο χαρτί καθώς  έκανε τη προσπάθεια της στο άλμα εις ύψος σε εκείνους τους σχολικούς αγώνες..Ένα πρόχειρο σκάμμα , ένα καλάμι για τον οριζόντιο πήχη, οι αθλητές και αθλήτριες των αγώνων και των γυμναστικών επιδείξεων, οι  θεατές ,οι τοπικοί επίσημοι  και αυτό ήταν όλο κι όλο στις κανονικές  του διαστάσεις. Η φωτογραφία αυτή όμως αν και θολή ή κουνημένη είναι για μένα ανεκτίμητη, συλλεκτική..

Το αν το πέρασε τελικά το ύψος ή όχι δεν  έχει για μένα κανένα ενδιαφέρον πιά.. Τη φωτογραφία την είχα συναντήσει τυχαία πολύ μικρότερος, είχα ρωτήσει για αυτή, τώρα που μεγάλωσα και  ασχολούμαι με το μπλογκινγ  ήθελα από καιρό να κάνω μία σχετική ανάρτηση. Τη δανείστηκα  να τη σκανάρω για το κείμενο και έτσι τα γράφω τώρα...

Η σχέση της με το αθλητισμό έμεινε εκεί, μέχρι τα τελευταία 3-4 χρόνια που σχεδόν συστηματικά κάνει το δυναμικό περπάτημα της στο πάρκο κοντά στο σπίτι της και έχει πάρει μάλιστα μέρος και σε κάποιους μικρούς αγώνες δρόμου μαζικού χαρακτήρα. Σε αυτές τις αποφάσεις έπαιξα κι εγώ  κάποιο ρόλο... (να μαι κι εγώ).

Σε μία εκδήλωση με  βραβεύσεις στον προηγούμενο  αθλητικό σύλλογο που ανήκα, είχαμε πάει παρέα. Μια φίλη μου και συναδέλφισσα της (δεν το γνώριζα αυτό) τη πλησίασε και τη ρώτησε.."Βαγγελίτσα; Ξέρεις κι εσύ τον Γιώργο;" Έκπληκτη λίγο...απαντάει.. "Τον Γιώργο;  φυσικά αφού είναι ο γιος (!) μου!"

Στο σπίτι της δύο τρία κύπελλα που άφησα εκεί, πολλά μετάλλια και φωτογραφίες μου και της Μαρίας από αγώνες, ανάμεσα σε άλλες φωτογραφίες από την αδερφή μου ή τα εγγόνια της.

Η σχέση της με τον αθλητισμό μου ξεκίνησε κάπως περίεργα..χρόνια πριν το τρέξιμο και για πολλά χρόνια έπαιζα μποξ. Στον πρώτο μου αγώνα είχαν έρθει να με δουν και οι γονείς μου και μέσα σε λίγα λεπτά είχα μαζέψει το ξύλο της αρκούδας.. Στη μητέρα μου από την αρχή και πάντα  δεν της άρεσε η πυγμαχία και γενικά δεν ξανάρθε σε αγώνα. Με ρώταγε απλά στο σπίτι, πώς πήγα.  Μετά από λίγα χρόνια από τον πρώτο μου αγώνα, στο  πρωτάθλημα ενόπλων δυνάμεων είχα φτάσει πια στον τελικό και ήμουν βέβαιος για την επόμενη νίκη μου και της είπα "έλα να με δεις ". Ο αγώνας πήγε όπως περίμενα...όμως άλλη μια φορά η μητέρα μου με αφόπλισε.. "ρε Γιώργο άθλημα είναι αυτό..χτύπαγες τόσο δυνατά το άλλο το παιδί που το λυπήθηκα "

Τέλος πάντων ήρθαν έτσι τα πράγματα, σιγά σιγά  το άφησα το άθλημα για άλλους λόγους και μετά  από λίγα χρόνια άρχισα να κάνω τον δρομέα.. Κάποιοι αγώνες.. κι άλλοι αγώνες..μικρές διακρίσεις.. έμπαινα πιο βαθιά  στο δρομικό χώρο και σιγά σιγά άφηνα πίσω μου άλλες συνήθειες και συμπεριφορές που απέκτησα στο ενδιάμεσο των δυο αθλημάτων διάστημα.Αυτό την ανακούφισε και από τότε είναι εκεί, "κοντά". Πάντα  ανάμεσα στους θεατές σε κάθε τερματισμό μου στο καλλιμάρμαρο ,και φτάσαμε πια να είναι support με τη γυναίκα μου στους μεγάλους αγώνες με αποκορύφωμα αυτό που έγραψα και στο κείμενο για το πρώτο μου Σπάρταθλο. Με είδε στην εκκίνηση, πήγε για δουλειά, μετά πήγε στη Σπάρτη χωρίς να μου το πει (!) με περίμενε να με δει να το τερματίζω και μετά έφυγε πάλι για την Αθήνα!! Τώρα πια σε κάθε Σπάρταθλο είναι μαζί μας, ανοίγει τα χέρια της να πέσω μέσα όταν πια δεν μπορώ να σταθώ άλλο όρθιος....

Επιστρέφω στη φωτογραφία.. κάποια στιγμή θα τη δείξω και στις κόρες μου και θα τους πω πολλά για τη γιαγιά τους... Προς το παρόν  ήθελα απλά να τη μοιραστώ εδώ σαν να είναι ένα δικό μου αθλητικό στιγμιότυπο για το οποίο είμαι περήφανος..όπως είμαι για εκείνη...

...