Το βουνό και το χαλίκι.

"Δεν είναι το βουνό που πρέπει να ανέβεις, αλλά το χαλίκι στο παπούτσι σου που το κάνει δύσκολο"

Σήμερα αυτή η φράση με συντρόφευσε νοητά σε ένα από τα τελευταία τρεξίματα  πριν τον επόμενο μεγάλο μου αγώνα, δηλαδή  σε κάτι λιγότερο από μια βδομάδα από σήμερα. Μου το έστειλε με μέηλ ο Μιχάλης φυσικοθεραπευτής  συναθλητής και φίλος, μαζί με τις ευχές του εξηγώντας μου ταυτόχρονα για πιο λόγο δεν θα μπορέσει να παρευρεθεί έστω στην εκκίνηση.

Ούτε μισόλογα ούτε υπερβολές. Θα μπω και φέτος στο Σπάρταθλο και οι σκέψεις μου πολλές. Η καμπύλη του άγχους μου είναι με σκαμπανεβάσματα. Για το συγκεκριμένο αγώνα έχω ήδη πει και γράψει αρκετά. Όσα και να πω σίγουρα δε φτάνουν, όμως δε θέλω να πέσω στη παγίδα του να αναμασώ πράγματα. Από την άλλη μόνο αν το ζήσεις από μέσα (όχι απαραίτητα σαν δρομέας) μπορείς να αντιληφθείς το μέγεθος αυτών που ακούς ή διαβάζεις  στις περιγραφές. Η προετοιμασία έχει βγει όπως βγήκε, τελείωσε και  περιμένω όπως οι άλλοι συναθλητές  με χαλαρά τρεξιματάκια και ξεμουδιάσματα  τη μέρα του αγώνα.

Αυτό όμως που καλείται  να νικήσει  εδώ ο αθλητής δεν είναι το σώμα του, αλλά το μυαλό του. Στο μυαλό γίνεται πρώτα από όλα η υπέρβαση. Τελευταία δεν ήμουν πολύ  καλά στα ψυχολογικά του θέματος. Λίγο κάποιες προπονήσεις που έχασα, κάποιες προστριβές προσωπικές, λίγο η δουλεία που "βάρυνε" και έφευγα σχολόντας από το νοσοκομείο εξαντλημένος, λίγο τα οικονομικά που απασχολούν κάθε σπίτι, λίγο ο κακός μου ο καιρός..ένιωθα πότε πότε ανέτοιμος.

Εδώ είναι το σημείο που πρέπει να επιστρατεύσεις σκέψεις, ιδέες αξίες, για να σε ανεβάσουν και σε αυτή τη φάση βρισκόμουν, ίσως και να βρίσκομαι ακόμα. Τον φετινό μου αγώνα τον έχω ήδη αφιερώσει σε ένα άτομο που δεν το γνωρίζει ακόμα και αυτή η σκέψη είναι από αυτές που μου δίνουν δύναμη. Άλλες σκέψεις είναι σίγουρα ο περσινός μου τερματισμός και άλλα πράγματα από δικά μου βιώματα ή σκέψεις, έργα και λόγια άλλων  που με όποιο τρόπο έχουν μπει στο μυαλό μου. Σίγουρα είμαι σε καλό δρόμο.

Σήμερα πήγα για ένα χαλαρό τρέξιμο στο βουνό. Σκεφτόμουν αυτά που γράφω παραπάνω. Κάποια στιγμή ένα χαλίκι μπήκε στο παπούτσι μου και  με έκοβε. Θυμήθηκα τον Μιχάλη και το μέηλ του.

Έβγαλα το χαλίκι και συνέχισα  να τρέχω χωρίς ενόχληση ... κατέβηκα και γύρισα σπίτι μου χαμογελώντας . Μαζί με το χαλίκι από το παπούτσι μου, έφυγε και το ... "χαλίκι" απο μέσα μου.

To "βουνό" αν και το έχω ξανανέβει είναι πλέον χαμηλότερο από όσο το έκαναν οι σκέψεις μου πριν λίγες μέρες. Τώρα μένει απλά... να το ανέβω.