Σχεδόν χωρίς τρέξιμο, μια ιστορία με νεράιδες..

"και πώς θα μάθω να πετάω;"

Λένε πως οι άνθρωποι που κάνουνε "λακάκια" στο μάγουλο όταν γελάνε είναι τυχεροί άνθρωποι. Όταν ήταν μωρά λένε, ήταν τόσο όμορφοι που πηγαίναν οι νεράιδες στην κούνια που κοιμόντουσαν και τους έδιναν φιλιά στα μάγουλα και από αυτό τους έμεναν λακάκια. Πάντως άμα σε έχει φιλήσει νεράιδα, μάλλον είσαι τυχερός άνθρωπος. Ακόμα και χωρίς λακάκια. Εγώ έχω λακάκια, νιώθω τυχερός άνθρωπος αλλά από την άλλη είμαι άνθρωπος δύσπιστος και προσπαθώ να είμαι ορθολογιστής. Δεν είμαι πάντα, όμως προσπαθώ. Όχι μόνο τώρα, από μικρός αυτό. Έτσι νεράιδες, και ξωτικά δεν απασχόλησαν και πολύ το μυαλό μου στη παιδική μου ηλικία.

Τώρα όμως εγώ είμαι ο μεγάλος, η κόρη μου είναι η μικρή και έχω μάθει πως πολλές φορές η αλήθεια και η πραγματικότητα έχουν άμεση σχέση και με το μέσα από την οπτική γωνία που τις αντικρίζεις κάθε φορά.

Στις διακοπές μας φέτος στην Ικαρία έκανα καλές προπονήσεις σε διάρκεια, σε ένταση σε όλα τους. Τις μέρες που δεν πήγαινα για τρέξιμο, πηγαίναμε οικογενειακώς για περπάτημα, στο δρόμο δίπλα στη θάλασσα, μέσα στο δάσος, δίπλα στο ποτάμι, δίπλα σε άλλα ρυάκια, σε φαράγγια και αλλού. Ήταν για μας μια ομαδική δραστηριότητα, μια εξερεύνηση που μετατρεπόταν σε  παιχνίδι μέσω της φαντασίας, που ταυτόχρονα έβλεπε και μάθαινε η Βασιλική νέα πράγματα.

Το σπίτι της γιαγιάς μου είναι σε ένα καταπράσινο μέρος, με ένα ρυάκι να κελαρίζει κάτω από την αυλή της, με πλατάνια να χαρίζουν τη σκιά τους σε όποιον περάσει από εκεί και η μυρωδιά από το κήπο της συμπληρώνει στην εικόνα πράγματα που δεν μπορώ να τα περιγράψω εδώ.. Ένα απόγευμα πήγαμε στη γιαγιά επίσκεψη και μετά για "εξερεύνηση" γύρω από το σπίτι της.

Σχεδόν μόλις είχαμε φτάσει στο ρυάκι με τα πλατάνια και είχαμε απορροφηθεί από τους ήχους, τις εικόνες, τις μυρωδιές και περπατώντας χέρι χέρι με τη Βασιλική είδα ξαφνικά μια γυναίκα να κάθεται σε μια πέτρα στη σκιά, σχεδόν στο χώμα, ακουμπισμένη σε ένα δέντρο και να κοιτάει μακρυά και από ψηλά, προς το χωριό (με φόντο τη θάλασσα μερικά χιλιόμετρα στο βάθος). Μέσα στους ήχους της φύσης, με ξάφνιασε η εικόνα της, ενώ αυτή φαινόταν τόσο ήρεμη σαν να μη μας είχε αντιληφθεί ενώ περνούσαμε σχεδόν μπροστά της. Πρέπει να ήταν γύρω στα 60 σε ηλικία, μακριά ίσια κόκκινα μαλλιά, αδύνατη με μια ριγέ κόκκινη άσπρη μπλούζα, δεν θυμάμαι πως ήταν το παντελόνι που φορούσε, φαινόταν όμως για την ηλικία της καλλίγραμμη. Επίσης φαινόταν πως στα νιάτα της πρέπει να ήταν πολύ όμορφη γυναίκα. Καθισμένη στη πέτρα, με ένα μπουκάλι λεμονάδα (φαντάζομαι) δίπλα της και ένα τσιγάρο στο χέρι και ταυτόχρονα σαν σε διαλογισμό, απολάμβανε την ηρεμία του τοπίου. Απλά ξαφνιάστηκα αλλά συνέχισα το βήμα μου. Η Βασιλική όμως είχε κοκαλώσει. Την είχε δει κι εκείνη ξαφνικά, τρόμαξε και τη κοιτούσε σταματημένη κρατώντας μου το χέρι.. Η Μαρία ήταν λίγο πιο πίσω.

"Τι είναι Βασιλική; -τη ρώτησα.-  Είδες; Είναι και η κυρία εδώ και ξεκουράζεται στη σκιά"  "Καλώς τα παιδιά" μας είπε είπε αυτή αμέσως μόλις αντιλήφθηκε οτι μιλούσαμε για εκείνη και μετά είπε στη Βασιλική, "Τι όμορφη είσαι εσυ; Πως σε λένε".. Μιλήσαμε λίγη ώρα..ήξερε τη γιαγιά μου, τη μητέρα μου, θείους μου κλπ, τις είπαμε οτι βγήκαμε να περπατήσουμε και μας υπέδειξε ενώ φεύγαμε  προς τα που να πάμε που όπως είπε είναι και από εκεί ωραία. Όμως ακόμα δεν ξέρω ποια ήταν αυτή γιατί ούτε συστήθηκε, ούτε και εγώ τη ρώτησα.

Πιο κάτω μου ρθε να αυτοσχεδιάσω μια ιστορία έτσι για να συζητήσουμε όπως κάνουμε στις βόλτες μας με τη Βασιλική, για να βάζουμε τη φαντασία μας να δουλεύει, να εμπλουτίζουμε το λεξιλόγιο μας, και για πολλούς άλλους λόγους, που όμως δεν περίμενα πόσες μέρες μετά (ακόμη και σήμερα) θα ασχολιόμασταν με αυτή. Της λέω λοιπόν..

"Ξέρεις οτι οι νεράιδες ζουν σε μέρη που έχει κοντά νερό; Ποτάμια ρυάκια κλπ;" Αυτό το ήξερε και συνέχισα.. "Ξέρεις γιατί δεν τη ρώτησα το όνομα της;" "Γιατί"; με ρώτησε η Βασιλική...

"Γιατί νομίζω πως αυτή ήταν νεράιδα.. Ο μόνος τρόπος να μη σε μαγέψει μια νεράιδα είναι να μη τη ρωτήσεις το όνομα της. Να της δείξεις οτι δεν θες να μάθεις πιο πολλά από αυτά που λέει εκείνη. Είδες που ήταν όμορφη και που είχε μακρια κόκκινα μαλλιά;...που εμφανίστηκε ξαφνικά μπροστά μας πάνω από το ποταμάκι; Είμαι σίγουρος πως στην αρχή δεν ήταν κανένας εκεί. .. Nα δεις, αυτή σίγουρα ήταν η νεράιδα του ρυακιού και μάλιστα στα νιάτα της θα ήταν όμορφη νεράιδα"

"Ξωτικό ήταν" είπε η Μαρία και γελάσαμε... όχι ήταν νεράιδα είπε η Βασιλική και συμφώνησα μαζί της. Συνεχίσαμε και το ξεχάσαμε όλο αυτό.

Την άλλη μέρα όμως με ρώτησε .. "Πώς ήταν νεράιδα.. πού ήταν τα φτερά της;" Όταν ξεκινάς κάτι καλό είναι να μη το αφήνεις στη μέση, οπότε έπρεπε να συνεχίσω από εκεί που είχαμε μείνει τη προηγουμένη...

"Μπορεί να είχε κρύψει η να τα έδωσε τα φτερά της σε άλλη νεράιδα, σκέφτηκα και είπα. Ξέρεις... οι νεράιδες τα κρύβουν από τους ανθρώπους, γιατί κακοί άνθρωποι τις κυνηγάνε για να πάρουν τα πανέμορφα φτερά τους να τα καταστρέψουν...Έτσι ζουν ανάμεσα μας σαν κανονικοί άνθρωποι, πάνε στις δουλείες τους κάθε πρωί, αντί να πετάνε παίρνουν το αυτοκίνητο ή το λεωφορείο, κάνουν οικογένειες  και οτι άλλο κάνουμε οι άνθρωποι ενώ μεταξύ τους γνωρίζουν το μυστικό τους."

Έτσι δικαιολογήσαμε το γιατί δεν είχε φτερά η νεράιδα που είδαμε... Το βράδυ όμως πριν κοιμηθεί μου είπε η Βασιλική... "Η μαμά είπε οτι ήταν ξωτικό, μπορεί να ήταν ξωτικό;" Η Μαρία έλειπε από το δωμάτιο έτσι είχα την ευκαιρία να λέω ότι μου κατέβαινε από το κεφάλι... "Θα σου πω.."

"Ξέρεις γιατί το είπε αυτό; Γιατί είναι και η μαμά νεράιδα!!!" Η έκπληξη στο πρόσωπο της μικρής δεν κρυβόταν με τίποτα... τα μάτια της παρά τη νύστα έγιναν τεράστια και άφωνη με ανοιχτό το στόμα περίμενε να συνεχίσω.

"Ναι είναι νεράιδα...και οι νεράιδες καταλαβαίνουν η μια την άλλη ακόμα και όταν δεν φοράνε φτερά. Η μαμά κατάλαβε πριν από μας οτι αυτή ήταν νεράιδα. Οι νεράιδες επίσης τα ξέρουν όλα όπως και η μαμά αν δεις.. τα ξέρει όλα. Επειδή κρύβονται από τους ανθρώπους θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε πως δεν υπάρχουν, γι αυτό η μαμά άλλαξε τη κουβέντα και μας είπε επίτηδες για να μας ξεγελάσει οτι είδαμε ξωτικό"

Πώς τα ξέρεις εσύ αυτά; με ρώτησε.

"Μου τα είπε η μαμά. Όταν με γνώρισε και μετά, κατάλαβε οτι μπορεί να με εμπιστεύεται μου τα είπε με τη συμφωνία να μη τα πω σε κανένα.. για αυτό και εσύ δεν θέλω να της πεις οτι στα είπα.  Κάνε ότι δεν ξέρεις τίποτα."

Έχεις δει και τα φτερά; με ρώτησε συνωμοτικά παρόλο που είμασταν οι δυο μας στο δωμάτιο. Νύσταζε όμως το βλέμμα της κρεμόταν από τα χείλη μου... τέτοιες αποκαλύψεις δεν γίνονται κάθε μέρα...

"Ναι τα έχω δει... μια μέρα με πήγε στο μέρος που τα έχει κρυμμένα για να μη τα βρει κανείς και τα φόρεσε..ήταν πανέμορφη"

Τι χρώμα είχαν; Ήταν διάφανα είπα.. Τι χρώμα είχαν; ξαναρώτησε.. Διάφανα λέω.. έβλεπες από μέσα.. Ναι αλλά τι χρώμα είχαν ξαναρώτησε. Είχε από όλα τα χρώματα, (ε μα πια) πολλά σχέδια, κύκλους, γραμμές, και έβλεπες από μέσα ενώ είχαν επάνω τους όλα σου τα αγαπημένα χρώματα...

"Θέλω κι εγώ τέτοια φτερά.." μου είπε και αφού είχα όρεξη συνέχισα τον αυτοσχεδιασμό..

"Ξέρεις πως αποκτούν οι νεράιδες τα φτερά τους; Τους δίνει τα δικά της μια άλλη νεράιδα που έχει μεγαλώσει, σαν αυτή που είδαμε κι εμείς χθες. Νομίζω πως ξέρω σε ποιον θα δώσει τα φτερά της η μαμά, σε εσένα γιατί της ξέφυγε μια μέρα που τα έλεγε με μια φίλη της και το άκουσα.. όμως εσύ κάνε πως δεν ξέρεις τίποτα."

"Και πως θα μάθω πως να πετάω;"

"Οι νεράιδες δίνουν τα φτερά τους οι μεγάλες στις νεότερες, όταν αυτές είναι έτοιμες για να τα πάρουν. Με αυτά αποκτάς τόσες δυνάμεις, μαθαίνεις τόσα πράγματα που το να πετάς είναι το πιο λίγο που μπορείς να κάνεις.. Όταν θα σου τα δώσει η μαμά ήδη θα ξέρεις πολλά πράγματα, ίσως και να πετάς ακόμα, αλλά αν δεν τα ξέρεις, θα σου τα μάθει όταν έρθει η ώρα. Και νομίζω πως δεν θα είσαι μια απλή νεράιδα... Εσύ είσαι έξυπνη όλοι το λένε, είσαι όμορφη... να δεις που θα γίνεις η βασίλισσα των νεράιδων και θα σε θαυμάζουν όλοι, θα σε αγαπάνε αλλά θα έρχονται να ζητάνε και τις συμβουλές σου.. Είμαι πολύ τυχερός που και εσύ και η μαμά είστε νεράιδες..Τα φτερά της μαμάς θα είναι ακόμα πιο όμορφα επάνω σου.. όμως όλα αυτά θα είναι το μυστικό μας..θα γίνουν όταν έρθει η ώρα τους. Έτσι πρέπει, μη μάθουν άλλες νεράιδες οτι τα ξέρεις εσύ κι εγώ όλα αυτά. Μπορεί να χαλάσουν το σχέδιο.."

Η ώρα είχε περάσει η μικρή νύσταξε, με τα πολλά κλείσαμε για ύπνο..και κοιμήθηκε χαμογελαστή. Την άλλη μέρα όμως μόλις ξύπνησε πήγε αμέσως στη Μαρία.. Μεσ΄τις άκρες της είχα πει για τι πράγμα μιλούσαμε.

"Κάτι ξέρω... κάτι ξέρω.. ξέρω το μυστικό σου" Ποιο μυστικό; ρώτησε η Μαρία.
"Ξέρω και τι θα μου δώσεις.." Τελικά δεν κρατήθηκε.. της είπε.. "Ξέρω πως είσαι νεράιδα!!"
"Τι λες εγώ νεράιδα;" - "Μου το είπε ο μπαμπάς"

Την επιβεβαίωσα τη Βασιλική λέγοντας της οτι επίτηδες αρνείται η μαμά οτι είναι νέραιδα, γιατί έτσι πρέπει... και έτσι συνέχισαν μεταξύ τους πολλοί διάλογοι.. λέγοντας της..ξέρω "γιατί μου λές οτι δεν είσαι", κ.α. Απ'εξω απ'εξω..κάποια στιγμή της "παράδεκτηκε" οτι μπορεί να λέω αλήθεια, αφήνοντας μια ικανοποίηση στη φαντασία της μικρής.. Από τότε μου έχει πει τόσα πολλά η Βασιλική από μόνη της για τις νεράιδες, τα σχέδια της, για την ίδια ή για τη μητέρα της, που με τη σιγουριά στο ύφος της, με έχει πείσει οτί τελικά υπάρχουνε νεράιδες..

Επιστρέφοντας σε αυτά που γράφω στην αρχική παράγραφο, είμαι τυχερός και πεπεισμένος πια που μέσα στο σπίτι μου υπάρχουνε δύο μάλιστα νεράιδες, να με φυλάνε (να τις προσέχω κι εγώ)  και που πότε πότε μου σκάνε και κανένα φιλί στο μάγουλο,έτσι για τα... λακάκια που λέγαμε.

Και επειδή εδώ μέσα γράφω μόνο για το τρέξιμο και για να μη ξεφύγω από αυτό... αυτές οι δύο είναι που φροντίζουν για μένα για όσο με βαστάνε τα πόδια μου και η καρδιά μου, να συνεχίζω όρθιος τα τρεξίματα μου