Κάποτε είχα γνωρίσει έναν τύπο πάνω από 10 χρόνια πίσω, που έτρεχε και εκείνος σε αγώνες δρόμου. Σαν δρομέας αν και φιλόδοξος νομίζω πως το επίπεδο του δεν το έλεγες ούτε μέτριο, αλλά και το αθλητικό του σουλούπι, με τη πρώτη ματιά δεν σου θύμιζε αθλητή ή έστω δρομέα. Όταν τον γνώριζες αρχικά ήταν συμπαθής και νομίζω πως ήταν καλή ψυχή, αλλά είχε ένα φοβερό ελάττωμα."Φούσκωνε" τόσο πολύ τις ιστορίες του μέχρι που "ξεχείλωναν" και δεν μαζεύονταν από πουθενά. Στις αθλητικές του διηγήσεις το πράγμα ξέφευγε εντελώς.
Ένα απόγευμα, κοντά στην εποχή που τον γνώρισα, σε ένα δρομικό φόρουμ στο ίντερνετ έγραψε μια ιστορία για ένα μεγάλο του τρέξιμο με αφετηρία την Αθήνα και τερματισμό τα Γιάννενα; Τη Λάρισα; Δεν το θυμάμαι ακριβώς κάπου προς τα πάνω... Η περιγραφή ήταν τόσο αναλυτική αλλά έχανε στις λεπτομέρειες... Για παράδειγμα έγραφε πως ξεκίνησε με ένα μεγάλο σακίδιο πλάτης με τρόφιμα και εφόδια, βάρους 60 κιλών... Πιθανό να εννοούσε πως η χωρητικότητα του σακιδίου ήταν 60 λίτρα όμως εκείνος έγραφε πόσο δύσκολο είναι να τρέχεις φορτωμένος με 60 κιλά στη πλάτη... Αυτό δεν ήταν τίποτα στα υπόλοιπα που ακολουθούσαν σε εκείνη την ιστορία...
Περιπολικά να τον βγάζουν έξω από την Αττική Οδό επειδή βρισκόταν πεζός και να τον συνοδεύουν σε παλιούς δρόμους .. ατυχίες με τον εξοπλισμό, μικρά διαλείμματα για ύπνο ή φαγητό, τα 60 κιλά, παραμένουν 60 κιλά...μέχρι που κάποια στιγμή το όλο εγχείρημα έληξε άδοξα... Η ιστορία όμως όπως την διαβάζαμε δεν τελείωνε εκεί... Αφού αποφάσισε να επιστρέψει στην Αθήνα ξανά με τον σάκο στη πλάτη σε μία εθνική οδό που δεν περνούσε τίποτα κατέφυγε στη λύση του ωτοστόπ... Μέχρι που κάποια στιγμή σταμάτησε και τον πήρε μια νταλίκα και το κείμενο του συνέχιζε με το τι συζητούσαν ο αθλητής και ο οδηγός της νταλίκας....Πράγματα που ξεπερνούσαν τα βιβλία φαντασίας. Και αν νομίζετε πως η ιστορία τελείωνε εκεί.... έχει συνέχεια...
Πολλά από τα μέλη εκείνου του δρομικού φόρουμ αμφισβήτησαν αν όχι όλη, τα τραβηγμένα κομμάτια εκείνης της διήγησης και φυσικά του το έγραφαν σαν σχόλια κάτω από τη φοβερή εξιστόρηση.. Στις απαντήσεις του ο δρομέας δεν κατάφερνε να πείσει. Την άλλη μέρα όμως σκαρφίστηκε κάτι ακόμα πιο φοβερό.
Έφτιαξε έναν δεύτερο λογαριασμό σε εκείνη τη σελίδα, με το ψευδώνυμο: "Νταλικιέρης". Έγραψε λοιπόν από εκείνον τον λογαριασμό πως βρήκε το φόρουμ τυχαία, πως ήταν ο οδηγός της νταλίκας που μάζεψε τον δρομέα, πως η ιστορία ήταν πέρα για πέρα αληθινή και πως αυτός ήταν μάρτυρας των γεγονότων, πως ποτέ δεν είχε συναντήσει τέτοιο άνθρωπο και αθλητή και άλλα πολλά επίσης...τραβηγμένα.. Από εκεί και μετά δεν ξανάγραψε ποτέ σαν "νταλικιέρης" σε εκείνη την διαδικτυακή κοινότητα..και κάποια στιγμή νομίζω και λογικό ήταν, αποσύρθηκε και ο δρομέας από το φόρουμ, τουλάχιστον από τον λογαριασμό που έγραψε -ανάμεσα σε άλλες- και εκείνη την ιστορία.
Πριν λίγα χρόνια μια άλλη κυρία με μάρτυρες συγγενικά και φιλικά της πρόσωπα, μιλούσε για έναν δρομικό της άθλο 500 χιλιομέτρων. Στις περιγραφές της μιλούσε για φοβερά πράγματα που έκαναν αρκετούς δρομείς να γελάνε, αλλά το πιο φοβερό ήταν πως έλεγε ακόμη και σε εφημερίδες πως κέρδισε το στοίχημα με τον θάνατο.. Ξέρετε κάτι; Αυτό είναι ένα στοίχημα που δεν το κέρδισε ποτέ κανένας πόσο μάλλον μέσα σε μια διαδρομή που κάποιοι από τους μάρτυρες αυτής της προσπάθειας δεν θέλουν να μιλούν πια γι αυτό...
Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου σαν δρομέα, πάντα υπήρχε κάποιος που έκανε εξωπραγματικά πράγματα, αλλά που δεν τον ήξερε κανένας σαν αθλητή τέτοιου επιπέδου. Ή σε κάποιες περιπτώσεις δεν τον ήξερε γενικά. Όπως έναν πυροσβέστη που έτρεχε κάθε μέρα 100 χιλιόμετρα σε μια επαρχιακή πόλη που όλοι μιλούσαν γι αυτόν αλλά δεν τον είχε δει κανείς..
Κοινό στοιχείο τέτοιων ατομικών τρεξιμάτων και άθλων είναι πως κανένας δεν εγγυάται την αξιοπιστία, τόσο του εγχειρήματος όσο και του δρομέα. Που σε κάποιες περιπτώσεις όπως σε μία πολύ πρόσφατη, μάρτυρας του εγχειρήματος είναι μόνο ο ίδιος ο δρομέας. Κάποιος είπε κάπου ή σε πολλούς πως έκανε κάτι σχεδόν ακατόρθωτο μόνος του χωρίς να μπορεί να το αποδείξει. Έτσι απλά. Όποιος θέλει το πιστεύει, όποιος δεν είναι του χώρου μάλιστα, το καταπίνει και αμάσητο. Συνήθως αυτές οι περιγραφές σε αυτούς στοχεύουν. Σε ανθρώπους που δεν είναι του χώρου ή που δεν γνωρίζουν το πραγματικό επίπεδο του δρομέα, για να εξαργυρωθεί ίσως στη συνέχεια με κάποιον άλλο τρόπο, αυτός ο φανταστικός στην πραγματικότητα, άθλος. Σε εν δυνάμει χορηγούς, σε γνωριμίες για πραγματοποίηση άλλων στόχων κ.α. Φυσικά υπάρχει και η περίφημη ατομική βλακεία που κάποιος σκαρφίζεται μια τέτοια ιστορία μόνο και μόνο για να ασχοληθούν οι άλλοι μαζί του και να κάνει τον σπουδαίο, που στο μυαλό του μπορεί και να είναι. Που μπορεί να μην τα έκανε αλλά να τα πιστεύει αυτά που σου λέει.. Εκεί όμως μάλλον χρειάζεται και υποστήριξη από ειδικούς.
Από αυτή τη κατηγορία αθλητών και επιτευγμάτων που περιγράφω, εξαιρούνται αυτοί που κατά καιρούς κάνουν ένα ατομικό τρέξιμο, ή πεζοπορία, είτε για εξερεύνηση, είτε σε μονοπάτια που ενώνουν πολύ μακρινά σημεία μεταξύ τους είτε για να χαράξουν μια διαδρομή. Που δεν μιλάνε για άθλο, αλλά μιλάνε για έναν πραγματικό σκοπό μιας προσπάθειας και όχι για να ασχοληθεί κάποιος μαζί τους. Μιλάνε για περπάτημα, για τρέξιμο, για πολύ περπάτημα ξανά, για στάσεις ακόμη και διανυκτερεύσεις σε σημεία της διαδρομής τους, που οι δρομικές δυνατότητες τους ίσως για λίγο ξεπερνούν τις δυνατότητες του μέσου δρομέα υπεραποστάσεων που με τίποτα πάντως, δεν μιλάνε για ρεκόρ ή για καταστάσεις με εξωπραγματικές περιγραφές... Αυτούς που γνωρίζω εγώ τους βρίσκω σεμνούς και αρκετά συχνά, αρκετά ρομαντικούς σε αυτό που κάνουν.
Οι αθλητές υπερμαραθωνίων δρόμων στην προετοιμασία τους για κάποιον αγώνα, συχνά σε κάποια από τα μοναχικά τους τρεξίματα καλύπτουν αποστάσεις που δεν τις τρέχει ο μέσος δρομέας. Ούτε αυτό είναι άθλος. Είναι μέρος μια προετοιμασίας που το σώμα αυτού του δρομέα είναι εξοικειωμένο με μια τέτοια καταπόνηση. Αυτοί πάλι, οι περισσότεροι που γνωρίζω, σπάνια μιλάνε σε άλλους για το πόσο έτρεξαν στη προπόνηση, πόσο μάλλον να περηφανεύονται. Συνήθως τα μοιράζονται με τους ανθρώπους που τους στηρίζουν στους αγώνες τους, τον προπονητή τους αν έχουν, την οικογένεια τους και μένει εκεί. Όπου ακούσετε κάποιον να μιλάει συνέχεια για τα υπερβολικά χιλιόμετρα που έκανε ή κάνει μόνος του ακόμη και σε προπονήσεις, να ξέρετε πως κάτι δεν πάει καλά..
Οι αθλητές που τρέχουν σε αγώνες υπερμαραθωνίων δρόμων, εκεί δίνουν τις διαπιστεύσεις τους, αν θέλετε δίνουν τις εξετάσεις τους για όποιον το κοιτάει από αυτή τη μεριά. Μέσα σε επίσημους αγώνες με προκρίσεις ή όχι, με όρια, με προϋποθέσεις, με κανονισμούς και με ποινές μέχρι και αποκλεισμού αν αυτοί δεν τηρούνται. Αλλά και με κριτές για τον έλεγχο, την εγκυρότητα και την αξιόπιστη μαρτυρία και καταγραφή της προσπάθειας τους. Κάθε άλλο ακόμα και προσωπική πρόκληση από κάποιον για να αποδείξει αυτά που λέει, τα βρίσκω -για μένα τουλάχιστον- περιττά, ανάξια ενδιαφέροντος...
Και για να μη νομίζετε πως αυτά συμβαίνουν μόνο τώρα, αρκεί να σας θυμίσω τον μύθο του Αισώπου όπως τον διάβασα από μία φίλη μου, που μιλάει για έναν αθλητή από την Αθήνα εκείνα τα χρόνια, που έλεγε συνέχεια πως σε κάποιους αγώνες στην Ρόδο είχε πραγματοποιήσει ένα μεγάλο άλμα. Δεν τον πίστευε σχεδόν κανένας και εκείνος για να τους πείσει τους έλεγε να πάνε στη Ρόδο και να ρωτήσουν τους θεατές των αγώνων.
Τότε ένας Αθηναίος πήγε στο σκάμμα και με το χέρι του έγραψε πάνω στην άμμο τη λέξη "Ρόδος". Μετά γύρισε προς τον καυχησιάρη αθλητή και του είπε: "Αυτού γαρ και Ρόδος και πήδημα". Το οποίο έχει μείνει και σήμερα ως...
Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου