Σκέψεις γύρω από τα ..42

Σήμερα έκλεισα τα 42.. Από το πρωί κάνω σκέψεις γύρω από αυτόν τον αριθμό με αφορμή αυτά τα ιδιαίτερα γενέθλια.

Είναι ο ίδιος αριθμός που όλοι οι δρομείς από τους αρχάριους μέχρι τους αρκετά έμπειρους έστω μια φορά στη ζωή τους έχουν αισθανθεί στο άκουσμα του, δέος. 

Φόβο, πρόκληση, περηφάνια, κυρίως δέος. Ο αριθμός των χιλιομέτρων της απόστασης του μαραθωνίου, ο αριθμός 42. 

Νομίζω πως όλοι όταν ξεκινάν το τρέξιμο κάποια στιγμή ονειρεύονται τη συμμετοχή και τον τερματισμό σε έναν μαραθώνιο. Κάποιοι μένουν εκεί, άλλοι προσπαθούν για ακόμα παραπέρα, όμως ο μαραθώνιος είναι σίγουρα ο πρώτος μεγάλος στόχος.

(Η επίσημη απόσταση του μαραθωνίου σε όλο τον κόσμο είναι ακριβώς 42 χιλιόμετρα και 195 μέτρα. Αυτή η επισήμανση πρέπει να γίνεται για να σταματήσουμε να ρωτάμε αν κάποιος έτρεξε στον μεγάλο ή τον μικρό μαραθώνιο, διοργανώσεις να βαφτίζονται μίνι μαραθώνιοι και η χρήση της λέξης μαραθώνιος να εξυπηρετεί άλλους σκοπούς σε μικρότερους αγώνες δρόμου).

42 χιλιόμετρα. Δεν είναι λίγα και για να φτάσεις να τερματίσεις αξιοπρεπώς αυτόν τον μεγάλο δρόμο ή να πας ακόμη πιο μακριά, θέλει δουλειά στη προετοιμασία με αφοσίωση, με στερήσεις, με πίεση, με πείσμα, με στιγμές απογοήτευσης, με στιγμές ικανοποίησης, με σωματικό πόνο.. Όσοι έχουν τρέξει 42 χιλιόμετρα τα γνωρίζουν.

Και λίγο λίγο, μια μέρα τρέχεις στον μαραθώνιο.. Κοιτάς μετά στον χάρτη την απόσταση που κάλυψες και σου φαίνεται απίστευτα μεγάλη και την ίδια αλλά και την επόμενη μέρα, μπορεί να πονάει όλο σου το κορμί, να μη μπορείς να περπατήσεις αλλά κοιτάζεσαι στον καθρέπτη και αυτά που νιώθεις είναι τόσο όμορφα, τόσο σπουδαία τόσο...ανεκτίμητα. Ειδικά μετά τον πρώτο πρώτο μαραθώνιο.

Τη πρώτη φορά που καταφέρνεις να τρέξεις τα 42 χιλιόμετρα, αν η καρδιά σου είναι αγνή και δεν είσαι δρομέας της μόδας και αν - επίσης σημαντικό- υπάρχει μυαλό μέσα στο κεφάλι σου βγαίνεις πιο ώριμος. Έχεις μάθει μέσα από την προετοιμασία κιόλας και μετά μέσα από τον αγώνα πράγματα που ισχύουν για τη ζωή έξω από το τρέξιμο.

Όπως πως η υπομονή επιβραβεύεται ενώ η ανυπομονησία τιμωρείται. Έχεις μάθει πως είναι να πονάς και να συνεχίζεις, γιατί έτσι πρέπει να συνεχίσεις. Πως πρέπει να σέβεσαι αυτό που κάνεις όπως σέβεσαι τον εαυτό σου. Πως κάποια λάθη ειδικά αν τα κάνεις νωρίς δεν συγχωρούνται και πως από αυτά μόνο λίγα διορθώνονται  που πάλι σε χρεώνουν.Πως υπάρχει ο απρόβλεπτος παράγοντας που και αυτόν πρέπει να είσαι έτοιμος να τον αντιμετωπίσεις. 

Μέσα σε 42 χιλιόμετρα μαθαίνεις πολλά.  Βλέπεις ανθρώπους που δεν τους περίμενες ή που δεν τους ήξερες, να απλώνουν το χέρι τους να σε αγκαλιάσουν ή να σου δίνουν νερό, μαθαίνεις όμως και πως είναι να μάχεσαι μόνος σου μέσα στο πλήθος. Βλέπεις φίλους που ξαφνικά δεν αντέχουν να βλέπουν τη χαρά σου. Καταλαβαίνεις ποιους είχες δίπλα σου για να φτάσεις μέχρι εκεί, ποιους όχι, ποιοι ήταν αλλά έφυγαν και ποιοι τελικά έμειναν μέχρι το τέλος. Ξεχωρίζεις ποιοι θα χαρούν με τον τερματισμό σου, ποιοι θα σε περιμένουν εκεί, ποιοι είναι αυτοί που πρέπει να σε βλέπουν καλά, για ποιους λίγους να προσπαθείς να σε βλέπουν μόνο δυνατό, μόνο χαρούμενο.

Και συνεχίζεις μετά τους δρόμους σου με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, με αυτογνωσία..που ακόμα και αν τρέχεις πολλά περισσότερα από 42 χιλιόμετρα μέσα σε έναν αγώνα, τον μαραθώνιο τον αντιμετωπίζεις με τον ίδιο σεβασμό της πρώτης φοράς και τα μαθήματα μέσα από αυτόν, πολύτιμα εφόδια για μέσα και έξω από το τρέξιμο.

Και συνεχίζεις πιο ώριμος, πιο έμπειρος, πιο σοβαρός... όπως  πρέπει να είναι ένας άνθρωπος αθλητής ή μη, 42 και πλέον χρονών.