Πριν λίγα χρόνια στη εντατική μονάδα ενός νοσοκομείου στο Βέλγιο νοσηλευόταν ένας Σπαρταθλητής που ακόμα και όταν ο ίδιος δεν έτρεχε πια, κάθε χρόνο ερχόταν στην Ελλάδα για αυτό. Να βοηθήσει, να εμψυχώσει, όχι μόνο τους δρομείς από τη χώρα του άλλα όλους τους δρομείς που περνούσαν από τα σημεία που βρισκόταν. Οι δικοί του στα επισκεπτήρια του νοσοκομείου στη προσπάθεια τους να "ξυπνήσουν" τον εγκέφαλο του, του μιλούσαν συχνά για το Σπάρταθλο. Για τις φορές που είχε τρέξει, για αθλητές, για ανθρώπους, για περιοχές, για καταστάσεις που είχε γνωρίσει...
Πάλι λίγα χρόνια πίσω, ένας Έλληνας από τους δικούς μας θρύλους του Σπαρτάθλου, μιλούσε για έναν Ούγγρο επίσης μεγάλο αθλητή από τους παλιούς Σπαρταθλητές, που συχνά έφευγε από τη προσοχή των νοσηλευτών στη κλινική που νοσηλευόταν και γύριζε αφού είχε τρέξει. Σε μια επίσκεψη του πρώτου στο μέρος που νοσηλευόταν στη Βουδαπέστη ο δεύτερος και γνωρίζοντας και οι δύο, πως αυτή μάλλον θα ήταν και η τελευταία που συναντιόντουσαν, όταν αποχαιρετιζόντουσαν ο δεύτερος χαιρέτησε τον πρώτο λέγοντας του.. "εμείς θα ξανατρέξουμε μαζί στο Σπάρταθλο".
Το Σπάρταθλο δεν το κάνει μοναδικό η απόσταση των 245 χιλιομέτρων. Υπάρχουν πια αγώνες παρόμοιοι και ακόμα μεγαλύτεροι εδώ και σε όλο το κόσμο. Το Σπάρταθλο -από το 1982 για όσους δεν το γνωρίζουν- προϋπήρχε της μόδας των υπεραποστάσεων και των αθλητικών προκλήσεων, της σύγχρονης τεχνολογίας, τεχνογνωσίας και προπονητικής καθώς και των κινήτρων που έχει κάποιος νέος δρομέας για να τρέξει σήμερα σε αυτό. Ο τρόπος προσέγγισης που έχουν καταφέρει παλαιότεροι αθλητές και εθελοντές να τον μεταλαμπαδεύσουν στις επόμενες γενιές μέσα από δικά τους βιώματα ή περιστατικά που έχουν ζήσει μεσα σε ένα διαφορετικό σύστημα αρετών αξιών και άμιλλας είναι που το κάνουν να ξεχωρίζει.
Δυνατές προσωπικές στιγμές μέσα στον αγώνα και όχι ευχάριστες πάντα. Προσωπικές αλήθειες που πρέπει να συμφιλιωθείς μαζί τους από τη προετοιμασία σου ακόμα. Εξομολογήσεις μεταξύ αθλητών, φιλίες που χτίστηκαν ή φιλίες που γκρέμισαν στο Σπάρταθλο, προσωπικές νίκες και ήττες, προσωπικά πάθη που νικήθηκαν μέχρι τη γραμμή εκκίνησης, κάνουν αυτή τη διαδρομή να μη σταματάει στο 245ο χιλιόμετρο του αγώνα αλλά να συνεχίζει σχεδόν για πάντα. Ειδικά για εκείνους που το ζούσαν πριν ακόμα να γίνει δημοφιλές και μετά από αυτούς κάποιοι από τις επόμενες γενιές που μπόρεσαν ή μπορούν να συλλάβουν τη σπουδαιότητα τον συμβολισμό και τη προσέγγιση των πρώτων μέσα από προσωπικά βιώματα ή συναναστροφές με αυτούς. Αθλητές και εθελοντές.
Και αυτό τους ακολουθεί σε σημαντικά γεγονότα της ζωής τους ακόμα και έξω από το τρέξιμο . Έχω ακούσει από φίλους μου πως η χαρά τους για το Σπάρταθλο ήταν συγκρίσιμη σε μέγεθος μόνο με τη χαρά που είχαν όταν έγιναν γονείς. Έχω ακούσει για προτάσεις γάμων κάτω από το άγαλμα τερματισμού πριν ακόμα αυτά να γίνονται μπροστά σε κάμερες, "μυστικοί γάμοι", αιώνιες υποσχέσεις αγάπης, "αποχαιρετισμοί" και άλλες περιπτώσεις σαν αυτές που έγραφα στην αρχή της ανάρτησης μου. Και μάχες αληθινές, μάχες με αρρώστιες.. μάχες για βιοπορισμό...μάχες σε πεδία που από εκεί βγαίνουν ήρωες. Όχι από το τρέξιμο.
Σήμερα το πρωί μου έβγαλε το facebook σαν αναμνήσεις μια σειρά φωτογραφιών από το 2016 με τη Μαρία έγκυο στη δεύτερη μας κόρη στο άγαλμα του τερματισμού στη Σπάρτη. Την προηγούμενη του αγώνα εκεί που παίρνουν οι αθλητές τα νούμερα τους και μαζευόμαστε όλοι μαζί για τη τεχνική ενημέρωση ανακοινώσαμε δημόσια με τη Μαρία που αν και σε προχωρημένη εγκυμοσύνη δεν το ήξεραν πολλοί πως περιμέναμε να γίνουμε γονείς δεύτερη φορά. Ήταν μια άσχημη περίοδος για το σπίτι μας εκείνη η εποχή και μια μαγκωμένη χαρά καθώς ήταν τόσο αμφίβολα όλα για την έκβαση εκείνης της εγκυμοσύνης που το παιδικό κρεβατάκι και δωμάτιο το φτιάξαμε στο σπίτι μας αφού γεννήθηκε και ήρθε σπίτι μας η μικρή Δέσποινα.. και από τότε όλα καλά. Εικόνες από εκείνον τον αγώνα μου φέρνουν ανάμεικτες αναμνήσεις από εκείνη την εποχή που τελικά όλα πήγαν καλά . Σε επόμενη χρονιά έχουμε φωτογραφίες και αναμνήσεις και οι τέσσερις μαζί τόσο από τη διαδρομή όσο και μπροστά από το άγαλμα του Λεωνίδα στη Σπάρτη.
Έτσι, εαν πολύ συχνά βλέπετε εικόνες ή αναφορές σε συγκεκριμένα αθλητικά γεγονότα και άλλες προσωπικές αγάπες όλο το χρόνο δεν είναι για να δείξει κάποιος πόσο σπουδαίος είναι -αν το κάνει κάποιος για αυτό το λόγο κακώς το κάνει γιατί έτσι μικραίνει ο ίδιος μπροστά στο μεγάλο που κατόρθωσε- αλλά γιατί υπάρχει μια σωρεία αναμνήσεων και συναισθημάτων πίσω από μια εικόνα που αποκλείεται να ξεθωριάσουν η να εκτονωθούν στη διάρκεια μιας ζωής..
Με αφορμή μια σημερινή "ανάμνηση" του facebook και μιας παλαιότερης συζήτησης με ένα φίλο .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου