3 χιλιόμετρα σε 40 λεπτά

Ρεπό σήμερα απο τη δουλειά , σπίτι όλη μέρα , έξω ψιλοβρέχει και έχω απλωμένες τις αρίδες μου στον καναπέ , κοινώς δεν κάνω τίποτα. Χτυπάει το τηλέφωνο , μια φίλη μου. "Να περάσω απο κεί να σε δώ μόλις σχολάσω;". "Μωρέ δεν έχω μαγειρέψει και τίποτα, θες να πάμε κάπου έξω για φαγητό;" απανταω. "Οκ έρχομαι να σε πάρω" μου λέει.

Λίγο αργότερα τηλέφωνο: "Κατέβα, δε βρίσκω πάρκινγκ είμαι απο κάτω". Πήρα το μπουφάν , κατέβηκα, μπήκα στο αμάξι και αποφασίζουμε να πάμε σε ενα συμπαθητικό ταβερνάκι κοντά στο σπίτι μου. Λίγο πολύ 3 χιλιόμετρα μακρυά. Έχει σημασία.

Οποιοσδήποτε και να περπατήσει τρία χιλιόμετρα, δεν θα κάνει πάνω απο 30 λεπτά. Αν τα τρέξει θα κάνει κάτω απο 15΄. Πόσο δηλαδή θα κάναμε με το αυτοκίνητο; 10 το πολύ μαζί με τον χρόνο για παρκάρισμα. Σαράντα ολόκληρα λεπτά για την υπεραπόσταση, όπως φαντάζει στην πόλη της Αθήνας, των τριών χιλιομέτρων.

Τι μπορώ λοιπόν να κάνω σε 40 λεπτά. Τόσο χρόνο μου παίρνει να έχω τερματίσει έναν αγώνα 10 χιλιομέτρων και να ξεκουράζομαι μετά απο αυτόν. Τόση ώρα κάνω με το αεροπλάνο να πάω στο νησί μου όταν το καράβι για την ίδια απόσταση κάνει πάνω απο 9 ώρες. Τόση ώρα μου παίρνει να κατέβω με τα πόδια στο κέντρο της Αθήνας χωρίς βιασύνη, χαζεύοντας μάλιστα στον δρόμο, ίσως και για να είμαι πίσω στον δρόμο της επιστροφής. Σε σαράντα λοιπόν λεπτά διένυσα με το αυτοκίνητο μια διαδρομή ενός τσιγάρου δρόμου. Τότε που κάπνιζα μανιωδώς, είχα μετρήσει πολλές διαδρομές πόσα τσιγάρα δρόμος είναι.

Το ψιλόβροχο ναι μεν επηρέασε την οδηγική συμπεριφορά των αθηναίων αλλά και χωρίς αυτό δεν θα είχε μεγάλη διαφορά. Πώς το λένε μωρέ; Κομφούζιο! Αυτή η λέξη ταιριάζει. Το αλλαλούμ το ίδιο. Σαββατιάτικα; Απόγευμα; Λίγο ενα βυτιοφόρο, λίγο ενα σκουπιδιάρικο, λίγο ο υπερμάγκας που άφησε το αμάξι του στη μέση του δρόμου και η εικόνα έτοιμη. Φάτσες χοντρές κόκκινες φουντωμένες πίσω απο τα βολάν, οι παναγίες και όλα τα χερουβίμ και άγιοι στην τιμητική τους, χειρονομίες και κορναρίσματα στο τέρμα. Γαμώ την ανακάλυψη του τροχού γαμώ.

Φτάσαμε με τα πολλά εκνευρισμένοι, έτοιμοι κι εμείς να δείρουμε κόσμο μετα απο όλα αυτά, αλλα το κισμέτ μας , μας επιφύλασε κι άλλα. Πού το αφήνεις τώρα το αμάξι; οεο; Καμία θέση ελεύθερη, διπλοπαρκαρίσματα , παράνομες σταθμέυσεις και... στον δρόμο μια μεταλλική ακολουθία απο αμάξια , σαν τις κάμπιες την άνοιξη , αλλά στάσιμη. Για ώρα... Τι διάολο πόσα αμάξια έχει δηλαδή η Αθήνα; Που πάνε όλοι αυτοί; Εντάξει μισό χιλιόμετρο παραπέρα βρέθηκε μια άδεια θέση. Τζόκερ!

Η βολή και καλοπέραση του νεοέλληνα είναι χαρακτηριστική. Θα πάει με το αυτοκίνητο του να πάρει για παράδειγμα την εφημερίδα του αντί να περπατήσει 15 λεπτά. Γουστάρει και το κάνει. Μαγκιά του. Τςςς. Η χαρά της υπέρτασης της χοληστερίνης και των αθηρωματικών πλακών όλα σε ένα. Τέλος πάντων άστον αυτόν.

Η επιστροφή διήρκησε λιγότερο, χωρίς βέβαια να κάνουμε ρεκόρ διαδρομής, αλλά πάλι καλά έστω έτσι, που δεν πεινάσαμε πάλι μέχρι να γυρίσουμε.

Το πάθημα μάθημα και υπευνθύμηση, το αμάξι ξανά μόνο σε εκτός έδρας εξορμήσεις .. και αν....

Αυτο το κομμάτι το κόβω για...

Απο τα παράδοξα της νεότερης ελληνικής εθιμοτυπίας είναι οτι κόβουμε τις πρωτοχρονιάτικες πίτες μέχρι και τον Μάρτιο μήνα. Για παράδειγμα στη δουλειά μου μέχρι προχτές ψάχναμε το φλουρί κάνοντας λόγο για το επόμενο τζακ ποτ στη βασιλόπιτα. Στο σπίτι μου η διαδικασία με το φλουρί ήταν σικέ απο τη γιαγιά τη νεότερη στον εγγονό τον νεότερο και πάλι όμως το φλουρί το χάσαμε.

Έτσι λοιπόν και τα διάφορα αθλητικά σωματεία ή σύλλογοι κόβουν ακόμα και μέχρι μέσα φλεβάρη τη βασιλόπιτα τους, κάνοντας ταυτόχρονα κάποιες τιμητικές απονομές.Τώρα τί είναι αυτές οι απονομές. Σαν κύρια πρόσωπα βραβεύονται πρώτα οι αθλητές και αθλήτριες της χρονιάς , κατόπιν άνθρωποι που έχουν προσφέρει με το έργο τους στα σωματεία και μετά αρχίζει το γλύψιμο σε φορείς , παράγοντες και τοπικούς άρχοντες.

Φέτος βρήκα τον χρόνο μέχρι τώρα να παρευρεθώ σε κάποιες εκδηλώσεις διαφορετικών συλλόγων δρομέων. Εκει λοιπόν είχε απ όλα ο μπαξές. Και τους καλύτερους αθλητές τους βραβεύσανε και παιδιά με ήθος βραβεύτηκαν και παραδείγματα πήραμε, αλλα δε γινόταν και να μην ανεχτούμε λίγο ή πόλύ και το γλύψιμο που έλεγα πιο πάνω.

Τις δύο προηγούμενες χρονιές ήμουν απο τους αθλητές που βραβεύτηκαν στον σύλλογο τους , φέτος σε άλλον σύλλογο έκανα προς έκπληξη μου απονομή σε κάποιον άλλο. Για μένα καλός αθλητής δεν είναι αυτός που απλά σταματόντας το ρολοί του σε κάποιον τερματισμό έχει τον καλύτερο χρόνο, αλλα αυτός που με την όλη συμπεριφορά και εικόνα του γίνεται παράδειγμα προς μίμηση , παράδειγμα ήθους και συμπεριφοράς. Και τις δύο φορές έδωσα τη πλακέτα που μου δώσανε σε άνθρωπους που χαίρονται στις χαρές μου και με βοηθάνε στα δύσκολα μου. Φέτος χειροκρότησα 3 φίλους μου που έχω μάθει απο αυτούς, που με εχουν εμπνεύσει σε κάποιον αγώνα, που έχουμε τρέξει δίπλα δίπλα σε μεγάλους αγώνες ακούγοντας ο ένας την ανάσα του άλλου , όχι ανταγωνιστικά οτι δηλαδή ο άλλος με φτάνει ή μήπως είναι πιο ξεκούραστος απο μένα (σκέψεις που τις κάνεις τρέχοντας), αλλα σαν παρέα. Τιμή μου που με λένε κι εκείνοι φίλο τους.

Ένας άλλος άνθρωπος όμως με άφησε άφωνο με τη προσωπικότητα του. Ο άνθρωπος στο βήμα που έκανε την προσφώνηση, είπε και είπε και είπε τόσα πολλά για τον τιμώμενο, που αμφιβάλω αν τα ήξερε κάποιος όλα αυτά μαζί. Και ο σεμνός ,παρά την ηλικία του δρομέας, απλα σήκωνε ντροπαλός το χέρι κοιτόντας κάτω σαν να έλεγε "αστο μωρε" και είπε στον διπλανό του "ενταξει .... δε χρειαζονται ολα αυτα". Αυτοί είναι παραδείγματα, όχι λόγια, έργα . Και έργα ανιδιοτελή χωρίς τη προσμονή κάποιου προσωπικού κέρδους.

Υπήρξαν και τα σχετικά δημοσιοσχετίστικα γλυψίματα με φανφάρες και υπερβολές, σε τοπικούς άρχοντες, σε προέδρους και πολιτικούς, που παρόλη τη περσυνή απουσία τους απο τον χώρο, και γενικά όλων των προηγούμενων ετών, παρόλες τις αθετήσεις υποσχέσεων που έχουν περιστασιακά έστω, συμβεί, τιμήθηκαν και αυτοί απο τον πόθο των άλλων να βάλουν χέρι στην άλλη "πίτα". Στον "μαιντανό", ή να κερδίσουν μια άλλη εξυπηρέτηση. Οι λόγοι στο βήμα κρύοι στο ίδιο μοτίβο που τους ακούς και στα κανάλια. Όχι ζεστοί, όχι αυθεντικοί. Το χειροκρότημα απο πρίν εξασφαλισμένο.

Δεν λείψανε και εκδηλώσεις οπου όποιος πέρναγε έπαιρνε και κάτι τιμητικό. Κάποιος μου είπε αστειευόμενος, "πάλι καλά που τελειώσαν τα μετάλλια , θα σου δίναμε και σένα".

Χάρηκα που χειροκρότησα φίλους μου για αξιοζήλευτες επιδόσεις τους, αλλα πιο πολύ χάρηκα για τιμητικές απονομές σε δρομείς για πράγματα που είναι έξω απο τα χρονόμετρα. Όπως για τον φίλο μου που βοήθησε τον ιάπωνα συναθλητή του για να μην εγκαταλείψει σε αγώνα , και αντι να τον προσπεράσει, τερματίσανε μαζί την απόσταση των 250 χιλιομέτρων του αγώνα. Τελικά τα παιδιά με τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι όσο λίγα φανταζόμαστε, αλλα είναι τόσο σεμνοί που ο,τι κάνουν ξεκινάει απο μέσα τους και όχι για κάποιο φλας ή για να μοστραριστεί κάπου το όνομα τους. Οι "άλλοι" δυστυχώς είναι περισσότεροι. Εμείς όμως κρατάμε τους πρώτους που ανέφερα.

Πέρσυ σε κάποιον σύλλογο δρομέων που συντονίζει ακόμα και αιμοδοσίες βραβεύσανε τον δρομέα "αιμοδότη της χρονιάς".

Πρωτότυπο μέν άξιο αναφοράς δε. Φέτος μια αθλήτρια του συλλόγου πήρε αυτον τον τίτλο και ένα απο τα πιο ζεστά χειροκροτήματα που ακούστηκαν στην αίθουσα , για αυτη την πολύτιμη μέσα και σε άλλες προσφορά της. Μία άλλη αθλήτρια, συμπτωματικά είμαστε συνάδελφοι , δεν το γνώριζα, βραβεύθηκε για την προσφορά της στα του συλλόγου της αλλα και για έναν ακόμη λόγο. Είναι συνοδός ατόμων με προβλήματα όρασης σε αγώνες , απο τους μικρούς αγώνες απο δω και απο εκεί μέχρι μεγάλες επίσημες διοργανώσεις. Και συνοδός δε σημαίνει μόνο τρέχω κρατόντας το κορδονάκι, σημαίνει δίνω πολλά απο μένα απο τον χρόνο μου κτλ ακόμα και για τις προπονήσεις αυτών των αθλητών. Περίμενα να μιλήσουμε για το έργο της όταν θα ήταν μόνη της και πραγματικά έμαθα πράγματα που δεν γνώριζα.

Άλλοι κοστουμαρισμένοι, άλλοι με τις φόρμες τους, συναντηθήκαμε πάλι γνώριμα πρόσωπα μεταξύ μας εδώ κι εκεί σε άιθουσες αντι για τους δρόμους ή τα στάδια , να χειροκροτήσουμε και να τιμήσουμε φίλους μας και να πούμε μεταξύ μας πιο επίσημα το καλή αθλητική και όχι μόνο, χρονιά. Τα άλλα περι "ευεγερτών" και χορηγών και το που θα πέσει το φλουρί είναι ευτυχώς μακριά απο μένα.

Ο μικρός στο σπίτι της μητέρας μου δε κατάλαβε το σικέ της εύρεσης του φλουριού που "παίχτηκε" για να το πετύχει, αλλα είναι τόσο μικρός που και να το έβρισκε δεν θα ήξερε τί ήταν. Ε, του χρόνου θα βάλουμε τα δυνατά μας να μην έχουμε άλλο βασιλοπιτιάτικο φιάσκο.Μακάρι και οι άλλοι... και μακάρι να χειροκροτήσουμε ακόμα περισσότερους αθλητές παραδείγματα συμπεριφοράς και ήθους, τιμές αληθινές σε ανθρώπους , και όχι γιαλαντζί για να αγοράσουμε ένα φτηνό μετάλιο ή να πάρουμε κάτι τις απο το δημοτικό ταμείο. Καλή αθλητική και όχι μόνο, χρονιά!!!

Μια φωτογραφία

Λέω συχνά οτι το χειρότερο που μπορεί πάθει κάποιος στη ζωή του γενικά, είναι να χάσει τις αναμνήσεις του μαζί με την προσωπικότητα του. Πόσο τρομαχτικό ακούγεται, να χάσεις τις αναμνήσεις σου.Κάτι απο τα χιλιάδες πράγματα γύρω μας που μας βοηθάνε στο φρεσκάρισμα της μνήμης μας, κάτι που σε μερικές περιπτώσεις ικανοποιεί τη ματαιοδοξία μας ή μας γεμίζει συναισθήματα και νοσταλγίες είναι .. οι φωτογραφίες.

Οι φωτογραφίες απο συμμετοχές μου σε αγώνες δρόμου, στιγμές που έκλεψε το κλίκ μιας μηχανης σε έναν τερματισμό , σε κάποιο σημείο μιας διαδρομής , σε κάποιες απονομές , αν τις είχα όλες σε τυπωμένη μορφή , δε μπορώ να φανταστώ που θα μπορούσα να τις στιβάξω όλες μαζεμένες. Θα χρειαζόταν ένα ράφι άλμπουμ στη καλύτερη περίπτωση. Πάλι καλά που υπάρχει και αυτή η λύση του σκληρού δίσκου ή των CDs. Αμέτρητες και οι φωτογραφίες φίλων μου, που είτε τις έχω τραβήξει εγώ, είτε κάποιος μας τράβηξε παρεά. Πολύ συχνά τις δίνω σε κάποιους που τους έχω φωτογραφίσει εγώ ή έχουμε φωτογραφηθεί μαζί.



Είχα λοιπόν μια φωτογραφία με έναν συναθλητή απο την ουγγαρία, που ποζάραμε κουρασμένοι αλλα χαμογελαστοί σχεδόν αγκαλιά, μετά τον τερματισμό απο κάποιον αγώνα σε μια άλλη χώρα στο εξωτερικό. Η ιστορία της φωτογραφίας όμορφη. Στους αγώνες που τρέχω ώρες και δεν είμαι μόνος μου αρέσει να μιλάω στον δίπλα ή αν έχουμε κουράγια και οι δύο να ανοίξουμε και κουβέντα .Αν μπορώ να τον "τραβήξω" να τον ανεβάσω, θα το κάνω αν κρίνω οτι αυτό ενοχλεί απλα το βουλώνω.Πόσο μάλλον αν δω οτι ο άλλος δεν είναι καλά. Οπως θέλω να συμπεριφέρονται και σε μένα δηλαδή. Εκεί λοιπόν που έτρεχα βλέπω κάποιον δρομέα στην άκρη το δρόμου, σκυμένο μπροστά να κάνει εμετούς. Σταμάτησα τον χτύπησα φιλικά στην πλάτη. Αρ γιου οκευ; τον ρώτησα και μου γνέφει με το κεφάλι ναι και κάνει πως ξεκινάει πάλι. Ε, κι εγώ μάζί το ίδιο. Κουρασμένοι και οι δύο , αν και μ επαίρνε να ανοίξω λίγο τον ρυθμό λέω μέσα μου ας πάμε μέχρι τα τραπεζάκια ανεφοδιασμού και "ανοίγω" μετά. δεν ανταλλάξαμε κουβέντα για αυτά τα λίγα χιλιόμετρα που είμασταν μαζί. Φτάνοντας στον σταθμό είδα πρώτος τα παιδιά απο τη δική του χώρα, του λέω φεύγω πάω στα δικά μου ποτά . Χαμογελάει, χαμογελάω , φεύγω.

Μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω ήταν η σειρά μου να με πιάσει ο διάολος μου και να μη μπορώ να τρέξω.. ειπα θα περπατήσω λίγο και θα περάσει. Εκεί ακούω: "Οκ;" Ήταν ο αθλητής που περιέγραφα πριν. Οκ λέω στα αγγλικά πήγαινε και θα σε φτάσω. Έτσι έγινε βρεθήκαμε πάλι παρακάτω , με δυνάμεις και οι δύο ο καθένας διαφορετικό ρυθμό τερματίσαμε κοντά κοντά στην κατάταξη. Ακόμα τυλιγμένοι με τις πετσέτες ,πρότεινα να βγούμε μια φωτογραφία μαζί. Αγκαλιά γελαστοί ικανοποιημένοι. Αυτή η ιστοριά διαδραματίστηκε πρόπερσυ.

Πέρσυ ετοιμαζόμουν πάλι για μεγάλο αγώνα σε άλλη χώρα αυτη τη φορά. Εκείνες τις μέρες που έφτιαχνα τα πράγματα μου έπεσα στη φωτογραφία. "Λες;" σκεφτηκα.
"Γιατί όχι, έτσι και αλλιώς δεν πιάνει χώρο θα την βάλω σε ένα απο τα βιβλία μου μέσα να μη τσαλακωθει στο ταξίδι". Και την πήρα μαζί. Τελικά είδα τον φίλο πλεον, τυχαία εκεί που μέναμε κάποιοι αθλητές. Πάω τη βρίσκω.... τον βρίσκω στη ρεσεψιόν , αρχίζω να μιλάω στα αγγλίκα , οτι θες έλεγα. "Με θυμάσαι ; δεν ηξερα αν θα εισαι εδω; τι κάνεις;" κτλ. Όλα μαζεμένα και γρήγορα. Και του δίνω τη φωτογραφία.

Αυτό το βλέμα δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Σαν παιδί που πήρε δώρο που δεν το περιμένει. Έκπληξη. Είπε πολλά εκεινή τη στιγμή το πρόσωπο του. Την έδειξε αμέσως στα παιδιά που ήταν δίπλα του. Ο ένας ήταν ο γιός του λίγο μικρότερος απο μένα που ανέλαβε τον ρόλο του μεταφραστή απο τη γλώσσα του σε αγγλικά αφού όπως μου είπε , ο πατέρας του δεν τα μιλούσε σχεδόν καθολου. Κάνοντας με να συνειδητοποιήσω κάτι ακόμα. Στον προηγούμενο αγώνα δεν έιχαμε λεκτική συνενόηση πέρα απο τα ΟΚ ή κάποιους μορφασμούς ή χαμόγελα. Και όμως ήρθαμε κοντά με την επικοινωνία και με τη μεταδοτικότητα της επιθυμίας να βοηθήσει ο ένας οταν είδε τον άλλο στα πρόθυρα να σταματήσει.

Αυτό δεν είναι η μαγεία του αθλητισμού; Δεν επαληθεύεται οτι ενώνει τον κόσμο; Στην αγνή όμως την αμόλυντη μορφή του πάντα.

Μιλήσαμε λίγη ώρα οι τρείς μας , για την φωτογραφία, για διάφορα ,χωριστήκαμε πάλι. Την άλλη μέρα ήταν ο αγώνας. Εκεί δε βρεθήκαμε καθόλου, την επομένη βρεθήκαμε στο πούλμαν του ξενοδοχείου για το αεροδρόμιο, μπαίνω μέσα,πάω να κάτσω πίσω και με ρωτάει απο το καθισμά του: "Γιου φίνις;"
Οχι καλά αυτη τη φορά αλλα εντάξει τα καταφέραμε. Απάντησα.

Το είδα χάρηκε που έστω τερμάτισα, όπως είδε και εκείνος οτι χάρηκα με την έκπληξη του όταν του έδωσα τη φωτογραφία που σίγουρα είχε ξεχάσει και που κρατούσα για ένα χρόνο σπίτι μου. Την άλλη φορα θα βγάλουμε κι άλλες.

"Μεγαλόκαρδος" και με χαρτί γιατρού μαλιστα!

Τέτοια εποχή κάθε χρόνο,δεκέμβριο με γενάρη, προγραμματίζω να κάνω ενα τρίπλεξ καρδιάς , πέρα απο τις αιματολογικές που κάνω πιο τακτικά.Βασικά αυτό είναι μια υποχρέωση που έχουμε προς τον εαυτό μας αθλούμενοι και μη.Ευτυχώς έχει περάσει και αυτό τον τελευταίο καιρό στη συνείδηση του κόσμου και έτσι έχουν αποφευχθεί πολλά "ξαφνικά" δυσάρεστα συμβάντα σε αθλητικές εκδηλώσεις.

Η καρδιά είναι ο μόνος μύς που δουλεύει ακατάπαυστα σε όλη μας τη ζωή και ο μύς που ζορίζουμε πιο πολύ απο όλους, πολλές φορές και εν αγνοία μας, στην προσπάθεια να τρέξουμε πιο γρήγορα ή πιο μακρυά ή σε δύσκολα για τρέξιμο μέρη όπως ένα βουνό. Όμως και το πιο γρήγορο ή καλό αμάξι να πάρεις και το κακομεταχειρίζεσαι , πού θα πάει θα κλατάρει. Έτσι και με το σώμα μας και γι αυτο χρειάζονται περιοδικά οι εξετάσεις.Αφου λοιπόν τρέχω μέσα σε όλα και για την υγεία μου, οφείλω να τσεκάρω αν πράγματι συμβαίνει αυτό ή αν το "καίω" το μηχάνημα.Όχι μόνο να βλέπω αν βελτιώνομαι στο ρολόι μου.

Κάθε μύ που τον ζορίζουμε συνέχεια να κάνει τη δουλεία που κάνει , αυτός αναπτύσεται σε μέγεθος για να παράγει το έργο πιο ξεκούραστα. Έτσι φουσκώνουν και τα "ποντίκια" στο γυμναστήριο. Αφού η καρδιά είναι μύς αυτό κάνει και κείνη η δόλια.

Έτσι πολύ συχνά παρατηρήται σε άτομα που ασχολούνται με αθλήματα κυρίως αντοχής, μια μη παθολογική μεγαλοκαρδία.Έτσι μου το είπανε, έτσι το λέω. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως δεν πρέπει να την παρακολουθούμε.

Στους πιο πολλούς αγώνες στη προκύρηξη αναφέρεται οτι ο αθλητής πρέπει να έχει πρόσφατη ιατρική βεβαίωση για να συμμετάσχει στον αγώνα , αλλα προς μεγάλη λύπη σχεδόν ποτέ δε σου ζητάνε να την καταθέσεις την ώρα που παίρνεις το νούμερο του αγώνα. Υπάρχει και η νοοτροπία του, οκ σε ξέρουμε εσένα , καλος είσαι τρέξε. Μέσα σε όλα υπογράφεις οτι τρέχεις και με δική σου ευθύνη και είναι όλοι καλυμένοι για το αν πάθεις κάτι πολύ ασήμαντο ή ακόμα και το μοιραίο. Μόνο που δεν είσαι καλυμένος απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό. Καλύτερα να προλαμβάνεις παρά να θεραπέυεις που έλεγε και ο αρχαίος απο τη Κώ ,και έτσι καλό είναι να το κοιτάς απο μόνος σου προτού να χρειαστεί να "τρέχεις" σε γιατρούς επειδή κάπου το μοτέρ άρχισε να τα παίζει.

Πολλές οι εκφράσεις για τη καρδία στον καθημερινό λόγο κυρίως για το συναισθηματικό ρόλο που μάλλον άκυρα της προσδίδουμε. "Καρδιά μου... μου ράγισες τη καρδιά... μας έκανες τη καρδιά περιβόλι.." και πάει λέγοντας. Πολλά τα τραγούδια για τη καρδιά πολλές οι παροιμίες και οι παρομοιώσεις. Απο τον γεναίο πρίγκηπα τον λεοντόκαρδο, μέχρι την καρδία πατάτα ή αγκινάρα.

Εγώ δηλώνω "μεγαλόκαρδος" και με χαρτι γιατρού και γελάμε με τη φίλη μου ή στη παρέα.

Σημαντικοί λοιπόν οι προληπτικοί έλεγχοι για να έχουμε και χρόνια καλά και χρόνια πολλά ανεξάρτητα απο τις γιορτές που εκεί σχεδόν τυπικά ευχόμαστε.