3 χιλιόμετρα σε 40 λεπτά

Ρεπό σήμερα απο τη δουλειά , σπίτι όλη μέρα , έξω ψιλοβρέχει και έχω απλωμένες τις αρίδες μου στον καναπέ , κοινώς δεν κάνω τίποτα. Χτυπάει το τηλέφωνο , μια φίλη μου. "Να περάσω απο κεί να σε δώ μόλις σχολάσω;". "Μωρέ δεν έχω μαγειρέψει και τίποτα, θες να πάμε κάπου έξω για φαγητό;" απανταω. "Οκ έρχομαι να σε πάρω" μου λέει.

Λίγο αργότερα τηλέφωνο: "Κατέβα, δε βρίσκω πάρκινγκ είμαι απο κάτω". Πήρα το μπουφάν , κατέβηκα, μπήκα στο αμάξι και αποφασίζουμε να πάμε σε ενα συμπαθητικό ταβερνάκι κοντά στο σπίτι μου. Λίγο πολύ 3 χιλιόμετρα μακρυά. Έχει σημασία.

Οποιοσδήποτε και να περπατήσει τρία χιλιόμετρα, δεν θα κάνει πάνω απο 30 λεπτά. Αν τα τρέξει θα κάνει κάτω απο 15΄. Πόσο δηλαδή θα κάναμε με το αυτοκίνητο; 10 το πολύ μαζί με τον χρόνο για παρκάρισμα. Σαράντα ολόκληρα λεπτά για την υπεραπόσταση, όπως φαντάζει στην πόλη της Αθήνας, των τριών χιλιομέτρων.

Τι μπορώ λοιπόν να κάνω σε 40 λεπτά. Τόσο χρόνο μου παίρνει να έχω τερματίσει έναν αγώνα 10 χιλιομέτρων και να ξεκουράζομαι μετά απο αυτόν. Τόση ώρα κάνω με το αεροπλάνο να πάω στο νησί μου όταν το καράβι για την ίδια απόσταση κάνει πάνω απο 9 ώρες. Τόση ώρα μου παίρνει να κατέβω με τα πόδια στο κέντρο της Αθήνας χωρίς βιασύνη, χαζεύοντας μάλιστα στον δρόμο, ίσως και για να είμαι πίσω στον δρόμο της επιστροφής. Σε σαράντα λοιπόν λεπτά διένυσα με το αυτοκίνητο μια διαδρομή ενός τσιγάρου δρόμου. Τότε που κάπνιζα μανιωδώς, είχα μετρήσει πολλές διαδρομές πόσα τσιγάρα δρόμος είναι.

Το ψιλόβροχο ναι μεν επηρέασε την οδηγική συμπεριφορά των αθηναίων αλλά και χωρίς αυτό δεν θα είχε μεγάλη διαφορά. Πώς το λένε μωρέ; Κομφούζιο! Αυτή η λέξη ταιριάζει. Το αλλαλούμ το ίδιο. Σαββατιάτικα; Απόγευμα; Λίγο ενα βυτιοφόρο, λίγο ενα σκουπιδιάρικο, λίγο ο υπερμάγκας που άφησε το αμάξι του στη μέση του δρόμου και η εικόνα έτοιμη. Φάτσες χοντρές κόκκινες φουντωμένες πίσω απο τα βολάν, οι παναγίες και όλα τα χερουβίμ και άγιοι στην τιμητική τους, χειρονομίες και κορναρίσματα στο τέρμα. Γαμώ την ανακάλυψη του τροχού γαμώ.

Φτάσαμε με τα πολλά εκνευρισμένοι, έτοιμοι κι εμείς να δείρουμε κόσμο μετα απο όλα αυτά, αλλα το κισμέτ μας , μας επιφύλασε κι άλλα. Πού το αφήνεις τώρα το αμάξι; οεο; Καμία θέση ελεύθερη, διπλοπαρκαρίσματα , παράνομες σταθμέυσεις και... στον δρόμο μια μεταλλική ακολουθία απο αμάξια , σαν τις κάμπιες την άνοιξη , αλλά στάσιμη. Για ώρα... Τι διάολο πόσα αμάξια έχει δηλαδή η Αθήνα; Που πάνε όλοι αυτοί; Εντάξει μισό χιλιόμετρο παραπέρα βρέθηκε μια άδεια θέση. Τζόκερ!

Η βολή και καλοπέραση του νεοέλληνα είναι χαρακτηριστική. Θα πάει με το αυτοκίνητο του να πάρει για παράδειγμα την εφημερίδα του αντί να περπατήσει 15 λεπτά. Γουστάρει και το κάνει. Μαγκιά του. Τςςς. Η χαρά της υπέρτασης της χοληστερίνης και των αθηρωματικών πλακών όλα σε ένα. Τέλος πάντων άστον αυτόν.

Η επιστροφή διήρκησε λιγότερο, χωρίς βέβαια να κάνουμε ρεκόρ διαδρομής, αλλά πάλι καλά έστω έτσι, που δεν πεινάσαμε πάλι μέχρι να γυρίσουμε.

Το πάθημα μάθημα και υπευνθύμηση, το αμάξι ξανά μόνο σε εκτός έδρας εξορμήσεις .. και αν....