Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2009

Το "ράσο"


Οι αγώνες για τους οποίους κάνω πραγματικά σοβαρή προετοιμασία για να πάρω μέρος σε αυτούς, δεν ξεπερνάνε τους τέσσερις πέντε τον χρόνο. Συμμετέχω βέβαια με την κάθε ευκαιρία σε πολύ περισσότερους αγώνες απο αυτούς, είτε στα πλαίσια της προετοιμασίας μου για κάπου αλλού, είτε απλά για τη ψυχαγωγία μου, την αλλαγή παραστάσεων , την εκδρομή αν είναι εκτός αθηνών κτλ.


Παρόλη τη συμμετοχή μου ακόμα και σε δύσκολους αγώνες ή μεγάλες αν μπορούν να χαρακτηριστούν διοργανώσεις με καλές , μέτριες αλλα και άσχημες επιδόσεις επιμένω στον χαρακτηρισμό αθλούμενος και όχι αθλητής. Ότι κάνω το κάνω στο περίσσεμα του χρόνου μου, χωρίς καμία υποστήρηξη ούτε καν προπονητή χωρίς το άγχος του "σήμερα πρέπει να βγεί αυτό..". Επιλογή μου αυτά. Τον πρωταθλητισμό τον έχω φάει με το κουτάλι σε μικρότερη ηλικία, οπότε και ξέρω την διαφορά μεταξύ αθλούμενου και αθλητή.


Είναι όμως μερικοί αγώνες που θέλω να πιέσω τον εαυτό μου , να δώ πόσο γρήγορα μπορώ να διανύσω μια συγκεκριμένη απόσταση ή πόσο μακρυά μπορώ να φτάσω σε συγκεκριμένο χρόνο ή αν γίνεται να τα συνδιάσω και τα δύο. Με τα δικά μου κριτήρια ξεχωρίζω τους αγώνες που θέλω να προετοιμαστώ γι αυτούς, ρυθμίζω ακόμα και την άδεια μου απο τη δουλειά , και μπάινω στην κατάσταση που την αναφέρω λέγοντας .. " φόρεσα το ράσο".


Στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο απο τα αυτονόητα που κάνουμε όλοι όταν ετοιμαζόμαστε για κάποιον μαραθώνιο και ζητάμε απο τον εαυτό μας να αποδώσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του. Σοβαρή προπόνηση με πρόγραμμα και μικρές θυσίες.Το να κόψεις για ένα διάστημα μικρές απολαύσεις όπως συγκεριμένες κατηγορίες φαγητών για παράδειγμα, μπορεί για κάποιους να αποτελεί ένα μέρος της προετοιμασίας και της δοκιμασίας. Τουλάχιστον για μένα έτσι είναι. Όχι μόνο με το φαγητό αλλά και με άλλες συνήθειες που δεν συνάδουν με αυτά που πρέπει να τηρώ για να κρατηθώ σε ένα αγωνιστικό επίπεδο, όπως το να βγαίνω σχεδόν κάθε βράδυ στο μπαράκι που παίζει την αγαπημένη μου μουσική και να πίνω τα ποτάκια μου με διάφορες παρέες.


Πρίν λίγες μέρες ήμουν έξω με έναν φίλο μου. "Τσιγαράκι;" λεει και μου προτείνει το πακέτο. "Όχι ρε συ έχω βάλει το ράσο πάλι. Ούτε αλκοόλ...". Η αλήθεια είναι οτι το είχα παρακάνει πάλι. Άσχετο.



Αυτό εννοώ λοιπόν με το ράσο. Τις μικρές συνήθειες, βλαβερές ή όχι, που αφήνω για λίγο στην άκρη με σκοπό η απουσία τους να μου δώσουν το επιθυμητό για μένα αποτέλεσμα στη γραμμή του τερματισμού. Εκτός τα αντικειμενικά οφέλη υπάρχει και η ψυχολογική διάσταση στην όλη ιστορία. Εκεί που η ψυχολογία σου μέσα στον αγώνα για συνεχίσεις ή να διατηρήσεις ένα δυνατό τέμπο έχει πιο μεγάλη βαρύτητα απο την ίδια τη σωματική κούραση. Στο σημείο δηλαδή που κάνεις τη πρώτη "βουτιά". Εκεί που αναλογίζεσαι τί έχεις κάνει για να φτάσεις μέχρι εκεί, εκεί λειτουργεί σαν τρίκ όλο αυτό. Σκέφτεσαι.. "Δε μπορεί να κουράστηκα απο τώρα .. έχω κάνει αυτά και αυτά στη προπόνηση .. έχω να καπνίσω και 3 μήνες .. άρα καλά πάμε.". Και με τέτοιες σκέψεις ανασυγκροτείς τις δυνάμεις σου και συνεχίζεις.



Απο την άλλη , αυτό έλειπε να είμαι (όχι μόνο εγώ ) συνεχώς στη πίεση του μή και μή. Αει στο καλό . Το κέφι μου κάνω στη τελική χωρίς να ζητάω τα ρέστα απο κανέναν ούτε να πουλάω πνεύμα και υποδείξεις μέσα στο χόμπυ μου. Έτσι όλα χρειάζονται με μέτρο μέν και στην κατάλληλη ώρα δε, χωρίς ενοχές και χωρίς πιέσεις.


Με αυτά και αυτά αν και βρίσκομαι πάλι στη φάση του ράσου, αυτή τη φορά κατάφερα να μη διαμαρτύρομαι για το αν μου πέφτει στενό ή όχι, όπως είπα σε κάποιους φίλους μου πρόσφατα και γελάσαμε....

1 σχόλιο:

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

Υπάρχουν ράσα και ράσα! Τα ράσα που φοράμε μόνοι μας συνήθως τα διαλλέγουμε στα μέτρα μας και δεν μας είναι ούτε φαρδυά ούτε στενά. Αλλά ακόμη κι αν μας στενεύουν, δικά μας είναι! Μπορούμε να τα φαρδύνουμε! Τα ράσα που μας φοράνε οι άλλοι με το ζόρι, όμως είναι που μας στενεύουν και δεν μπορούμε ούτε να το φαρδύνουμε, ούτε να το βγάλουμε! Γι αυτό κοίτα να χαρείς την περίοδο της ρασοφορίας σου, με το δικό σου ράσο που όταν θα το βγάλεις μόνο θετικά αποτελέσματα θα έχεις να αποκομίσεις! Και αν κάποια στιγμή νοιώσεις το ράσο να στενεύει πολύ... φάρδυνέ το λιγάκι.. σίγουρα οι φίλοι σου... θα χαρούν να σε βοηθήσουν!

Τα φιλιά μου!