Πές μου καλύτερα πού δε πονάς.

Πρίν τρείς βδομάδες αν με ρωτούσες πού ακριβώς πονάω μετά απο τον τελευταίο μου αγώνα , η απάντηση που θα έπαιρνες θα ήταν οτι τα μόνα σημεία πάνω μου που δεν πονάνε όταν τα κουνάω, είναι τα .. βλέφαρα μου.Και ήταν αλήθεια ή τελος πάντων αυτό ένιωθα. Απάντηση που πήραν πράγματι κάποιοι φίλοι μου που μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Ευτυχώς σε 4 περίπου μέρες είχα συνέλθει εντελώς.

Πρίν απο κανα δίμηνο τρέχοντας παρέα με έναν συναθλητή είχαμε κουβέντα σχετικά με τους πόνους και τους τραυματισμούς που μας βγαίνουν στο τρέξιμο. Κυρίως για τους πόνους. Ο φίλος μου λοιπόν μου είπε οτι κάπου είχε διαβάσει οτι ο πιο δυνατός πόνος ίσως, που μπορεί και αντέχει το ανθρώπινο σώμα είναι ο πόνος της γέννας.

Προσωπικά έχω παρακολουθήσει γέννες απο κοντά (!) , αλλά και απο περιγραφές απο φίλες , μπορεί τα πράγματα να είναι και έτσι.

Οπως και να έχει , συνέχιζοντας ο συναθλητής μου τη κουβέντα του, λέει οτι εκεί που το φυσιολογικό θα ήταν ο οργανισμός να αποτυπώσει αυτή την εμπειρία στην μνήμη του σαν κάτι που με τίποτα δεν θα ήθελε να ξαναβιώσει, αναπτύσει τέτοιους μηχανισμούς που στο τέλος ξεχνάει την ένταση του πόνου , απλά θυμάται οτι πόνεσε και δεν αποτελεί αυτή η ανάμνηση ανασταλτικό παράγοντα για έναν επόμενο τοκετό. Σίγουρα όμως παίζουν και άλλα πράγματα ρόλο σε αυτή τη περίπτωση, όπως η χαρά με την έλευση του παιδιού στο σπίτι, η νέα ζωή κτλ. Η τελευταία σημείωση , δική μου.

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τους δρομείς κατέληξε ο φίλος μου.

Και απο εδώ και κάτω συνεχίζω εγώ.

Αυτοί οι μηχανισμοί λοιπόν μπορεί να είναι οι ίδιοι και να λειτουργούν με παρόμοιο τρόπο με τους πόνους που νιώθει κάποιος που τρέχει σε αγώνα πολλών χιλιομέτρων, σίγουρα απόστασης μεγαλύτερης του μαραθωνίου. Δε πρέπει βέβαια να αμελούμε και τη παράμετρο της φυσικής κατάστασης του δρομέα.Για παράδειγμα στο πρώτο μου 6ωρο πριν λίγα χρόνια ,μετά τον αγώνα ένιωθα σαν να με βαράγανε για 6 ώρες συνεχόμενα. Στο τελευταίο μου απλά ένιωθα ένα μέτριο πιάσιμο. Αυτό εννοώ λέγοντας τη κατάσταση του δρομέα.

Κι εκεί που τρέχεις και έχεις να αντιμετωπίσεις και τους πόνους που σου προκαλούν οι πολλές ώρες ή τα χιλιόμετρα στο κορμί σκέφτεσαι .. να τερματίσω και δεν το ξανακάνω με τίποτα. Και ο μαραθώνιος καλός μου πέφτει. Ή τέλος πάντων κάνεις τέτοιες σκέψεις καί αν κάποιοι δεν έχουν κάνει, εγώ ομολογώ πως εκεί που έχω κάνει τη "βουτιά μου" τα έχω σκεφτέι και αυτά. Και τερματίζεις .. και πάς σπίτι και λές εγώ το έκανα όλο αυτό; Και ξεχνάς την ένταση του πόνου στα πόδια που πέρασες τρέχοντας , συνεπαρμένος απο το αποτέλεσμα, ή πεισμωμένος απο την αποτυχία τέθωντας νέους στόχους (συμβαίνει και αυτό) και τις επόμενες μέρες φεύγει και το τελευταίο πιάσιμο και σιγά σιγά σε εύλογο χρονικό διάστημα αρχίζεις πάλι τις προπονήσεις. Βέβαια τα πράγματα παίρνουν άλλη τροπή αν έχει επέλθει κάποιος πιο σοβαρός τραυματισμός... Μακριά απο μάς.

Χτές έτρεχα σε μια απο τις αγαπημένες μου διαδρομές για προπόνηση με θέα τον σαρωνικό, άνετος, ξεκούραστος και τα σκεφτόμουν όλα αυτά. Σίγουρα ο πόνος κατα τη διάρκεια του αγώνα είναι άλλη μια διαδικασία οπου γνωρίζεις μέσα απο αυτήν τον εαυτό σου που μαθαίνεις κι άλλα πράγματα και που μερικές φορές μέσα απο τη διαχείρηση του βγαίνεις και λίγο πιο σοφός όπως λέει ένας φίλος μου. Χαζός όμως βγαίνεις αν υπερβείς τα όρια αν δεν ακούσεις το σώμα σου και αν παραμελείς τα μηνύματα που σου στέλνει.

Απο κεί και πέρα καθένας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του πρίν , κατα τη διάρκεια αλλά και μετά τον αγώνα , καθώς και για το πότε δηλώνει έτοιμος να επαναλάβει κάποια παρόμοια διαδικασία.

Και οι συνέπειες των επιλογών....πάλι δικές του είναι.