Πολλές φορές οι συζητήσεις για κάποιον δρομέα και τις σωματικές δυνατότητες του, φτάνουν σε αναφορές εσωτερικών οργάνων όπως για παράδειγμα, "φαντάσου καρδιά που θα έχει..." ή "..πόσο μεγάλα θα είναι τα πνευμόνια του.." ή ακόμα φτάνουν και σε όργανα που η συμβολή τους είναι καθαρά μεταφορική όπως , "..θέλει @@ για να μπείς σε τέτοιο αγώνα .." και πάει λέγοντας.
Σπάνια γίνονται αναφορές για εκείνο το σακουλάκι ( έτσι μοιάζει όταν είναι άδειο), τη συνέχεια μετά τον οισοφάγο στο ταξίδι της τροφής μέσα στον πεπτικό σωλήνα, δηλαδή του στομαχιού. Και αν γίνουν θα είναι επειδή κάποιο πρόβλημα θα έβγαλε πάνω στον αγώνα που μπορεί να στοίχησε όχι μόνο μια καλή θέση στην κατάταξη αλλά και τον ίδιο τον τερματισμό.
Γράφοντας αυτό το κείμενο μου έρχεται στο νού το θεατρικό έργο του Αρκά που τα όργανα με τη δική του προσωπικότητα το κάθε ένα συζητάνε στο τί θα απογίνουν απο εκεί και μετά αφού ο εγκέφαλος είναι νεκρός μετά απο κάποιο ατύχημα.
Το στομάχι λοιπόν θα μπορούσε και αυτό απο μόνο του να έχει τη δική του προσωπικότητα. Σίγουρα δεν περνάει μόνο η τροφή απο αυτό. Ο λαός λέει οτι περνάει και ο έρωτας απο εκεί. Το σίγουρο είναι οτι αντιδράει διαφορετικά σε μία σειρά ερεθίσμάτων και συναισθημάτων. Όταν είμαι στενοχωρημένος το στομάχι σφίγγει. Οταν είμαι χαρούμενος νιώθει όμορφα γεμάτο. Πρίν φιλίσω τη κοπέλα μου ήταν σφιγμένο, όταν με φίλησε εκείνη πάλι σφιγμένο ήταν , αλλά όμορφα εκείνη τη φορά. Άν φάω πολύ με ενοχλεί, αν δεν φάω καθόλου , πάλι με ενοχλεί.
Το στομάχι βγάζει και γούστα. Υπάρχουν τροφές που συνεχίζουν χωρίς πρόβλημα τη πορεία τους και τροφές που δεν τις δέχεται ή που το ενοχλούν. Αυτά διαφέρουν απο στομάχι σε στομάχι. Υπάρχουν για παράδειγμα και στομάχια που δεν τους αρέσουν τα ταξίδια και σχεδόν γυρίζουν ανάποδα στο αυτοκίνητο σε έναν δρόμο με στροφές , ενώ το στομάχι του διπλανού συμπεριφέρεται σαν να μην τρέχει τίποτα. Για κάτι τέτοια λέω οτι βγάζει μια δική του προσωπικότητα.
Μετά απο αμέτρητα πλέον χιλιόμετρα και άλλα τόσα ζευγάρια παπούτσια που έχω χαλάσει τρέχοντας , παρόλο που ακόμα πειραματίζομαι, έχω σχεδόν μάθει τις προτιμήσεις του στομαχιού μου πάνω σε προπόνηση και σε αγώνες. Και όμως πρίν μια βδομάδα σε εναν αγώνα που χρειάστηκε να τρέχω στη κυριολεξία πάνω μια μέρα σχεδόν τσακωθήκαμε. Μπορεί να το πείραξε και η ζέστη όπως επηρέασε όλη μου τη προσπάθεια... αλλά με το στομάχι είχα πρόβλημα.
"Ρε παιδιά , νά.. θα το βγάλω λίγο να το αφήσω εδώ σε μια πετρούλα και θα το πάρω γυρίζοντας , γίνεται;" Κάπως έτσι σκεφτόμουν. Έλα όμως που δε γίνεται. Άν πονάς για παράδειγμα σε κάποιο σημείο του κορμιού σου κάπου στο πόδι , θα σφίξεις τα δόντια, όσο μπορείς θα πάς.. ίσως να επιστρατεύσεις και ψυχικά αποθέματα, τρικ του εγκεφάλου.. θα το αντιμετωπίσεις. Με το στομάχι δεν γίνεται αυτό. Δε πα να σκέφτεσαι τα καλύτερα που θα σε ανεβάσουν , δε πα να βγάζεις τη ψυχή σου έξω απο το σώμα προκειμένου να ανέβεις ψυχολογικά , το στομάχι υπερισχύει, σου τονίζει το πρόβλημα. Βέβαια τα πράγματα είναι χειρότερα όταν σε πιάσει "κόψιμο" και ψάχνεις να βρείς τουαλέτα ή θάμνο, εκεί πράγματικα φαίνεται ποιός έχει το πάνω χέρι , αλλά τώρα μιλάμε καθαρά για το στομάχι. Μέχρι τώρα πάντως νιώθω τυχερός που δεν έχω ζήσει την αναζήτηση θάμνων κτλ.. Όμως αυτά συνήθως τα παθαίνουν δρομείς με μικρότερη εμπειρία στο σώμα τους στο τι ενοχλεί και τί όχι τον πεπτικό σωλήνα.
Επιστροφή στον αγώνα που περιγράφω. Με τα πολλά κάποια στιγμη σε μια άκρη του δρόμου, με δυο σπασμούς του στομαχιού το πρόβλημα ξεπεράστηκε και συνέχισα και πάλι άνετος το τρέξιμο μου. Υπήρξαν φορές που πάλι με ενόχλησε αλλά όχι στο σημείο να χρειαστεί την ίδια παρέμβαση. Προσεκτικά στη λήψη στο είδος και την ποσότητα υγρών και στερεών τροφών τερμάτισα τον αγώνα και η υποδοχή στον τερματισμό ήταν το κάτι άλλο. Άλλη μια φορά στιγμές που δε περιγράφονται, ανεκτίμητες .
Τελευταίοι διάλογοι..
"Μπράβο Γιώργο.. τι θα κάνεις τώρα;"
"Πάω να κοιμηθώ, νυστάζω , έχει κλείσει και το στομάχι.
Θα τα πούμε το βράδυ στο..... φαγητό"
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου