Αυτοί είμαστε...

Άλλη μια φορά σε κάποιον αγώνα δρόμου.. κάποιοι κλέψανε. Ή τουλάχιστον αυτό ειπώθηκε απο αρκετούς δρομείς που πήραν μέρος σε έναν αγώνα σε μια επαρχιακή πόλη την προηγούμενη κυριακή. Κάποιοι έκοψαν δρόμο κάνοντας παράκαμψη σε αφύλακτο σημείο της διαδρομής με αποτέλεσμα να τρέξουν μικρότερη απόσταση απο την απόσταση που είχε ο αγώνας και να φτάσουν πιο γρήγορα στην πλατεία τερματισμού.

Άλλη μέθοδος κλεψίματος που έχουν χρησιμοποιήσει αθλητές και αθλήτριες είναι ακόμα και να ανέβουν σε καρότσες , σε αυτοκίνητα ή και σε άμαξες όπως λέγεται σε παλαιότερες εποχές.

Στο υψηλό επίπεδο αθλητισμού το κλέψιμο γίνεται με τη χρήση ουσιών , έχουμε φτάσει να μιλάμε ακόμα και για γονιδιακό ντόπινγκ και άλλα πράγματα που πρίν χρόνια αγγίζανε απλά τη σφαίρα της φαντασίας.Εκεί βέβαια τα κίνητρα η δόξα και το χρήμα είναι σε διαφορετικά μεγέθη απο τον συγκεκριμένο αγώνα της κυριακής.

Αφήνω στην άκρη λοιπόν τους αθλητές του επιπέδου που ανέφερα πιο πάνω και επιστρέφω στους αθλητές και αθλούμενους του αγώνα της κυριακής. Δε μπορώ να καταλάβω απο πού πηγάζει η ανάγκη του άλλου να κλέψει σε έναν αγώνα που οι περισσότεροι απο τους μισούς που παίρνουν μέρος δεν θεωρούνται καν αθλητές. Αθλούμενοι ναι. Άλλη μια φορά αποδεικνύουμε με τις πράξεις μας οτι ο αθλητισμός δεν προάγει πάντα και δεν καλλιεργεί το ήθος , την ευγένεια , τον πολιτισμό αλλά εξωτερικεύει συχνά τα άλλα του χαρακτήρα μας που δυστυχώς και αυτά με τη σειρά τους είναι πάνω πάνω έτοιμα με την πρώτη ευκαιρία να φανερωθούν. Ματαιοδοξία , απληστία , απάτη και τα συναφή.

Καλά έχει συμβεί άτομο να κλέψει ακόμα και σε αγώνα μη ανταγωνιστικού χαρακτήρα ( αν μπορεί να ειπωθεί και αυτό) και όταν της είπαν έσυ έκλεψες είπε , όχι , μόνο λίγα μέτρα με πήγε το αμάξι.. Μόνο και μόνο για λέει και εκείνη οτι έτρεξε κάπου έναν υπερμαραθώνιο....

Αστεία πράγματα δηλαδή.

Και τελικά τον φωνάζουνε αυτόν που έκλεψε και στο βάθρο στον νικητών , συνήθως σε κάποια ηλικιακή κατηγορία και όχι στις πρώτες θέσεις , αφού σχεδόν πάντα οι πρώτοι είναι τόσο γρήγοροι που βγαίνουν μπροστά και απο αυτόν που πήρε τον πονηρό τον δρόμο. Και πάει ο φίλος μας και παίρνει το κύπελλο του, και να τα χαμόγελα και να οι φωτογραφίες και να τα χειροκροτήματα αντί να καταλήγει με το και να .. οι μούτζες.

Και κατεβαίνει περιχαρής με το κύπελλο στο χέρι και πάει και κάθεται στο τραπέζι με τους φίλους του και τελικά το πάει στο σπίτι του στολίζοντας το στο ράφι μαζί με τα άλλα τοτέμ της ματαιοδοξίας του. Εδώ έρχομαι τώρα και απορώ. Το κοιτάζει το κύπελλο.. μόνος του. Δε ντρέπεται που δεν το άξιζε; Το πρωί που κοιτάζεται στον καθρέπτη, που πλένεται , ξυρίζεται κτλ.. τί λέει στον εαυτό του; Και δε γυρίζει ο καθρέπτης να του ρίξει δύο φάσκελα;

Σε προηγούμενη ανάρτηση αναφέρθηκα επιδερμικά και σε αυτά τα περιστατικά και ξανακαταλήγω.. αυτοί είμαστε. Και δεν είμαστε μόνο τώρα, απο πάντα το είχαμε και αυτό μέσα μας. Όπως διάβασα μια μέρα σε ένα αρθρο στα ΝΕΑ και το μεταφέρω στο κείμενο μου αυτολεξεί : " αν φανταζόμαστε τους αρχαίους ολυμπιακούς αγώνες σαν έναν ατσαλάκωτο αθλητικό παράδεισο στον οποίο οι νέοι επιδίδοταν στην ευγενή άμιλλα έχοντας αναπτύξει αρμονικά το σώμα και το νού για να κερδίσουν ένα κλαδί ελιάς πέφτουνε πολύ έξω".

Όμως εκεί όποιος έκλεβε εκτός το πρόστιμο για την κατασκευή Ζάνεων ( οι στήλες προς τιμή του Δία) στην είσοδο του σταδίου με την αναγραφή σε αυτές του ονόματος του ζαβολιάρη άθλητη , παρέμενε ατιμωμένος για όλη του τη ζωή. Δεν ήθελε μετα να τον ξέρει η γειτονιά του, η μάνα του η ίδια και συχνά πήγαινε να μείνει σε άλλο μέρος πολύ μακριά απο τον τόπο καταγωγής του.

Εδώ όμως ο πονηρός δρομέας δεν κέρδισε τίποτα παραπάνω απο ένα φτηνό κύπελλο και μια φωτογραφία σε ένα βάθρο. Καμία ευκολία που είχαν οι τότε ολυμπιονίκες, καμία άνεση και παροχές που έχουν τώρα. Και πολλές φορές στη φωτογραφία αυτή και το σουλούπι του ίδιου του δρομέα δε σε πείθει οτι η επίδοση που έβγαλε είναι των δυνατοτήτων του. Γελάς ή τον λυπάσαι;

Όπως γέλασαν δρομείς απο όλο τον κόσμο όταν διαδόθηκε η είδηση οτι έκλεψε στον μαραθώνιο της πόλης του και βγήκε πρώτος(!!!) αλλά τον τσάκωσαν ο δήμαρχος νομίζω του Μεξικό. Και έβλεπες στην φωτογραφία έναν κύριο που μόνο με αθλητή δεν έμοιαζε.

Δυσανασχετώ όταν σε αγώνα που έτρεξα μαθαίνω οτι κάποιος , κάποιοι κλέψανε. Δυσανασχετώ όταν τους ξαναβλέπω στην αφετηρία δίπλα μου σε άλλους αγώνες. Φταίμε κι εμείς που τους ανεχόμαστε, φταίμε που επιλεκτικά, με τις παρωπίδες μας σωστά τοποθετημένες, κάνουμε συχνά πως δεν αντιλαμβανόμαστε οτι ο χώρος μας είναι και αυτός μια μικρογραφία της κοινωνίας , με τον καλό και τον κακό σχεδόν ίσα μέλη μέσα σε αυτή.

.