"Μeditation" τρέχοντας στην Ικαρία

Είμαι απο αυτούς που γύρισαν τώρα απο την καλοκαιρινή τους άδεια..

Δηλαδή αφού γύρισα τέλη ιουνίου απο καλοκαιρινές όμως διακοπές πρέπει να πω καλο χειμώνα; Μπα...

Τα τελευταία χρόνια οι άδειες απο τη δουλεία μου πάνε πακέτο σχεδόν πάντα με κάποιον σημαντικό για μένα αγώνα. Έτσι αυτές οι μέρες συμπέφτουν με κάποιον αγώνα ή αποτελούν μέρος της προετοιμασίας ή ακομα και για την ξεκούραση και αποκατάσταση μετά απο αυτόν.

Αυτό με "γεμίζει" αυτό κάνω, πόσο μάλλον που οι μέρες που εγώ χαλαρώνω με τον τρόπο μου στις άδειες, δεν συμπέφτουν με τις περιόδους που όλοι "σκοτώνονται" για να πάρουν άδεια όπως συγκεκριμένους μήνες του καλοκαιριού ή σε συγκεκριμένες γιορτές του χρόνου.

Έτσι έχω άλλη μια φορά το κεφάλι μου ήσυχο αφου απέχω απο τις γκρίνιες του τύπου εσυ βγήκες πέρσυ 15αύγουστο, φέτος είναι σειρά μου , και απο την άλλη είναι σπάνιο να με "χώσει" κάποιος για παράδειγμα τον νοέμβριο που εγώ θέλω να τρέχω στον μαραθώνιο της Αθήνας και να αφιερώνω σε αυτόν μέρος της άδειας μου. Απο τη μεριά μου όλα καλά.

Μεγάλη επιθυμία να μπορώ να πηγαίνω έστω για λίγο κάθε καλοκαίρι στην Ικαρία, τόπο προσωπικής ηρεμίας. Νησί που κρατάει ακόμα λίγο απο το "άγριο" πρίν παραδοθεί εντελώς στην τουριστική ανάπτυξη. Εκεί έχω κάνει τα καλύτερα τρεξίματα. Απο 3 μέχρι και 70 χιλιόμετρα. Με θέα τη θάλασσα ..και το βουνό ...και τον βράχο... και την μυρωδιά του νησιού.

Τρέχω λοιπόν... δρόμος.. απο κάτω γκρεμός.. η χαμηλή βλάστηση πιο πανω απο τους βράχους .. οι βραχοι και μετά θάλασσα. Όσο κοιτάει το μάτι, γαλάζιο.. το απόγευμα οταν κοιτάς το ηλιοβασίλεμα ή την ανατολή του ήλιου... τέλειο. Η μυρωδιά απο το αλμυρίκι και το θυμάρι στην άκρη του δρόμου να σου ανοίγουν το ρουθούνι και ο ήχος απο το κύμα στο βράχο να μπερδεύεται με τους ήχους απο τους μανιακούς τζίτζικες στα δέντρα. Και τρέχω .. γρήγορα, αλλα με ελαφρύ βήμα και παρασύρομαι στη φύση με όλες τις αισθήσεις να απολαμβάνουν τη μαγεία......

Το σώμα να τρέχει στην άσφαλτο και το πνεύμα σαν να πετάει πάνω απο τη θάλασσα.

Αυτές οι εικόνες μου έρχονται και αυτές στο μυαλό μέσα στον αγώνα εκεί που ψάχνω να αντλήσω δυνάμεις απο τον νού αφού η κούραση έχει κάνει ήδη την εμφάνιση της. Και βοηθάνε . Ηρεμώ και συνεχίζω και σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που μπόρεσα να τρέξω στην Ικαρία... έτσι για μένα μόνο, να μαζέψω εικόνες και εφόδια για ένα ολόκληρο φθινόπωρο και χειμώνα μέχρι την επόμενη φορά.

Κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι πάλι εκεί.............
.