Αύριο "ταμείο".

Τέτοια ώρα αύριο, πάνω απο 3500 άνθρωποι απο όλο τον κόσμο θα είναι καθ΄οδόν για το στάδιο του Μαραθώνα έτοιμοι για την εκκίνηση επιτέλους, του μαραθωνίου της Αθήνας. Αύριο κάνουμε ταμείο είναι η έκφραση που χρησιμοποιώ.

Και το ταμείο κλείνει περνόντας κάτω απο το χρονόμετρο στο καλλιμάρμαρο στάδιο, μετά απο 42 χιλιόμετρα και 195 μέτρα. Εκεί γίνεται η αποτίμηση μιας προετοιμασίας μηνών , προπονητικά προγράμματα , ο εξοπλισμός που επιλέχτηκε, η τακτική που ακολουθήθηκε και αν στο τέλος το ρολόι πάνω απο το κεφάλι του δρομέα που τερματίζει, γράφει αυτό που είχε "μέσα" στο κεφάλι του όταν ξεκίνησε 42 χιλιόμετρα πιο πάνω.

Μια προετοιμασία εβδομάδων με σκοπό κάτι που οι απ έξω δεν γνωρίζουν . Το χαμόγελο της ικανοποίησης . Το αληθινό. Πηγαίντε όσοι δεν τρέχετε, έστω μια φορά σαν θεατές μέσα στο στάδιο που καταφθάνουν οι αθλητές. Δυο πράγματα βλέπεις μόνο. Κούραση και χαμόγελα . Χαμόγελα αξιοζήλευτα που σπανίζουν σήμερα. Συγκίνηση.

Η ικανοποίηση , η ανάταση ψυχής , ο προσωπικός θρίαμβος περιμένουν τον δρομέα στον τερματισμό του. Και πώς το εκφράζει αυτό; Με το πηγαίο χαμόγελο που περιγράφω παραπάνω. Δεν το ελέγχει, βγαίνει μόνο του.

Φέτος κατεβαίνω με τη χειρότερη προετοιμασία που έχω κάνει ποτέ για αγώνα. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου όμως. Όχι οτι δεν είμαι απο αυτούς που κυνηγάνε το ρολόι. Το κυνηγάω κι εγώ. Οι επιδόσεις μου είναι στο λίγο πιο κάτω του μετρίου και για φέτος το βλέπω να είναι πιο πάνω αλλά δε ξέρω πόσο πιο πάνω. Εκεί που άλλες φορές θα με ένοιαζε όπως και θα με ξανανοιάξει στο μέλλον, φέτος για το αγωνιστικό μου κομμάτι έχω άλλη φιλοσοφία. Γενικά δεν τρέχω για να αποδείξω σε κανέναν αν είμαι γρήγορος ή οχι, τρέχω μόνο για μένα κάθε φορά , πόσο μάλλον όταν φτάνω κοντα στα όρια μου. Και πριν λίγους μήνες πέρασα τα όρια μου δυο φορές μέσα σε ένα μήνα και για μένα αγωνιστικά η χρονιά έκλεισε εκεί. Όποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα λένε. Οπότε.. ρέγουλα τώρα.

Συνέπεσε με πολλά που μου απέσπασαν χρόνο προετοιμασίας και έτσι ήρθαν όλα στα ίσα τους.

Με τίποτα όμως δεν θέλω να χάσω αυτό το ρίγος που νιώθει ο μαραθωνοδρόμος στον τερματισμό του. Αυτή τη γλυκιά ανατριχίλα ...

Και όσο ξέρω οτι θα είναι το μωρό στο στάδιο.. τόσο ανυπομονώ να τρέξω!

Καλό αγώνα σε όλους.