Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Σπάρταθλον 2010.. (το δικό μου Σπάρταθλο)


Για την ιστορία του Σπαρτάθλου, έγραψα δυο λόγια στη προηγούμενη δημοσίευση μου. Τι πώς γιατί, τις δυσκολίες του και άλλα. Η πρόθεση μου για το κείμενο εδώ δεν είναι να καταλήξει σαν ένα κουραστικό ρεπορτ του αγώνα..αλλά να καταθέσω τα συναισθήματα μου γι αυτόν..από πριν, κατά τη διάρκεια , αλλά και μετά το τέλος του..

Είναι ένας από τους δυσκολότερους αγώνα υπεραποστάσεων του είδους του, που στους περισσότερους δρομείς τέτοιων αγώνων σε όλο τον κόσμο, η συμμετοχή  από μόνη της είναι ένας από τους μεγαλύτερους αγωνιστικούς τους στόχους.

Χιλιάδες χιλιόμετρα ταξίδι.. δρομείς από χώρες από όλο τον πλανήτη για να φύγουν από κάτω από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης και μέσα σε 36 ώρες να φτάσουν στη Σπάρτη να αγγίξουν στον τερματισμό τους το άγαλμα του Λεωνίδα . Αγώνας που σχεδόν μόλις ο ένας στους τρεις κάθε χρόνο φτάνουν στο τέρμα του.

Δε μπορώ να προσδιορίσω πότε μου πέρασε από το μυαλό για πρώτη φορά η ιδέα του Σπαρτάθλου ..αλλά σίγουρα τη πρώτη φορά όπως μπήκε βγήκε. Για το Σπάρταθλο πρώτη φορά άκουσα πριν λίγα χρόνια..δεν έτρεχα καλά καλά ακόμα, όταν κάποιος μου έδειξε έναν δρομέα που έτρεχε αργά με ένα παγούρι στο χέρι για πολλές ώρες μέσα στο πεδίο του Άρεως.
"Τον βλέπεις αυτόν..αυτός φίλε μου είναι σπαρταθλητής!" Σπαρταθλητής; εγώ μέχρι τότε ήξερα μόνο οτι υπάρχει ένας (ούτε αυτόν δεν ήξερα καλά καλά) Κούρος που τρέχει μέχρι τη Σπάρτη και πολύ μακρύτερα... Πέρασε ο καιρός...μπήκα κι εγώ στο τρέξιμο σιγά σιγά αλλά όχι όμως για τέτοια πράγματα... Ήδη γνώρισα και τον Αδάμ (τον σπαρταθλητή που μου δείχνανε πιο πάνω )πού έτρεχε πάντα με ένα μπουκάλι στο χέρι...έμαθα από αυτόν πράγματα , πιο μετά ένας δύο αγώνες παραπάνω απο την απόσταση του μαραθωνίου, αργότερα ..100χμ....170χμ...είχε μπει στο μυαλό μου.

Την ιδέα του Σπαρτάθλου όμως την αντιμετώπιζα και με έναν μικρό φόβο.. Είχα ακούσει από πολλούς πολλά..αληθινά ή υπερβολές που το μεγάλωναν μέσα μου. Επίσης ο μικρός αριθμός των ελλήνων που τον είχαν τερματίσει ...ενίσχυε το φόβο και τον σεβασμό μου για αυτόν τον αγώνα. Έτσι παρόλο που τηρούσα τις προϋποθέσεις για τη συμμετοχή μου από το 2007..ήθελα να το νιώθω οτι είμαι έτοιμος σε όλα, για να τρέξω για να τερματίσω. Πέρσι ένιωθα οτι ήμουν σε αυτή τη κατάσταση , αλλά τις μέρες του αγώνα γεννιόταν η κόρη μου. Δεν υπήρχε θέμα....προτίμησα να μη μπω. Τα σκέφτομαι όμως τώρα και λέω οτι μάλλον ούτε πέρσι είχα την εμπειρία που χρειαζόταν και που απέκτησα μέσα σε ένα χρόνο από άλλους μεγάλους αγώνες για να αντιμετωπίσω τις δυσκολίες που συνάντησα στο Σπάρταθλο οπότε ίσως ήταν καλύτερα που περίμενα ακόμα έναν χρόνο.

Ήθελα πολύ όχι μόνο να τερματίσω το Σπάρταθλο..αλλά αυτό να γίνει με τη πρώτη μου προσπάθεια. Με εφόδια συμβουλές και οδηγίες από εμπειρότερους δρομείς, έλληνες και ξένους φίλους που έχω γνωρίσει σε αγώνες. Με την εμπειρία από παλαιότερα παθήματα σε πολύωρους αγώνες, με τη δική μου χιλιομετρική προπόνηση και με τη θετική ενέργεια ,ευχές και εμψύχωση από φίλους από όλους τους χώρους που κινούμαι, βρέθηκα κάτω από την Ακρόπολη ανάμεσα σε ένα πολύχρωμο πλήθος δρομέων από διάφορες χώρες, περιμένοντας το σύνθημα για την εκκίνηση του μεγάλου αγώνα.

Εκτός τους υπόλοιπους δρομείς, πολύς κόσμος, πολλοί θεατές, φίλοι δρομέων και δικοί μου φίλοι πριν ακόμα ξημερώσει , κι αυτοί κάτω από την Ακρόπολη. Φίλοι μου από το τρέξιμο, από τη παλιά μου γειτονιά, από τη νέα μου γειτονιά, φίλοι άλλοι, η μητέρα μου, η Μαρία , ο Δημήτρης. Η Μαρία και ο Δημήτρης μαζί πάντα με τη κόρη μου, ήταν και το πλήρωμα υποστήριξης στον αγώνα μου στα σημεία -σταθμούς που επιτρέπει η διοργάνωση να βοηθήσουν τον αθλητή, (τρόφιμα , ρούχα).

Φωτογραφίες ..πολλές με πολλούς φίλους. Μια όμορφη φασαρία από τις ομιλίες μεταξύ δρομέων και φίλων τους σε διάφορες γλώσσες.. Μια νευρικότητα... Αστεία να κρυφτεί αυτή η νευρικότητα.. Τρώω τα μακαρόνια μου που δε μπόρεσα να φάω νωρίτερα στο σπίτι ,πάνω σε μια πέτρα...γελάω με τους φίλους.. Πολλά γέλια..πολλοί φίλοι..κρυμμένη νευρικότητα για τον αγώνα...

Πολύς κόσμος έλαμπε που μου μιλούσε..αυτό μου έδωσε φοβερή δύναμη. Αργότερα, μετά τον αγώνα μου είπανε πως έλαμπα κι εγώ..

Πλησιάζει η ώρα..τελευταίο τσεκάρισμα στα πράγματα μου..οι ζώνες μου.. κάθε τσέπη κάτι διαφορετικό ( κάψουλες ηλεκτρολύτες... βαζελίνη..παυσίπονα..χάπια για το στομάχι..κρέμες..τσιρότα..και η ελπίδα να είναι αχρείαστα τα περισσότερα). Το υδροδοχείο μου γεμάτο..το κινητό μου στεγανοποιημένο..όλα έτοιμα.

Σε λίγο εκκίνηση ..ένα πολύχρωμο σύνολο από τους δρομείς απέναντι από αμέτρητες φωτογραφικές μηχανές..όλοι την ώρα τα φλας .

10 -9 -8 ...3-2-1..Ένα ανθρώπινο ποτάμι ξεχύνεται στον πεζόδρομο για να βγουν στον κεντρικό δρόμο...με σκοπό όλοι να αγγίξουνε τον Λεωνίδα..

Γνωστοί και άγνωστοι μας χαιρετάνε..διαβάζω δυο χείλη.."καλή επιτυχία"...

Ο αγώνας μου έχει ξεκινήσει...

Στο μυαλό μου έχω πολλές συμβουλές.. η πιο σημαντική .." ξεκίνα αργά"...με περνάει τόσος κόσμος που έχω την εντύπωση πως με περάσανε όλοι. Κοιτάω πίσω.."λαός"..άρα μπορώ και πιο αργά. Αν και είμαι προβληματισμένος για το αν είναι σωστό ..κόβω λίγο και βλέπουμε.. Αναγνωρίζω πού και πού δρομείς που έχω συναντήσει σε άλλους μου αγώνες στο εξωτερικό..ακόμα είναι νωρίς... που και πού συναντάω και ανταλλάζουμε πειράγματα με κανέναν έλληνα συναθλητή....

Η Μαρία και ο Δημήτρης φύγανε πίσω για το σπίτι. Να φάει η Βασιλική να τη φροντίσουν και μετά να ξεκινήσουν να με βρούνε. Ραντεβού στη Κόρινθο.. Μέχρι εκεί κουβαλάω επάνω μου οτιδήποτε μπορεί να χρειαζόμουν και ακόμα περισσότερα..

Στη διαδρομή μέχρι τη λεωφόρο Καβάλας ..φίλοι χειροκροτάνε..εμψυχώνουν...ενώ οι οδηγοί που περιμένουν να περάσουμε ..κορνάρουν εκνευρισμένοι.

Τρέχω πάνω στη διαδρομή που ακολουθώ κάθε μέρα για να πάω στη δουλεία μου..στη σκέψη αυτή χαμογελάω... παρακάτω συναντώ έναν φίλο τον Δημήτρη, τρέχει κι εκείνος τον αγώνα του. Αποφασίζουμε να συνεχίσουμε λίγο παρέα... λίγο τον ακούω λίγο χάνομαι στις σκέψεις μου.

Κάθε 3 -4 χιλιόμετρα τραπεζάκια ανεφοδιασμού..νερά, ισοτονικά, σνακς...στα πεταχτά πίνουμε κάτι αν και στο δικό μου πλάνο τήρησα αυστηρά κάθε 20 λεπτά να πίνω από το υδροδοχείο μου μια δυο γουλιές..όταν άδειαζε το ξαναγέμιζα..Χαπάκια ηλεκτρολύτες...μαγνήσιο .. σε χρονικά διαστήματα που είχα από πριν καθορίσει.

Ένα δυο τηλεφωνήματα από τη Μαρία ..αν είμαι καλά και οτι σε λίγο θα ξεκινούσανε.. Με ενοχλεί λίγο το πόδι μου χαμηλά..ίσως να ήταν ιδέα μου..δε λέω τίποτα. Βεβαιώνω οτι είμαι καλά .. τους ζητάω να μη τρέχουν στον δρόμο και να μην αγχώνονται για μένα μέχρι να βρεθούμε.

Σε κάποιο σταθμό μου δίνεται η εντύπωση οτι παραπάμε αργά με τον Δημήτρη...εκεί κάπου χωρίσαμε...

Συνεχίζω χαμένος στις σκέψεις μου... ο Φειδιππίδης...ο άθλος του... τί έκανα εγώ εκεί...ο ενδεχόμενος τερματισμός μου.. ακόμα είναι νωρίς..

Κάποια στιγμή με περνάει ένα αυτοκίνητο..μου κορνάρει..είναι οι δικοί μου. Στον επόμενο σταθμό με περιμένουν... Βλέπω τη κόρη μου!! Της φωνάζω αλλά έπρεπε να βγάλω το καπέλο μου για να με γνωρίσει..Γελάει.. Λέω στον σταθμό..τη βλέπετε; είναι η κόρη μου!!! Σίγουρα λάμπω..

Δε θα κάτσω να αραδιάσω πόσους ποιους συνάντησα στο αγώνα.. τι είπαμε και λοιπά..θα πάρει πολύ χώρο Συνέβησαν ωραία πράγματα με έλληνες και ξένους συναθλητές και τους συνοδούς...έχουν ενδιαφέρον αλλά το κείμενο θα τραβήξει πολύ..Είναι κάποιοι από τους αθλητές που τρέχαμε εκεί που αν και δεν είχαμε ποτέ πολλά πολλά είχαν τον σεβασμό μου για πολλούς λόγους.. Μερικοί από αυτούς μέσα από τον αγώνα ανέβηκαν σκάλες πιο ψηλά..Ο Απολλώνιος.. ..μια κουβέντα του ..μια κουβέντα της γυναίκας του στις τελευταίες ανηφόρες..

Δεν υπάρχουν λόγια μετά από αυτό..

Συνεχίζω από εκεί που έμεινα πριν. Σε κάθε σταθμό οι δικοί μου.. Η Βασιλική ακόμα ξύπνια, τη κρατάει μία ο νονός της ο Δημήτρης, μία η Μαρία..Με εμψυχώνουν κάθε φορά.. θέλω κι εγώ να δείχνω καλά, μην τους απογοητεύσω.. Ζούνε και αυτοί τον αγώνα του Σπαρτάθλου από το δικό τους πόστο ..είναι εκεί για να βγει ο δικός μου αγώνας...μόνο γι αυτό. Τους οφείλω να βλέπουν οτι όλα πάνε καλά.. Ήδη έχω πάρει ένα παυσίπονο..δεν με ενοχλεί τίποτα πια, δεν τους λέω ψέματα .. Όλα είναι καλά..

Στον πρώτο μεγάλο σταθμό..πολύς κόσμος... πολλά τραπεζάκια..φωτογράφοι.. κάμερες,φίλοι,πολύς κόσμος. Βλέπω τον Αδάμ ενώ τον είχα προσπεράσει στέκεται εκεί με τον κόσμο ..έχει αλλάξει ρούχα.."Όχι ρε γαμώτο"η σκέψη μου. "Τι κάνεις εσύ εδώ;" τον ρωτάω... "Δεν ήμουν καλά ρε Γιώργο..σταμάτησα πιο πριν". Απογοητεύτηκα... στεναχωρήθηκα.. Ειδικά για τον Αδάμ ..ήθελα και φέτος να τερμάτιζε όπως τις άλλες χρονιές ...επειδή θα τερμάτιζα κι εγώ..στην πρώτη μου φορά τον ήθελα κοντά μου.. δεν το είχα πει πουθενά αυτό.. Για το Σπάρταθλο τις περισσότερες εικόνες , περιγραφές τις είχα από τον Αδάμ..

Είσαι μια χαρά ,μου λέει,φύγε. Μιλάμε λίγο με τα παιδιά και φεύγω πάλι..

Τρέξιμο λίγο μόνος, λίγο με κάποιον δίπλα, κάποιον λίγο πιο πίσω, λίγο πιο μπροστά.. οι ώρες περνάνε.. Σε διάφορα χωριά ο κόσμος χειροκροτάει..εμψυχώνει.. αλλού παιδάκια ζητάνε αυτόγραφα..Δεν είναι για μένα να υπογράφω αυτόγραφα..προσπαθώ να περάσω διακριτικά.. Το πείσμα τους να μαζέψουν όσες πιο πολλές υπογραφές μπορούσαν τα έκανε ακόμα και με τα ποδήλατα τους να ακολουθούν τους δρομείς για να αφήσουν ένα σημάδι στο μπλοκάκι τους. Τελικά άφησα σε πολλά παιδάκια από μία μουτζουρίτσα στο μπλοκάκι. Όμως χωρίς να νιώθω σπουδαίος η ικανοποίηση στα πρόσωπα τους η λάμψη στα μάτια τους..γύριζαν πίσω σε μένα σαν ανταμοιβή μέσα από τη χαρά τους από τη βιαστική γραμμή με το μολύβι. Προσγειωμένα όμως πάντα...

Σκέψεις ..ο Φειδιππίδης.. η ιστορία..προσπάθεια να φανταστώ πώς μπορεί να ήταν τα τοπία εκείνη την εποχή... Με φαντάζομαι να τρέχω τότε.. Πουθενά άσφαλτος και τσιμέντο. Ελιές..βελανιδιές...φύση. Στο μυαλό μου αυτά...νιώθω παράλληλα το σώμα μου πολύ καλά..η λέξη Σπαρταθλητής κάθεται στο μυαλό μου και με περνάει ένα ρίγος. Ακόμα νωρίς.. Συναντιέμαι με πολλούς αθλητές ...τελικά γίναμε μια παρέα από τέσσερις έλληνες.. Για πολλές ώρες , μέχρι αργά το βράδυ ..τρέχουμε μαζί.  Πολύ βρόχή..τη βροχή μαζί τη φάγαμε.. Όλοι μαζί, κουβέντα ..και παράλληλα, κρίνοντας από τα δικά μου, καθένας στις σκέψεις του..

Κάποιες στιγμές χωρίζαμε κάποιες συναντιόμασταν πάλι. Έχει νυχτώσει.. Στο μυαλό μου είναι η Μαρία ο Δημήτρης και η Βασιλική. Σίγουρα θα νυστάζουν σκέφτομαι..ήδη νύσταζα κι εγώ. Για τη Βασιλική, τη φανταζόμουν να κοιμάται μέσα στο καρεκλάκι της στο αυτοκίνητο. Μας φαντάζομαι ενώ τρέχω να έχει μεγαλώσει και να της τα περιγράφω. ΄

Η νύχτα δύσκολη. Το βουνό, η νύστα. Στο μυαλό μου η εικόνα μου να αγγίζω το άγαλμα του Λεωνίδα.. Στο κινητό μου ένας άλλος Δημήτρης μου στέλνει μηνύματα εμψυχωτικά. Παρακολουθεί τον αγώνα από το ίντερνετ και ξέρει που είμαι κάθε φορά. Σπαρταθλητής ήδη ο Δημήτρης δεν έτρεχε φέτος, αλλά με τον τρόπο του ήταν κι εκείνος, εκεί δίπλα σε πολλούς αθλητές. Σκέφτομαι τη πορεία μου στον χώρο..πώς έφτασα από το τρέξιμο του σαββατοκύριακου στο πάρκο πρίν  χρόνια , να προσπαθώ να τερματίσω το Σπάρταθλο φέτος. Θυμάμαι αγώνες..μικρούς..μεγαλύτερους..το πρώτο μου 100αρι..τη πρώτη μου φορά που έτρεξα 200χιλιόμετρα. Οι αναμνήσεις από παλαιότερους αγώνες και από τα καλοκαιρινά μου τρεξίματα στην Ικαρία ενισχύουν την αυτοπεποίθηση μου , αλλά ακόμα είναι νύχτα.

Τρέχω το Σπάρταθλο..στη σκέψη αυτή ανατριχιάζω και εμψυχώνομαι. Είτε είμαι μόνος μου είτε με τα άλλα παιδιά. Νυστάζω..νιώθω πια και τις φουσκάλες μέσα στα παπούτσια μου ,αλλά είμαι χαρούμενος. Στους μεγάλους σταθμούς η Μαρία ο Δημήτρης με εμψυχώνουν..τσάι , καφές..αλλά κι εκείνοι πια φαίνονται κουρασμένοι. Σκέφτομαι οτι τώρα είναι πιο κουραστικό γι αυτόυς από ότι για μένα... Σε κάποιο σταθμό ψιλοκοιμήθηκαν ...ανακουφίστηκα λίγο. Μακάρι να κοιμηθούν αρκετά. Είχαμε ακόμα ώρες μπροστά μας. Η Βασιλική στο καρεκλάκι της..κοιμάται..τόσο γλυκά.

Τους αφήνω να κοιμούνται και συνεχίζω..

Ξημέρωσε. Η νύστα απερίγραπτη. Με πιάνω να παραπατάω και να κλείνουν τα μάτια. Εδώ τα πράγματα δυσκόλεψαν αρκετά, αρχίζω να μην ελέγχω τα βήματα μου από τη νύστα .Μου κορνάρει ένα αυτοκίνητο κάποια στιγμή. Ήταν ο Δημήτρης και η Μαρία. Κοιτάω τα μάτια του Δημήτρη.. μου έκανε νόημα να ζωηρέψω αλλά στα μάτια του είδα την αγωνία του για το πώς θα συνεχίσω. Εγώ ήθελα να με βλέπουν καλά όχι έτσι. Όμως γι αυτά τα δύσκολα επέλεξα τη γυναίκα μου και τον Δημήτρη. Αυτούς τους εμπιστεύομαι να με δουν στα δύσκολα μου...και κυρίως για τα δύσκολα μου τους ήθελα εκεί. Στον επόμενο μεγάλο σταθμό ζήτησα να κοιμηθώ 10 λεπτά.. Αυτό το έκανα και το βράδυ σε κάποια σημεία..σε μένα αυτό πιάνει και σηκώνομαι συνεχίζω φρέσκος.

Τρέχω..δεν το πιστεύω όμως ακόμα..τρέχω στο Σπάρταθλο! Όσες φορές και να το είπα από μέσα μου ..δεν το πίστευα. Σπάρταθλο , ρίγος..συναισθήματα. Θα φτάσω στη Σπάρτη και θα αγγίξω το άγαλμα του Λεωνίδα μπροστά στη Μαρία, τη Βασιλική, τον Δημήτρη, αλλά και τη μητέρα μου που ήδη έχει πάει στη Σπάρτη..μόνο και μόνο για να με δει εκεί. Όχι μόνο να με δεί, να με δεί να τερματίζω. Ήταν σίγουρη από πρίν. Σκέψεις για τη μητέρα μου..πόσο καμαρώνει για μένα. Πόσα έχει τραβήξει από μένα..της αξίζει να την κάνω να φουσκώνει απο καμάρι. Προσπαθώ γι αυτό. Τώρα προσπαθώ μέσα απο τον αγώνα μου .

Τελευταίες ανηφόρες... Κούραση..φουσκάλες στα πόδια από τα χιλιόμετρα και απο τη νυχτερινή βροχή. Ο μόνος λόγος που δεν άλλαξα ούτε κάλτσες στον αγώνα ήταν απο τον φόβο μη με αποκαρδιώσει το θέαμα απο τα πέλματα μου. Αν βέβαια γινόταν αβάσταχτο θα άλλαζα.

Περπατάω στην ανηφόρα και πίσω μου κάποιος τρέχει ανάλαφρα..άνετος. Ο Απολλώνιος..Δεν θα σταματήσεις, μου λέει. Θα ρθεις στην Σπάρτη δεν θα σταματήσεις. Η φωνή του είχε μια σιγουριά και ήταν ταυτόχρονα μια συμβουλή ένα σπρώξιμο στην ανηφόρα. Συνεχίζει στον ρυθμό του. Τον Απολλώνιο τον ανέφερα και πιο πάνω. Δε χρειάζεται να πώ περισσότερα. Μόνο σεβασμός.
Οι ανηφόρες τελειώσανε και η ψυχολογία μου έχει πάρει πάλι τα πάνω της. Τρέχω γρήγορα και δεν έχουν μείνει ούτε 20 χιλιόμετρα. Προσπερνάω πολλούς δρομείς νιώθω δυνατός. Σε κάποιον απο τους τελευταίους σταθμούς, αλλάζω πάλι τη μπλούζα μου. Ήθελα να τερματίσω με τη μπλούζα με τη φωτογραφία της κόρης μου στη πλάτη. Ήθελα να τη δούν όλοι. Έχω πάντα τη πρώτη της πιπίλα πάνω στα ρούχα μου στους αγώνες από όταν γεννήθηκε. Η κόρη μου , είναι για μένα τα πάντα. Ήθελα να αγγίξω το άγαλμα μπροστά της. Μπορεί κάποτε να είναι περήφανη γι αυτό...μπορεί βέβαια να της είναι και αδιάφορο.

Κάποιος ξένος αθλητής μπροστά μου τρέχει εξίσου πολύ γρήγορα..θέλω να τον φτάσω. Μετά απο 30 τόσες ώρες τρέξιμο..αυτός ήταν ο πρώτος που ήθελα να φτάσω. Είχε δυνάμεις και είχα κι εγώ. Έφτασα δίπλα του...να τρέξω λίγο δίπλα σου; του λέω. Ναι γιατί όχι. Συστηθήκαμε..ο John απο την Ιρλανδία. Μου πρότεινε κι εκείνος να ακολουθήσουμε αυτον το ρυθμό μέχρι το τέλος. Συμφωνήσα και συνεχίσαμε μιλόντας για διάφορα. Ξανά κορνάρισμα.. Η Μαρία , ο Δημήτρης η Βασιλική. Θα τα πούμε παρακάτω τους φωνάζω..συνεχίζουν. Συνεχίζουμε κι εμείς τον ρυθμό μας ..μέχρι που μου λέει.. Κοίτα, θα πάμε μαζί μέχρι το άγαλμα , αλλά εκεί να περάσεις μπροστά μου για να σε δουν οι φίλοι σου και η οικογένεια σου. Σοκαρίστηκα. Αυτό και αν δείχνει μεγαλείο ψυχής και συναδελφικότητα... Όμως δεν δέχτηκα..του πρότεινα ή να τερματίσουμε μαζί ή να περάσει μπροστά μου. Αυτό ήταν το σωστό. Αυτός με τράβηξε. Τόσα χιλιόμετρα τρέξαμε παρέα..μιλήσαμε για πολλά. Από την οικονομία στην Ιρλανδία μέχρι τη μπύρα που θέλαμε να πιούμε στον τερματισμό...

Φτάσαμε στη πόλη της Σπάρτης. Κόσμος στα μπαλκόνια..στους δρόμους .Μας χειροκροτάνε, είμαστε οι δυό μας δίπλα δίπλα . Λίγο πριν τη τελική ευθεία του δίνουν από το όχημα που τον συνόδευε τη σημαια της χώρας του και τη ρίχνει στους ώμους του. Φτάνουμε. Πιτσιρίκια με ποδήλατα τρέχουν μπροστά μας να δώσουν την είδηση οτι φτάνουν δυο δρομείς. Στρίψαμε στη τελική ευθεία. Μακριά μπροστά μας το άγαλμα. Μέχρι εκεί παντού κόσμος. Μας χειροκροτάνε. Μας φωνάζουν. Συγκίνηση. Ακράτητη συγκίνηση..Κλαίω προσπαθώ να το κρύψω..πλέον δε κρύβεται.Κλαιω κανονικά.

Βλέπω πολλούς γνωστούς.. ψάχνω όμως με το βλέμμα τους δικούς μου καθώς φτάνουμε στο άγαλμα. Ξεχωρίζω τον Αδαμ κάποια μέτρα μπροστά απο το άγαλμα..με έχει δει του φωνάζω.. Φωνάζω δυνατά, "ΑΔΑΜ!!! ΚΟΙΤΑ ΜΕ!!! ΚΟΙΤΑΞΕ ΜΕ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ...ΚΟΙΤΑ ΜΕ...ΕΦΤΑΣΑ ΣΤΗ ΣΠΑΡΤΗ ΑΔΑΜ!!" Είναι συγκινημένος ..το βλέπω..είναι συγκινημένος για μένα.

Κλαίω σαν παιδί ..δάκρυα κανονικά..συναισθήματα απερίγραπτα. Με αγκαλιάζει και με αφήνει αμέσως να συνεχίσω. Λίγο πίσω του η μητέρα μου κρατάει τη Βασιλική και η Μαρία βαστάει τη κάμερα. 3-4 μέτρα έμειναν.. Πλησιάζω τη μητέρα μου και αντί να τερματίσω μπροστά στη κόρη μου έκανα κάτι καλύτερο. Τη πήρα αγκαλιά και ανεβήκαμε ΜΑΖΙ στο άγαλμα. Ο John περίμενε καθώς σήκωνα τη Βασιλική για να ανεβούμε παρέα. Αυτός με τη σημαία ..εγώ με τη κόρη μου.. Κλαίω.. Δε θέλω να με βλέπει όμως το παιδί μου να κλαίω...και την άφησα πάλι στη γιαγιά της.
Φωτογραφίες με τον John. Λίγο πριν κατέβω ένας άλλος φίλος μου ο Ζιλ απο τη Γαλλία. Με αγκαλιάζει με φιλάει ..Το χειμώνα μου έδινε συμβουλές μεσω μέηλ για το Σπαρταθλο. Ο Ζίλ γνωρίζει και αυτός τη Βασιλική από τότε που ήταν στη κοιλιά της μητέρας της. Η φωτογραφία μας τώρα είναι στο σαλόνι μου.

Ο Janos άλλος φίλος μου, απο την Ουγγαρία με αγκαλιάζει..έχει φτάσει 40 λεπτά περίπου πριν απο μένα. Είχα τη τιμή να φιλοξενήσω την οικογένεια του που ήρθαν για τον αγώνα του, στο σπίτι μου..ενισχύοντας μια φιλία που άρχισε πριν 3 χρόνια σε έναν αλλο αγώνα στην Ολλάνδία . Ο γιός του και η γυναίκα του με εμψύχωσαν πολλές φορές τη προηγούμενη μιάμιση μέρα.

Συγκίνηση..Τερμάτισα το Σπάρταθλο. Μπροστά στη μητέρα μου, τη γυναίκα μου, τη κόρη μου, τους φίλους μου. Το πιο σημαντικό..το έκανα για μένα και ήταν εκεί να με δούν χαρούμενο , συγκινημένο. 34 ώρες και μερικά λεπτά τρέξιμο και το βραβείο μου, δύο γουλιές νερό απο τον ποταμό Ευρώτα και ένα στεφάνι απο κλάδο ελιάς. Αυτό είναι το βραβείο ..από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Όμως αυτό που κερδίζεις μέσα σου είναι το μεγαλύτερο βραβείο του κόσμου.

Θέλω να κάτσω μόνος μου..να κλάψω..να εκτονωθεί όλο αυτό το συναίσθημα από μέσα μου. Με τραβάει μια κυρία στη τέντα με τους γιατρούς και το παραϊατρίκό προσωπικό. Είμαι καλά της λέω. Μου λέει οτι ολοι πανε από κει μετα τον αγώνα. Μου παίρνουν αίμα, μου βγάζουν τα παπουτσια. Τα πόδια μου χάλια.Παρακάλεσα να μη μου σκάσουν τις φουσκάλες..να τα περιποιηθώ εγώ αργότερα. Ρώτησαν αν ήθελα κάτι άλλο. "Μια μπύρα σας παρακαλώ.."

Γυρίζω στους δικούς μου..με τα παντοφλάκια που μου δώσανε και τη μπύρα.. Βλέπω πάλι φίλους..συγχαρητήρια ..χειραψίες..πολλά μαζεμένα. Ο Αδαμ με σφίγγει τόσο δυνατά στην αγκαλιά του..."τερμάτισε" μαζι μου το Σπαρταθλό φέτος..
Πηγαδάκια με άλλους δρομείς και χειροκροτήματα στους δρομείς που καταφτάνουν..
Χαίρομαι χειροκροτώ την Hellen απο την Εστονία ,..τερματίζει τον αγώνα χέρι χέρι με τον πατέρα της.. τους καμαρώνω

Πολλές εικόνες..όμως η κούραση είναι μεγάλη..φεύγουμε για το ξενοδοχείο.
Πεινάω αλλά δεν έχω κουράγιο να φάω κάτι, θέλω να κοιμηθώ..

Στο δωμάτιο εγώ και η Μαρία θέλουμε να κοιμηθούμε ενώ η Βασιλική..θέλει να παίξει..έχουμε πλάκα. Τελικά πέσαμε και οι τρείς ξεροί.. Γύρω στις τέσσερις τη νύχτα ξύπνησα από τη πείνα..έφαγα κάτι που είχαμε αγοράσει..και έκατσα λίγο στο μπαλκόνι. Τα φέρνω στο μυαλό μου..και δακρύζω.. είναι τόσα πολλά, τόσο φρέσκα..

Τα "επινίκια" των επόμενων ημερών.
Μηνύματα ..τηλεφωνήματα..πολλά συγχαρητήρια. Κάποιοι φίλοι χρησιμοποιούν βαριές λέξεις για να δείξουν αυτο που νιώθουν ή κατι τέτοιο. Τερμάτισα το Σπάρταθλο..όλα πήγαν όπως τα φανταζόμουν ίσως και καλύτερα. Είμαι χαρούμενος..καμαρώνω μέσα μου. Η παγίδα όμως είναι εκεί που παρασύρεσαι και αρχίζεις τις φανφάρες.

Ήρωας;  'Οχι. Αν εγώ στα 34 μου αρτιμελής αποδεχτώ τέτοιους τίτλους τότε τι είναι ο 75χρονος που τερμάτισε φέτος, ή άλλοι αθλητές, και φέτος και αλλες χρονιές με προβλήματα όρασης και κινητικά προβληματα, σπαρταθλητές και αυτοι; Είμαι χαρούμενος. Είμαι γεμάτος.. Οι δικοί μου άνθρωποι ήταν κοντά μου, χαρούμενοι. περήφανοι εκείνοι για μένα .

Σε κάθε μεγάλο αγώνα στον τερματισμό σου σε περιμένουν ο προσωπικός σου θρίαμβος, μια "λύτρωση" ..ανάταση ψυχής.

Το μόνο σίγουρο όμως για το Σπάρταθλο είναι πως όταν φτάσεις στη Σπάρτη...μέσα σου είσαι διαφορετικός απο  εκείνος που ήσουν όταν ξεκίνούσες..

Να είμαι καλά θέλω..να μπορέσω , να μπορώ ,να το κάνω και άλλες φορές.......

11 σχόλια:

teacherAnna είπε...

Δεν ξέρω τί λόγια ακριβώς να γράψω για να πω αυτό που νιώθω. Να σας πώ μονο ότι έχω δακρύσει και ότι σήμερα θα πάω πάλι για τρέξιμο, κι ας βρέχει. Πάντα δυνατός και γερός!

Unknown είπε...

Αντε ρε Γιωργο και με πηραν και μενα τα ζουμια που το διαβαζα. Μπραβο ξανα ρε φιλε!

KatoKallithiotis είπε...

Συγχαρητηρια φιλε Γιωργο.Να εισαι παντα δυνατος & να παιρνεις τετοιες χαρες.
Τριανταφυλλου Γιωργος

Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

προσωπικά δεν γνωριζόμαστε, αλλά πάντα διαβάζω με ενδιαφέρον και συγκίνηση, για τις περιπέτειες του δρομικού και όχι μόνο βίου σου...

νάσαι καλά, και
ΑΞΙΟΣ!!!

John O'Regan είπε...

Nice photograph:) thank you again for the nice comment.

John

thalis είπε...

μπράβο ρε φίλε! Είχα έρθει στην εκκίνηση να σας δω και συγκινήθηκα, έχω τραβήξει κι αυτό το βίντεο από εκεί http://www.youtube.com/watch?v=8IrKli2TDtE .

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Σου δίνω τα επινίκια μου με λίγες ημέρες καθυστέρηση.

Δεν εχω εμπερία από τέτοιους αγώνες αλλά αν κρίνω από τις αναμεταδόσεις αθλητικών γεγονότων στην τηλεόραση δεν μου φαίνεται παράξενη η υπερβολή που αναφέρεις: "Είδα μέχρι και ανεπίσημη βράβευση και τίτλους όπως "ηρωίδα" κτλ σε αθλήτρια , επειδή στην ουσία μπήκε στον αγώνα αλλά δεν τον τερμάτισε.".

Πιστεύω ότι ήταν το καλύτερο δώρο που μπορούσες να κάνεις στην κόρη σου και μακάρι να ζήσει για να σε δει να ξεπερνάς, και άλλο, τον εαυτό σου.

Μαραθωνοδρόμος είπε...

Θερμά συγχαρητήρια! Ξέρω ότι για να φτάσεις στον τερματισμό δούλεψες πολύ καιρό αλλά πάντα χωρίς υπερβολές ή βιασύνες. Θυμάμαι που πολλές φορές στο παρελθόν, σε είχα ρωτήσει για την συμμετοχή σου στο Σπάρταθλο και μου είχες απαντήσει όχι ακόμα. Το αποτέλεσμα ήρθε στην ώρα του κι αυτό ας είναι παράδειγμα για πολλούς συναθλητές μας, που βιάζονται να βάλουν πολύ ψηλούς στόχους, πέρα και πάνω από τις τρέχουσες δυνάμεις τους. Πάντα τέτοια και καλύτερα σου εύχομαι!

Υ.Γ. Δεν μας έχεις συνηθίσει σε τόσο αναλυτικες περιγραφές (που εμένα έτσι κι αλλιώς μου αρέσουν) αλλά δεν πειράζει. :-)

Τα σπορτέξ είπε...

@ΤeacherAnna,
δε γνωριζομαστε,σε ευχαριστω για τα καλα σου λογια, να εισαι παντα καλα.

@Θαναση, δρομεας εισαι κι εσυ,τα ξερεις πως ειναι. Φιλια στα κοριτσια σου, σε ευχαριστω για ολα

@Γιωργο,σε ευχαριστω πολυ για τις ευχες σου. Τιμη μου να μου τις δινει καποιος με τη δικη σου ιστορια

@Μελτο, σε ευχαριστω πολυ για την επισκεψη και για το σχολιο σου.Το δικο σου χομπυ το βρισκω ιδιαιτερα ενδιαφερον, θα σε παρακολουθω λοιπον απο εδω

@thanks John, one more time!


@θαλλη, να εισαι παντα καλα. Η παρουσια κοσμου σε τετοια γεγονοτα δινει πολλα κουραγια στους συμμετεχοντες. Σου ευχομαι τα καλυτερα.

@Ιωαννη, σε παρακολουθω απο καιρο στο μπογκ σου, ευχαριστω για τα καλα σου λογια. Ευχομαι τα καλυτερα και σε σενα

@Μαραθωνοδρομε..η επισκεψη σου με τιμαει.. σε ευχαριστω για τον καλο σου λογο. Ανταποδιδω τις ευχες για τα καλυτερα, και ανυπομονω να σε διαβαζω συχνοτερα!

GeorgeD είπε...

Καλη επιτυχια και φετος! Ελπιζω να σας χειροκροτησω ολους στον τερματισμο.

Unknown είπε...

Απίστευτος!!!
Συγχαρητήρια!!!!
Έμπνευση για όλους....
Μπηκε και στο δικό μου μυαλό...
Πως θα μπορούσες να μου δώσεις κάποιες συμβουλές;
Και πάλι πολλά πολλά συγχαρητήρια...