Απολογισμός 2011

Αν και δεν είναι αυτή η πρώτη δημοσίευση του 2012, όφειλα για μένα πρώτο από όλους να καταθέσω τον δρομικό μου απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, κάτι που έκανα και τις προηγούμενες χρονιές.

Το ΄11 και μπαίνω κατευθείαν στο "ψητό" ήταν  για μένα ίσως η χειρότερη δρομική χρονιά από τότε που άρχισα να τρέχω.  Τα λιγότερα χιλιόμετρα τουλάχιστον από τότε που άρχισα να μπαίνω σε υπεραποστάσεις, ένας 24ωρος αγώνας που έμεινα μερικά χιλιόμετρα πίσω από αυτό που είχα σαν στόχο στο κεφάλι μου, ένας άλλος  αγώνας 107χλμ o Ευχίδειος Άθλος, και αυτός αν δεν επέμενε η Μαρία θα σταματούσα στο 70 χιλιόμετρο παρόλο που βγήκα σε καλή θέση στη γενική κατάταξη, μια σούπερ προετοιμασία για τον μεγάλο αγώνα το Σπάρταθλο, οπου επιβεβαιώθηκε πως ο απρόβλεπτος παράγοντας  υπάρχει και με ανάγκασε να εγκαταλείψω τον αγώνα λίγο μετά τα μισά του...

Και ένας τραυματισμός. Μία ρήξη σε ένα τένοντα στο πόδι, κάτι που πέρασα "σιωπηλά"  και δε μαθεύτηκε στην αρχή για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί δεν μπορώ τη "κλάψα". Πόσο μάλλον να κλαίγομαι ο ίδιος. Ο άλλος γιατί δεν ήθελα αυτό να παρουσιαστεί από 'μένα σαν πρόφαση γιατί δεν τερμάτισα το Σπάρταθλο. Ευτυχώς δε χρειάστηκε χειρουργική αντιμετώπιση ή μάλλον δεν μπήκα σε δίλημμα για κάτι τέτοιο και πέρασε με θεραπείες και φαρμακευτική αγωγή. Στην αποδρομή του προβλήματος και των πόνων σιγά σιγά, το έλεγα παραέξω σε στενούς μου φίλους. Διαχωρίζοντάς το πάντα από την "ηττα" του Σπαρτάθλου.

Αυτός όμως ήταν ο λόγος που δεν έτρεξα στον μαραθώνιο της Αθήνας  .. ζώντας τον αγώνα απο τη μεριά του θεατή ή αυτού που περιμένει τον άνθρωπο του να τερματίσει περιμένοντας το φίλο μου το Γιώργο, που παρά τις 6 ώρες που του παίρνει να βγάλει έναν μαραθώνιο, εγώ αντλώ έμπνευση από αυτόν.

Περισσότερα μαθήματα παρά επιτυχίες που αν το σκεφτείς πιο καλά, το κέρδος  έτσι είναι μεγαλύτερο.

Μέσα σε όλα ήρθε και η κρίση που συζητιέται σε κάθε σπίτι, έτσι ενώ ήδη είχα κανονίσει έναν αγώνα το Φλεβάρη στη Φινλανδία αναγκάστηκα λόγω περικοπών στο μισθό μου να αποσύρω τη συμμετοχή μου. Βέβαια συνέπεσε και ο τραυματισμός όπου και να πήγαινα τώρα στον αγώνα δεν είμαι ακόμα  στη φυσική κατάσταση που  θα ήθελα να είμαι και έτσι παρηγοριέμαι που το ακύρωσα.

Στο φιλικό επίσης περιβάλλον άλλαξα πολλά. Έκανα στην άκρη διαδικτυακούς και μη, "φίλους" του άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, πονηρούς και κακούς ανθρώπους που δυστυχώς ο μαζικός (συχνά χαμηλού επιπέδου) αθλητισμός έχει αρκετούς τέτοιους που λυσσάνε για να κάνουν το κομμάτι τους οπουδήποτε, προσδοκώντας από αστεία μέχρι πολύ σοβαρά οφέλη. Ένα ομφαλοσκοπικό κοινωνικό απόστημα που μυρίζει και μεγαλώνει χαιδεύοντας ο ένας τα αυτιά του άλλου.. ασελγόντας ακόμα και σε αξίες ιερές. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...

Από την άλλη αληθινές  δοκιμασμένες φιλίες μέσα από το δρομικό χώρο με στήριξαν όπου χρειάστηκε , με τίμησαν με κινήσεις τους, καμάρωσα, συγκινήθηκα, υπερασπίστηκα και περηφανεύτηκα για αυτές, είμαι τυχερός που έχω τέτοιους ανθρώπους γύρω μου. Εύχομαι στο χρόνο που περάσαμε να ήμουν κι εγώ το ίδιο δίπλα και σημαντικός για αυτούς.

Όμως δημιουργήθηκαν  και νέες φιλίες που φαίνονται δυνατές ή αναθερμάνθηκαν άλλες  παλιές γνωριμίες.. και με ενδιαφέρον και ανυπομονησία έχουμε να ζήσουμε και να μοιραστούμε πολλά πράγματα μαζί. Αρχή έγινε και στη αλλαγή του χρόνου που περάσαμε πρωτοχρονιά στο σπίτι από ένα από αυτά τα παιδιά με τις οικογένειες μας και κάποιους κοινούς αλλά καλούς  γνωστούς και φίλους.

H κόρη μου, η "προπονήτρια" μου, παρούσα σχεδόν σε όλες τις αθλητικές δραστηριότητες ακόμα και στις επισκέψεις στον καρδιολόγο ή τον ορθοπαιδικό. "Είναι καλα ο μπαμπάς μου για να τρέχει;" ρώτησε τη γιατρό που είχα πάει για το ετήσιο τρίπλεξ καρδιάς. Στους μεγάλους αγώνες πλήν του σπαρτάθλου ήταν εκεί. "Ο μπαμπάς τρέχει και γελάει", σχολίασε σε μια φωτογραφία μου. Μια άλλη φορά της εξηγούσα γιατί βάλανε στο κεφάλι του μπαμπά εκείνο το στεφάνι...  "Πονάς μπαμπά;" με ρώτησε μια φορά που με είδε κάτω, "δε πειράζει, θα δυναμώσεις".. συνέχισε λέγοντας..

Δεν της επιβάλλω, δεν τη ζορίζω, θα έρθει και ο καιρός που θα είναι αδιάφορη, τώρα απολαμβάνω τη παρουσία της μέσα στο δικό μου χόμπι. Γελάμε και οι δύο.

Οι στόχοι για το ΄12 έχουν ήδη τεθεί και η προετοιμασία γι αυτούς έχει ξεκινήσει δύο μήνες πίσω.. Το '12 με βρήκε σε καλή κατάσταση και αισιόδοξο, όχι μόνο για τα δρομικά μου, όμως έτσι με είχε βρει και το '11..  Στο χέρι μου είναι, στο μυαλό και στα πόδια μου, σε ένα χρόνο από τώρα να μιλάω για τη χρονιά που αφήνω πίσω μου  σαν μια καλύτερη αγωνιστική χρονιά πλούσια σε εμπειρίες και συναισθήματα.

Καλά Τρεξίματα

"Για τι πράγμα μιλάω όταν μιλάω για το τρέξιμο."

"Hashiru koto ni tsuite kataru toki ni boku no kataru koto".

Αυτός είναι ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου στο οποίο αναφέρομαι σε αυτή την ανάρτηση.

Τα βιβλία που έχουν θέμα το τρέξιμο δεν είναι πολλά, κυρίως έχουν προπονητικό/συμβουλευτικό ύφος (εντάξει τέτοια υπάρχουν πολλά) γενικότερα ή εξειδικευμένα και λιγότερα  από αυτά έχουν βιωματικό αφηγηματικό /χαρακτήρα και  ο συγγραφέας είναι συνήθως κάποιος αθλητής που ούτε λίγο ούτε πολύ μιλάει για το τρέξιμο του ή για κάποιο δρομικό του κατόρθωμα.

Και μια μέρα κάπου διαβάζεις οτι σε λίγες μέρες πρόκειται να κυκλοφορήσει κάτι διαφορετικά σχετικό. Το τελευταίο βιβλίο ενός πασίγνωστου (για όσους ασχολούνται) συγγραφέα, που αντί για ένα ακόμα μυθιστόρημα, μιλάει για το δικό του τρέξιμο, τις δικές του εμπειρίες,  τους δικούς του λόγους που τρέχει κάνοντας γνωστή στον αναγνώστη άλλη μία του ιδιότητα, αυτή του ερασιτέχνη μαραθωνοδρόμου. Μιλάω για τον Χαρούκι Μουρακάμι και το βιβλίο του που τον τίτλο του έβαλα σαν τίτλο της ανάρτησης.

Από μόνη της η είδηση αυτή προκάλεσε  συζητήσεις σε δρομικές παρέες και σε σχετικά φόρουμ εν αναμονή της κυκλοφορίας του και αυτό πυροδότησε τη περιέργεια όλο και περισσότερων δρομέων να το αγοράσουν..

Είναι  ένας, ενάμισης μήνας που κυκλοφορεί και από χθες το έχω κι εγώ στα χέρια μου και ήδη το διαβάζω.

Ο λόγος που γράφω για το βιβλίο δεν είναι για τη προβολή του αλλά το προλογίζω για να γίνει κατανοητό γιατί ήθελα πολύ να το αγοράσω πράγμα που δεν πρόλαβα να κάνω και πώς αιφνιδιάστηκα χθες που μου το χάρισε η Όλγα στη δουλεία μου. Μία αναπάντεχη έκπληξη.

Αυτοί που με γνωρίζουν με ακούν να μιλάω συνήθως για δυο πράγματα. Το τρέξιμο (προσπαθώντας να αποφεύγω να γίνομαι γραφικός) και  για τη κόρη μου. Έτσι και στη δουλειά μου. Εκεί όμως και γενικά από όσες δουλείες έχω περάσει προτιμώ να έχω μια τυπική στάση, κρατώντας ίσες τις αποστάσεις  που χρειάζονται για τους δικούς μου λόγους διατηρώντας φιλικές (ή άλλες σχέσεις κατά το παρελθόν) έξω από το ωράριο μου.
Χθες δούλευα στο νοσοκομείο στην απογευματινή βάρδια και εκεί που καθόμαστε και παραδίδει η μία βάρδια στην επόμενη τα της μονάδας που δουλεύω ήταν και η Όλγα ή γιατρός που εφημέρευε χθες.

 Όπως είπα η Όλγα είναι γιατρός στη μονάδα που εργάζομαι σαν νοσηλευτής. Την Όλγα θα τη χαρακτήριζα "ανήσυχο"/δραστήριο άνθρωπο με ζωηρή προσωπικότητα και με θετική αύρα που όμως για τους λόγους που είπα παραπάνω της μιλάω  στον πληθυντικό. Χθες λοιπόν σε κάποια στιγμή μου λέει, σου πήρα κάτι νομίζω πως θα σου αρέσει πολύ γιατί έχει να κάνει με σένα. 'Εμεινα άφωνος δεν ήξερα τι να πω και δεν φανταζόμουν τι μπορεί να ήταν. Για έλα μου λέει, τι είναι αυτό που μπορεί να έχει να κάνει με 'σένα, για πιο πράγμα μιλάς πολύ;  Δε ξέρω γιατρέ μου απάντησα, μπορεί να είναι κάτι για το τρέξιμο, ή για το παιδί μου, ή για τη δουλεία μας..
Για το τρέξιμο είναι, μου απάντησε, μόλις το είδα σε σκέφτηκα αμέσως, πως αυτό θα είναι για σένα.

Συζητήσαμε λίγο για το βιβλίο, λίγο για το συγγραφέα, λιγάκι για το τρέξιμο (η Όλγα περιστασιακά κάνει jogging στη γειτονιά της οπότε είχαμε να πούμε γι αυτό) είπα ευχαριστώ συνεχίσαμε με γενικά και με άλλα μαζί και με τα άλλα παιδιά που είμασταν εκεί όπου μετά λόγω της δουλειάς και της επικαιρότητας  η κουβέντα σταμάτησε και πήγε αλλού.

Ξαφνιάστηκα όμως με όλο αυτό. Χάρηκα επίσης που κάποιος άνθρωπος που δεν έχουμε αντικειμενικά πολλά πολλά με σκέφτηκε λόγω της αγάπης μου για το τρέξιμο, μέσα από έναν τίτλο βιβλίου που συνάντησε τυχαία... με άγγιξε και η κίνηση του να μου το κάνει δώρο... έτσι χωρίς άλλο λόγο.



Σημειωση:
Η φωτογραφία του κειμένου είναι από έναν αγαπητό μου φίλο και συναθλητή υπερμαραθωνοδρόμο πια το Θανάση που μένει μόνιμα στη  Θεσσαλονίκη. Όπως ο ίδιος σχολιάζει εύστοχα τη φωτογραφία του, "από τη θεωρία στη πράξη"