"Για τι πράγμα μιλάω όταν μιλάω για το τρέξιμο."

"Hashiru koto ni tsuite kataru toki ni boku no kataru koto".

Αυτός είναι ο πρωτότυπος τίτλος του βιβλίου στο οποίο αναφέρομαι σε αυτή την ανάρτηση.

Τα βιβλία που έχουν θέμα το τρέξιμο δεν είναι πολλά, κυρίως έχουν προπονητικό/συμβουλευτικό ύφος (εντάξει τέτοια υπάρχουν πολλά) γενικότερα ή εξειδικευμένα και λιγότερα  από αυτά έχουν βιωματικό αφηγηματικό /χαρακτήρα και  ο συγγραφέας είναι συνήθως κάποιος αθλητής που ούτε λίγο ούτε πολύ μιλάει για το τρέξιμο του ή για κάποιο δρομικό του κατόρθωμα.

Και μια μέρα κάπου διαβάζεις οτι σε λίγες μέρες πρόκειται να κυκλοφορήσει κάτι διαφορετικά σχετικό. Το τελευταίο βιβλίο ενός πασίγνωστου (για όσους ασχολούνται) συγγραφέα, που αντί για ένα ακόμα μυθιστόρημα, μιλάει για το δικό του τρέξιμο, τις δικές του εμπειρίες,  τους δικούς του λόγους που τρέχει κάνοντας γνωστή στον αναγνώστη άλλη μία του ιδιότητα, αυτή του ερασιτέχνη μαραθωνοδρόμου. Μιλάω για τον Χαρούκι Μουρακάμι και το βιβλίο του που τον τίτλο του έβαλα σαν τίτλο της ανάρτησης.

Από μόνη της η είδηση αυτή προκάλεσε  συζητήσεις σε δρομικές παρέες και σε σχετικά φόρουμ εν αναμονή της κυκλοφορίας του και αυτό πυροδότησε τη περιέργεια όλο και περισσότερων δρομέων να το αγοράσουν..

Είναι  ένας, ενάμισης μήνας που κυκλοφορεί και από χθες το έχω κι εγώ στα χέρια μου και ήδη το διαβάζω.

Ο λόγος που γράφω για το βιβλίο δεν είναι για τη προβολή του αλλά το προλογίζω για να γίνει κατανοητό γιατί ήθελα πολύ να το αγοράσω πράγμα που δεν πρόλαβα να κάνω και πώς αιφνιδιάστηκα χθες που μου το χάρισε η Όλγα στη δουλεία μου. Μία αναπάντεχη έκπληξη.

Αυτοί που με γνωρίζουν με ακούν να μιλάω συνήθως για δυο πράγματα. Το τρέξιμο (προσπαθώντας να αποφεύγω να γίνομαι γραφικός) και  για τη κόρη μου. Έτσι και στη δουλειά μου. Εκεί όμως και γενικά από όσες δουλείες έχω περάσει προτιμώ να έχω μια τυπική στάση, κρατώντας ίσες τις αποστάσεις  που χρειάζονται για τους δικούς μου λόγους διατηρώντας φιλικές (ή άλλες σχέσεις κατά το παρελθόν) έξω από το ωράριο μου.
Χθες δούλευα στο νοσοκομείο στην απογευματινή βάρδια και εκεί που καθόμαστε και παραδίδει η μία βάρδια στην επόμενη τα της μονάδας που δουλεύω ήταν και η Όλγα ή γιατρός που εφημέρευε χθες.

 Όπως είπα η Όλγα είναι γιατρός στη μονάδα που εργάζομαι σαν νοσηλευτής. Την Όλγα θα τη χαρακτήριζα "ανήσυχο"/δραστήριο άνθρωπο με ζωηρή προσωπικότητα και με θετική αύρα που όμως για τους λόγους που είπα παραπάνω της μιλάω  στον πληθυντικό. Χθες λοιπόν σε κάποια στιγμή μου λέει, σου πήρα κάτι νομίζω πως θα σου αρέσει πολύ γιατί έχει να κάνει με σένα. 'Εμεινα άφωνος δεν ήξερα τι να πω και δεν φανταζόμουν τι μπορεί να ήταν. Για έλα μου λέει, τι είναι αυτό που μπορεί να έχει να κάνει με 'σένα, για πιο πράγμα μιλάς πολύ;  Δε ξέρω γιατρέ μου απάντησα, μπορεί να είναι κάτι για το τρέξιμο, ή για το παιδί μου, ή για τη δουλεία μας..
Για το τρέξιμο είναι, μου απάντησε, μόλις το είδα σε σκέφτηκα αμέσως, πως αυτό θα είναι για σένα.

Συζητήσαμε λίγο για το βιβλίο, λίγο για το συγγραφέα, λιγάκι για το τρέξιμο (η Όλγα περιστασιακά κάνει jogging στη γειτονιά της οπότε είχαμε να πούμε γι αυτό) είπα ευχαριστώ συνεχίσαμε με γενικά και με άλλα μαζί και με τα άλλα παιδιά που είμασταν εκεί όπου μετά λόγω της δουλειάς και της επικαιρότητας  η κουβέντα σταμάτησε και πήγε αλλού.

Ξαφνιάστηκα όμως με όλο αυτό. Χάρηκα επίσης που κάποιος άνθρωπος που δεν έχουμε αντικειμενικά πολλά πολλά με σκέφτηκε λόγω της αγάπης μου για το τρέξιμο, μέσα από έναν τίτλο βιβλίου που συνάντησε τυχαία... με άγγιξε και η κίνηση του να μου το κάνει δώρο... έτσι χωρίς άλλο λόγο.



Σημειωση:
Η φωτογραφία του κειμένου είναι από έναν αγαπητό μου φίλο και συναθλητή υπερμαραθωνοδρόμο πια το Θανάση που μένει μόνιμα στη  Θεσσαλονίκη. Όπως ο ίδιος σχολιάζει εύστοχα τη φωτογραφία του, "από τη θεωρία στη πράξη"