Απολογισμός 2011

Αν και δεν είναι αυτή η πρώτη δημοσίευση του 2012, όφειλα για μένα πρώτο από όλους να καταθέσω τον δρομικό μου απολογισμό της χρονιάς που πέρασε, κάτι που έκανα και τις προηγούμενες χρονιές.

Το ΄11 και μπαίνω κατευθείαν στο "ψητό" ήταν  για μένα ίσως η χειρότερη δρομική χρονιά από τότε που άρχισα να τρέχω.  Τα λιγότερα χιλιόμετρα τουλάχιστον από τότε που άρχισα να μπαίνω σε υπεραποστάσεις, ένας 24ωρος αγώνας που έμεινα μερικά χιλιόμετρα πίσω από αυτό που είχα σαν στόχο στο κεφάλι μου, ένας άλλος  αγώνας 107χλμ o Ευχίδειος Άθλος, και αυτός αν δεν επέμενε η Μαρία θα σταματούσα στο 70 χιλιόμετρο παρόλο που βγήκα σε καλή θέση στη γενική κατάταξη, μια σούπερ προετοιμασία για τον μεγάλο αγώνα το Σπάρταθλο, οπου επιβεβαιώθηκε πως ο απρόβλεπτος παράγοντας  υπάρχει και με ανάγκασε να εγκαταλείψω τον αγώνα λίγο μετά τα μισά του...

Και ένας τραυματισμός. Μία ρήξη σε ένα τένοντα στο πόδι, κάτι που πέρασα "σιωπηλά"  και δε μαθεύτηκε στην αρχή για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι γιατί δεν μπορώ τη "κλάψα". Πόσο μάλλον να κλαίγομαι ο ίδιος. Ο άλλος γιατί δεν ήθελα αυτό να παρουσιαστεί από 'μένα σαν πρόφαση γιατί δεν τερμάτισα το Σπάρταθλο. Ευτυχώς δε χρειάστηκε χειρουργική αντιμετώπιση ή μάλλον δεν μπήκα σε δίλημμα για κάτι τέτοιο και πέρασε με θεραπείες και φαρμακευτική αγωγή. Στην αποδρομή του προβλήματος και των πόνων σιγά σιγά, το έλεγα παραέξω σε στενούς μου φίλους. Διαχωρίζοντάς το πάντα από την "ηττα" του Σπαρτάθλου.

Αυτός όμως ήταν ο λόγος που δεν έτρεξα στον μαραθώνιο της Αθήνας  .. ζώντας τον αγώνα απο τη μεριά του θεατή ή αυτού που περιμένει τον άνθρωπο του να τερματίσει περιμένοντας το φίλο μου το Γιώργο, που παρά τις 6 ώρες που του παίρνει να βγάλει έναν μαραθώνιο, εγώ αντλώ έμπνευση από αυτόν.

Περισσότερα μαθήματα παρά επιτυχίες που αν το σκεφτείς πιο καλά, το κέρδος  έτσι είναι μεγαλύτερο.

Μέσα σε όλα ήρθε και η κρίση που συζητιέται σε κάθε σπίτι, έτσι ενώ ήδη είχα κανονίσει έναν αγώνα το Φλεβάρη στη Φινλανδία αναγκάστηκα λόγω περικοπών στο μισθό μου να αποσύρω τη συμμετοχή μου. Βέβαια συνέπεσε και ο τραυματισμός όπου και να πήγαινα τώρα στον αγώνα δεν είμαι ακόμα  στη φυσική κατάσταση που  θα ήθελα να είμαι και έτσι παρηγοριέμαι που το ακύρωσα.

Στο φιλικό επίσης περιβάλλον άλλαξα πολλά. Έκανα στην άκρη διαδικτυακούς και μη, "φίλους" του άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, πονηρούς και κακούς ανθρώπους που δυστυχώς ο μαζικός (συχνά χαμηλού επιπέδου) αθλητισμός έχει αρκετούς τέτοιους που λυσσάνε για να κάνουν το κομμάτι τους οπουδήποτε, προσδοκώντας από αστεία μέχρι πολύ σοβαρά οφέλη. Ένα ομφαλοσκοπικό κοινωνικό απόστημα που μυρίζει και μεγαλώνει χαιδεύοντας ο ένας τα αυτιά του άλλου.. ασελγόντας ακόμα και σε αξίες ιερές. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...

Από την άλλη αληθινές  δοκιμασμένες φιλίες μέσα από το δρομικό χώρο με στήριξαν όπου χρειάστηκε , με τίμησαν με κινήσεις τους, καμάρωσα, συγκινήθηκα, υπερασπίστηκα και περηφανεύτηκα για αυτές, είμαι τυχερός που έχω τέτοιους ανθρώπους γύρω μου. Εύχομαι στο χρόνο που περάσαμε να ήμουν κι εγώ το ίδιο δίπλα και σημαντικός για αυτούς.

Όμως δημιουργήθηκαν  και νέες φιλίες που φαίνονται δυνατές ή αναθερμάνθηκαν άλλες  παλιές γνωριμίες.. και με ενδιαφέρον και ανυπομονησία έχουμε να ζήσουμε και να μοιραστούμε πολλά πράγματα μαζί. Αρχή έγινε και στη αλλαγή του χρόνου που περάσαμε πρωτοχρονιά στο σπίτι από ένα από αυτά τα παιδιά με τις οικογένειες μας και κάποιους κοινούς αλλά καλούς  γνωστούς και φίλους.

H κόρη μου, η "προπονήτρια" μου, παρούσα σχεδόν σε όλες τις αθλητικές δραστηριότητες ακόμα και στις επισκέψεις στον καρδιολόγο ή τον ορθοπαιδικό. "Είναι καλα ο μπαμπάς μου για να τρέχει;" ρώτησε τη γιατρό που είχα πάει για το ετήσιο τρίπλεξ καρδιάς. Στους μεγάλους αγώνες πλήν του σπαρτάθλου ήταν εκεί. "Ο μπαμπάς τρέχει και γελάει", σχολίασε σε μια φωτογραφία μου. Μια άλλη φορά της εξηγούσα γιατί βάλανε στο κεφάλι του μπαμπά εκείνο το στεφάνι...  "Πονάς μπαμπά;" με ρώτησε μια φορά που με είδε κάτω, "δε πειράζει, θα δυναμώσεις".. συνέχισε λέγοντας..

Δεν της επιβάλλω, δεν τη ζορίζω, θα έρθει και ο καιρός που θα είναι αδιάφορη, τώρα απολαμβάνω τη παρουσία της μέσα στο δικό μου χόμπι. Γελάμε και οι δύο.

Οι στόχοι για το ΄12 έχουν ήδη τεθεί και η προετοιμασία γι αυτούς έχει ξεκινήσει δύο μήνες πίσω.. Το '12 με βρήκε σε καλή κατάσταση και αισιόδοξο, όχι μόνο για τα δρομικά μου, όμως έτσι με είχε βρει και το '11..  Στο χέρι μου είναι, στο μυαλό και στα πόδια μου, σε ένα χρόνο από τώρα να μιλάω για τη χρονιά που αφήνω πίσω μου  σαν μια καλύτερη αγωνιστική χρονιά πλούσια σε εμπειρίες και συναισθήματα.

Καλά Τρεξίματα