Πέρσι το καλοκαίρι η τάξη της κόρης μου (νήπια - προνήπια) έκλεισε τη σχολική χρονιά με μια σύνθετη θεατρική παράσταση που το θέμα της ήταν η "Οδύσσεια". Η Οδύσσεια εκτός από διδακτικό έπος, τυχαίνει να είναι από τα αγαπημένα μου έργα. Με αφορμή τη περσινή παράσταση, χρησιμοποίησα κάτι από αυτή για να εξηγήσω στη κόρη μου τη σημασία της βοήθειας της στο φετινό μου Σπάρταθλο. Έτσι και αλλιώς τον αγώνα τον γνωρίζει αρκετά καλάΣυζητήσαμε πολύ για το ταξίδι του Οδυσσέα, διδάγματα από τις περιπέτειες του, με ποιο τρόπο ο πολυμήχανος βασιλιάς της Ιθάκης αντιμετώπισε κάθε φορά τις δυσκολίες που συνάντησε, τις περιπέτειες του, τη προσμονή της γυναίκας του και άλλα. Είναι απίστευτο πόσα πολλά πράγματα μπορείς να συζητήσεις με ένα παιδί, με αφορμή την Οδύσσεια.
Σταθήκαμε πολύ και στους συντρόφους του Οδυσσέα. Στους άντρες που ήταν μαζί στο καράβι του για το ταξίδι προς την Ιθάκη. Για να είναι σύντροφοί του σήμαινε πως ο Οδυσσέας τους εμπιστευόταν πολύ. Στηριζόταν επάνω τους και δεν είχε καμία αμφιβολία για αυτούς στο μεγάλο ταξίδι της επιστροφής. Και αυτοί όμως ήταν σίγουροι για τις αποφάσεις του βασιλιά τους, αλλιώς δεν θα τον υπάκουγαν και το ταξίδι τους δεν θα είχε αίσιο τέλος. Δεν έλειψαν βέβαια και οι φορές που οι ίδιοι έδρασαν απερίσκεπτα όπως όταν άνοιξαν τον ασκο του Αιόλου και μπήκαν όλοι μαζί σε άλλη μια περιπέτεια. Ασχοληθήκαμε με αυτό αρκετές μέρες, τόσο που η κόρη μου ανυπομονούσε σχεδόν όσο εγώ να έρθει η μέρα του αγώνα. Από όλο το ταξίδι του Οδυσσέα και για το ρόλο της κόρης μου στο Σπάρταθλο επέλεξα να κρατήσω για εκείνη, το κομμάτι που είχε να κάνει με τις Σειρήνες.
Ήδη ένας φίλος μου , είχε ξεκλειδώσει το μυαλό μου με μια του φράση. Τα "παιχνίδια φυγής", έγραψε κάπου ο ίδιος. "Παιχνίδια" που παίζει το μυαλό μέσα στον αγώνα που σε οδηγούν στην παραίτηση από τη προσπάθεια. Μια άμυνα και αντίσταση του νου στη μεγάλη σωματική καταπόνηση προκειμένου να σε προστατέψει, στην υπέρβαση που μετατρέπεται ο αγώνας σε ...άθλο. Τα γνωρίζω πια πολύ καλά αυτά, τα έχω ζήσει, μου έλειπε η σαφής περιγραφή τους που ο φίλος μου ο Περικλής την έδωσε σε δυο λέξεις. Παιχνίδια φυγής μου είπε αυτός, "Σειρήνες" είπα εγώ στη κόρη μου, που θα προσπαθούσαν να με ξεγελάσουν να διακόψουν το "ταξίδι" για τον προορισμό μου ώστε να με τραβήξουν κοντά τους για να τσακιστώ στα βράχια και να μη φτάσω ποτέ στη δική μου "Ιθάκη" .
Νομίζω πως στη περιπέτεια με τις "Σειρήνες" δοκιμάστηκε απόλυτα η εμπιστοσύνη του ενός προς τον άλλο. Ο Οδυσσέας περίεργος ήθελε πολύ να ακούσει το φημισμένο τραγούδι τους και με τυφλή εμπιστοσύνη και σιγουριά πως δεν θα τον παρακούσουν, βούλωσε τα αυτιά των συντρόφων του με κερί αφού πρώτα τους ζήτησε να τον δέσουν στο κατάρτι και να συνεχίσουν το ταξίδι χωρίς οι ναύτες να παρεκκλίνουν από τη πορεία τους. Τους είπε πως θα τον δουν (αφού δεν θα μπορούσαν να τον ακούσουν) να χτυπιέται, να φωνάζει, να διατάζει, να παρακαλάει να τον λύσουν, να δίνει οδηγίες να πάνε στο νησί που το τραγούδι θα τον καλούσε. Τους είπε να μην δώσουν σημασία σε ότι και να δουν όπως και αν τον δουν, να μην υποκύψουν, να μη τον λύσουν, να μην βγάλουν το κερί από τα αυτιά τους παρά μόνο όταν θα είχαν απομακρυνθεί αρκετά από εκείνο το νησί. Kαι έτσι έκαναν.
Οι περιπέτειες του Οδυσσέα έχουν ενθουσιάσει πολύ τη κόρη μου και το οτι στο Σπάρταθλο θα ήταν σαν να ήταν ένας από τους συντρόφους του, την είχε εντυπωσιάσει ακόμα πιο πολύ. Οι παραστάσεις της σχετικά με το τρέξιμο είναι πολύ πλούσιες και γνωρίζει πόσο σημαντικό είναι να βοηθάς απ' έξω τον άλλο που τρέχει. Τώρα γνώριζε και πως ακριβώς να βοηθήσει, κάτι που την έκανε να νιώθει πιο υπεύθυνη και πιο μεγάλη.
Για το φετινό Σπάρταθλο είχα προετοιμαστεί καλά ως προς αυτά που θα συναντούσα (κυρίως από τη σχετική εμπειρία μου πάνω σε αυτό) αλλά και επειδή είχα εντοπίσει τις φετινές μου αδυναμίες στο διάστημα της προετοιμασίας μου. Τα είχαμε συζητήσει τόσο με τη Μαρία όσο και με τη μητέρα μου που θα ήταν μαζί μου, τι θα χρειαζόμουν από εκείνες πάνω στον αγώνα. Τα συζήτησα και με τη κόρη μου. Της είπα "θα με δεις μέσα στον αγώνα να πονάω, να νυστάζω, να λέω θέλω να κοιμηθώ, θέλω να φύγω..θα με ακούσεις να λέω πράγματα για να κάτσω να ξεκουραστώ παραπάνω από όσο πρέπει. Εκεί είναι που δεν θα πρέπει να δώσεις σημασία αλλά αντίθετα να μου πεις τρέξε , ο Βασιλιάς σε περιμένει, μη ξεχνιέσαι. Αυτές θα είναι οι Σειρήνες."
Θα ήταν ο πιο πιστός σύντροφος του Οδυσσέα. Αυτός που ο Οδυσσέας εμπιστευόταν απόλυτα. Της άρεσε αυτός ο "ρόλος". Οι "Σειρήνες" θα με καλούσαν κοντά τους αλλά για εκείνη, ο ρόλος που είχε πάρει πολύ σοβαρά θα ήταν να μην με αφήσει να πλησιάσω το "νησί" τους.
Η αλήθεια είναι πως αυτή τη φορά oι "Σειρήνες" μου ακούστηκαν σαν να βρισκόντουσαν πολύ μακρυά. Δεν κινδύνευα να με μαγέψουν και δεν το ένιωσα αυτό. Είχα κάνει νομίζω ποιοτικότερη προετοιμασία και για κάποιους φόβους που είχα από πριν για τη φετινή προσπάθεια είχα δουλέψει πολύ στο μυαλό τη κατάσταση που προσδιόρισε ο φίλος μου ο Περικλής σαν "παιχνίδια φυγής". Έχω πλέον προσδιορίσει μέσα μου τι είναι το Σπάρταθλον και αυτός ο εσωτερικός προσδιορισμός δίνει άλλη βαρύτητα στη προσπάθεια μου που οι άνθρωποι μου το γνωρίζουν. Και υπήρξαν και άλλα προβλήματα και περιπέτειες που είχα να αντιμετωπίσω. Όμως δεν ήμουν μόνος. Η σύντροφος και γυναίκα μου Μαρία, η πεντάχρονη κόρη μου η Βασιλική, η μητέρα μου και η φίλη μου η Αγγελική δεν με άφησαν να παρεκκλίνω από το "ταξίδι" μου. Και αν αξιώθηκα και φέτος να γευτώ από το το νερό που οι λίγοι πίνουν κλαίγοντας μπροστά στον Βασιλιά, αγγίζοντας το πόδι του- έχοντας προηγουμένως ταπεινωθεί αλλά και εξυμνήσει το σώμα τους -μετά από 246 χιλιόμετρα με τα πόδια, το χρωστάω στις δικές μου συντρόφους.
Το κείμενο μου ήθελα να μείνει έξω από το αγωνιστικό κομμάτι του Σπαρτάθλου, νιώθω όμως την ανάγκη να κάνω αναφορά σε κάποια μέσα από τη φετινή μου προσπάθεια, χωρίς να κουράσω με λεπτομέρειες που αφορούν το αθλητικό κομμάτι.
Μέσα στον αγώνα έτρεχα ανάμεσα σε σπουδαίους αθλητές. Όποιον έβλεπα εκείνες τις δυο μέρες να τρέχει δίπλα μου, μπροστά μου ήταν ένας σπουδαίος αθλητής. Σπουδαίοι άνθρωποι και οι συνοδοί και οι εθελοντές. Σε κάποιους που έτρεχαν για πρώτη φορά στο Σπάρταθλον και μοιραστήκαμε χιλιόμετρα είπα "αύριο θα κάνεις κάτι πολύ σπουδαίο, είμαι σίγουρος". Το έλεγα για αυτούς και ανατρίχιαζα ο ίδιος..
Ανάμεσα στους δρομείς ήταν δύο Έλληνες, που με έχουν εμπνεύσει με τη δική τους πολύχρονη παρουσία, ειδικά στο Σπάρταθλο. Ακόμα δυσκολεύομαι να τους κοιτάξω στα ίσα, είναι πολύ "μεγάλοι" στα μάτια μου. Με τον ένα συναντηθήκαμε μόνο μια φορά μέσα στον αγώνα, σταμάτησα λίγο δίπλα του, μια κίνηση σεβασμού από τη μεριά μου και συνέχισα. Ένιωσα στη πλάτη μου την ενέργεια του.
Από τον άλλο, κουβαλούσα στα πράγματα μου κάτι δικό του.. Δικά του λόγια για τον αγώνα, περιγραφή του τι περιμένει ψυχή και σώμα μέσα σε αυτό το Σπουδαίο. Ήθελα να του το πω μετά τον αγώνα οτί τα λόγια του ήταν δύναμη για μένα, όμως η βροχή είχε διαλύσει από νωρίς το χαρτί που τα είχα αντιγράψει και όταν βρεθήκαμε δίπλα δίπλα μετά το αρχικό δέος, του έδειξα οτι είχε απομείνει από αυτές τις σημειώσεις (που έτσι και αλλιώς ήδη τις είχα μάθει απ έξω) του είπα ένα ευχαριστώ που έκαναν τα μάτια μου να βουρκώσουν. Άνοιξε τα χέρια του χώρεσα ολόκληρος σε μια αγκαλιά.. Νομίζω πως με τα λόγια του "σφράγισε" τον τερματισμό μου..
Στην άλλη μεριά, ένας ξένος αθλητής, από τους θρύλους του Σπαρτάθλου, βρεθήκαμε σε έναν κεντρικό σταθμό ενώ είχε ήδη βραδιάσει και είχε αίματα στα πόδια.. Μου είπε οτι έπεσε και τραυματίστηκε και πως δεν μπορούσε να συνεχίσει. Το βλέμμα του μιλούσε μόνο του. Ένιωσα μέσα μου μακάρι να μπορούσα να τον τραβήξω μαζί μου, ακόμα και να τον πάρω στη πλάτη μου αν γινόταν.. Λυπήθηκα. Το να έχεις το Σπάρταθλο σαν κάτι παραπάνω από αγώνα και να μη τερματίζεις πονάει πολύ...Το έχω νιώσει και ο ίδιος όταν δεν τερμάτισα.. και είναι και κάποιες φορές που νιώθεις τη χαρά ή τη λύπη του συναθλητή σου, τόσο έντονα σαν να είσαι εσύ αυτός.
Στα σημαντικά που κράτησα από το φετινό μου Σπάρταθλο βάζω την κουβέντα της Μαρίας όταν πλέον ξεκουραστήκαμε. Μου είπε, "φέτος το πρόσωπο σου ήταν ήρεμο σε όλο τον αγώνα, δεν σε έχω ξαναδεί ποτέ έτσι". Αυτό εμένα μου είπε πολλά.
Και τέλος ..παρόλο που η μητέρα μου για τέταρτη φορά ήταν άυπνη μιάμιση μέρα στο αυτοκίνητο υποστήριξης και που ήδη είχε ζήσει τους προηγούμενους τερματισμούς μου, άνοιξα τον υπολογιστή στο σπίτι λίγο μετά που επιστρέψαμε και βρήκα αυτό της το μήνυμα:
"Το λεξιλόγιο μου είναι φτωχό για να περιγράψω αυτά που έζησα ακολουθόντας τα κουρασμένα και δυνατά βηματά Σ Ο Υ που οδήγησαν στον ΛΕΩΝΙΔΑ."
Που είναι από τα πιο τιμητικά για μένα πράγματα που έχω ακούσει από εκείνη που έχω νιώσει πως της έχω προσφέρει και που βγήκαν μέσα από τα Ιδανικά του Σπαρτάθλου.
Και κλέβοντας από τα λόγια του Καβάφη από την "Ιθάκη", κλείνω τη φετινή μου ανάρτηση με τις δύο ακόλουθες γραμμές.
" Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου