"Τη φόρμα θα σου τη δώσουν όταν γίνεις καλός."

Ήταν κάπου στο 1992, είχα ήδη να ξεκινήσει να ασχολούμαι με τη πυγμαχία, ένα άθλημα που ξεκίνησα δειλά-δειλά και που το συνέχισα τελικά σε επίπεδο πρωταθλητισμού για πολλά χρόνια αργότερα. Εκείνη την εποχή ο σύλλογος μου είχε πολλά δυνατά παιδιά αξιόλογους αθλητές σχεδόν σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες και τις κατηγορίες βάρους.

Αθλητές που διακρίνονταν, που θαύμαζα και που είχα πρότυπα, όμως με διαφορετικά κριτήρια τότε από σήμερα ως προς το πώς κάποιος γίνεται αθλητικό μου πρότυπο. Ανάμεσα τους ήταν και ένα παιδί με διακρίσεις, που ερχόταν συνέχεια με μια (φόρμα) εμφάνιση με τα χρώματα του συλλόγου ενώ οι υπόλοιποι ήμασταν καθένας με ότι φόρμα είχαμε.. Μία μέρα και χωρίς να έχουμε πολλά πολλά μεταξύ μας μου΄ρθε να τον ρωτήσω: "Φίλε πολύ ωραία η φόρμα του συλλόγου, πόσο την αγόρασες;  Θέλω να την πάρω και εγώ."

"Αυτήν δεν την αγοράζεις. Θα σου την δώσουν μόνοι τους όταν γίνεις καλός" ήταν η απάντηση του. Έτσι είχα συνδυάσει την φόρμα του Πανελληνίου (του συλλόγου μου) με τους καλούς αθλητές που θαύμαζα τότε. Άρχισα να κάνω αγώνες, άλλους να χάνω άλλους να κερδίζω, μια πορεία κάπου προς τα πάνω, κάπου στάσιμη, κάπου με σκαμπανεβάσματα άρχισα να διακρίνομαι..σε διασυλλογικούς αγώνες και πιο μετά σε πρωταθλήματα

Το 1994, ήταν πρώτη μου συμμετοχή σε πανελλήνιο πρωτάθλημα πυγμαχίας, με πρώτη μου διάκριση την τρίτη θέση των εφήβων τότε, στην Ελλάδα. Λίγες μέρες πριν από εκείνο το πρωτάθλημα, ο σύλλογος μου μοίρασε στους αθλητές του από μια εμφάνιση, δηλαδή μια φόρμα με τα χρώματα και τα διακριτικά του για να τη φορέσουμε στους αγώνες. Ούτε κάτι ιδιαίτερο ήταν ούτε κάποια από τις γνωστές μάρκες για να εντυπωσιαστούμε. Για μένα όμως ήταν κάτι συμβολικό και πολύ σπουδαίο ταυτόχρονα, γιατί στο δικό μου το μυαλό είχε έρθει εκείνη η στιγμή, που"θα μου την έδιναν από μόνοι τους."Αυτό που μου 'χε πει  το άλλο παιδί. Ακολούθησαν και άλλοι αγώνες και άλλα πρωταθλήματα. Διακρίσεις στη Β' κατηγορία αντρών, στην Α΄κατηγορία, στο στρατιωτικό πρωτάθλημα, κάθε χρόνο φόρμες, εξοπλισμός, από κάποια στιγμή και μετά ήμουν στους αθλητές που έπαιρναν και λίγα χρήματα κάθε μήνα από τον Πανελλήνιο τα "οδοιπορικά" όπως λέγαμε.

Για κάποιους τότε ήμουν ένας από τους καλούς αθλητές ενώ υπήρχαν αρκετοί καλύτεροι μου, ενώ σήμερα εγώ λέω πως ήμουν ένα παιδί που προσπαθούσε να γίνει καλός..

Είκοσι χρόνια αργότερα και  αναπολώ συχνά εκείνες τις εποχές του μποξ. Μέσα σε αυτά τα είκοσι χρόνια έχω κάνει τόσα άλλα πράγματα, έχω αλλάξει άλλες τόσες παραστάσεις, που σήμερα  ενώ άλλες φορές μου λείπει και νοσταλγώ την εποχή της πυγμαχίας, άλλες φορές περνάνε από το μυαλό μου εικόνες σαν να πρόκειται για έναν άλλο αθλητή, σαν να μην ήμουν εγώ εκείνος για τον οποίο γράφω. Από εκείνη την εποχή έχω κρατήσει αναμνηστικά τα πυγμαχικά παπούτσια των αγώνων μου, ένα σορτσάκι, μια φανέλα, τη προστατευτική μασέλα και εκείνη τη πρώτη φόρμα που η κατάσταση της  είναι σαν να μου τη έδωσαν χθες.

Τώρα πως προέκυψε αυτή η ανάρτηση;
Κυρίως γιατί πρόσφατα έλεγα την ιστορία εκείνης της φόρμας και την ατάκα που μου έμεινε, ενώ παράλληλα σκέφτηκα για άλλη μια φορά  διάφορα ως προς το ποιον και γιατί λέμε κάποιον, "καλό"αθλητή.

Ειδικά τώρα που για μένα καλός αθλητής ή αθλούμενος δεν είναι απαραίτητα αυτός που βγαίνει πρώτος. Πολλές φορές σε κάποιον αγώνα δρόμου ενώ έχω τερματίσει, κάθομαι και περιμένω τους "πολύ καλύτερους" από μένα δρομείς. Αυτούς που έρχονται αρκετά πιο πίσω στη γενική κατάταξη, που ποτέ δεν θα κερδίσουν έναν αγώνα που όμως πολλές φορές αξίζουν μεγαλύτερο χειροκρότημα από αυτούς που βγαίνουν στις πρώτες θέσεις.

Βέβαια υπάρχουν και αυτοί οι  δρομείς που γνωριζόμαστε μεταξύ μας που έχουν μέτριες και κάτω επιδόσεις, αγώνες, χρόνους και που συμπεριφέρονται με ύφος μέσα στο σύνολο σαν να είναι πρωταθλητές.

Συμβαίνουν όμως παντού αυτά, ζώντας καθένας μας .....το δικό του παραμύθι. "Κάλοι αθλητές" θα λένε για τον εαυτό τους και αυτοί..