Υπεραποστάσεις και κινητά τηλέφωνα

Σπάρταθλον 2013 κεντρικός σταθμός Τεγέας.

Στο περσινό Σπάρταθλο, μια εικόνα δρομέα με έκανε να προβληματιστώ πολύ για τη χρήση των κινητών τηλεφώνων κατά τη διάρκεια του αγώνα,  όχι μόνο για το Σπάρταθλο αλλά γενικά για τη χρήση τους κατά τη διάρκεια πολύωρων αγώνων δρόμου αποστάσεων μεγαλύτερης του μαραθωνίου.

Τι ήταν λοιπόν αυτό που δεν μου άρεσε. Σε κάποιο σημείο της διαδρομής που για πολύ ώρα από τη κούραση αναγκάστηκα να περπατήσω αντί να τρέχω, ένας δρομέας πιθανών στην ίδια κατάσταση με εμένα περπατούσε λίγα μέτρα μπροστά μου και για όλη αυτή την ώρα, μιλούσε στο κινητό τηλέφωνο από ότι κατάλαβα, με κάποιον φίλο του. Αυτό που άκουγα συνέχεια ήταν  το "ρε μαλάκα". "Ρε μαλάκα είμαι καλά, ρε μαλάκα πονάω εδώ, ρε μαλάκα το ένα το άλλο κλπ.." Αυτό λοιπόν εμένα με ενοχλούσε... Την ίδια στιγμή  αποσυντόνιζε  τις δικές μου σκέψεις τη δική μου μάχη με τον εαυτό μου και τη μοναξιά ενώ εκείνος με αυτόν τον τρόπο ήδη είχε νικήσει την ανία της επαναλαμβανόμενης κίνησης με αυτή την ιδιαίτερη αλλαγή παραστάσεων...  Πιο μετά αφού πλέον είχα ξεκουραστεί περπατώντας, ξεκίνησα να τρέχω και χωρίσαμε...

Οι κανονισμοί του Σπαρτάθλου απαγορεύουν τη χρήση κάθε συσκευής που μεταδίδει ήχο, ραδιόφωνα, mp3 και άλλα. Αν και το επιχείρημα είναι η υποκειμενική βοήθεια της μουσικής και του ρυθμού, το θέμα της προσοχής και της ασφάλειας στο δρόμο είναι πιο σοβαρό και σίγουρα με ένα ζευγάρι ακουστικά στα αυτιά η προσοχή σου είναι μειωμένη.

Γυρίζω πίσω στο κινητό τηλέφωνο. Η δική μου η τοποθέτηση είναι πως ακόμα και άτυπα, επιβάλλεται ο δρομέας να έχει επάνω του το τηλέφωνο του με κύριο λόγο και πάλι την ασφάλεια του. Οι ώρες είναι πολλές, ο δρόμος ανοιχτός, οι συνθήκες συχνά οριακές, σε μια δύσκολη κατάσταση, ακόμα και αν χάσεις τον δρόμο, κάποιον θα αναζητήσεις με το τηλέφωνο σου. Από μόνο του όμως αυτό σημαίνει πως φτάνοντας στην παραπάνω ανάγκη, ήδη έχεις βγει έξω από τον αγώνα..

Τρέχοντας την ίδια μέρα νωρίτερα το ίδιο πρωινό δίπλα δίπλα με έναν αθλητή νομίζω από την Ολλανδία, κάποια στιγμή χτύπησε το κινητό του μίλησε πολύ λίγο και χαρούμενος συνεχίζοντας τη κουβέντα μας μου είπε πως τον πήραν τα παιδιά του από το σπίτι τους να του πουν καλό αγώνα.

Το Σπάρταθλο μέσω του ίντερνετ το παρακολουθούν οι συγγενείς και οι φίλοι των αθλητών τόσο από όλη την Ελλάδα, όσο και από τις χώρες κάθε αθλητή χωριστά. Δεν μπορείς όμως  να απαγορεύσεις την επικοινωνία μέσα στον αγώνα κάποιου από μια ξένη χώρα  που αφήνει το σπίτι του τουλάχιστον για 5 μέρες, για να τρέξει σε έναν  δύσκολο αγώνα που τερματίζουν οι μισοί. Και να εμψυχώσουν θέλουν οι οικείοι  και να ενημερωθούν και φυσικά ανησυχούν. Το ίδιο  ισχύει και για τους Έλληνες όπως και για άλλους αγώνες παρόμοιας διάρκειας.

Προχωρώντας λοιπόν τη σκέψη μου χωρίς να ανήκω ο ίδιος στο επίπεδο των αθλητών που παίζουν για τη θέση (το παρακάτω παράδειγμα ταιριάζει  σε κάθε υπερμαραθώνιο αγώνα) αν πάρω τηλέφωνο την υποστήριξη μου ζητώντας τους στον πρώτο σταθμό που θα συναντηθούμε τι να μου έχουν έτοιμο να το πάρω και να φύγω , έχω πλεονέκτημα έναντι αυτού που θα πάει και θα πρέπει το πλήρωμα του να ψάχνει από κάλτσες μέχρι χάπια για το στομάχι... Αυτό είναι ένα θέμα...


Πρέπει  λοιπόν να βρεθεί μία χρυσή τομή και η ορθή χρήση των κινητών τηλεφώνων μέσα στους αγώνες να περιγράφεται στους κανονισμούς των αγώνων. Οι παραπάνω τρεις περιπτώσεις είναι διαφορετικές μεταξύ τους με διαφορετικής βαρύτητας οφέλη για τον δρομέα,  από αδιάφορες μέχρι το αθέμιτο αβαντάζ του τελευταίου παραδείγματος. Καμία όμως δεν αποτελεί παράβαση κάποιου κανονισμού γιατί δεν περιγράφεται πουθενά.

Μια δικιά μου σκέψη πάνω σε αυτό είναι το κινητό να επιτρέπεται -αν δεν επιβάλλεται- να το έχει ο αθλητής στον εξοπλισμό του, η χρήση της συσκευής όμως σαν τηλέφωνο*, να επιτρέπεται μόνο στους σταθμούς τροφοδοσίας που επιτρέπεται γενικά και η εξωτερική βοήθεια. Αν θα είναι σε όλους ή στους κεντρικούς αυτό να το κρίνει η διοργάνωση κάθε φορά..

Η εικόνα του υπερμαραθωνοδρόμου  στην ερημιά με το κινητό στο αυτί είτε για να αλλάξει εγκεφαλικά κάποιες παραστάσεις, είτε για να παραγγείλει κάτι και να κερδίσει χρόνο εις βάρος άλλων αθλητών, είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με τη μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων, αυτή τη μοναξιά που δίνει στο αγώνισμα μας μια ακόμη ιδιαιτερότητα.



*Πολλοί αθλητές χρησιμοποιούν τα κινητά τους σαν φωτογραφικές μηχανές, αυτό δεν είναι αθέμιτο.