Σημεία και τέρατα των καιρών, βιαστικές σκέψεις, αναμνήσεις, πικρία.

Με τον Κώστα τον Στάμο μετά από αγώνα 6 ωρών, 2007

Πριν από όχι πολλά χρόνια, ήταν λίγοι οι αθλητές που ασχολιόντουσαν με τις πάρα πολύ μεγάλες αποστάσεις.. Ήταν λίγοι βέβαια και οι αγώνες..Όταν ξεκίνησα να τρέχω, θαύμαζα αυτούς τους δρομείς, δεν πίστευα ποτέ πως θα μπορούσα να τους μοιάσω, θαύμαζα πολύ τη σεμνότητα αλλά και τη συνολική παρουσία τους στο χώρο...

Περνούσαν τα χρόνια, το τρέξιμο απέκτησε άλλη δυναμική, μπήκε και το κέρδος στη μέση που χρησιμοποιεί τους αθλητές. Αυτοί που στοχεύουν στο εύκολο κέρδος ποντάρουν σε συγκεκριμένα πράγματα και χρησιμοποιούν "συγκεκριμένα εργαλεία" όπως η κολακεία η παραπλάνηση και το ψέμα προς κάθε κατεύθυνση..

Εμφανίστηκαν άνθρωποι από το πουθενά, προσπάθησαν να αφομοιωθούν στο σύνολο, ο ίδιος ο χώρος σαν δρομείς δεν τους σήκωσε και αποφάσισαν να χρησιμοποιήσουν το ίδιο το σύστημα διαφορετικά.. Με κολακεία και παραπλάνηση.. Έτσι βαρύγδουποι χαρακτηρισμοί, αναπόδεικτα ρεκόρ και τίτλοι, κολακείες και φανφάρες, κάνουν αθλούμενους να φαντάζουν ηπερήρωες και η εικόνα τους ή το όνομα τους να χρησιμοποιείται για όσο έχουν όφελος αυτοί που το ξεκίνησαν. Ικανοποιεί βέβαια και τη ματαιοδοξία αυτού που εικονίζεται..και είναι πολλές και οι περιπτώσεις που ο ίδιος ο αθλούμενος το χρησιμοποιεί με τον ίδιο τρόπο. Στα δύσκολα όμως σε αυστηρούς αγώνες με σκληρά κριτήρια και υψηλές απαιτήσεις χωρίζει η ήρα από το στάρι...

Δεν είναι η ουσία μου αυτό. Με στενοχωρεί που κάποιους από τους παραπάνω, από τον αθλούμενο που πέφτει στη παγίδα μέχρι τους πρωτεργάτες αυτών, τους βραβεύουμε ή τους υμνούμε για τη προσφορά τους στον αθλητισμό.. Να ξεκαθαρίσω κάτι. Πιστεύω πως είναι πολύ νωρίς για μένα και για τη δική μου τη γενιά να έχει αξιώσεις για τέτοιες τιμές...πόσο μάλλον όταν προηγούνται άλλοι, που οι νεότεροι δρομείς ίσως αγνοούν και τα ονόματα τους.. Σεμνοί αθλητές, δυνατοί άνθρωποι που σου μιλούσαν και κοιτούσαν τα παπούτσια τους... Μερικούς τους γνώρισα στο ξεκίνημα μου, ήθελα να τρέχω σαν εκείνους... αυτοί οι άνθρωποι μου λείπουν...

Κάποια στιγμή συντάχθηκε ένα όργανο για τις πολύ μεγάλες αποστάσεις από ανθρώπους που είχαν όραμα, αλλά από μονό του δεν είναι αρκετό..και έμεινε το όργανο απλά να μετράει μέλη...

και έτσι σήμερα.. η ιστορία διδάσκεται παραλλαγμένη, και οι τιμές οι προσφωνήσεις και οι τίτλοι ανταλλάσονται σαν ανταλλαγή κάποιων παροχών υπηρεσιών....

'Οσοι από εκείνα τα χρόνια παρέμειναν και τρέχουν ακόμα στις πολύ μεγάλες αποστάσεις, σιωπηλοί, παραμένουν ακόμα πρότυπα, αμέτοχοι και μακριά από τη λάσπη από τη σκόπιμη δημοσιότητα και τους ψευτοτίτλους.... Ακόμα τους θαυμάζω και αν σήμερα έχω καταφέρει να τρέχω δίπλα τους, ακόμα θέλω να τους μοιάσω...

Άλλοι φίλοι μου σήμερα, τότε τους κοιτούσα από μακριά, αθλητές εκείνης της γενιάς, έχουν κρεμάσει τα παπούτσια τους...αλλά ακόμα και εθελοντές αν θέλετε, τη θέση τους στην αναγνωρισιμότητα που τους ανήκει την διεκδικούν αυτοί που το σύστημα ανάλογα το συμφέρον του κάθε φορά μας επιβάλει να χειροκροτήσουμε... και το ήθος οι χαρακτήρες τα σωστά πρότυπα...περνούν στη λήθη..

Αυτό με στενοχωρεί, με προβληματίζει, χωρίς καμία αξίωση για τον εαυτό μου..

(Στη φωτογραφία  για το κείμενο 10 χρονια πισω, τέτοιο παράδειγμα ο φίλος μου ο Κώστας ο Στάμος, πολλοί δεν τον γνωρίζουν.Ένας από τους καλύτερους Έλληνες αθλητές στα 100χλμ και στις υπεραποστάσεις γενικότερα... ένας από τους αθλητές που περιγράφω..και που ακόμα ακούω τις συμβουλές του στο κεφάλι μου..)