Έχουν περάσει 12 χρόνια από τη πρώτη φορά που έτρεξα στον μαραθώνιο της Αθήνας.. Τα συναισθήματα από αυτή την εμπειρία, ειδικά της πρώτης φοράς οι αναμνήσεις, ανεξίτηλα, απερίγραπτα. Ειδικά όσοι έχουν τρέξει σε μαραθώνιο το γνωρίζουν καλά. Δύσκολο να τα αποτυπώσεις αυτά με λέξεις...Αν νιώθω για κάτι ακόμα τυχερός μέσα στον μαραθώνιο, είναι που πρόλαβα να τρέξω σε αυτόν πριν τη μεταβατική του περίοδο, πριν από αυτό που είναι σήμερα, όπως είναι. Με τα καλά του και τα κακά του. Η νέα εποχή στο τρέξιμο έχει από καιρό σηματοδοτηθεί. Παλιοί και νέοι δρομείς έχουμε πλέον αφομοιωθεί σε αυτή
Κάποιες μικρές διαφορές που θυμάμαι από τότε..
Πρόλαβα στον μαραθώνιο τα νούμερα να είναι υφασμάτινα και όχι από αυτό το ειδικό χαρτί που είναι σήμερα. Δεν υπήρχαν καν τα τόσα τεχνικά ρούχα παπούτσια και αξεσουάρ. Στην εκκίνηση ήταν τόσοι που με μια πιστολιά ξεκινούσε ο αγώνας. Οι περισσότεροι που έτρεχαν μαραθώνιο, θεωρούνταν από τους περισσότερους οι γραφικοί με το σορτσάκι που τρέχουν τις καθημερινές και τα σαββατοκύριακα σε κάποιο πάρκο ή στάδιο.
Πρόλαβα το "πάστα-πάρτυ" του μαραθωνίου στο ξενοδοχείο που έπρεπε να πας για να πάρεις τον αριθμό συμμετοχής!!! "Πάστα- πάρτυ", δηλαδή γεύμα με μακαρονάδα για όλους που θα έτρεχαν στον αγώνα!!! Είναι αδύνατο με 17 χιλιάδες συμμετοχές να κάνεις κάτι τέτοιο σήμερα. Όμως δεν υπήρχε και αυτή η καταπληκτική έκθεση αθλητικών ειδών και ειδών για τον μαραθώνιο που γίνεται στο χώρο που παραλαμβάνεις σήμερα τον αριθμό σου.
Ψηφιακές φωτογραφικές μηχανές δεν υπήρχαν, ούτε τόσες φωτογραφίες όσες βρίσκουμε σήμερα.. Αν σε έβγαζε κάποιος φίλος σου, ήταν με τη μηχανή με το φίλμ. Αλλιώς πήγαινες σε ένα στενό, κάθετο στην οδό Θεμιστοκλέους στην Αθήνα που ήταν το φωτογραφείο ενός ευγενικού κυρίου που τραβούσε φωτογραφίες. Έψαχνες στα δείγματα που είχε, έκανες παραγγελία αν έβρισκες την εικόνα σου και μετά από λίγο καιρό πήγαινες και τις έπαιρνες τυπωμένες. Όχι σε ψηφιακή μορφη. Τυπωμένες. Ακόμα υπάρχει το φωτογραφείο, εκσυγχρονισμένο όμως όπως ορίζει η τεχνολογία σήμερα, όπως και ο κύριος Παναγιώτης ήταν και φέτος στη διαδρομή που εκτός από τις φωτογραφίες χαιρετούσε και τους παλιούς δρομείς που γνωρίζει προσωπικά μετά από τόσα χρόνια.
Πολλοί φίλοι που γνώρισα σε αυτό το χώρο, ακόμα τρέχουν αλλά είναι και πολλοί που έχουν σταματήσει... ή παιδιά που χάθηκαν από το τρέξιμο. Έχω γνωρίσει πολύ κόσμο και έχω κάνει πολλούς φίλους. Σήμερα είμαστε πολλοί περισσότεροι. Γρήγοροι τότε αθλητές, δεν είναι τόσο γρήγοροι όσο παλιά, νεότεροι αθλητές έχουν πάρει τη θέση τους, αλλά είναι και κάποιοι αθλητές σταθεροί στις επιδόσεις τους που κάνουν τους νεότερους να τους κοιτούν ακόμη με θαυμασμό. Δυστυχώς γνώρισα και ανθρώπους με διάθεση να εκμεταλλευτούν αυτό το όμορφο που μεγάλωνε, να αλλάζει ο χαρακτήρας τους ή να αποκαλύπτεται, πιο σωστά. Όμως ο δρόμος είναι μεγάλος και μας χωράει όλους..
Επίσης τότε έτρεχα με κατάμαυρα μαλλιά, τώρα εμφανώς πιο άσπρα και πιο κοντά. Έτρεχε και η κοπέλα μου ή με περίμενε στον τερματισμό ή τρέχαμε μαζί στο μαραθώνιο ή τη περίμενα εγώ να τερματίσει. Φέτος γυναίκα μου πια, με περίμενε στον τερματισμό άλλη μια φορά μαζί με τη κόρη μας και σε λίγες μέρες περιμένουμε το νέο μας μωράκι.
Είναι πολλά που μπορώ να γράψω και έχω φίλους που από περιγραφές τους ή εικόνες τους έχω δει και έχω μάθει ακόμα περισσότερα... από τις εποχές που στο μαραθώνιο δεν έτρεχαν ούτε 1000 άτομα.
Αφήνω όμως τελευταίο κάτι που σφράγισε αυτές τις αλλαγές... Ο μαραθώνιος Γρηγόρης Λαμπράκης, Η "Κλασική Διαδρομή"... Θα τρέξω στη κλασική λέγαμε. Προπόνηση πάνω στη κλασική. Ο "Κλασικός Μαραθώνιος". Μιλούσαν οι δρομείς για τον μαραθώνιο της Αθήνας και έλεγαν... "η Κλασική". Τα τελευταία δυο χρόνια τον κλασικό μαραθώνιο τον έχει επίσημα αντικαταστήσει η ονομασία "Αυθεντικός Μαραθώνιος", ένα νέο σήμα του αγώνα και το όνομα του χορηγού κρύβει εντελώς το όνομα του Γρηγορίου Λαμπράκη..
Τερματίζοντας και μπαίνοντας στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο, πριν δεις την αψίδα τερματισμού σε ένα άδειο από κόσμο στάδιο, πρώτους έβλεπες τους μεγάλους Ολυμπιακούς Κύκλους ψηλά επάνω από τις κερκίδες, ακριβώς στη μέση του πετάλου του σταδίου και σε δεύτερο χρόνο, πήγαινε το βλέμμα σου στη γραμμή του τερματισμού . Κάποιοι έκριναν πως οι Ολυμπιακοί Κύκλοι δεν έχουν σχέση με το Παναθηναϊκό Στάδιο και έχουν από καιρό αφαιρεθεί . Τώρα το στάδιο είναι σχεδόν κατάμεστο, πολλά χρώματα, μουσική, κόσμος, ο μαραθώνιος είναι μια όμορφη γιορτή...
"Αυθεντικό μαραθώνιο" τον λένε οι πολύ νεότεροι δρομείς, σαν αυθεντικός μαραθώνιος περνάει σιγά σιγά στο λεξιλόγιο και στη συνείδηση πιο παλιών δρομέων. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που ορίζει την αυθεντικότητα αυτού του αγώνα, λες και oι άλλοι μαραθώνιοι δεν είναι αυθεντικοί, ή τι είναι αυτό που ορίζει την αυθεντικότητα αυτής της διαδρομής, όμως οι περισσότεροι δρομείς της δικής μου της σειράς και σαφώς και οι πιο παλιοί ακόμα την αποκαλούμε... Η Κλασική.
Έτρεξα και εγώ φέτος στον μαραθώνιο της Αθήνας. Άλλη μια φορά ήμουν εκεί. Ο τερματισμός μου στον μαραθώνιο της Αθήνας είναι το δικό μου "νενικήκαμεν". Είναι το μήνυμα που δίνω στους δικούς μου ανθρώπους και θέλω να το δίνω για πολλά χρόνια ακόμα:
"Κοίτα με, είμαι εδώ, είμαι χαρούμενος.. είμαι καλά".
Πλέον τρέχω σε αρκετά μεγαλύτερους αγώνες, πριν ενάμιση μήνα έτρεξα για 7η φορά στο Σπάρταθλο..Οι πολύ μεγάλοι αγώνες με έχουν κερδίσει όμως ο μαραθώνιος της Αθήνας, κάθε φορά είναι για μένα συμβολικός, μια διαδρομή αναμνήσεων.
Σε τρεις ώρες και κάτι, μια ολόκληρη αναδρομή...
Αναμνήσεις από τον πρώτο μου μαραθώνιο, η πρώτη συμβουλή που μου έδωσαν για έναν τέτοιο αγώνα. Ο φίλος μου ο Πάτρικ.. "Μη ξεχνάς να πίνεις νερό. Ακόμα και αν δεν διψάς, να πίνεις λίγο νερό".
Αναμνήσεις από τον πρώτο μου τερματισμό που δεν ήξερα σχεδόν κανέναν και πήγα αμέσως σπίτι μου. Τώρα πια κάθομαι για αρκετή ώρα μετά που θα τερματίσω περιμένοντας φίλους και χειροκροτώντας τερματισμούς από άγνωστους σε μένα δρομείς..
Έρχονται πολλά στο μυαλό.
Η πρώτη φορά που τρέξαμε στον μαραθώνιο μαζί με τη γυναίκα μου λίγα χρόνια αργότερα....
Η χρονιά που έκανα μια πολύ καλή επίδοση.... Ο φίλος μου ο Σάλεμ, πολύ μεγάλος αθλητής, μέναμε κάποτε κοντά και κάναμε μαζί τότε πολλές προπονήσεις, με έμαθε πως να τρέχω γρήγορα. Φέτος μια μεγάλη έκπληξη.. Κάπου κοντά στο Μέγαρο Μουσικής πετάχτηκε μέσα στον δρόμο από τον κόσμο που παρακολουθούσε τους δρομείς και άνοιξε τα χέρια του. ¨Ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του πολύ μεγάλο. Έπεσα στην αγκαλιά του, σφιχτή αγκαλιά.. Μια κυρία φώναξε "μην εμποδίζετε τους δρομείς"." Όχι, είναι φίλος μου της είπα".
Αναμνήσεις από τη πρώτη χρονιά που στον τερματισμό περίμενε και η κόρη μου. Και μάλιστα μόλις 30 ημερών..
Στους Αμπελόκηπους σε ένα συγκεκριμένο σημείο, ένας ακόμη φίλος ο Βασίλης παρακολουθεί κάθε χρόνο τον μαραθώνιο. Εμψυχώνει τους δρομείς που περνάνε και γνωρίζει και αυτός πολλούς. Εκεί ήταν και φέτος. Ο Βασίλης με έχει δει σε πολύ άσχημες και δύσκολες στιγμές μέσα στο Σπάρταθλο.. Είναι κάθε χρόνο συνοδός ενός σημαντικού Σπαρταθλητη, του Απολλώνιου. Γνωριζόμαστε από εκεί. Αναμνήσεις από εκείνες τις στιγμές ... Νομίζω και σε εκείνον αυτές οι αναμνήσεις έρχονται.. Με πειράζει συγκινημένος, ανταλλάζουμε ένα φιλί και με διώχνει να συνεχίσω.
Παρακάτω βρίσκομαι στο σημείο που κάθε χρόνο καθόταν ένας άλλος φίλος μου ο Αχιλλέας περιμένοντας μόνο εμένα. Ακόμα και με την ομπρέλα του τις χρονιές που έβρεχε κατά τη διάρκεια του αγώνα, ήταν εκεί μόνο για να με δει και φύγει. Να φωνάξει: "Μπράβο Γιωργάρα, είσαι ο πιο γελαστός..."
Τον θυμάμαι και γελάω...σίγουρα είμαι ο πιο γελαστός.. Τώρα μένει μακριά του το είπα όμως στο τηλέφωνο είναι και εκείνος το ίδιο σίγουρος...
Τώρα πια η επίδοση που κυνηγάω στον μαραθώνιο δεν είναι οι καλές επιδόσεις που κυνηγούσα μικρότερος, θέλω όμως να κάνω μια αξιοπρεπή εμφάνιση, ανάλογη της φυσικής μου κατάστασης, της προετοιμασίας, της αξιολόγησης των προπονήσεων μου ή της ξεκούρασης που έχει μεσολαβήσει από το πρόσφατο Σπάρταθλο. Ο τερματισμός και μόνο είναι μια νίκη όμως θέλω να διατηρώ ακόμη στόχους. Είμαι χαρούμενος γιατί δεν έπεσα έξω από το προβλεπόμενο μου χρόνο.
Στη σκέψη μου και κάποιοι άλλοι φίλοι που έκαναν φέτος τον αγώνα τους, πιο πολύ αυτοί που γνώριζα τόσο οτι αυτός ήταν ο πρώτος τους μαραθώνιος, όσο και τη πορεία τους μέχρι εκεί.
Στις κερκίδες με περίμεναν η Μαρία με τη κοιλίτσα που έχει μέσα το μωράκι που περιμένουμε μαζί με τη κόρη μας τη Βασιλική.. Τις είδα και με είδαν με την είσοδο μου στο στάδιο... Η Βασιλική πανηγυρίζει και χαίρομαι μαζί της. Η οικογένεια μου με βλέπει όπως θέλω να με δει..είμαι εκεί, είμαι καλά, είμαι χαρούμενος..
Μια έκπληξη ακόμα... πηγαίνοντας στα αποδυτήρια πολύ κουρασμένος.. νιώθω κάποιον δεν τον έχω δει ακόμα, να με σφίγγει, σχεδόν να με σηκώνει ψηλά. Μένω έκπληκτος... ένας άνθρωπος που δεν περίμενα να δω εκεί...ο Μάριος ο Φουρνάρης -μοναδική προσωπικότητα στο Σπάρταθλο- που στο περσινό μου Σπαρτάθλο, έκλαψα σαν παιδί στα χέρια του λίγα μέτρα πριν τερματίσω και που έχω πολλούς δικούς μου λόγους να του λέω ευχαριστώ.. και μια αμηχανία. Μου είπε μεταξύ άλλων και κάτι πολύ όμορφο..
Γύρισα πιο μετά στις κερκίδες... Μαζί με τη Μαρία ήταν και ένας καλός μας φίλος, ο Σταμάτης.. Φεύγοντας από το στάδιο, αφήναμε πίσω ακόμη μια ...κλασσική με όσα σημαίνει αυτή για εμάς.
Σαν να το ήξερε... χθες συνάντησα τον κ. Παναγιώτη, προπονητή του συλλόγου που εδώ και ένα χρόνο για το τυπικό ανήκω και που φρόντισε για την φετινή μου συμμετοχή... ήθελα να του πω ευχαριστώ για όλα.. και όταν τελείωσα αυτό που ήθελα να πω εκείνος απάντησε:
-Το χάρηκες Γιώργο;
-Ναι, το χάρηκα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου