ΞΑΝΑ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΗ ΠΡΟΛΗΨΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΔΡΟΜΟΥ.. με αφορμή ένα χθεσινό περιστατικό.

Σύμφωνα με τον Εθνικό Οργανισμό Μεταμοσχεύσεων, τουλάχιστον πενήντα πολίτες που έχουν υποβληθεί σε μεταμόσχευση κάποιου οργάνου έλαβαν μέρος στους παράλληλους αγώνες των 5 και των 10 χιλιομέτρων την ίδια μέρα με τον φετινό μαραθώνιο της Αθήνας.

Είναι μεγάλο για τα δεδομένα μας αυτό το νούμερο και επειδή η ανακοίνωση είναι επίσημη από τον ίδιο τον οργανισμό, σαφώς πήγαν με την έγκριση του γιατρού που τους παρακολουθεί.(http://www.cnn.gr/…/marathonios-2016-symmetexoyn-toylaxisto… )
Αυτό αποδεικνύει περίτρανα ότι ο αθλητισμός είναι για όλους.. αλλά μη ξεχνάμε... υπό προϋποθέσεις και με μέτρο ως προς την υπερβολή.

Χθες και σήμερα διαβάζουμε για ένα περιστατικό με έναν 40-45 χρόνο δρομέα που έπαθε ανακοπή την ώρα που έτρεχε στον χθεσινό ημιμαραθώνιο στη Λάρισα και που τον έσωσε η έγκαιρη παρέμβαση των Σαμαρειτών του Ερυθρού Σταυρού και η γρήγορη προσέλευση ασθενοφόρου γιατί χρειάστηκε μέχρι απινίδωση.

Είναι κρίμα να βάζουμε σε κίνδυνο την υγεία μας με τη λάθος αντίληψη οτι επειδή τρέχουμε συστηματικά (ή όχι συστηματικά αλλά δεν το παραδεχόμαστε), είμαστε υγιείς ή γινόμαστε ακόμα πιο υγιείς και αυτό ειδικά για τους νέους δρομείς στο χώρο, αλλά όχι νέους ηλικιακά.. Επίσης και κάποια άλλα μαζεμένα περιστατικά δείχνουν πως ούτε οι δρομείς με χρόνια και χιλιόμετρα στα πόδια τους, ούτε αυτοί ανήκουν σε μια κατηγορία που δεν κινδυνεύει..

Ο προληπτικός έλεγχος πρέπει να γίνει υποχρέωση ως προς τον εαυτό μας και αν εμάς δεν μας νοιάζει, ως προς αυτούς που μας αγαπάνε και μας θέλουν για πολύ καιρό κοντά τους. Εδώ να πούμε πως προληπτικός έλεγχος δεν είναι μόνο ένα καρδιογράφημα και μια γενική αίματος μια φορά το χρόνο...

Η μόδα θέλει πλέον τους περισσότερους δρομείς ακόμα και με μικρή προπονητική ηλικία, να φλερτάρουν με τον υπερμαραθώνιο με βλέψεις στις υπεραποστάσεις...και πολλοί πάλι από αυτούς δεν έχουν επισκεφθεί μια φορά γιατρό έτσι για να δουν οτι δεν υπάρχει πρόβλημα με αυτές τις χιλιομετρικές υπερβολές.

Ο ίδιος έχω τρέξει σε αγώνες αποστάσεων πάνω από 200 χιλιόμετρα χωρίς να μου ζητηθεί βεβαίωση γιατρού ενώ σε κάποιους άλλους αν δεν την είχα δεν θα έτρεχα. Δεν πρέπει να μας ζητήσει κάποιος να πάμε σε γιατρό υποχρεωτικά, αυτό πρέπει να το καταλάβουμε...Πρέπει από πριν να ελεγχόμαστε από μόνοι μας όχι όμως λόγω κάποιου αγώνα και μάλιστα όσο μεγαλώνουμε να ελεγχόμαστε συχνότερα γιατί και οι αγώνες κάποια στιγμή τελειώνουν και μετά πάμε σπίτια μας..

Η εικόνα μας με το μετάλλιο στο στήθος, οι περιγραφές από το πόσο ωραία περνάμε, τα τοπία που είδαμε....μπορούν να κάνουν κάποιον να ζηλέψει με τη καλή έννοια ή να μας κάνουν παράδειγμα προς μίμηση σε κάποιον από τους κύκλους μας που μέχρι τώρα δεν έτρεχε.... Όμως να τονίζουμε και αυτό... Το μέτρο και τις προϋποθέσεις. Όπως έναν προληπτικό  ιατρικό έλεγχο. Και με αυτή την επισήμανση οι δρομείς γινόμαστε ολοκληρωμένο παράδειγμα προς μίμηση. Δεν σας το λέει ο άλλος γιατί σας ζηλεύει ή γιατί θέλει να σας εμποδίσει, σας το λέει γιατί σας αγαπάει όπως αγαπάει και ο ίδιος αυτό που κάνει.

Αν σκεφτεί κανείς πόσα χρήματα δίνουμε τον χρόνο για το τρέξιμο: Συμμετοχές σε αγώνες, οδοιπορικά, διανυκτερεύσεις, σούπερ τζελάκια και συμπληρώματα, εξοπλισμό παπούτσια ρούχα ρολόγια και άλλα (ξανά εξοπλισμός, στην ουσία άχρηστος όπως ένα νέο μοντέλο υδροδοχείου μόνο και μόνο επειδή είναι νέο), χρήματα ακόμη και σε εμπειρικούς προπονητές, φυσικοθεραπείες διατροφή και άλλα που τελειωμό δεν έχει, είναι κρίμα να τσιγγουνευόμαστε τα μισά χρήματα από ένα ζευγάρι παπούτσια για κάτι το τόσο σοβαρό αλλά και πιο σημαντικό ακόμα, να νιώθουμε ....πως δεν αφορά εμάς.