Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 2008

Ρε που σε ξέρω, που σε ξέρω....



Μέσα σε αυτόν τον μικρόκοσμο των δρομέων γνωρίζουμε εξ΄όψεως πολύ κόσμο, έχουμε αναπτύξει μεταξύ μας πολλές φορές ακόμα και φιλικούς δεσμούς.



Η εικόνα του φίλου μας που τρέχει δίπλα μας σε κάποια προπονησούλα ή ακόμα και σε κάποιον αγώνα , που τρέχουμε δίπλα δίπλα ή που μας προσπερνάει ή τον προσπερνάμε, μας είναι οικεία. Η εμφάνιση του, τα σορτσάκια του, συνήθως τα χρώματα που φοράει, ο τρόπος που τρέχει, η στάση του σώματος του μας είναι γνωστά.



Αυτόν τον άνθρωπο που περιγράφω πιο πάνω , τον έχουμε δει κουρασμένο, όπως και εκείνος εμάς, έχουμε ιδρώσει παρέα, έχουμε μοιραστεί τρέχοντας σκέψεις, προβληματισμούς κτλ και όπως και να το κάνουμε πολλές φορές ανήκει στους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόμαστε καθημερινά.Θα αποκαλύψω τη λεπτομέρεια για να συνεχίσω.

Η εικόνα αυτή είναι χαραγμένη στο μυαλό μας μέσα σε μία αθλητική περιβολή. Μέχρι εκει καλά. Τον αναγνωρίζουμε απο πολλά μέτρα απο μακριά άν είναι μέσα στα σορτσάκια ή τις φόρμες του.



Προχτές έπαθα πλάκα. Με χαιρέτησε εκεί που έτρεχα ένας ψηλός με ένα φουσκωτό μπουφάν με τζίν παντελόνι και δεν τον αναγνώρισα αμέσως. Και όμως με αυτό το παιδί έχουμε κάνει πολλά χιλιόμετρα παρέα.Και τι δεν έχουμε συζητήσει τρέχοντας. Έλα όμως που δεν τον είχα δεί ποτέ με άλλα ρούχα εκτός απο τα ρούχα του τρεξίματος;

Έντάξει δεν άργησε να πάρει στροφές το μυαλό αλλα του παραδέχτηκα οτι άργησα να τον αναγνωρίσω, πράγμα που όπως διαπιστώνω συμβαίνει συχνά σε μας.
Είναι και ένα απο τα κλασσικά αστεία για το πόσο κολημένοι είμαστε με το τρέξιμο που δεν αναγνωρίζουμε δηλαδή τους φίλους μας στον δρόμο αν δεν φοράνε αθλητικά ρούχα.


Πλάκα έχουν και αυτά τα παιχνίδια του μυαλού.

Δεν υπάρχουν σχόλια: