Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2008

O πρώτος αγώνας...

Έιναι μερικά πράγματα που τη πρώτη φορά που τα κάνεις τη θυμάσαι για μια ζωή. Είναι και μερικά άλλα όμορφα πράγματα που απλά δε μπορείς να τα θυμηθείς γιατί ήσουν πολύ μικρός τότε. Για παράδειγμα κανείς δε θυμάται τη πρώτη φορά που στάθηκε όρθιος χωρίς να του βαστάνε τα χέρια οι γονείς του.


Σχετικά με το τρέξιμο, όλοι θυμόμαστε τον πρώτο μας αγώνα , το πρώτο μαραθώνιο, την πρώτη μας ικανοποίηση από το τρέξιμο, τις πρώτες φιλοδοξίες την πρώτη απογοήτευση, τον πρώτο τραυματισμό και πάει λέγοντας.Έχω πάρει μέρος σε πολλούς αγώνες δρόμου για πάρτη μου, από μικρές αποστάσεις μέχρι και πολύ πιο πάνω από την απόσταση των 42 χιλιομέτρων.Τη πρώτη φορά που έτρεξα τη κάθε απόσταση τη θυμάμαι έντονα σαν να τη ξαναζώ , και ας έχει επαναληφθεί μετά μέσα σε άλλους αγώνες.Πόσο μάλλον τον πρώτο μου αγώνα...



Σε μια πρόσφατη κρίση νοικοκυροσύνης ξαναβρήκα το δίπλωμα απο τον πρώτο μου αγώνα τρεξίματος που έλεγα πιο πάνω.Μια εμπειρία κουραστική τότε, αδιάφορη στη πορεία και όμορφη με ανάμεικτα συναισθήματα σαν ανάμνηση σήμερα.



7 Απριλίου 1985. Είμαι σχεδόν 9 χρονών και ο αγώνας είναι 800 μέτρα μέσα στο δάσος του Πευκιά στο Ξυλόκαστρο. (πώς βρέθηκα εκεί είναι άλλη ιστορία!).Είχε ταυτόχρονα και αγώνα "μεγάλων" δηλαδή παιδιών μεγαλύτερης ηλικίας, πιθανόν και μεγαλύτερης απόστασης ο αγώνας και με είχε εντυπωσιάσει ο τερματισμός του πρώτου που φτάνοντας με διαφορά μπροστά από τους άλλους πήδηξε πάνω από το νήμα αντί να το παρασύρει με τον κορμό του. Στον δικό μου τον αγώνα ήταν πολλά παιδιά στην ηλικία μου. Αυτή η ευθεία των 800 μέτρων τότε ήταν για μένα κάτι παραπάνω από 100χιλιόμετρα σήμερα.Με το που ξεκινήσαμε κουράστηκα. Έτρεχα και κοιτούσα πίσω μου να δω αν ήταν άλλοι και ευτυχώς δεν ήμουν εγώ ο τελευταίος . Ήμουν ο προτελευταίος!


Το σκάσιμο στα πνευμόνια, η ανυπομονησία να τερματίσω να δω τους γονείς μου που περίμεναν στο τέρμα , η απογοήτευση και το παιδικό πείσμα που δεν τους πέρασα όλους και άλλα τέτοια με το καιρό ξεχάστηκαν.23 χρόνια αργότερα, σήμερα δηλαδή ,κάνοντας συνειδητά πλέον άθληση , μου έχει μείνει απλά αυτή η ρομαντική ανάμνηση.Ο πρώτος μου αγώνας...

1 σχόλιο:

Φλύαρος είπε...

Εγώ δεν θυμάμαι ιδιαίτερα τον πρώτο μου αγώνα, γιατί ήταν σε μεγάλη ηλικία. Μπορώ όμως να σου πω ότι ακόμα θυμάμαι το πρώτο μου 400άρι στον στίβο σε ηλικία 9 χρονών. Σαν να ήταν χτες που "έκαιγαν" τα πνευμόνια μου και το στομάχι μου ήταν ανακατεμένο από την προσπάθεια, Λες να φταίει το ότι και χτες το 400άρι που έτρεξα στον στίβο είχε την ίδια γεύση;