Ωραίο το τρέξιμο, ώραιο όλο αυτό που ζούμε , που κάνουμε για τον εαυτό μας , για την υγεία μας , το κορμί και το μυαλό μας. Η άθληση είναι δικαίωμα για όλους, είναι δώρο που κάνουμε εμείς στον εαυτό μας.
Οτι καταφέρνουμε σαν μεσογειακός λαός να παίρνουμε φόρα , να ξεπερνάμε το μέτρο και να φτάνουμε σε υπερβολές και δήθεν υπερβάσεις σε οποιοδήποτε θέμα είναι κάτι που όλοι παραδεχόμαστε και συνάμα όλοι απορούμε γιατί συμβαίνει αυτό. Έλα ντε...
Έτσι και στο τρέξιμο. Πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή που αν έβλεπε κάποιος, κάποιον άλλο να τρέχει, δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί το κάνει αυτό. Τώρα οι δρομείς έχουν γίνει κίνημα , μόδα, οι λαικοί αγώνες έχουν πολλαπλασιαστεί , η αγορά άνοιξε και γι αυτόν τον χώρο και πάει λέγοντας. Τελευταία κάνουν εντονότερα την εμφάνιση τους και αγώνες που δεν είναι όμως για τον καθένας μας. Αγώνες με απαιτήσεις, όπως αγώνες βουνού ή αγώνες υπεραποστάσεων. Εδώ χάνεται η μπάλα...
Φτάσαμε στο σημείο να χάνουμε το μέτρο και όλοι να θέλουν να τρέξουν παντού. Πάλι καλά που ορισμένοι αγώνες θέτουν κάποια κριτήρια για να πάρεις μέρος σε αυτούς.Φαντάσου κάποιον που ποτέ δεν έχει τρέξει πάνω απο 10 χιλιόμετρα , χωρίς να κάνει κάτι συστηματικά να δηλώνει συμμετοχή για τον μαραθώνιο του Ολύμπου. Έναν αγώνα πολυδιαφημισμένο και ταυτόχρονα με απαιτήσεις. Στην καλύτερη περίπτωση να τερματίσει εκτός των χρονικών ορίων της διοργάνωσης . Σε άλλη περίπτωση μπορεί να σπάσει κανένα πόδι, κανένα χέρι ή να πέσει κατάκοπος κάτω και να λέει μετά οτι απλά κοιμήθηκε πάνω στον αγώνα, αστεία δικαιολογία περσυνού συμμετέχοντα στη συγκεκριμένη διοργάνωση.
Πλησιάζει ο αγώνας των 100 χιλιομέτρων . Αγώνας χωρίς κριτήρια, αγώνας που όποιος θέλει μπορεί να πάρει μέρος. Το είπα πιο πάνω , η άθληση είναι δικαίωμα όλων. Καθένας τρέχει με δική του ευθύνη , υπογράφει μια τέτοια δήλωση , δείχνει και μια πρόσφατη βεβαίωση γιατρού (αν γίνεται πάντα και αυτό) και είναι έτοιμος.Προσοχή δε στέκομαι στο κομμάτι επίδοση. Για παράδειγμα μαραθωνοδρόμος και ο αθλητής με 2μιση ώρες τον αγώνα, μαραθωνοδρόμος και αυτός των 5μιση. Σεβαστοί και οι δύο. Ακούγεται όμορφα να λές στη δουλειά σου "είμαι μαραθωνοδρόμος" . Οι απέξω σπάνια ρωτάνε τι επίδοση έχεις, άλλοι πάλι δε ξέρουν καν πόση είναι η απόσταση του μαραθωνίου. Φαντάσου να λές τρέχω υπερμαραθώνιο. Δυστυχώς κάποιοι τρέχουν μόνο και μόνο γι αυτόν τον λόγο. Μόνο για να καμαρώσουν στους άλλους. Χωρίς λογική , χωρίς εμπειρία, χωρίς προετοιμασία , χωρίς γνώση του πώς αντιδράει το σώμα ενος απροετοίμαστου αθλούμενου στο σοκ που παθαίνει όταν ξεπεράσει τα γνωστά για τον ίδιο χιλιόμετρα εκεί που " η μηχανή του δουλεύει στα κόκκινα".
Δεν τα λέω τυχαία αυτά. Έχω πάρει μέρος κι εγώ σε αγώνες πάνω απο τα 42 χιλιόμετρα, αν και πιστεύω οτι μπήκα ομαλά σε αυτόν τον χώρο , την έλλειψη εμπειρίας , τακτικής κτλ, την έχω πληρώσει κι εγώ. Γνωρίζω άτομα που μέχρι πριν λίγο καιρό έκαναν θεραπείες και ενέσεις για να ξεπεράσουν τραυματισμούς ,οπου ήρθαν κυριολεκτικά απο τη καταπόνηση απο αγώνες μικρών αποστάσεων επειδή το κορμί τους δεν ήταν έτοιμο για κάτι τέτοιο, άλλους που η προέτοιμασία τους είναι όλη και όλη η συμμετοχή σε κάποιον κυριακάτικο αγώνα, άλλα παιδιά με φιλοδοξίες να γίνουν οι νέοι Κούροι και όλοι αυτοί θα πάρουν μέρος στον αγώνα των 100χιλιομέτρων. Οι σωστά προετοιμασμένοι αθλητές είναι λιγότεροι απο τους μισούς και το υπόλοιπο σύνολο είναι αθλούμενοι που είναι αμφίβολος και ο τερματισμός τους.
Το είπα πιο πάνω δυο φορές , το ξαναλέω, η άθληση είναι δικαίωμα όλων. Είπα όμως οτι πολλές φορές χάνουμε και το μέτρο. Ο αθλούμενος τρέχει πρώτα απ όλα για την υγεία του. Αθλούμενος δηλώνω κι εγώ για πολλούς ακόμα λόγους.
Η άγνοια κινδύνου δε συγχωρείται εδώ. Κανονικά δε θα έπρεπε να υπάρχει. Δεν είναι μικρά παιδιά. Είναι κρίμα όμως. Το τι τραυματισμοί θα βγούνε , τί μέσες, τι γόνατα , τί αρθρώσεις , τι δικαιολογίες θα ειπωθούν δε περιγράφεται. Που πήγε αυτό το τρέχω για την υγεία μου; Δε φτάνω στην άλλη άκρη , του καλύτερου όλων που για τους δικούς του λόγους τα βάζει με όλους που τρέχουν σε μεγάλες αποστάσεις, απλά καλό είναι αυτά να γίνονται σταδιακά και όχι απο τη μια στιγμή στην άλλη ,να μεταμορφωνόμαστε απο δρομείς του σαββατοκύριακου σε σουπερήρωες και σούπεραθλητές.
Όσο αφορά τα "μεθεόρτια", δηλαδή τις γκρινίτσες σε κάθε αγώνα του τί μας έφταιξε που κάτι δε πήγε καλά , που δε μας βγήκε ο αγώνας , που πόνεσαν τα πόδια μας κτλ , το μόνο που φταίει είναι το κεφάλι μας και ο κακός μας ο καιρός. Απο τη στιγμή που αποφασίζεις να τρέξεις έναν αγώνα, πρώτον ο αγώνας είναι ο ίδιος για όλους όσους παίρνουν μέρος και δεύτερον είσαι υπεύθυνος πρώτος εσύ για οτιδήποτε σου συμβεί στον αγώνα. Οι δικαιολογίες και οι γκρίνιες μετά για τη δική σου ανευθυνότητα, είναι περιτές. Όπως ακριβώς με τη κυρία με το βαθύ ντεκολτέ.
Η κυρία με το βαθύ ντεκολτέ χάνει το δικαίωμα να παραπονεθεί οτι κάποιος κοιτάει επίμονα στο στήθος της και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου