Πού να σου εξηγώ μεγάλε τώρα....

Είναι φορές που το είδος της προπόνησης που μου αρέσει πολύ, τρεξίματος θα έλεγα γενικά ,είναι να τρέχω σε χαλαρούς ρυθμούς αλλα για ώρα . Για πολύ ώρα(o χρόνος είναι βέβαια έννοια σχετική). Να μιλάω με άλλους φίλους μου που τρέχουνε, ή να βάζω τα ακουστικά στα αυτιά μου και να ακούω πιο πολύ συζητήσεις στο ράδιο αντί για κάποια ξεσηκωτική μουσική ανάμεσα στα τραγούδια που έχω περάσει στο mp3. Με τη παρεά λοιπόν ξεχνιέμαι , τρέχω πιο πολύ, καμιά φορά συμβαίνει να σταματήσουν τη προπόνηση τους οι φίλοι μου που τρέχω μαζί τους και να βρώ κάποιον άλλο και να συνεχίσω μαζί του. Αλλιώς ράδιο...

Προς το τέλος βέβαια της προπόνησης , τα πόδια έχουν βαρύνει και έτσι και να θές να πάς πιο γρήγορα, απλά δε σου βγαίνει. Τουλάχιστον αυτό παθαίνω συχνά. Παρόλα αυτά μερικές φορές συνεχίζω μέχρι να βγεί η ώρα που έχω σκοπό να συμπληρώσω τρέχοντας και μετά πηγαίνω σπίτι μου.

Στο αργό λοιπόν τρέξιμο , με πιάνω μερικές φορές να γίνομαι η πρόκληση σε άγνωστους προς εμένα δρομείς , συνήθως καινούργια πρόσωπα στο πάρκο,ή δρομείς του αραιά και πού. Πρόκληση που πιστεύω την έχουμε νίωσει κι εμείς άλλες φορές, "θα σε περάσω...".

Δέν είναι απαραίτητα κακό αυτό . Περνάς αυτόν που έβαλες "στόχο", αλλά πρέπει να ακολουθήσεις τον πιό έντονο ρυθμό για να μη σε ξαναπεράσει, πεισμώνεις , τρέχεις , συνεχίζεις κτλ.Τελικά αυτό γίνεται κίνητρο να τρέξουμε λίγο πιο έντονα στο ελεύθερο τρέξιμο μας , ίσως και να προκύψει άλλη μία γνωριμία μέσα στον χώρο του τρεξίματος και πάει λέγοντας. Χαμογελάς και λίγο πονηρά απο μέσα σου όταν πιάσεις τον" στόχο "σου, ανεβαίνει η διάθεση σου και συνεχίζεις.

Πρίν μια βδομάδα στο ίδιο πάρκο αφού έχω μείνει μόνος μου μετα απο πολύ ώρα τρεξίματος , ακολουθόντας τον αργό ρυθμό μου άκουσα έναν ατσούμπαλο βαρύ βηματισμό, κάποιος να τρέχει πίσω μου. Τελικά στη μικρή ανηφορίτσα του πάρκου, το παιδί αυτό με πέρασε, άκουγα την ανάσα του ήταν ξεκάθαρο οτι έγινα εκείνη τη στιγμή ο στόχος του για να τον περάσει.

Σχεδόν είδα και την ικανοποίηση στο προσωπό του. Αυτό δεν είναι κακό. Πιο κάτω σταμάτησα έχοντας ξεπεράσει τα 40 χιλιόμετρα για εκείνη τη μέρα. Έκανα διατάσεις , σκεφτόμουν το παιδί που με πέρασε, θα μπορούσα να του μιλήσω , να τρέχαμε λίγο μαζί, να μιλούσαμε για το τρέξιμο, ίσως να του έλεγα για τον βαρύ και ατσούμπαλο βηματισμό του, ίσως και οχί αν έβλεπα οτι αυτό θα τον έκανε να νιώσει άσχημα.Μετά σκέφτηκα οτι θα με έπαιρνε και για κανένα ψώνιο αφου με προσπέρασε τόσο εύκολα στο χαλαρό που λένε...

Που να εξηγείς μετά...

Την άλλη φορά που θα τον δώ και θα θέλω παρέα μπορεί να τον ρωτήσω αν πειράζει να τρέξω λίγο δίπλα του.