Μου αρέσει πολύ να τρέχω σε κάποιον αγώνα και να ξέρω οτι κάπου στην διαδρομή ή στον τερματισμό θα με περιμένει να με δεί ένας δικός μου άνθρωπος. Να με δεί στον δικό μου αγώνα. Δεν τρέχω για τους άλλους για μένα τρέχω . Ο άλλος τυχαίνει να βρίσκεται εκεί. Είναι δεν είναι εγώ τον αγώνα θα τον τρέξω...Αυτός μπορεί να είναι ένας φίλος, ένας συγγενής, οποιοσδήποτε τέλος πάντων που είναι εκεί για να χειροκροτήσει εμένα.
Αυτό μου δίνει κουράγιο , κίνητρο να τρέξω πιο γρήγορα, να νικήσω εν μέρη την κούραση σκεφτόμενος οτι κάπου θα με δουν οι δικοί μου άνθρωποι.Κάθε χρόνο για παράδειγμα στον μαραθώνιο της Αθήνας με περιμένει ένας καλός μου φίλος ακόμα και με βροχή να με δει όταν περνάω τους Αμπελόκηπους, ή με περιμένει η μητέρα μου και φίλοι μου στον τερματισμό. Περνόντας μπροστά απο τον φίλο που με περιμένει ακόμα και με ομπρέλα οταν βρέχει , πολύ λίγα χιλιόμετρα πριν το στάδιο, μόνο με μιά του κουβέντα ή με ένα χαμόγελο όλα τα προηγούμενα χιλιόμετρα γλυστράνε απο πάνω μου σαν να μην τα διένυσα. Έτσι και όταν έρχεται η μητέρα μου να με φιλήσει όταν κατάκοπος διαμηνύω το δικό μου "νενικήμαμεν", ή όταν με περιμένει η κοπέλα που έχω σχέση μαζί της να με αγκαλιάσει. Η κούραση φεύγει και μένει εκείνη τη στιγμή η συγκίνηση όταν πρόκειται για μεγάλο αγώνα και η ικανοποίηση οτι τα κατάφερα και τούτη τη φορά.
Είναι και άλλοι αγώνες σε μεγάλες αποστάσεις κυρίως οπου η διαδρομή είναι κυκλική και απλά επαναλμβάνεις κύκλους.Ακόμα και εκει η παρουσία φίλων μόνο βοήθεια μπορεί να προσφέρει οπου έχεις μέσα σε όλα να πολεμίσεις και την επανάληψη των παραστάσεων.. Το να σου προσφέρει ένας φίλος σου ένα ποτήρακι νερό να σου πει κάτι να σε "ανεβάσει" η κοπέλα σου, να σε βγάλει μία φωτογραφία ο γνωστός σου, είναι πράγματα μικρά που εκείνη την ώρα γίνονται σημαντικά.
Αυτό κάνει ο δικός μου θεατής . Δεν κάνει τίποτα παραπάνω απο την γιαγιούλα που θα μου πεί μπράβο λεβέντη μου μπροστα απο το σπίτι της όταν τρέχω σε κάποιον λαικό αγώνα κάπου έξω απο την Αθήνα. Ακόμα και αυτη η γλυκιά άγνωστη γυναίκα σε μένα, εμένα καμαρώνει εκείνη τη στιγμή.
Έχω τρέξει σε αγώνα του εξωτερικού οπού κάτοικοι του χωριού που γινόταν όλο αυτό είχαν λίστα με τα ονόματα των δρομέων βάση του νούμερου που φορούσαν και άκουγα να με φωνάζουν με το μικρό μου όνομα άνθρωποι που δεν είχα δεί ποτέ στη ζωή μου και που το πιο πιθανό είναι και να μην τους ξαναδώ.
Σε πολλούς αγώνες τα παιδάκια που απλώνουν τα χέρια τους για να το "κολήσεις" τρέχοντας, είναι και αυτό κάτι που απολαμβάνεις απο τον δικό σου θεατή. Το χαμόγελο που μπορείς εσύ να προσφέρεις ή ενα ευχαριστώ αν σου βγαίνει φωνή εκεί, είναι η ανταμοιβή σε όλους αυτούς.
Εγώ πάντως τους ευχαριστώ όλους αυτούς .... και πιστευω οτι το φχαριστιούνται και εκείνοι όσο και εγώ ακόμα και όταν ανταλλάζουμε μόνο ένα χαμόγελο κατα τη διάρκεια μιας διαδρομής....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου