Tρέξιμο κάτω απο την μύτη των θεών.

Μια βδομάδα μετά το μεγαλύτερο αθλητικό γεγονός της χρονιάς όσο αφορά το ορεινό τρέξιμο στη χώρα. Τρέξιμο στον Όλυμπο. Στο πιο ψηλό βουνό της χώρας. Για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά, ένας αγώνας πρόκληση έστω για τη συμμετοχή σε αυτόν, ακόμα και για αθλούμενους που δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που λένε τρέξιμο σε βουνό. Ένας αγώνας δύσκολος... που δεν το λέω μόνο εγώ, το λένε όλοι. Αλλού είναι που αρχίζουν οι διαφωνίες.

Εκεί που αρχίζουμε να χάνουμε τη μπάλα εκει που όλα γίνονται χυλός. Εκεί που ο έμπειρος, προσγειωμένος, σεμνός αθλητής γίνεται ένα με τον ενθουσιώδη, απογοητευμένο με τον εαυτό του, φωνακλά πολλές φορές, αθλούμενο.

Παρακολουθώ συζητήσεις, συμμετέχω σε κάποιες μια βδομάδα τώρα. Το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Δυστυχώς η ματαιοδοξία, ο προσωπικός εγωισμός υπερέχουν της λογικής.

Η πρώτη σύγχυση ξεκινάει από το γεγονός οτι κάποιοι πιστεύουν οτι όλοι οι αγώνες είναι για όλους. Οτι αγώνες όπως ο συγκεκριμένος έχει  ίδια ιδέα με τον γύρο της Αθήνας για παράδειγμα. Δεν είναι όμως έτσι..

Ο διοργανωτής όρισε κάποια όρια. Κάποιους αγώνες που πρέπει να έχεις τερματίσει στο παρελθόν για να έχεις το δικαίωμα συμμετοχής, κάποια συγκεκριμένα περάσματα σε συγκεκριμένα σημεία της διαδρομής και ένα τελικό χρονικό όριο τερματισμού.

Η αλήθεια είναι οτι στο δικό μου το μάτι δεν φαίνονται τόσο σκληρά. Όπως δε φάνηκαν και σε όλους όσους αποφάσισαν να πάρουν μέρος. Αν γνωρίζεις από πριν τους κανονισμούς εκεί που θέλεις να πας να τρέξεις, δεν μπορώ να καταλάβω τη συμπεριφορά σου, όταν ωρύεσαι επειδή σε απέκλεισαν από τον αγώνα. Δεν έκανες το πέρασμα σου στο μέγιστο χρονικό περιθώριο που όρισε ο διοργανωτής. Αυτός φταίει; Από πριν το ήξερες, άλλο αν είχες υπερτιμήσει τις δυνατότητες σου. Για να μη φανώ άδικος  ο λόγος που μπορεί να καθυστέρησες μπορεί να ήταν ο απρόβλεπτος παράγοντας, αλλά ο δυνατός, ο έμπειρος γενικά δρομέας, τα γνωρίζει αυτά και δεν προκαλεί θέαμα με τη συμπεριφορά του. Το δέχεται όπως είναι και βάζει επόμενους στόχους.

Το κανάλι των ντοκυμαντέρ της τηλεόρασης ανέλαβε την προβολή του γεγονότος από πέρσι σαν χορηγός επικοινωνίας. Πολύ καλό αυτό. Η προβολή του ορεινού τρεξίματος, η προβολή της ιδέας της άθλησης, της οικολογίας κ.α. Έλα που ξεσηκώθηκαν όμως και άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα του τί σημαίνει να τρέχω σε ορεινά μονοπάτια. Ανηφόρες, σάρες απότομες, γολγοθάς, κατηφόρες, υψομετρικές , 44 ολόκληρα χιλιόμετρα... Θεοί!!! Δεν θέλει περισσότερα.

Η σκέψη οτι θα τερματίσουν έναν τόσο δύσκολο αγώνα, έναν αγώνα που οι βαρύγδουπες περιγραφές του τον κάνουν να φαντάζει ακόμα δυσκολότερο, σκέψεις του το πώς θα κοιτάξουν οι συνάδελφοι του τον "ήρωα" που δουλεύει μαζί τους, το πώς θα ζηλέψουν κάποιοι άλλοι, πώς θα καμαρώνουν μπροστά σε άλλους, το πού θα μπει το αναμνηστικό μετάλλιο στο σπίτι, είναι δυστυχώς κίνητρα για να πατήσει το κλικ καταθέτοντας ηλεκτρονικά την αίτηση του ο αφελής δρομέας.

Οι αρχαίοι λέγανε "συν Αθηνά και χείρα κίνει". Τουλάχιστον το ξέρουν όλοι αυτό, οτι χρειάζεται προετοιμασία για κατι τέτοιο και δεν αρκεί το "Θεοί του Ολύμπου βοηθήστε με να ανέβω το βουνό" Αν υπήρχαν οι Θεοί θα κρυφογέλαγαν..

Οι εμπειρότεροι χρησιμοποιώντας τις γνώσεις τους, οι νεότεροι παρασυρμένοι από τον ενθουσιασμό τους έκαναν την προετοιμασία που μπορούσε ο καθένας και ανάλογα άδραξε τους καρπούς των κόπων του .Τις γκρίνιες μετά δεν μπορώ να τις καταλάβω. Όπως δεν μπορώ να καταλάβω κάποιους που παρ όλη την αποτυχία του αγώνα τους, δηλώσανε οτι είναι πολύ ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα γιατί αν δεν τα "παίζανε " αν δεν τους μάζεύαν να τους βάλουν ορούς θα τερμάτιζαν τον αγώνα, ναι μεν πάνω από τον στόχο τους, αλλά μέσα στο χρονικό περιθώριο της διοργάνωσης. Ρε άνθρωπε , δεν είναι ντροπή να μη πας πας κάπου καλά .. όλοι μα όλοι το έχουν ζήσει αυτό. Καλύτερη στάση είναι η σιωπή και η συγκέντρωση στον επόμενο αγωνιστικό σου στόχο. Πώς έμεινες ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα;Ούτε καν τερμάτισες!!!
Δεν λες έμεινα ευχαριστημένος από το τρέξιμο στην φύση, που πάτησα στο πιο ψηλό βουνό της Ελλάδας, από το αποτέλεσμα έμεινες... Και ας είχαν τα ούρα σου δυο μέρες μετά, το χρώμα του κονιάκ των 5 αστέρων ή του Γιάννη του Περιπατητή του γνωστού ουίσκυ.

Ο πρώτος έλληνας του αγώνα, σεμνός σαν χαρακτήρας δήλωσε:" Πρώτα από όλα αθλητισμός για την υγεία , μετά έρχονται οι επιδόσεις."  Και έτσι είναι. Άραγε το πιστεύουν αυτό και  όλοι όσοι θέλησαν να κοιτάξουν τους Θεούς στα μάτια; (για να χρησιμοποιήσω τις ίδιες τις εκφράσεις τους). Σίγουρα πολλοί δεν το σκέφτονται έτσι. Άσε που πάλι χρειάστηκαν γιατροί. Μην τα ξαναλέω θα πουν οτι φωτογραφίζω πάλι...... Όμως έτσι είναι.

Αδίκως διαμαρτύρονται όσοι αποκλείστηκαν λόγω χρονικού ορίου. Τα όρια τα ήξεραν από πριν. Παίξανε και χάσανε και αυτό είναι όλο. Και στην τελική με την στάση τους αποδεικνύουν οτι δεν τρέξανε για την εμπειρία του βουνού και της φύσης, αφού αν ήθελαν μπορούσαν να συνεχίσουν ακόμα και εκπρόθεσμα,  αλλά αφού χάθηκε το αναμνηστικό μετάλλιο από τα μάτια τους σταμάτησαν, απλά για γκρινιάξουν κάτω από την μύτη των Θεών όπως είπα και πιο πάνω.
Μα πάντα να φταίει ο άλλος και ποτέ εμείς;

Μέσα σε όλα αναφέρθηκαν και ελλείψεις όπως σε σταθμούς ανεφοδιασμού όπως και η απουσία γιατρού σε σημείο που έπρεπε να είναι. Αν έγιναν έτσι τα πράγματα, τότε ο βασιλιάς είναι γυμνός και η διοργάνωση εκτεθειμένη μετά μάλιστα και  από την εμπειρία των προηγούμενων ετών και με την υποστήριξη βαρβάτων χορηγών από πίσω της. Επαναλαμβάνω, αν έγιναν έτσι ... δεν παίρνω θέση σε αυτό, δεν έχω δικαίωμα να το κάνω.

Αυτά για το αγωνιστικό κομμάτι. Το οτι δεν έτρεξα δε μου στερεί το δικαίωμα να έχω γνώμη για την συμπεριφορά κάποιων επιμένω στον όρο, αθλούμενων , που νομίζουν οτι πρέπει να γίνουν το κέντρο του κόσμου και όλοι να μιλάνε γι αυτούς. Όπως θαυμάζω τους συνειδητοποιημένους αθλητές και αθλούμενους που με την σεμνή προσγειωμένη στάση τους, δίνουν παραδείγματα σε μας τους υπόλοιπους.
Για την ιστορία, κι εγώ αθλούμενος δηλώνω, χομπύστας , ζύγισα τα πράγματα και για τους δικούς μου λόγους δεν δήλωσα συμμετοχή. Μπράβο σε όλους όμως όσους το έκαναν, κυρίως όσους το έκαναν για αυτό το : Το κάνω κάτι για μένα, για να γεμίσω πρώτα απ όλα μέσα μου.

Στα του αγώνα στη φύση για τη φύση.
Αυτό ήταν το σύνθημα του χορηγού επικοινωνίας. Ποιος αγώνας για την φύση όταν τα μονοπάτια γεμίσανε πλαστικά και σακουλάκια από ανεύθυνους αθλούμενους; Ο άλλος πάλι, περνώντας μπροστά από την κάμερα του τηλεοπτικού σταθμού, επιδεικτικά πέταξε με ορμή το τζελάκι του στο μονοπάτι έχοντας συμπεριφορά αθλητή ολυμπιακών επιδόσεων που και το να το κρατήσει στο χέρι του θα του κόστιζε χρόνο. Και το κανάλι στην τηλεόραση το έδειξε αυτό, τονίζοντας την υπερπροσπάθεια ταυτόχρονα του αθλητή. Την υπερβλακεία στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτού που άφηνε με τη σειρά του ένα ακόμα σκουπιδάκι στο πιο ψηλό βουνό της ελλάδας. Αυτός αγαπάει την φύση; Μάλλον ασύμβατος ο όρος με τη συμπεριφορά του.Μπορεί όμως να στεκόταν και δίπλα μου στην περσινή σιωπηρή συγκέντρωση των μπλόγκερς στη Αθήνα σαν διαμαρτυρία για τα καμένα.

Αν λοιπόν υπήρχαν οι θεοί, και θα γελούσαν και θα θύμωναν, και θα τιμωρούσαν την υπεροψία, τον εγωισμό και άλλα αρνητικά στοιχεία και αδυναμίες που κρύβει ο ανθρώπινος χαρακτήρας. Να δανειστώ τα λόγια κάποιου επειδή μου άρεσαν που σε μία από τις δημόσιες συζητήσεις στο ίντερνετ , ανάμεσα σε πολλά λέει το εξής:

 "...η προσπάθεια στο βουνό είναι έρωτας, είναι τρόπος ζωής... το βουνό χρειάζεται συνάδελφους και φίλους και όχι ματαιόδοξους και υπερήρωες"

Μπράβο σε σας που απολαύσατε, χωρίς να περιμένετε το χειροκρότημα και τον θαυμασμό των άλλων, χωρίς να περιμένετε την υποδοχή του υπερήρωα στις δουλείες σας, μπράβο σε σας που προστατεύσατε όσο ήταν δυνατό τη φύση του Ολύμπου, μπράβο σε σας που έξω από επιδόσεις και χρονόμετρα μας δίνετε παραδείγματα συμπεριφοράς και μοιράζεστε μαζί μας την αληθινή εμπειρία σας από τον αγώνα αυτό.