Τρέξιμο στην Αθήνα,καταστάσεις σουρεάλ...

Ένα απο τα χαρακτηριστικά του κινήματος του σουρεαλισμού στην τέχνη, είναι η απουσία ορθολογισμού. Όταν λοιπόν αυτή η απουσία παρατηρήται και σε άλλες περιπτώσεις τότε κάνουμε λόγο για καταστάσεις σουρεάλ.Όπως το να κάνεις το τρέξιμο σου στο κέντρο της Αθήνας λόγου χάρη..

Όταν λέμε τρέχω στη πόλη μου εννοούμε τρέχω για μένα, τρέχω για την υγεία μου, τρέχω να "ξεφύγω" απο την καθημερινότητα μου, τρέχω γιατί μου αρέσει.Έτσι σε αυτή τη κατηγορία δεν ανήκουν μόνο αθλητές και "αθληταράδες" αλλά όλοι όσοι έχουμε τη κίνηση πάνω σε αθλητικά παπούτσια , σαν κοινό χαρακτηριστικό.

Ε λοιπόν το να τα κάνεις αυτά στην πόλη της Αθήνας είναι συχνά κάτι σαν εξτρέμ σπόρ με στοιχεία σουρεαλισμού. Άντε να σε πιστέψει δηλαδή ο άλλος οτι τρέχεις για την υγεία σου στη συμβολή των δρόμων Αλεξάνδρας και Πατησίων, στο πεδίο του Άρεως για παράδειγμα, όπου και τα δέντρα εκεί είναι γκρί απο το καυσαέριο.Και όμως εκεί μέσα υπάρχει και μεγάλος αθλητικός σύλλογος αλλα και πολύς κόσμος κάνει το τζόκινγκ του μέσα στα δρομάκια ή άλλοι αθλητές την προπόνηση τους. Τρέξιμο εκεί που οι ρύποι ξεπερνάνε τα όρια , εκεί που έχει δίκιο που σου λέει ο άλλος , δε βάζω καλύτερα την εξάτμιση απο το λεωφορείο στο στόμα μου...

Οι χώροι που προσφέρονται για τρέξιμο στην Αθήνα τόσοι λίγοι που έχουν γίνει ακόμα και θέμα για ρεπορτάζ σε εφημερίδες.Η εικόνα λίγο πολύ η ίδια σε όλους αυτούς , με ελάχιστες ευτυχώς που υπάρχουν και αυτές ,εξαιρέσεις . Παραμελημένοι.. αφύλακτοι.. ακόμα και επικίνδυνοι πολλές φορές όταν αρχίζει να σκοτεινιάζει.

Άλλοι πάλι όμοροι δήμοι έχουν οργανωμένα σταδιάκια με ταρτάν , αποδυτήρια κτλ που μπορεί ο καθένας να κάνει εκει το τζόκινγκ του, το τρέξιμο του, το περπάτημα του. Για στάσου όμως... Τρέχω σημαίνει νιώθω ελεύθερος... νιώθω άνετος... νίωθω αέρας. Τις προάλλες έτρεχα σε ένα τέτοιο στάδιο που το επισκέπτομαι συχνά. Τρέχοντας αυτη τη φορά παρατήρησα κάτι που μου διέφευγε τόσο καιρό. Τα κάγκελα και οι τοίχοι που περιφράζουν το στάδιο είναι πολύ ψηλά. Σαν να είσαι σε κλουβί. Ένα μεγάλο κλουβί που τρέχεις γύρω γύρω . Στα κλουβιά όμως βάζουν τα ζώα... Τα όμορφα ζώα ή τα επικίνδυνα. Καταστάσεις σουρεάλ.

Με θεωρεί επικίνδυνο η πολιτεία και με βάζει οικιοθελώς να " ξεφεύγω" μέσα στο κλουβί; Ένα κλουβί που πολλές φορές μάλιστα αναγκάζεσαι να πηδάς κάγκελα και πόρτες για να μπείς μέσα επειδή κάποιος αργόσχολος δημοτικός υπάλληλος θέλησε να πάει νωρίτερα σπίτι του.

Το πάρκο που έτρεχα, ένα πάρκο παραμελημένο στην τύχη του τη μαύρη. Εκεί να δείς καταστάσεις σουρεάλ. Σε συγκεκριμένα σημεία κοντέυαμε όσοι τρέχαμε να μάθουμε τη διαφορά της εγχώριας παρτίδας κάναβης απο την εισαγώμενη, μόνο και μόνο απο τη μυρωδιά. Τα αδέσποτα αλλά και τα υπόλοιπα "ζώα συνοδείας " μέσα σε αυτά και τα δίποδα που ψωνίζονται μεταξύ τους , άλλες φορές προκλητικά άλλες επικίνδυνα. Το βράδυ δε , η προπόνηση απο μόνη της αναγάγεται σε άθλο.. γιατί μέσα σε όλα έχεις και το σκοτάδι επειδή τα φώτα δεν λειτουργούν. Εκεί που το να πατήσεις οτιδήποτε σου περνάει απο το μυαλό είναι σχεδόν σίγουρο, μέχρι τον πούστη που θα πέσεις πάνω του στο σκοτάδι όταν αυτός πετάγεται απο τους θάμνους. Κατα τ άλλα, τρέχω για τη υγειά μου, την ηρεμία μου, είμαι ελέυθερος... τα ειπαμε.. καταστάσεις σουρεάλ.

Εντάξει μεγάλε .. επιλογή σου είναι, αν δε σ αρέσει να πας αλλού. Οκ και αυτό το έκανα κι εγώ και πήγα αλλού, αλλά δεν αρκεί μόνο το να γκρινιάζεις για ένα πρόβλημα αλλα πρέπει να ψάχνεις και για την λύση του. Οι αρμόδιοι της πολιτείας για τον συγκεκριμένο χώρο μετά απο ενοχλήσεις και σε διαπροσωπική συνομιλία απήντησαν.." καντε υπομονή θα γίνουν έργα ανάπλασης".
Τα έργα ξεκίνησαν Μάιο... ποιός φωστήρας έδωσε αυτό το χρονοδιάγραμμα,άγνωστο. Ίούνιο είχαμε ένα πάρκο περιφραγμένο με συρματοπλέγματα ένα εργοτάξιο .. και τους εργάτες σε αυτό σε καλοκαιρινές διακοπές.. Ήρθαν Χριστούγεννα... καμία αλλαγή απο τον Ιούνιο..
Ψέματα .. υπάρχει μία. Στον μοναδικό πεζόδρομο περιμετρικά του πάρκου αυτή την περίοδο είναι η αγορά αληθινών δέντρων για το στόλισμα στο σπίτι. Ο δρομέας αναγκάζεται να τρέξει έστω για λίγα μέτρα στην λεωφορειολωρίδα στην Αλεξάνδρας. Να ήταν μόνο ένας, θα έλεγες εντάξει ο γραφικός ο τρεχαλάκης είναι.. έλα όμως που είναι πολλοί...

Η εικόνα σαν έργο του Νταλί . Μεγάλος δρόμος , δίπλα σε πάρκο.. στο πάρκο συρματοπλέγματα... στο πεζοδρόμιο έλατα..Κάποια απο αυτά σε ξεπερνάνε στο ύψος. Ανάμεσα στα έλατα μια κυρία με ένα σκυλάκι...μπροστά απο τη κυρία πάλι ανάμεσα στα έλατα, μια γιαγιά με τσάντες απο σούπερμαρκετ. Στον δρόμο στη λεοφωρειολωρίδα , λεωφορείο, ένας με ένα ποδήλατο, ένα ταξί ένα αυτοκίνητο ακόμα ,και δύο τύποι που τρέχουνε με αθλητικά ρούχα.Κόρνες .. γάυγισμα φασαρία. Η μυρωδιά.. η μυρωδιά ανακατεμένη.. η εξάτμιση... το νωπό απο την υγρασία χώμα του πάρκου.. το τσιγάρο του πωλητή των δέντρων.. και η μυρωδιά απο τα έλατα, μια μυρωδιά δάσους τόσο αληθινή και τόσο ψεύτικη μαζί. Καθένας κρατάει τα στοιχεία που του αρέσουν και φτιάχνει την πραγματικότητα που επιθυμεί. Ίσως όχι σουρεαλισμός... μπάχαλο.

Απο την άλλη , τί ζητάς ρε φίλε; Εδώ δεν υπάρχει μέριμνα και σχεδιασμός για τον πεζό, για την μητέρα με το καροτσάκι ή τον παππού με τη μαγκούρα. Αυτές τις μέρες στην Ευελπίδων δικάζεται η υπόθεση του πεζού που υπερπήδησε κυριολεκτικά το σταθμευμένο όχημα πατόντας πάνω σε αυτό και ο οποίος κατηγορήται για φθορά ξένης περιουσίας. Σχετικό βίντεο:





Και μετά θές να κοιτάξουν και σένα που τρέχεις. Μιά άλλη διαφήμηση το έλεγε : " Να φύγετε.. να πάτε αλλού". Αυτό το μήνυμα λαμβάνουμε κι εμείς. Αλλά σε πείσμα όλων γινόμαστε περισσότεροι , κρατόντας την πραγματικότητα που μας αρέσει.. ελέυθεροι μέσα στην τρέλα της πόλης.