Μια φωτογραφία

Λέω συχνά οτι το χειρότερο που μπορεί πάθει κάποιος στη ζωή του γενικά, είναι να χάσει τις αναμνήσεις του μαζί με την προσωπικότητα του. Πόσο τρομαχτικό ακούγεται, να χάσεις τις αναμνήσεις σου.Κάτι απο τα χιλιάδες πράγματα γύρω μας που μας βοηθάνε στο φρεσκάρισμα της μνήμης μας, κάτι που σε μερικές περιπτώσεις ικανοποιεί τη ματαιοδοξία μας ή μας γεμίζει συναισθήματα και νοσταλγίες είναι .. οι φωτογραφίες.

Οι φωτογραφίες απο συμμετοχές μου σε αγώνες δρόμου, στιγμές που έκλεψε το κλίκ μιας μηχανης σε έναν τερματισμό , σε κάποιο σημείο μιας διαδρομής , σε κάποιες απονομές , αν τις είχα όλες σε τυπωμένη μορφή , δε μπορώ να φανταστώ που θα μπορούσα να τις στιβάξω όλες μαζεμένες. Θα χρειαζόταν ένα ράφι άλμπουμ στη καλύτερη περίπτωση. Πάλι καλά που υπάρχει και αυτή η λύση του σκληρού δίσκου ή των CDs. Αμέτρητες και οι φωτογραφίες φίλων μου, που είτε τις έχω τραβήξει εγώ, είτε κάποιος μας τράβηξε παρεά. Πολύ συχνά τις δίνω σε κάποιους που τους έχω φωτογραφίσει εγώ ή έχουμε φωτογραφηθεί μαζί.



Είχα λοιπόν μια φωτογραφία με έναν συναθλητή απο την ουγγαρία, που ποζάραμε κουρασμένοι αλλα χαμογελαστοί σχεδόν αγκαλιά, μετά τον τερματισμό απο κάποιον αγώνα σε μια άλλη χώρα στο εξωτερικό. Η ιστορία της φωτογραφίας όμορφη. Στους αγώνες που τρέχω ώρες και δεν είμαι μόνος μου αρέσει να μιλάω στον δίπλα ή αν έχουμε κουράγια και οι δύο να ανοίξουμε και κουβέντα .Αν μπορώ να τον "τραβήξω" να τον ανεβάσω, θα το κάνω αν κρίνω οτι αυτό ενοχλεί απλα το βουλώνω.Πόσο μάλλον αν δω οτι ο άλλος δεν είναι καλά. Οπως θέλω να συμπεριφέρονται και σε μένα δηλαδή. Εκεί λοιπόν που έτρεχα βλέπω κάποιον δρομέα στην άκρη το δρόμου, σκυμένο μπροστά να κάνει εμετούς. Σταμάτησα τον χτύπησα φιλικά στην πλάτη. Αρ γιου οκευ; τον ρώτησα και μου γνέφει με το κεφάλι ναι και κάνει πως ξεκινάει πάλι. Ε, κι εγώ μάζί το ίδιο. Κουρασμένοι και οι δύο , αν και μ επαίρνε να ανοίξω λίγο τον ρυθμό λέω μέσα μου ας πάμε μέχρι τα τραπεζάκια ανεφοδιασμού και "ανοίγω" μετά. δεν ανταλλάξαμε κουβέντα για αυτά τα λίγα χιλιόμετρα που είμασταν μαζί. Φτάνοντας στον σταθμό είδα πρώτος τα παιδιά απο τη δική του χώρα, του λέω φεύγω πάω στα δικά μου ποτά . Χαμογελάει, χαμογελάω , φεύγω.

Μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω ήταν η σειρά μου να με πιάσει ο διάολος μου και να μη μπορώ να τρέξω.. ειπα θα περπατήσω λίγο και θα περάσει. Εκεί ακούω: "Οκ;" Ήταν ο αθλητής που περιέγραφα πριν. Οκ λέω στα αγγλικά πήγαινε και θα σε φτάσω. Έτσι έγινε βρεθήκαμε πάλι παρακάτω , με δυνάμεις και οι δύο ο καθένας διαφορετικό ρυθμό τερματίσαμε κοντά κοντά στην κατάταξη. Ακόμα τυλιγμένοι με τις πετσέτες ,πρότεινα να βγούμε μια φωτογραφία μαζί. Αγκαλιά γελαστοί ικανοποιημένοι. Αυτή η ιστοριά διαδραματίστηκε πρόπερσυ.

Πέρσυ ετοιμαζόμουν πάλι για μεγάλο αγώνα σε άλλη χώρα αυτη τη φορά. Εκείνες τις μέρες που έφτιαχνα τα πράγματα μου έπεσα στη φωτογραφία. "Λες;" σκεφτηκα.
"Γιατί όχι, έτσι και αλλιώς δεν πιάνει χώρο θα την βάλω σε ένα απο τα βιβλία μου μέσα να μη τσαλακωθει στο ταξίδι". Και την πήρα μαζί. Τελικά είδα τον φίλο πλεον, τυχαία εκεί που μέναμε κάποιοι αθλητές. Πάω τη βρίσκω.... τον βρίσκω στη ρεσεψιόν , αρχίζω να μιλάω στα αγγλίκα , οτι θες έλεγα. "Με θυμάσαι ; δεν ηξερα αν θα εισαι εδω; τι κάνεις;" κτλ. Όλα μαζεμένα και γρήγορα. Και του δίνω τη φωτογραφία.

Αυτό το βλέμα δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Σαν παιδί που πήρε δώρο που δεν το περιμένει. Έκπληξη. Είπε πολλά εκεινή τη στιγμή το πρόσωπο του. Την έδειξε αμέσως στα παιδιά που ήταν δίπλα του. Ο ένας ήταν ο γιός του λίγο μικρότερος απο μένα που ανέλαβε τον ρόλο του μεταφραστή απο τη γλώσσα του σε αγγλικά αφού όπως μου είπε , ο πατέρας του δεν τα μιλούσε σχεδόν καθολου. Κάνοντας με να συνειδητοποιήσω κάτι ακόμα. Στον προηγούμενο αγώνα δεν έιχαμε λεκτική συνενόηση πέρα απο τα ΟΚ ή κάποιους μορφασμούς ή χαμόγελα. Και όμως ήρθαμε κοντά με την επικοινωνία και με τη μεταδοτικότητα της επιθυμίας να βοηθήσει ο ένας οταν είδε τον άλλο στα πρόθυρα να σταματήσει.

Αυτό δεν είναι η μαγεία του αθλητισμού; Δεν επαληθεύεται οτι ενώνει τον κόσμο; Στην αγνή όμως την αμόλυντη μορφή του πάντα.

Μιλήσαμε λίγη ώρα οι τρείς μας , για την φωτογραφία, για διάφορα ,χωριστήκαμε πάλι. Την άλλη μέρα ήταν ο αγώνας. Εκεί δε βρεθήκαμε καθόλου, την επομένη βρεθήκαμε στο πούλμαν του ξενοδοχείου για το αεροδρόμιο, μπαίνω μέσα,πάω να κάτσω πίσω και με ρωτάει απο το καθισμά του: "Γιου φίνις;"
Οχι καλά αυτη τη φορά αλλα εντάξει τα καταφέραμε. Απάντησα.

Το είδα χάρηκε που έστω τερμάτισα, όπως είδε και εκείνος οτι χάρηκα με την έκπληξη του όταν του έδωσα τη φωτογραφία που σίγουρα είχε ξεχάσει και που κρατούσα για ένα χρόνο σπίτι μου. Την άλλη φορα θα βγάλουμε κι άλλες.