Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

"Γεία σου συναθλητή και Φίλε.... " απο τον ασπροπίνακα της δουλειάς μου.

Χτες είχα πάλι τη νυχτερινή βάρδια στη δουλειά μου.. που μεταφράζεται σε 11 το βράδυ 7 το πρωί. Τους τελευταίους μήνες πηγαίνω στη δουλειά με άσχημη διάθεση.. άντε να περάσω τη πύλη του νοσοκομείου στο σχόλασμα να συνεχίσω τη ζωή μου μετά από αυτή. Για το συγκεκριμένο συναίσθημα έχουν συντελέσει πολλοί παράγοντες που δεν ενδιαφέρουν όμως τη παρούσα ανάρτηση. Από την άλλη μετά την έλευση της κόρης μου πριν τέσσερις μήνες συνειδητοποίησα, οτι πλέον αντικρύζω όλα τα υπόλοιπα πράγματα και καταστάσεις της καθημερινότητας που με ενοχλούσαν ή με στενοχωρούσαν στην αληθινή τους διάσταση , δηλαδή..... μικρά! Έτσι ακόμα διατηρούνται οι ισορροπίες.


Χτες λοιπόν 11 παρα κάτι το βράδυ ήδη βρισκόμουν στον χώρο και συγκεκριμένα στο δωμάτιο που θα παραλάμβανα τη βάρδια απο το προσωπικό που δούλευε το απόγευμα. Στο δωμάτιο αυτό υπάρχει και ένας ασπροπίνακας .. από αυτούς που σημειώνεις με μαρκαδόρο και μετά τα σβύνεις με σφουγγάρι , στον οποίο αφήνουμε πρόχειρες σημειώσεις ή ανεπίσημες ανακοινώσεις ή τελος πάντων γράφουμε ότι χρειαστεί να γράψουμε.



Το μάτι έπεσε κατευθείαν στον πίνακα .. 'Ενας μεγάλος κύκλος που έγραφε μέσα.. "Γεια σου συναθλητή και φίλε.. (το επίθετο μου)... και μετά το όνομα του συναθλητή και φίλου " που άφησε αυτόν τον χαιρετισμό που με ξάφνιασε ειδικά ως προς το σημείο που τον αντίκρισα

Ο συγκεκριμένος άνθρωπος τυχαίνει να είναι προσωπικός φίλος και συνάδελφος της διευθύντριας της μονάδας που εργάζομαι και με αφορμή το δικό μου τρέξιμο τον έχουμε αναφέρει μόνο με θετικά σχόλια και εντυπώσεις και οι δύο μια δυο φορές στη κουβέντα μας. Στον δρομικό χώρο τώρα , πέρα από μια χαρακτηριστική εμφανισιακά φυσιογνωμία ο Δ. είναι από τους λίγους του χώρου, γιατί λίγοι είναι, που δεν θα ακούσεις απο κανέναν άσχημα λόγια γι αυτόν. Και αν δεις πόσοι τον αγκαλιάζουν εγκάρδια σε αθλητικές αγωνιστικές και εξωαγωνιστικές εκδηλώσεις και πως ανταποδίδει αυτόν τον εναγκαλισμό , είναι ένας από τους ανθρώπους που χαίρεσαι να τον κοιτάζεις. Πάντα γελαστός πάντα οικείος. Η ηλικιακή μας διαφορά είναι τέτοια που θα μπορούσε να είναι κυριολεκτικά πατέρας μου.. και στο τρέξιμο οι επιδόσεις του ειδικά σε υπεραμαραθωνιούς , αξιοζήλευτες.

Πριν 2 μήνες έγινε ένας πολύωρος αγώνας που ο Δ. είχε πάρει μέρος. Την είχα πατήσει με τα τεχνικά προβλήματα της διοργάνωσης (ακόμα θεωρώ οτι αδικήθηκα ) πρόπερσι και έτσι δεν πήρα μέρος ξανά εκεί. Τελικά προβλήματα πάλι υπήρξαν και κάπου άφησα ένα επώνυμο σχόλιο στο ίντερνετ χωρίς ίχνος λάσπης ή υστεροβουλίας ή κακοπροταιρεότητας σαν πρόταση, από κάποιον που αγαπάει τον χώρο και κοιτάει πιο πέρα απο τη δική του και μόνο προβολή. Το σχόλιο μου πιθανών παρερμηνεύτηκε , παρεξηγήθηκε και ο Δ . άφησε ένα επώνυμο σχόλιο φωτογραφίζοντας εμένα με άσχημους , χαρακτηρισμούς.

Έτσι επήλθε μια απάντηση και μια ψυχρότητα ίσως από τη μεριά μου και μόνο, ίσως και όχι.. και πραγματικά επιθυμούσα για τη στιγμή που θα βρισκόμασταν κάπου να το συζητήσουμε. Δεν έχει τύχει να βρεθούμε από κοντά από τότε να λύσουμε την όποια παρεξήγηση πράγμα που όπως είπα το επιθυμούσα πολύ. Δεν έτυχε , δεν έγινε...

Ο Δ. χτες ήρθε στο χώρο που δουλεύω χωρίς να το γνωρίζει οτι εργάζομαι εκεί για κάτι άσχετο με τα δρομικά και η κουβέντα ήρθε έτσι και το ένα έφερε το άλλο και τελικά βγήκε οτι δουλεύω κι εγώ εκεί Και ο Δ. μου άφησε αυτόν τον χαιρετισμό.


Δεν το κρύβω με άγγιξε. Δείχνοντας μια ανωτερότητα , μία μεγαλοψυχία , χωρίς να κρατάει κακίες ο Δ. με αποκάλεσε φίλο. Συχνά λέω οτι άν μετρήσω τους φίλους μου στο ένα χέρι, μου περισσεύουν δάκτυλα να πιάσω ένα μολύβι. Και ο Δ. με αποκάλεσε παρά τη κουτή μεταξύ μας παρεξήγηση, φίλο.

Θυμήθηκα την άνευ λόγου στην ουσία, μεταξύ μας φραστική παρεξήγηση. Πιθανών και οι δυο παρεξηγήσαμε τς προθέσεις ή το νόημα που ήθελε ο άλλος να δώσει. Όπως και να χε, ότι έγινε έγινε..

Ο αθλητής όμως για μένα γίνεται παράδειγμα ακόμα και έξω από τις επιδόσεις του. Προβάλλοντας μια εικόνα και χαρακτήρα που θα τα δείχνω κι εγώ μεθαύριο στο παιδί μου. Όταν αυτά είναι αυθόρμητα τότε είσαι τυχερός που γνωρίζεις προσωπικά τέτοιους ανθρώπους. Στον Δ. αυτά είναι πηγαία. Το χαμόγελο , οι εκφράσεις του , η ανωτερότητα του που έγραψα πιο πάνω.


Ελπίζω να τα πούμε σύντομα και από κοντά...


Γεια σου συναθλητή και ΦΙΛΕ Δρόσο!!


Γιώργος.


5 σχόλια:

Τα σπορτέξ είπε...

Mε τον Δροσο τελικα καταφεραμε και βρεθηκαμε και απο κοντα και τα ειπαμε. Και αγκαλιαστηκαμε και μιλησαμε αρκετη ωρα και πραγματικα η παρεξηγηση ηταν στην ουσια απο κουβεντες που γραφτηκαν πανω στον εντονο συναισθηματισμο της στιγμης.

Ενας κοινος φιλος που ειχε παρει θεση στη παρεξηγηση , προσπαθησε να αφησει εδω ενα μηνυμα μετα το τελος αυτης, αλλα επειδη δεν εχει λογαριασμο google μου το αφησε στο μεηλ μου. Τον ευχαριστω και αυτον πολυ και χαιρομαι που τωρα δεν υπαρχει κατι απο τα παραπανω.Θα αφησω απο ολο αυτο τα λογια του Δροσου που σε εκεινον εστειλε μετα απο ολα αυτα. :

"ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΣΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΙΝΕΙΣ ΜΕΓΑΛΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΗ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΣΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΤΡΕΠΕΙΣ ΤΟ ΣΩΜΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΕ ΑΝΩΤΕΡΕΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ.
ΠΡΟΥΠΟΘΕΤΙΚΗ ΑΡΧΗ Η ΜΥΗΣΗ ΣΤΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Η ΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΕΓΩΚΕΝΤΡΙΣΜΟΥ.

ΔΡΟΣΟΣ ΒΕΝΕΤΟΥΛΗΣ"

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Γεια σου και από εμένα και ζήτω ο αθλητισμός!

Ανώνυμος είπε...

Άνθρωποι σαν το φίλο σου σπανίζουν. Μου αρέσουν τα θετικά και μεγαλόψυχα άτομα.

Όσο αφορά το τρέξιμο, πολύ χάρηκα που βρήκα το μπλογκ σου. Εγώ δεν τρέχω αλλά κάνω γρήγορο βάδην στο γήπεδο που ευτυχώς είναι απέναντι από το σπίτι μου.

Είναι πλεον το ναρκωτικό μου, αν δεν πάω μια μέρα νιώθω τη στέρηση. Άσε που περπατώντας λύνω και όλα μου τα προβλήματα. Εκεί αποφάσισα να παρατήσω τη δουλειά μου, να ανοίξω δικιά μου επειχείρηση και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς.Μιλάμε για ατέλειωτες ώρες βάδην.

Σε ένα φίλο γυμναστή που του είπα πόσα χιλ κάνω κόντεψε να πνιγεί:)

Καλή συνέχεια

Τα σπορτέξ είπε...

Καλως ηλθες Ζωη,, ευχαριστη η παρεα σου.

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

@zoi20σ
Ο βασικός λόγος που επέζησα από το ανεύρυσμα μου ήταν ότι ημουνα γυμνασμένος και τώρα για να επανέλθω είναι ο ευκολότερος τρόπος.

Για αυτό πηγαίνω κάθε μέρα στο γυμναστήριο.