Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Η αποτίμηση μιας αποτυχίας

Σπάρταθλο 2011.
 Έχω ξαναγράψει πως για μένα ο αγώνας του Σπαρτάθλου είναι ο σπουδαιότερος αγώνας υπεραπόστασης που υπάρχει. Πιστεύω επίσης πως το ίδιο ισχύει και για άλλους αθλητές  και όχι μόνο έλληνες. Έχω λάβει μέρος σε μεγάλες διοργανώσεις σε παγκόσμια και πανευρωπαϊκά  πρωταθλήματα , όμως το Σπάρταθλο είναι κάτι άλλο. Πέρσι πρώτη μου συμμετοχή  σε αυτό τον αγώνα είχα γράψει ένα μακροσκελές κείμενο περιγράφοντας  εδω μέσα πώς τον έζησα, κυρίως όμως σκέψεις και συναισθήματα. Φέτος τα πράγματα ήρθαν αλλιώς.. Δεν τερμάτισα.  Το πρώτο μου D.N.F. (τα αρχικα απο τις λέξεις στα αγγλικά που σημαίνουν,  "Δεν Τερμάτισε" )

Τώρα γιατί έγινε αυτό, δεν θα ρίξω φταίξιμο σε άλλους, σε κακές συγκαιρίες και αναποδιές. Περιληπτικά δεν διαχειρίστηκα σωστά το θέμα ξεκούραση πριν από τον αγώνα αλλά και μέσα σε  αυτόν και τα βρήκα μπροστά μου όταν ήρθε η ώρα τους. Έτσι μετά από αρκετές ώρες τρέξιμο, παρέδωσα τον αριθμό μου και  βγήκα, γιατί ακόμα και τώρα  το λέω και το πιστεύω  πως μου ήταν αδύνατο να συνεχίσω. Ο κακός μου εαυτός με λίγα λόγια..  Άμα θέλεις βρίσκεις χίλιους δύο άλλους λόγους ή ανθρώπους να τους φορτώσεις την αποτυχία σου και να δικαιολογηθείς γι αυτή. Τι φταίει όμως ο άλλος και γιατί να το κάνεις αυτό.

Αν ο μαραθώνιος σε κάνει πιο ταπεινό, πόσο μάλλον ο υπερμαραθώνιος, πόσο μάλλον η υπεραπόσταση ... το Σπάρταθλο. Πόσο μάλλον όταν έχεις γνωρίσει και ζήσει εκεί μέσα τον τερματισμό τον προσωπικό άθλο  αλλά και την εγκατάλειψη.  Καλώς η κακώς για τους περισσότερους εκεί μέσα  (όχι όλους), αυτό είναι κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό κάτι παραπέρα από αγώνας, έτσι είναι και για μένα. Η λέξη  αγώνας το αδικεί. Ναι, είναι αγώνας όμως είναι και πολλά περισσότερα..

Δεν θα το παίξω άνετος. Το οτι δεν άγγιξα αυτή τη φορά  το άγαλμα του Λεωνίδα στη Σπάρτη, φυσικά με ταρακούνησε. Ήθελα πολύ να το κάνω φέτος, όπως θέλω να είμαι καλά , να προσπαθώ να τερματίζω, να τερματίσω και άλλες φορές. Φέτος ο ιδιαίτερος λόγος που ήθελα να ολοκληρώσω με επιτυχία τον αγώνα ήταν η παρουσία της μητέρας μου σαν συνοδός υποστήριξης μαζί με τη σύντροφό μου τη Μαρία. 'Εγω της είχα ζητήσει να έρθει. Όχι μόνο επειδή έτρεχε ο γιός της, έτσι και αλλιώς με είδε περήφανη πέρσι να υποκλείνομαι  μέσα στη Σπάρτη να ξεσπάω σε κλάματα χαράς και συγκίνησης.

Αλλά για να ζήσει τον ίδιο τον αγώνα από μέσα. Να δει τη προσπάθεια, τη προσωπική υπέρβαση κάθε αθλητή χωριστά, την επιβολή του μυαλού πάνω στο σώμα τη στιγμή που το σώμα θέλει να σταματήσει. Αθλητές στιβαροί  αγέρωχοι και πιο κάτω οι ίδιοι άνθρωποι κατάκοποι ταλαιπωρημένοι σχεδόν εξαντλημένοι τη νύχτα, στα όρια του να εγκαταλείψουν  αρκετοί από αυτούς, η προσπάθεια στο μεγαλείο της , η υπέρβαση... ο άθλος... Την άλλη μέρα οι ίδιοι άνθρωποι ξανά, στο τερματισμό στη Σπάρτη, σαν να μην έτρεξαν 250 σχεδόν χιλιόμετρα.. "πετάνε" στη θέα του αγάλματος του Λεωνίδα, "λυγίζουν", δάκρυα συγκίνησης, λύτρωσης  στα πρόσωπα τους κυλάνε ασυγκράτητα.. άνδρες κλαίνε..

 Όσα και να γράψω αν δεν το ζήσει ο άλλος δεν μπορεί να καταλάβει τις διαστάσεις αυτών που λέω. Αυτά ήθελα να τα ζήσει η μητέρα μου να τα δει. Όχι για να δει μόνο το γιο της.. Γνωρίζει  τη σημαντικότητα του Σπαρτάθλου για μένα, με έχει δεί να "πέφτω και να σηκώνομαι" σε πολλές φάσεις της ζωής μου, ήθελα να δεί αυτή τη "μεταφορά" μέσα σε έναν αγώνα. Ήταν συμβολικό για μένα να είναι εκεί... Τουλάχιστον προσπάθησα. Δεν τα κατάφερα, όμως με είδε να το παλεύω μέχρι ..να με νικήσει ..

Φυσικά και η Μαρία η γυναίκα μου μαζί, σύντροφος μου,  τα έχουμε ζήσει μαζί  όλα αυτά και γνωρίζει σχεδόν καλύτερα από εμένα το τί βγάζει το μυαλό και το σώμα κάποιου που τρέχει 24 ώρες μέχρι και μιάμιση μέρα ασταμάτητα και γνωρίζει πώς να με κάνει να τα ξεπερνάω. Ειδικά στα ψυχολογικά..

Φέτος  λοιπόν δεν τα κατάφερα. Αυτό από μόνο του μεταφράζεται σαν αποτυχία. Όμως ακόμα και μέσα απο αυτή την έκβαση της προσπάθειας, μπορείς να ωφεληθείς σε πολλά πράγματα. Πρώτα από όλα, το έγραψα και πιο πάνω, προσγειώνεσαι, γίνεσαι ή παραμένεις αν ήσουν, ταπεινός. Αυτή η "ταπεινότητα" είναι για μένα αρετή.  Κάπου διάβαζα πως αποτυχία δεν είναι να μη πετύχεις το στόχο σου, αλλά να μην έχεις στόχους να κυνηγήσεις. Και κάποιος θα πει ωραία όλα αυτά αλλά απλώς μας τα λες για να το κάνεις πιο ελαφρύ το οτι δεν τερμάτισες. Όμως το διάβασες και αυτό πιο πάνω, ταρακουνήθηκα.
Το να εγκαταλείψεις  δεν είναι απόφαση που τη παίρνεις εύκολα. Θες δε θες αυτό θα μείνει μέσα σου..Τώρα, για πόσο καιρό θα είναι εκεί... κανείς δε ξέρει. Κάποιοι λένε πως μένει για πάντα.. Και σε μένα θα μείνει σαν μια ακόμα εμπειρία και αφορμή να προσπαθώ να μη ξανασυμβεί.

Επειδή όμως όλα είναι στο πρόγραμμα, συχνά η απόφαση να μη συνεχίσεις είναι πιο σοφή και πιο υπεύθυνη αποφεύγοντας έτσι κάποιον άλλον κίνδυνο ίσως τραυματισμού ή κάτι άλλο..  'Όπως
μου έχει πεί και ο Αδάμ λέξη προς λέξη : "κάθε σπάρταθλο έχε στο νου σου , είναι διαφορετικός αγώνας. Δε σημαίνει πως επειδή το έκανες τη πρώτη ή κάποια τέλος πάντων  φορά θα το τερματίζεις πάντα."

Και έρχομαι σε αυτό που με έκανε να καταλάβω τι είναι αυτό που λέμε "οικογένεια του Σπαρτάθλου". Φέτος δε τερμάτισα, όμως την άλλη μέρα ήμουν εκεί στο τερματισμό να δω να χειροκροτήσω να συγχαρώ φίλους και γενικά τους συναθλητές που έφτασαν μέχρι εκεί. Πέρσι με περίμεναν φίλοι δικοί μου που είχαν εγκαταλείψει νωρίτερα και στο τερματισμό μου τους είδα να συγκινούνται για μένα.. Φέτος κατάλαβα τι είναι και τι σημαίνει, πόσο σπουδαίο είναι αυτό. Βούρκωσα, δάκρυσα, συγκινήθηκα από πολλούς αθλητές που τερμάτισαν μπροστά μου.
Αγκάλιασα πολύ κόσμο, με αγκάλιασαν και με φίλησαν φίλοι μου ακριβώς λίγο πριν τον τερματισμό τους και αμέσως μετά... αυτός ο αμοιβαίος σεβασμός που βγαίνει μέσα από τέτοιες δοκιμασίες . Η γλώσσα του σώματος που τα λέει όλα. Γελάσαμε μαζί. Οι άνθρωποι που γελάμε μαζί είναι για μένα σημαντικοί.

Θαυμάζοντας τον άθλο, καμαρώνοντας γι αυτόν  ακόμα και δεν είσαι εσύ αυτός που τον κατόρθωσε , χαρούμενος  για τη προσωπική νίκη κάθε αθλητή (πόσο μάλλον αν τον γνωρίζεις προσωπικά ή αν γνωρίζεις από τον ίδιο, "μικρές"δικές του ιστορίες) σαν να είναι κάποιος δικός σου, σαν να είσαι εσύ. Αυτό σημαίνει  οικογένεια του Σπαρτάθλου.

Μέσα σε όλα γνώρισα και άλλους αξιόλογους ανθρώπους και έκανα νέους φίλους, είτε θεατές, είτε αθλητές είτε πληρώματα υποστήριξης ελλήνων και ξένων αθλητών.

Επίσης χάρηκα που με την ευκαιρία του αγώνα συνάντησα φίλους μου και από άλλες χώρες που κάποιους είχα να δω έναν χρόνο, καθώς και έλληνες φίλους που τα πράγματα μας φέρανε να έχουμε μόνο επικοινωνία από μακριά. Ακόμα και φίλους που βλεπόμαστε αρκετά συχνά αλλά η  συγκίνηση  που βρεθήκαμε εκεί, ήταν σαν να είχαμε να βρεθούμε χρόνια.


Πολλά μηνύματα και τηλεφωνήματα τις επόμενες  μέρες για το  τι έγινε, για το δε πειράζει και άλλα ανάλογα, ακόμα και συγχαρητηρίων,  γενικά  όμως σε ένα κλίμα στο οποίο δεν είμαι συνηθισμένος. Σε αυτά ήμουν λίγο αμήχανος, κάποιων ανθρώπων όμως, τα λόγια τους έχουν μείνει με τη καλή έννοια ακόμα μέσα μου, άνθρωποι που έχω εισπράξει την αγάπη τους και δεν έχουν την ανάγκη να δείξουν ποιοι είναι οι ίδιοι ή ποιοι είναι οι κύκλοι τους.


Από το φετινό Σπάρταθλο, έφυγα συγκινημένος. Απέκτησα και έζησα  εμπειρίες που δεν είχα ξαναζήσει κυρίως σε "εσωτερικά" θέματα,  ζορίστηκα μπήκα σε διλήμματα, πήρα αποφάσεις, απογοητεύτηκα, συγκινήθηκα, χάρηκα από άλλο πόστο αυτή τη φορά, έφυγα από εκεί γεμάτος, ίσως λίγο πιο.."σοφός". Αυτή είναι η αποτίμηση αυτού που έκανα εγώ εκεί.











13 σχόλια:

Margo είπε...

Όταν άκουσα για το Σπάρταθλο, σε κάποιες ειδήσεις νομίζω, είπα στον άντρα μου ξέρω κάποιον που παίρνει μέρος σε αυτόν τον υπεραγώνα. Δεν είναι κατ' επάγγελμα δρομέας κι όμως τολμά κάτι τόσο δύσκολο που φέρνει σε μεγάλη δοκιμασία σώμα και νου. Όταν του το έλεγα, ένιωθα τυχερή που σε έχω γνωρίσει έστω και διαδικτυακά. Τώρα ένα παραπάνω με όσα διάβασα. Είμαι σίγουρη πως μόνο θετικά θα λειτουργήσει ο μη τερματισμός σου. Είναι και αυτό μια εμπειρία που χρειάζεται να τη ζήσεις, απόδειξη όσα δυνατά ένιωσες σε αυτόν τον αγώνα.
Να είσαι καλά Γιώργο μου γερός και δυνατός και να συνεχίσεις όπως νιώθεις και αγαπάς.

Και φυσικά να σε χαίρονται όλες οι γυναίκες της ζωής σου:-)

Abraxas είπε...

Καλημέρα Γιώργο,

την ημέρα του αγώνα προσπάθησα να κατέβω στο Δαφνί για να σας δω αλλά δυστυχώς δεν είχα υπολογίσει τον χαμό που θα γινόταν και σας έχασα για λίγα λεπτά (θα προσπαθήσω του χρόνου να πάρω άδεια και να σας ακολουθήσω με το ποδήλατο). Έτσι αρκέστηκα στο να παρακολουθώ την πορεία σου απο το νετ. Την αγωνία αυτή την μετέφερα και στο σπίτι και πραγματικά λυπηθήκαμε όταν δεν σε έβγαζε μετά τον 35ο σταθμό και έλπιζα να είναι πρόβλημα της σελίδας. Όπως και να έχει η νέα εμπειρία σου σίγουρα είναι πολύτιμη αν και ήδη το ξέρεις καλύτερα απο όλους. Σου εύχομαι να είσαι καλά και να μπορείς πάντα να έχεις τέτοιους υψηλούς στόχους.

zoyzoy είπε...

Με συγκίνησε περισσότερο το πάθος και η δύναμη της ψυχής σου πρέπει να'χεις τεράστια αντοχή για να τολμάς έναν τέτοιο άθλο.

Ο άνθρωπος έχει τεράστιες δυνατότητες που δεν γνωρίζει πάντα θαυμάζω εκείνους που ανακαλύπτουν τα ταλέντα τους και τους ζηλεύω συνάμα!

Να'σαι πάντα έτσι δυνατός και να παίρνεις πάντα έπαθλα και αυτά της φιλίας αξίζουν εξ'ισου το τίμημα πιστεύω.

Καλό μήνα!

GeorgeD είπε...

Ημουν και φετος στον τερματισμο του αγωνα και μετα την αναγνωση της περσινης σου ιστοριας ησουν απο τους αθλητες που περιμενα ιδιαιτερα να χειροκροτησω. Οταν σε ειδα καποια στιγμη εκει γυρω γνωριζα ηδη οτι δεν πηγε καλα. Ηθελα να σου μιλησω, να σε εμψυχωσω αλλα ντραπηκα...
Αυτο που θα σου ελεγα τοτε ειναι πως καλα να εισαι εσυ και ο Λεωνιδας θα σε περιμενει και του χρονου. Και ελπιζω να μπορεσω να σε χειροκροτησω τοτε...

Τα σπορτέξ είπε...

@Margo
Σε ευχαριστω πολυ τοσο για τα σχολια σου, οσο για το οτι εισαι "κοντα" σε ολα τα "σπουδαια" μου που κατα καιρους μοιραζομαι μαζι με τις αλλες σκεψεις μου. Ευχαριστω για τις ευχες, να ειστε κι εσεις ολοι καλα εκει στο νησι!

Τα σπορτέξ είπε...

@Αbraxas

Aυτη την αγωνια την εχω εισπραξει κι εγω κατα καιρους που "παρακολουθω" απο το σπιτι καποιους φιλους μου να τρεχουν καποιο μεγαλο αγωνα του. Εχω χαρει και εχω στενοχωρεθει κι εγω απο μακρια, ξερω τι εννοεις. Να εισαι κι εσυ καλα,να ειμαστε ολοι καλα να κανουμε αυτα που μας γεμιζουν που μας βελτιωνουν μεσα μας, που μας κανουν χαμογελαστους. Σε καποιο αγωνα θα τα πουμε απο κοντα!

Τα σπορτέξ είπε...

@zoyzoy

Σε ευχαριστω για την επισκεψη και το σχολιο στο μπλογκ μου. Σιγουρα ο ανθρωπος εχει τεραστιες δυνατοτητες, και οι αληθινοι αθλοι ειναι εξω απο το τρεξιμο η το χομπι που κανει ο καθενας.

Το καλο ειναι οτι ακομα και μεσα απο τα χομπι μας αναγνωριζουμε παλι καποιες χαμενες σημερα αξιες, οπως η φιλια που αναφερεις κι εσυ..

Να εισαι κι εσυ παντα καλα

Τα σπορτέξ είπε...

@GeorgeD

Σε ευχαριστω πολυ για οσα γραφεις στο σχολιο σου, και για οσα ηθελες να μου πεις εκει..

Με τη σειρα μου εγω αισθανομαι αμηχανα και λυπαμαι που δε μιλησαμε εκει... συγνωμη αν με καποιο τροπο εφταιξε η συμπεριφορα μου καπου γι αυτο.

Ναι να ειμαστε ολοι καλα, το πιο σημαντικο, ο Λεωνιδας θα ειναι εκει ...

Σε ευχαριστω πολυ για ολα...

Δρομέας είπε...

Εγώ θα σου πω ένα μεγάλο BRAVO και για φέτος και για πέρυσι. Αυτό που βλέπω σε μεγάλο βαθμό στο μήνυμα σου είναι η ταπεινότητα , που δεν την είδα σε συναθλητή σου που σε ενα αγώνα 22 χιλ που βοηθούσα με το ποδήλατο, του είπα '' υπομονή τον φάγαμε τον γάιδαρο.. 2 χιλιόμετρα έμειναν ακόμα'' και η απάντηση του? '' τι λες ρε? ξέρεις σε ποιον μιλάς? ΕΓΩ έχω τερματίσει Σπάρταθλο και εσύ μου μιλάς για 2 χιλιόμετρα? φύγε από εδώ!"
από εκείνη τη στιγμή έπεσε στα μάτια μου αυτός ο αγώνας και από όνειρο ζωής να τον τερματίσω σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να δω ξανά στα μάτια μου άνθρωπο που να έχει τερματίσει το Σπάρταθλο.

Με πείραξαν και κάποιες δηλώσεις του Κούρου για τον Καρνάζη.

σιγουρεύτηκα ότι οι οι δρομείς υπεραποστάσεων είναι Εγωιστές!

Τελικά όμως δεν είναι όλοι έτσι.

Τα σπορτέξ είπε...

Φιλε μου "Δρομεα", πιστεψε με εχω στενοχωρηθει κι εγω πολλες φορες απο αθληταραδες και "αθληταραδες" μεσα στο τρεξιμο ΜΑΣ ακομα και απο δρομεις που με δυσκολια τρεχουν εναν μαραθωνιο...

Ακομα και στο σπαρταθλο εχω δει ανθρωπους που το τρεχουνε για να τους δει ο κυκλος τους και οχι για αυτο το μεγαλο το "εσωτερικο" της ιδιας της προσπαθειςας

Εχω καταληξει στο συμπερασμα πως δεν ειναι το μεγεθος της αποστασης που τρεχουμε καθε φορα αλλα το τι κουβαλαει ο καθενας στο κεφαλι του και τον εκανε να μπει στον χωρο. Στις μεγαλυτερες αποστασεις φυσικα και οι "αδυναμιες" του εγωισμου και της επαρσης (για μενα ειναι χειροτερη αυτη) φαινονται ευκολοτερα...

Ομως υπαρχουν και καποιοι αλλοι, "διαμαντια"

Ενας συναθλητης (φιλος μου τωρα) σε εναν απο τους πρωτους μου αγωνες μεγαλυτερους απο μαραθωνιο, ενω τρεχαμε πρωτοι διπλα διπλα και αρκετα μπροστα απο τους υπολοιπους (και στην ουσια εκει μεσα γνωριστηκαμε) καπου μετα τα 40χλμ , βγηκαμε και οι δυο για λιγο εξω απο τον δρομο και χωρισαμε... ακολουθουσα αρκετα πισω του μεχρι που χαθηκαμε..

Σε ενα σημειο περασε μπροστα απο τη γυναικα μου που μας περιμενε και μας βιντεοσκοπουσε και τη ρωταει.. "ειναι καλα ο Γιωργος;" Αυτο ρωτησε..οχι αν τον φτανω ποσο μακρια του, αν ειμαι καλα που ποτε δεν ρωταει ο πρωτος με τετοιο ενδιαφερον για το δευτερο.

Αυτοι για μενα ειναι οι ΑΘΛΗΤΕΣ.. και αυτα ειναι περα απο επιδοσεις..

ΤΕΜΟΝΑΕΚ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ είπε...

Εγώ αγαπητέ φίλε, εκτός από το:… «να είσαι πάντα ΑΕΚ», έχω να σου πω και σου αφιερώνω λίγα λόγια από τον Καβάφη, με πολύ αγάπη και σεβασμό σ΄αυτό που κάνεις με όλη σου την καρδιά, γιατί το αγαπάς αληθινά και το ζεις και μάλιστα έδωσες και σε μ ένα τόσα πολλά… σ΄ευχαριστώ!!!
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις
………………………………………….
Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος.
…………………………………………...
Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.
Το φθάσιμον εκεί είν’ ο προορισμός σου.
Aλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει•
και γέρος πια ν’ αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες η Ιθάκες τι σημαίνουν.
Ήδη έδωσες το μήνυμα: «Θαυμάζοντας τον άθλο, καμαρώνοντας γι αυτόν , χαρούμενος για τη προσωπική νίκη κάθε αθλητή, (σαν να είναι κάποιος δικός σου, σαν να είσαι εσύ. Αυτό σημαίνει οικογένεια του Σπαρτάθλου». Θερμά Συγχαρητήρια-Άξιος!!!

Τα σπορτέξ είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Μίλτος Ρηγόπουλος είπε...

Μηδέν Αγαν!