Σπάρταθλο 2015, λίγες σκέψεις

Φέτος -είχα πει στην κόρη μου Βασιλική καιρό πριν από το Σπάρταθλο- δεν θα ανεβούμε στον Βασιλιά Λεωνίδα. Θα πάμε όμως, θα είναι εκεί και θα μας περιμένει, γιατί μας γνωρίζει και τους δυο μαζί και θέλει να μας δει. Θα φτάσουμε στα πόδια του, θα τον αγγίξουμε με το σεβασμό που επέτρεπαν παλιά οι βασιλιάδες να τους αγγίζουν οι απλοί άνθρωποι και για εκείνη τη στιγμή, για μια στιγμή μόνο, θα γύρει λίγο το κεφάλι του και θα μας αφήσει να τον κοιτάξουμε στα μάτια.. Μετά θα σηκώσει ξανά το βλέμμα  για να συνεχίσει να κοιτάει πάλι μακριά.

Και έτσι έγινε,αγγίξαμε το άγαλμα όπως του έπρεπε να το αγγίξουμε, όπως το είχα περιγράψει ...

Είναι εκείνη η στιγμή που έλεγα, βρίσκεσαι ανάμεσα στο πλήθος, πλησιάζεις για να αγγίξεις το σανδάλι του και νιώθεις πως είσαι μόνος σου μπροστά στο άγαλμα που έχει ζωντανέψει. Σηκώνεις το βλέμμα ψηλά. Ο χρόνος έχει παγώσει  η ματιά σου συναντάει τη ματιά του Βασιλιά Λεωνίδα. Μεταξύ σας σιωπηλές στιχομυθίες, νιώθεις πράγματα που ποτέ δεν θα μπορέσεις να τα περιγράψεις στους άλλους.

Ύστερα χαμηλώνοντας το κεφάλι και το βλέμμα σου γίνεσαι ξανά μικρός μπροστά σε αυτό το μεγάλο που μόλις έκανες, μικρός όπως ακριβώς πρέπει να είσαι.

Οι περισσότεροι που ζουν έτσι το Σπάρταθλο... ξεσπούν σε κλάματα .. Όμως για όσους δεν το ξέρουν, οι ίδιοι αθλητές έχουν βουρκώσει αρκετές φορές από πιο πριν μέσα στον αγώνα χωρίς να τους δει κανείς, ακόμα και σε κάποια τρεξίματα στη προετοιμασία τους γι αυτό το μεγάλο..Συναισθήματα που κουβαλάνε για πάντα.

H εικόνα του αθλητή που τερμάτισε και έχει ανέβει επάνω στο άγαλμα πανηγυρίζοντας τη προσωπική του νίκη, είναι από τις εικόνες που είχα δει πριν ακόμα αξιωθώ να ζήσω ο ίδιος τερματισμό. Δεν έτρεχα καν αυτές τις αποστάσεις. Πρώτη φορά το έκανα στον τρίτο μου τερματισμό το 2013, είχα υποσχεθεί στη κόρη μου, 4 ετών τότε οτι θα τη σηκώσω ψηλά για να πιάσει το ξίφος του αγάλματος. Την επόμενη το 2014...  επάνω στα συναισθήματα της στιγμής, μου βγήκε μόνο του.. Όμως στις δικές μου εικόνες πρώτα, αλλά και σε συναθλητών, πρόσεξα κάτι που το δικαιολογώ μεν αλλά που δεν μου αρέσει...

Ο αθλητής που τερματίζει πίσω από αυτόν που έχει ανέβει στη βάση του αγάλματος, μερικές φορές μέσα στο χαμό περνάει απαρατήρητος.. Ο κόσμος ακόμα χειροκροτάει τον προηγούμενο, οι φακοί στραμμένοι επάνω στον αθλητή που πάτησε στο άγαλμα.. και ο πίσω ακριβώς από κάτω..σκύβει ευλαβικά στο πόδι, στέφεται με τον κότινο και φεύγει..

Σαν εικόνα κάπου με ενοχλεί, είναι κάτι που έχω κάνει ο ίδιος αλλά  έχει να κάνει και με κάτι πιο βαθύ. Με τον σεβασμό στη προσπάθεια σου... με το να παραμείνεις ταπεινός μέσα από τον άθλο σου, με την Ιδέα του Σπαρτάθλου αλλά και με το σεβασμό στο τερματισμό του συναθλητή σου...που άθελα σου, κλέβεις από εκείνη του τη στιγμή.

Οι εικόνες των αθλητών που τερματίζουν είναι εικόνες που με κάνουν να βουρκώνω, είτε είναι πάνω, είτε στη βάση του αγάλματος. Συγκινούμαι σαν να μην είμαι κι εγώ ένας από αυτούς σαν να μη το έχω ζήσει ποτέ. Δεν ξέρω αν ο ίδιος θα ξανά ανέβω στο άγαλμα..(εδώ δεν ξέρεις αν θα ξανατερματίσεις) αν ξαναγίνει όμως πίσω μου δεν θα ήθελα να υπάρχει κανένας. Νομίζω πάντως πως δεν θα το ξανακάνω. Το άγγιγμα μόνο του...είναι αρκετό.
Μήνες πριν τον αγώνα το είχα και αυτό μέσα μου...

Γιατί τα παραπάνω; Κυρίως με αφορμή μια φωτογραφία που απεικονίζει τη κόρη μου που χωρίς να της έχω πει τίποτα αγγίζει το πόδι του αγάλματος με τον ίδιο τρόπο που οι αθλητές ολοκληρώνουν τον αγώνα τους.. Το μόνο που θυμάμαι από τη στιγμή στη βάση του αγάλματος είναι πως γύρισα κλαίγοντας και της είπα.. τα καταφέραμε.

Άλλη μια φορά η οικογένεια μου δίπλα μου, σε αυτή τη προσωπική αναζήτηση και προσπάθεια.

Φέτος το Σπάρταθλο ήταν διαφορετικό.. Υπήρχε έντονα μια άλλη νοοτροπία γύρω από αυτό, που μέχρι τώρα δεν ταίριαζε με το Σπάρταθλο που εγώ γνώρισα. Φαινόταν από τα προηγούμενα χρόνια πως θα φτάναμε εδώ, φαινόταν από πριν ..φάνηκε πολύ και μέσα στον αγώνα. Επίσης πολλές παρατυπίες. Για μένα, φταίμε το ίδιο Αθλητές και Διοργάνωση και η ευθύνη είναι μεγάλη και για τους δύο.

Κατάφερα και τερμάτισα φέτος, δύσκολα, όμως τα κατάφερα. Ο τερματισμός στο Σπάρταθλο ποτέ δεν είναι σίγουρος όσο γυμνασμένος και αν είσαι. Το ίδιο το Σπάρταθλο το αποδεικνύει κάθε χρονιά.
Είναι σημαντικό στον αγώνα εκτός τη σωματική προετοιμασία να βρεις το τρόπο που θα ανεβάσεις τη ψυχολογία σου όταν χρειαστεί ή να τη διατηρήσεις ψηλά όταν σε παίρνει από κάτω. Μικρές κουβέντες στο στάδιο, συζητήσεις με τους δικούς μου ανθρώπους, κάποιοι συνάδελφοι, άνθρωποι που δεν το γνωρίζουν ήρθαν στο μυαλό μου στις δύσκολες στιγμές που έτρεχα, μαζί με τις άλλες τις δικές μου σκέψεις.
Aνάμεσα σε αυτά και η στάση ζωής κάποιων ανθρώπων... ένα άλλο μήνυμα μιας αθλήτριας που δεν το περίμενα και μίλαγε και αυτό για θετική ενέργεια.. Ήταν πολλά και ήμουν τυχερός που είχα τόσα όμορφα και θετικά ερεθίσματα όλο αυτό το καιρό, που μιλούσαν όλα, για το ίδιο πράγμα.

Νιώθω μαζί με άλλα τυχερός που γνώρισα "όμορφους" και σπουδαίους ανθρώπους που είμασταν κοντά μέσα στον αγώνα ή που με τον τρόπο τους γύρω και έξω από αυτόν ήταν κοντά μου όπου χρειάστηκε να είναι..

Τώρα για τα άλλα τα "μικρά", ανθρώπους και περιστατικά, τα προσπερνάς αδιάφορα ή τα κρατάς την άκρη για να ασχοληθείς μαζί τους πολύ αργότερα και μακριά από αυτό που κάνεις εκείνη τη στιγμή εκεί.

Τα κείμενα μετά από τέτοιους αγώνες συνήθως γίνονται μια πολύ μεγάλη περιγραφή που κουράζει στο τέλος και τον αναγνώστη, κάτι που δεν το θέλω. Αντί για τη περιγραφή του δικού μου αγώνα αντιγράφω αυτό που έγραψα στον λογαριασμό μου στο facebook δυο μέρες μετά, όμως άλλη μια φορά από εδώ σας ευχαριστώ από την καρδιά μου όλους όσους ήσασταν πραγματικά κοντά μου .....

"Είναι λίγη ώρα που επέστρεψα σπίτι.
Ήταν ένα δύσκολο Σπάρταθλο μου είπε ένας ξένος αθλητής, του είπα πως ποτέ το Σπάρταθλο δεν ήταν εύκολο. Συμφώνησε, είχαμε τερματίσει και οι δύο.

Τα συναισθήματα μου έντονα όπως είναι λογικό. Οι σκέψεις μου ακόμα περισσότερο.

Η δεύτερη μέρα του αγώνα ήταν για μένα δύσκολη. Μπήκα στη Σπάρτη περπατώντας και αυτό αργά, "καρφωμένος" στο δρόμο, σκέφτηκα πολλές φορές πως μπορεί να μην τα κατάφερνα φέτος.

Στο δρόμο κάθε φορά που ένας φίλος μου με πέρναγε τον φανταζόμουν να τερματίζει, χαιρόμουν με τη χαρά του. Εικόνες που έχω από τέτοιους φίλους μου με κάνουν να ανατριχιάζω.. Κάποιοι το έτρεξαν ή κατάφεραν για πρώτη τους φορά να τερματίσουν...τους κοίταζα με θαυμασμό.. Στο Σπάρταθλο ξεχνάς ποιος είσαι, αυτό που θαυμάζεις είναι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου.

Συνάντησα όμως και φίλους μου στο δρόμο, που δεν τα κατάφεραν.. κάποιοι από αυτούς με έκαναν να λυγίσω.. όπως στο ίδιο σημείο που πέρσι ανεβαίναμε με έναν Σπαρταθλητή τις τελευταίες ανηφόρες, στο ίδιο σημείο χθες με περίμενε να πει "κουράγιο Γιώργο" και ας είχε σταματήσει ο ίδιος από τη προηγούμενη μέρα...

Έχω βρεθεί σε αυτή τη πλευρά.. όμως με τις -λίγες μπροστά σε άλλους- συμμετοχές μου έχω συμπεράνει πως δεν είναι μόνο ο τερματισμός το Σπάρταθλο, και σίγουρα δεν είναι η πρόκριση ή η γραμμή της αφετηρίας που αρκετοί εκεί το εντοπίζουν.

Είναι αυτά που μόνος σου θα εντοπίσεις μέσα στον αγώνα θα καλλιεργήσεις ή χωρίς ιδιοτέλεια ,θα αφήσεις να σε καλλιεργήσουν και θα δεις ο,τι Σπάρταθλο δεν είναι η φωτογραφία στο πόδι του Βασιλιά ή ένα ακόμα παράσημο στο στήθος.

Πηγαίνοντας στον τερματισμό ήμουν βουρκωμένος μέχρι να συναντηθούν οι ματιές μας με έναν σπουδαίο Σπαρταθλητή που ήταν ανάμεσα στο πλήθος. Συναντιόμαστε μια φορά το χρόνο. Πλησιάσαμε ... αγκαλιαστήκαμε, κλάψαμε σκυμένοι, ξέσπασα σε βουβούς λυγμούς στα χέρια του.. με ένα νεύμα του μου είπε να προχωρήσω στον Βασιλιά . Νομίζω αυτό θα το θυμάμαι για πάντα.

Άξιώθηκα να αγγίξω το άγαλμα ξανά. Αυτό δεν με κάνει καλύτερο από αυτούς που φέτος δεν το κατάφεραν.. Η Ιδέα του Σπαρτάθλου επιβραβεύει άλλες αρετές.

Πρόχειρα κάποιες σκέψεις από τον αγώνα μου, για τα μηνύματα που πήρα, κυρίως για τα ευχαριστώ που οφείλω σε όσους που ακόμη και με τη σκέψη σας μόνο με βοηθήσατε, με κάνατε να νιώσω τόσα πολλά.."