Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Εξαιτίας σου τερμάτισα σήμερα..


Αυτή ήταν η πρώτη κουβέντα που είπα στη Μαρία που με περίμενε άλλη μια φορά να με αγκαλιάσει στον τερματισμό ενός σημαντικού για μένα αγώνα. Πολλές φορές της έχω πεί , "για σένα... , σε ευχαριστώ.." αλλά εκείνος ο αγώνας ήταν ξεχωριστός. Αν η Μαρία δεν ήταν εκεί δεν θα έβγαινε η απόσταση. Αντί για επίδοση και νούμερο στα αποτελέσματα θα έγραφε Did Not Finish. Της χρωστάω τη δύναμη που βρήκα για να κάνω τα δύο τελευταία βήματα επάνω στον τάπητα τερματισμού.


Και δεν ήταν απο τα πανηγυράκια που γίνονται από δω και απο εκεί, ήταν το πανευρωπαϊκό  πρωτάθλημα 100 χιλιομέτρων εκείνη τη χρονιά έγινε στην Ιταλία.

Από την άλλη το  να μην τερματίσεις σε έναν αγώνα είναι κάτι που μια φορά θα συμβεί σε όλους ή έστω, στους πιο πολλούς. Ειδικά σε υπερμαραθωνιους δρόμους....


3 βδομάδες πριν το μεγάλο τρέξιμο έγινε κάτι στη δουλεία μου που αποπροσανατόλισε κάθε μου ενδιαφέρον.Ευτυχώς κράτησε για λίγο αλλιώς θα μου έπαιρνε καιρό να το χωνέψω, αλλά σαν αποτέλεσμα είχε όχι μόνο να διακόψω κάθε μορφή άσκησης αλλά να κάνω οτι ήταν δυνατό να γκρεμίσω ότι είχα χτίσει στη προπόνηση.

Η Μαρία ήταν και σε αυτό δίπλα μου, μη σκας έλεγε και έσκαγε εκείνη. Τελικά το πρόβλημα αποκαταστάθηκε λίγες μέρες πριν τον μεγάλο αγώνα.


Δε γινόταν  και να μην πάω. Το ταξίδι είχε κανονιστεί από καιρό και που αν δεν πήγαινα θα "κρεμούσα" κι άλλους, τους συναθλητές που είμασταν ομάδα. Έτσι όχι με προπόνηση αλλά με ψυχικά αποθέματα και μόνο, μπήκα στον αγώνα μόνο για τον έγκυρο τερματισμό εντός των χρονικών ορίων αντί να κυνηγήσω μια καλύτερη προσωπική επίδοση .Όμως και εδώ δεν πίστευα σε μένα. Από πριν από τα μισά της διαδρομής το σώμα έλεγε, καλά να πάθεις ... και ο τερματισμός άρχισε να φαντάζει λίγο πιο πέρα από εκεί που θα  έφταναν τα χέρια μου αν θα τα τέντωνα. Με τη Μαρία είχαμε κανονίσει σε ποια χιλιόμετρα του αγώνα θα ήταν στο πλάι του δρόμου να μου δώσει ότι μπορεί να χρειαζόμουν. Από πάντα κάπως έτσι το κανονίζουμε.

Στο πρώτο σημείο όμως  που ορίσαμε δεν ήταν εκεί.

Φτου .. σκέφτηκα,  θα πάω κούτσα κούτσα πιο κάτω και μόλις την δω θα σταματήσω..

Λίγα χιλίομετρα πιο κάτω με περίμενε , με είδε πρώτη απο μακρυά και κρατούσε την κάμερα στο χέρι. Βομβαρδισμός σκέψεων.. Τι γίνεται τώρα; Για να φτάσουμε μόνο μέχρι εδώ έγιναν όλα αυτά; Και η Μαρία; Δεν θα στενοχωρεθεί αν τα παρατήσω εδώ; Εκείνη πιστεύει πιο πολύ από μένα όταν λέει "το ΄χουμε". Την έφτασα... ένας αστεϊσμός , θα κάνω άλλα 47 χιλιόμετρα της λέω και θα σταματήσω (τόσα είχαν απομείνει)
Χαμόγελο.. ένα φιλί ένα χάδι και συνέχισα τρέχοντας. Μην τα πολυλέω πέρασα απο μπροστά της άλλες 3 φορές.


Τη σκέψη οτι πονάνε τα πάντα επάνω μου την αντικατέστησε η σκέψη οτι στα επόμενα τραπεζάκια θα ήταν και  η Μαρία εκεί. Την τελευταία φορά πριν πάει στο τέρμα να με περιμένει δεν κρατιόμουν.. Βγήκα για λίγο στην άκρη.. Όχι μόνο δάκρυα.. σχεδόν κλάμα . Αληθινά συναισθήματα. Στο σημείο που δεν μπορείς να κρατήσεις την κίνηση που κάνει το σαγόνι, αυτό το σπαστικό τρέμουλο στις έντονες στιγμές συγκίνησης. "Μάρω μια στροφή ακόμα .. μια στροφή και τερμάτισα.. χάρη σε σένα γαμώτο.. 17 χιλιόμετρα ακόμα δεν είναι τίποτα". Ένα φιλί πάλι, ένα χάδι.. "στο είχα πει οτι το έχουμε", απαντάει. Χωρίζουμε πάλι, ραντεβού στο τέρμα.


Τα καλύτερα χιλιόμετρα του αγώνα. Αέρας, ανάλαφρος , φρέσκος . Ισως και το πιο γρήγορο κομμάτι της κούρσας μου. Έχει βραδιάσει και δεξιά αριστερά στον δρόμο μεγάλα κεριά δείχνουν την κατεύθυνση. Εκείνο το συναίσθημα οτι τα πόδια δεν ακουμπάνε κάτω, σε συνδυασμό με την εικόνα των κεριών στο σκοτάδι..


Βλέπω καποια φώτα μακριά .. ακούω χειροκροτούν αυτούς που είναι μπροστά μου... φτάνω, χειροκροτήματα  τώρα και για μένα. Στη γραμμή επάνω, στην άκρη κάτω απο την αψίδα βλέπω τη Μαρία, το κόκκινο λαμπάκι της κάμερας. Κάποιος με τυλίγει με μία αλουμινοκουβέρτα, ένας άλλος μου περνάει το μετάλλιο...... πονάω ... ρίγος ... γυρίζω στη Μαρία ... εξαιτίας σου τερμάτισα της λέω... 


Το μετάλλιο είναι τώρα στο σπίτι της Μαρίας.. εκείνη το κέρδισε .... της χρωστάω πολλά.


Στη Μαρία και τη κάθε ξεχωριστή Μαρία που μας βοηθάει , μας υποστηρίζει μας κάνει να νιώθουμε μοναδικοί ανάμεσα στο πλήθος στον αγώνα..





4 σχόλια:

Ιορδανίδου Όλγα είπε...

Στην Μαρία και τον σύντροφο που της αξίζει..Πάντα να είστε ευλογημένοι από το δώρο της αγάπης..Να βλέπουν και οι παλαιότεροι και να παίρνουν κουράγιο

Μαρία Δριμή είπε...

Εκπροσωπώντας τις απανταχού Μαρίες, δηλώνω υπερήφανη που αποτελούμε πηγή έμπνευσης στις ευγενείς προσπάθειες των ανδρών αυτής της γης!

ΠΟΔΗΛΑΤΡΗΣ είπε...

Τρεχαλάκη ξέρεις πόσο τυχερός είσαι που έχεις μια τέτοια Μαρία; Στις δικές μου σημαντικές ή μη προσπάθειες δεν είχα ποτέ μια "Μαρία" (ή Μαριο στη δική μου περίπτωση) να μου σταθεί, να μου δώσει κουράγιο και να με βοηθήσει...!
Γι΄αυτό ένα πράγμα έχω μόνο να σου πώ... η κοπέλα αξίζει όλα τα μετάλλια του κόσμου, όλα τα κύπελα και όλη την αγάπη σου.! Τα φιλιά μου και στον τρεχαλάκη και στη Μαρία του!

ΧΡΙΣΤΙΑΝΑ είπε...

Χαίρομαι που διαβάζω τις αναρτήσεις σας, αναρτήσεις που γεμίζουν δύναμη και θάρρος όχι μόνο όσους τρέχουν, αλλά και όσους διανύουν απλά τα χιλιόμετρα της ζωής.
Να είστε καλά και να βρίσκετε τη δύναμη και το κουράγιο να συνεχίζετε την προσπάθεια σας.