9ος δρόμος Δαφνίου.

Το γράφω και στον πρόλογο μου, οτι κάποιες φορές θα μεταφέρω εδω μέσα και παραστάσεις απο μερικούς αγώνες που λαμβάνω κι εγώ μέρος . Η αλήθεια είναι οτι συχνά γίνομαι απο αυτούς που δεν αφήνουν αγώνα γι αγώνα(με ότι αυτό συνεπάγεται) και έτσι έχω εμπειρίες και προσωπική άποψη απο μικρές μέχρι μεγάλες αποστάσεις, και αντίστοιχα το ίδιο απο διάφορες διοργανώσεις

Την προηγούμενη κυριακή λοιπόν έλαβα μέρος στον πρώτο μου αγώνα για το 2008.

Ο περιβόητος δρόμος Δαφνίου. Δεν γνωρίζω γιατί μου βγαίνει έτσι αλλα είναι απο τους αγώνες που το τελευταίο που με νοιάζει εκεί είναι το τί χρόνο θα δείχνει το ρολόι μου μόλις πατήσω το στοπ στον τερματισμό.Κοιτόντας και τις προηγούμενες χρονιές τους άλλους δρομείς, πόσο μάλλον τους γρήγορους δρομείς έβγαλα το συμπέρασμα οτι οι περισσότεροι τρέχουν στο άλσος του Δαφνίου κάτι μεταξύ αγώνα και οργανωμένης προπόνησης-συνάντησης. Το δρομικό αντάμωμα.

Λίγο οτι είναι αρχή του χρόνου, χωρίς να είναι κοντά οι αγωνιστικοί στόχοι στους πιό πολλούς , λίγο η μικρή απόσταση, λίγο καναδύο κιλά που κουβαλάμε ακόμα κάποιοι, απο τα μελομακάρονα των εορτών, λίγο το οικογενειακό ,παρεϊστικο, μή ανταγωνιστικό κλίμα των διοργανωτών, λίγο και το πράσινο του άλσους και ό,τι λίγο ακόμα μπορεί οποιοσδήποτε να σκεφτεί κάνουν τον αγώνα αυτόν μία ευχάριστη αλλαγή παραστάσεων μέσα στην Αθήνα.

Η διαδρομή γνωστή , 4 χιλίομετρα να πάς, 4 να γυρίσεις. Ξεκίνησε ο αγώνας και έβλεπα δρομείς που σχεδόν σε όλους τους αγώνες βρίσκονται στις πρώτες θέσεις, να βρίσκονται πίσω μου, όταν μάλιστα και ο δικός μου ο ρυθμός ήταν σχεδόν ρυθμός χαλαρώματος.Στα πρώτα μέτρα ήδη είχαν σχηματιστεί γκρουπάκια, εκει άρχισαν τα πειράγματα, οι κουβεντούλες, τα σχόλια, γενικά μια κατάσταση όμορφη. Πλησιάζοντας προς το 4ο χιλιόμετρο συναντούσαμε τα παιδιά που επιστρέφανε απο το μισό της διαδρομής. Εκεί άρχισαν τα άλλα πειράγματα, "δώσε μου το χαρτάκι σου, δεν πάει απο δω ο δρόμος κτλ", και όποια άλλη καλοπροαίρετη εξυπνάδα μας ερχόταν στο κεφάλι εκείνη τη στιγμή.Πειράγματα δεχόμουν κι εγώ απο άλλους φίλους μου που συνήθως τους προσπερνάω σε άλλους αγώνες , πειράγματα που μόνο χαμόγελο φέρνανε στα πρόσωπα και αυτού που πείραζει αλλά και του" θύματος" μέσα σε εισαγωγικά.

Για την ιστοριά τερμάτισα κάποια στιγμή κι εγώ τον αγώνα με κάποιους φίλους και φίλες μου που είχαμε καιρό να συναντηθούμε.Η θέση μου στην κατάταξη ήταν πολύ πιο κάτω απο τους πρώτους μισούς και μιλάμε για συμμετοχή σχεδόν 300 ατόμων. Ακόμα θυμάμαι όμως πόσο το απόλαυσα όλο αυτό , τα χαμόγελα, τα πειράγματα, τις ευχές για το νέο έτος με όσους δεν είχαμε ακόμα ανταλλάξει , τα χειροκροτήματα ακόμα και στην τελευταία αθλητρια, και το κλείσιμο της διοργάνωσης με το παίξιμο της φυσαρμόνικας του κυρίου Μάρκου.

Είναι ίσως ο μόνος αγώνας που λαμβάνω μέρος και νιώθω καθαρά στο πετσί μου την έννοια του αθλούμενου. Δεν πιέζεσαι , δεν ζορίζεσαι, απολαμβάνεις μόνο, και ότι ώρα και να τερματίσεις είσαι νικητής.

ο high tech δρομέας

Πάω να τρέξω και τον βλέπω μπροστά μου.


Έτοιμος, αρματωμένος με τον εξοπλισμό του αστροναύτη.


Είναι ο high tech δρομέας.


Το τί κουβαλάει πάνω του δε περιγράφεται. Φαντάζει σούπερ δρομέας με όλο αυτό το πραμολόι πάνω του αλλά με μια πιο προσεκτική ματιά συνήθως βλέπεις τον ίδιο άνθρωπο που αγοράζει το μεγάλο τζιπ για να κινήται στο κέντρο της Αθήνας.Δεν το χρειάζεται εκεί, θα ταλαιπωρηθεί ,αρκεί όμως να τον βλέπουν οι άλλοι.





Ξεκινάω απο κάτω προς τα πάνω.

Έχουμε το τελευταίο μοντέλο αγωνιστικά παπούτσια, άσχετα αν κάποιες φορές δεν είναι και τα κατάλληλα για τα κιλά του ή για το έδαφος που τρέχει.Στο ένα απο αυτά είναι περασμένο το footpod για να μετρήσει την απόσταση που τελικά θα διανύσει.

Προσπερνάμε τις κάλτσες και πάμε στο σορτσάκι ή στο κολάν που και αυτά έχουν φανταχτερό χρώμα και φυσικά την επώνυμη φίρμα κεντημένη πάνω τους.

Το μπλουζάκι τις περισσότερες φορές είναι εφαρμοστό να διαγράφονται οι μύες (;) καθώς και η ζώνη στο στήθος απο το καρδιοσυχνόμετρο .Είναι πολλές οι φορές που ο high tech αθλούμενος δεν στερείται της μπάκας ή του "σωσιβίου " γύρω απο τη μέση του οπότε τα εφαρμοστά τα ξεχνάμε μέχρι να πέσουν τα κιλά εκτός και άν ο ναρκισσισμός βρίσκεται σε πέραν του φυσιολογικού επίπεδα.

Ένα άλλο που έχει πλάκα είναι το υδροδοχείο μέσης στο οποίο εφαρμόζεται της περισσότερες φορές και το κινητό τηλέφωνο!!!. Που πάς με το υδροδοχείο στην πόλη να τρέξεις; και το κινητό ; μη χαθείς στο πάρκο;

Απαραίτητο στον high tech δρομέα έιναι το ρολόι με την οθόνη σε μέγεθος μικρής τηλεόρασης πλάσμα με χίλιες δυο ενδείξεις , με συνδέσεις με δορυφόρους ,με το ΕΚΑΒ , την τροχαία,και πάει λέγοντας ,άχρηστες στην ουσία γι αυτόν που τρέχει το πολύ 7 χιλιόμετρα μόνο για να δούνε οι υπόλοιποι οτι το φοράει.Έχω φίλους που τρέχουν άκόμα με ρολοί με δείκτες και τους χαίρομαι μάλιστα.

Ανεβαίνοντας η ματία μας πέφτει στο mp3 που είναι περασμένο στο ένα μπράτσο και τα ακουστικά που πάνε μέχρι τα αυτιά.Το καπέλο και τα γυαλιά ηλίου κλείνουν την εμφάνιση του σούπερ δρομέα.Μόνο οι μπουκάλες οξυγόνου και το ειδικό σκάφαντρο λείπουν για να αναπνέει ο αθλούμενος καθαρό οξυγόνο

Η παραπάνω περιγραφή δεν φωτογραφίζει όλους όσους διαθέτουν τον παραπάνω εξοπλισμό αλλά μόνο εκείνους που δεν θυμούνται την παροιμία με τα μεταξωτά εσώρουχα .Όλοι μας όλο και κάτι χρησιμοποιούμε απο τα παραπάνω αλλά έχει διαφόρα για ποιόν λόγο το κάνουμε αυτό και γνωρίζουμε το απλό οτι δεν σε κάνει η φίρμα των παπουτσίων σου ή το ρολόι σου γρηγορότερο.

Η συγκέντρωση στην συστηματική προπόνηση σου και στο πρόγραμμα σου σε κάνει καλύτερο στο τρέξιμο. Τώρα αν τα γκατζετάκια δίνουν κίνητρο να βγείς να τρέξεις είναι άλλο θέμα και πάω πάσο.

Ξεκίνημα για φέτος

Πάει ο παλιός ο χρόνος, εδώ και λίγες μέρες διανύουμε το 2008.





Το 2007 έφυγε για μένα με περίπου 3500 χιλίομετρα τρεξίματος, συμμετοχές σε πολλούς αγώνες, απέκτησα νέες εμπειρίες σχετικές με αυτό που αγαπάμε, ήρθαν επιτυχίες και απογοητεύσεις, νέοι φίλοι, άλλοι πάλι έδειξαν πόσο "φίλοι " είναι και πάει λέγοντας.





Χτές έκανα το πρώτο μου τρεξιματάκι για φέτος. Το χρειαζόταν το σώμα και το μυαλό. Πώς τα κατάφερα και ξεγελάστηκα έτσι και έμεινα μια βδομάδα χωρίς να τρέξω δεν το κατάλαβα. Λίγο οι παρέες, λίγο οι γιορτές...


Χτές όμως έτρεξα πολύ ώρα , αργά... απολαυστικά.....


Έφυγαν τα νεύρα, η κακοκεφιά , η νωχελικότητα...





Το πρώτο τρεξιματάκι για φέτος πήγε καλά.





Εύχομαι σε όλους μας καλά χιλιόμετρα, προσωπικές επιτυχίες , νέες εμπειρίες και ότι καλύτερο επίθυμεί ο καθένας μας.





Πάντα γεροί και δυνατοί.. και φέτος.