Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2011

Ανεξίτηλο μελάνι...σε ψυχή και δέρμα

Μερικά πράγματα  είναι τόσο έντονα μέσα σου,τόσο δυνατά, έχουν αφήσει το αποτύπωμα τους πρώτα στη ψυχή σου....και μετά όπου αλλού....

Για μένα τα τατουάζ γενικότερα, δεν είναι μόνο ένα "στολίδι". Είναι  σημάδια, όπως είναι  ένα σημάδι από ένα χειρουργείο, από ένα παλιό χτύπημα, μια ουλή κ.α. Έχουν την ιστορία τους,τη λένε στους  άλλους, τη λένε σε σένα. Σου θυμίζουν κάτι, άλλες φορές μιλάνε από μόνα τους για σένα άλλες όχι. Σημάδια από χτυπήματα με τις δικές τους ιστορίες από μικρές/μεγάλες περιπέτειες έχω από το κεφάλι μέχρι τα πόδια..

Και επιστρέφω στα άλλα σημάδια..σε αυτά που κάνεις από μόνος σου στο κορμί σου. Προσωπικά θεωρώ χαζό να "ζωγραφίσει" κάποιος το δέρμα του μόνο γιατί του αρέσει ένα σχέδιο ή ακολουθώντας μία μόδα.Αυτά περνάνε..  Αυτό που κάνεις για σένα, που έχει την ιστορία του, μπορεί να μην είναι καν ένα όμορφο σχέδιο..είναι για σένα όμως. Είναι πρώτα απ όλα μέσα σου..και μετά πάνω  σου..Και είναι για πάντα.

Πρόσφατα  έκανα επάνω  μου ένα ακόμα σχέδιο. Σχετικό με το τρέξιμο αυτή τη φορά, αυτό της φωτογραφίας. Υπόσχεση στον εαυτό μου  να το κάνω όταν τερματίσω τον μεγάλο αγώνα..υπόσχεση που κράτησα.

Όσο για τη Βασιλική  (ακόμα και εδώ εμπλέκεται!)...  το δείχνει καμαρώνοντας αν τη ρωτήσεις .....  "Βασιλική, πού είναι το παιδάκι που τρέχει;"

Και ο δρομέας του Σπαρτάθλου αμέσως μεταμορφώνεται για τη κόρη μου, στο παιδάκι που ... τρέχει!
Και αυτή του η "διάσταση" μου αρέσει πολύ.