Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Η αποτίμηση μιας αποτυχίας

Σπάρταθλο 2011.
 Έχω ξαναγράψει πως για μένα ο αγώνας του Σπαρτάθλου είναι ο σπουδαιότερος αγώνας υπεραπόστασης που υπάρχει. Πιστεύω επίσης πως το ίδιο ισχύει και για άλλους αθλητές  και όχι μόνο έλληνες. Έχω λάβει μέρος σε μεγάλες διοργανώσεις σε παγκόσμια και πανευρωπαϊκά  πρωταθλήματα , όμως το Σπάρταθλο είναι κάτι άλλο. Πέρσι πρώτη μου συμμετοχή  σε αυτό τον αγώνα είχα γράψει ένα μακροσκελές κείμενο περιγράφοντας  εδω μέσα πώς τον έζησα, κυρίως όμως σκέψεις και συναισθήματα. Φέτος τα πράγματα ήρθαν αλλιώς.. Δεν τερμάτισα.  Το πρώτο μου D.N.F. (τα αρχικα απο τις λέξεις στα αγγλικά που σημαίνουν,  "Δεν Τερμάτισε" )

Τώρα γιατί έγινε αυτό, δεν θα ρίξω φταίξιμο σε άλλους, σε κακές συγκαιρίες και αναποδιές. Περιληπτικά δεν διαχειρίστηκα σωστά το θέμα ξεκούραση πριν από τον αγώνα αλλά και μέσα σε  αυτόν και τα βρήκα μπροστά μου όταν ήρθε η ώρα τους. Έτσι μετά από αρκετές ώρες τρέξιμο, παρέδωσα τον αριθμό μου και  βγήκα, γιατί ακόμα και τώρα  το λέω και το πιστεύω  πως μου ήταν αδύνατο να συνεχίσω. Ο κακός μου εαυτός με λίγα λόγια..  Άμα θέλεις βρίσκεις χίλιους δύο άλλους λόγους ή ανθρώπους να τους φορτώσεις την αποτυχία σου και να δικαιολογηθείς γι αυτή. Τι φταίει όμως ο άλλος και γιατί να το κάνεις αυτό.

Αν ο μαραθώνιος σε κάνει πιο ταπεινό, πόσο μάλλον ο υπερμαραθώνιος, πόσο μάλλον η υπεραπόσταση ... το Σπάρταθλο. Πόσο μάλλον όταν έχεις γνωρίσει και ζήσει εκεί μέσα τον τερματισμό τον προσωπικό άθλο  αλλά και την εγκατάλειψη.  Καλώς η κακώς για τους περισσότερους εκεί μέσα  (όχι όλους), αυτό είναι κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό κάτι παραπέρα από αγώνας, έτσι είναι και για μένα. Η λέξη  αγώνας το αδικεί. Ναι, είναι αγώνας όμως είναι και πολλά περισσότερα..

Δεν θα το παίξω άνετος. Το οτι δεν άγγιξα αυτή τη φορά  το άγαλμα του Λεωνίδα στη Σπάρτη, φυσικά με ταρακούνησε. Ήθελα πολύ να το κάνω φέτος, όπως θέλω να είμαι καλά , να προσπαθώ να τερματίζω, να τερματίσω και άλλες φορές. Φέτος ο ιδιαίτερος λόγος που ήθελα να ολοκληρώσω με επιτυχία τον αγώνα ήταν η παρουσία της μητέρας μου σαν συνοδός υποστήριξης μαζί με τη σύντροφό μου τη Μαρία. 'Εγω της είχα ζητήσει να έρθει. Όχι μόνο επειδή έτρεχε ο γιός της, έτσι και αλλιώς με είδε περήφανη πέρσι να υποκλείνομαι  μέσα στη Σπάρτη να ξεσπάω σε κλάματα χαράς και συγκίνησης.

Αλλά για να ζήσει τον ίδιο τον αγώνα από μέσα. Να δει τη προσπάθεια, τη προσωπική υπέρβαση κάθε αθλητή χωριστά, την επιβολή του μυαλού πάνω στο σώμα τη στιγμή που το σώμα θέλει να σταματήσει. Αθλητές στιβαροί  αγέρωχοι και πιο κάτω οι ίδιοι άνθρωποι κατάκοποι ταλαιπωρημένοι σχεδόν εξαντλημένοι τη νύχτα, στα όρια του να εγκαταλείψουν  αρκετοί από αυτούς, η προσπάθεια στο μεγαλείο της , η υπέρβαση... ο άθλος... Την άλλη μέρα οι ίδιοι άνθρωποι ξανά, στο τερματισμό στη Σπάρτη, σαν να μην έτρεξαν 250 σχεδόν χιλιόμετρα.. "πετάνε" στη θέα του αγάλματος του Λεωνίδα, "λυγίζουν", δάκρυα συγκίνησης, λύτρωσης  στα πρόσωπα τους κυλάνε ασυγκράτητα.. άνδρες κλαίνε..

 Όσα και να γράψω αν δεν το ζήσει ο άλλος δεν μπορεί να καταλάβει τις διαστάσεις αυτών που λέω. Αυτά ήθελα να τα ζήσει η μητέρα μου να τα δει. Όχι για να δει μόνο το γιο της.. Γνωρίζει  τη σημαντικότητα του Σπαρτάθλου για μένα, με έχει δεί να "πέφτω και να σηκώνομαι" σε πολλές φάσεις της ζωής μου, ήθελα να δεί αυτή τη "μεταφορά" μέσα σε έναν αγώνα. Ήταν συμβολικό για μένα να είναι εκεί... Τουλάχιστον προσπάθησα. Δεν τα κατάφερα, όμως με είδε να το παλεύω μέχρι ..να με νικήσει ..

Φυσικά και η Μαρία η γυναίκα μου μαζί, σύντροφος μου,  τα έχουμε ζήσει μαζί  όλα αυτά και γνωρίζει σχεδόν καλύτερα από εμένα το τί βγάζει το μυαλό και το σώμα κάποιου που τρέχει 24 ώρες μέχρι και μιάμιση μέρα ασταμάτητα και γνωρίζει πώς να με κάνει να τα ξεπερνάω. Ειδικά στα ψυχολογικά..

Φέτος  λοιπόν δεν τα κατάφερα. Αυτό από μόνο του μεταφράζεται σαν αποτυχία. Όμως ακόμα και μέσα απο αυτή την έκβαση της προσπάθειας, μπορείς να ωφεληθείς σε πολλά πράγματα. Πρώτα από όλα, το έγραψα και πιο πάνω, προσγειώνεσαι, γίνεσαι ή παραμένεις αν ήσουν, ταπεινός. Αυτή η "ταπεινότητα" είναι για μένα αρετή.  Κάπου διάβαζα πως αποτυχία δεν είναι να μη πετύχεις το στόχο σου, αλλά να μην έχεις στόχους να κυνηγήσεις. Και κάποιος θα πει ωραία όλα αυτά αλλά απλώς μας τα λες για να το κάνεις πιο ελαφρύ το οτι δεν τερμάτισες. Όμως το διάβασες και αυτό πιο πάνω, ταρακουνήθηκα.
Το να εγκαταλείψεις  δεν είναι απόφαση που τη παίρνεις εύκολα. Θες δε θες αυτό θα μείνει μέσα σου..Τώρα, για πόσο καιρό θα είναι εκεί... κανείς δε ξέρει. Κάποιοι λένε πως μένει για πάντα.. Και σε μένα θα μείνει σαν μια ακόμα εμπειρία και αφορμή να προσπαθώ να μη ξανασυμβεί.

Επειδή όμως όλα είναι στο πρόγραμμα, συχνά η απόφαση να μη συνεχίσεις είναι πιο σοφή και πιο υπεύθυνη αποφεύγοντας έτσι κάποιον άλλον κίνδυνο ίσως τραυματισμού ή κάτι άλλο..  'Όπως
μου έχει πεί και ο Αδάμ λέξη προς λέξη : "κάθε σπάρταθλο έχε στο νου σου , είναι διαφορετικός αγώνας. Δε σημαίνει πως επειδή το έκανες τη πρώτη ή κάποια τέλος πάντων  φορά θα το τερματίζεις πάντα."

Και έρχομαι σε αυτό που με έκανε να καταλάβω τι είναι αυτό που λέμε "οικογένεια του Σπαρτάθλου". Φέτος δε τερμάτισα, όμως την άλλη μέρα ήμουν εκεί στο τερματισμό να δω να χειροκροτήσω να συγχαρώ φίλους και γενικά τους συναθλητές που έφτασαν μέχρι εκεί. Πέρσι με περίμεναν φίλοι δικοί μου που είχαν εγκαταλείψει νωρίτερα και στο τερματισμό μου τους είδα να συγκινούνται για μένα.. Φέτος κατάλαβα τι είναι και τι σημαίνει, πόσο σπουδαίο είναι αυτό. Βούρκωσα, δάκρυσα, συγκινήθηκα από πολλούς αθλητές που τερμάτισαν μπροστά μου.
Αγκάλιασα πολύ κόσμο, με αγκάλιασαν και με φίλησαν φίλοι μου ακριβώς λίγο πριν τον τερματισμό τους και αμέσως μετά... αυτός ο αμοιβαίος σεβασμός που βγαίνει μέσα από τέτοιες δοκιμασίες . Η γλώσσα του σώματος που τα λέει όλα. Γελάσαμε μαζί. Οι άνθρωποι που γελάμε μαζί είναι για μένα σημαντικοί.

Θαυμάζοντας τον άθλο, καμαρώνοντας γι αυτόν  ακόμα και δεν είσαι εσύ αυτός που τον κατόρθωσε , χαρούμενος  για τη προσωπική νίκη κάθε αθλητή (πόσο μάλλον αν τον γνωρίζεις προσωπικά ή αν γνωρίζεις από τον ίδιο, "μικρές"δικές του ιστορίες) σαν να είναι κάποιος δικός σου, σαν να είσαι εσύ. Αυτό σημαίνει  οικογένεια του Σπαρτάθλου.

Μέσα σε όλα γνώρισα και άλλους αξιόλογους ανθρώπους και έκανα νέους φίλους, είτε θεατές, είτε αθλητές είτε πληρώματα υποστήριξης ελλήνων και ξένων αθλητών.

Επίσης χάρηκα που με την ευκαιρία του αγώνα συνάντησα φίλους μου και από άλλες χώρες που κάποιους είχα να δω έναν χρόνο, καθώς και έλληνες φίλους που τα πράγματα μας φέρανε να έχουμε μόνο επικοινωνία από μακριά. Ακόμα και φίλους που βλεπόμαστε αρκετά συχνά αλλά η  συγκίνηση  που βρεθήκαμε εκεί, ήταν σαν να είχαμε να βρεθούμε χρόνια.


Πολλά μηνύματα και τηλεφωνήματα τις επόμενες  μέρες για το  τι έγινε, για το δε πειράζει και άλλα ανάλογα, ακόμα και συγχαρητηρίων,  γενικά  όμως σε ένα κλίμα στο οποίο δεν είμαι συνηθισμένος. Σε αυτά ήμουν λίγο αμήχανος, κάποιων ανθρώπων όμως, τα λόγια τους έχουν μείνει με τη καλή έννοια ακόμα μέσα μου, άνθρωποι που έχω εισπράξει την αγάπη τους και δεν έχουν την ανάγκη να δείξουν ποιοι είναι οι ίδιοι ή ποιοι είναι οι κύκλοι τους.


Από το φετινό Σπάρταθλο, έφυγα συγκινημένος. Απέκτησα και έζησα  εμπειρίες που δεν είχα ξαναζήσει κυρίως σε "εσωτερικά" θέματα,  ζορίστηκα μπήκα σε διλήμματα, πήρα αποφάσεις, απογοητεύτηκα, συγκινήθηκα, χάρηκα από άλλο πόστο αυτή τη φορά, έφυγα από εκεί γεμάτος, ίσως λίγο πιο.."σοφός". Αυτή είναι η αποτίμηση αυτού που έκανα εγώ εκεί.