Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010

Ευχίδειος άθλος 2010 ( η συνέχεια..)


Είναι μερικές ιστορίες που όσες φορές και να τις ακούσεις κάθε φορά σε γεμίζουν με τα ίδια συναισθήματα. Ακριβώς όπως με τα παιδιά που ζητάνε να τους διαβάσεις και να τους ξαναδιαβάσεις το αγαπημένο τους παραμύθι.


Για τον Ευχίδα, ποιός ήταν , τί έκανε και γιατί η ιστορία και το πρόσωπο του Ευχίδα ανήκουν για μένα στην παραπάνω κατηγορία το έγραψα πέρσι εδώ : http://trexalaki.blogspot.com/2009/06/blog-post.html , μετά την αναβίωση του άθλου άρα δεν τα επαναλαμβάνω.
Φέτος ο αγώνας ακολούθησε μόνο τη μια φορά από τους Δελφούς μέχρι τις Πλαταιές , με εκκίνηση στις έξι το απόγευμα πράγμα π του έδωσε μια όμορφη γεύση διαφορετικού, αφού ο αγώνας στην ουσία του ήταν νυχτερινός , με τους δρομείς να φτάνουν στις Πλαταιές από τις πρώτες πρωινές ώρες της επομένης μέρας μέχρι πολύ αργότερα.
Η προετοιμασία μου καλή, όχι όσο θα ήθελα αλλά καλή ..δυστυχώς δεν γινότανε όμως να εξασφαλίσω την άδεια που ήθελα ( λίγες μέρες νωρίτερα από τον αγώνα για να αισθάνομαι ξεκούραστος ) και υπήρχε μάλιστα η περίπτωση να μην κατάφερνα να πάω και καθόλου επειδή έπεφτε μέσα στις καλοκαιρινές άδειες συναδέλφων.. Για να μη μείνω σε αυτό ..τελικά, στριμωγμένα μεν , κατάφερα δε, να είμαι και φέτος εκεί.

Ο λόγος δημοσίευσής αυτών των σκέψεων είναι γιατί στην ουσία, εδώ είναι για μένα κάτι σαν τη συνέχεια της περσινής ανάρτησης. Κλείνοντας το περσινό μου κείμενο έγραφα οτι ήμουν σίγουρος οτι την επόμενη χρονιά η διοργάνωση θα ήταν καλύτερη. Και δεν έπεσα έξω. Υπήρξαν και φέτος μικρές ατέλειες ή προβληματάκια ...όμως πολύ μικρά μπροστά στη φετινή επιτυχία του ευχίδείου άθλου. Απο μόνο του όμως το γεγονός οτι ένας άνθρωπος σε πείσμα των εμποδίων που συναντάει κάθε χρόνο ,κάνει κατάθεση ψυχής και διοργανώνει κάθε φορά τον αγώνα - άθλο που ο ίδιος έχει εμπνευστεί , κάθε χρόνο καλύτερο από τη προηγούμενη φορά είναι λόγος να στεκόμαστε δίπλα του και εμείς οι συμμετέχοντες του αγώνα ..να πούμε με τον τρόπο μας ένα μπράβο, ένα ευχαριστώ...

Ο "Ευχίδας γύρισε σπίτι του" και όλους τους δρομείς ακόμα και αυτούς που δεν κατάφεραν να τερματίσουν μέσα στο χρονικό όριο τους περίμεναν εκεί ο Τάκης και η Ρίτσα έχοντας ακόμα και τα παιδιά τους σε διάφορα πόστα μέσα στον αγώνα.

Έρχομαι τώρα στον άλλο λόγο και σημαντικό για μένα που χαρακτηρίζει την ανάρτηση μου, συνέχεια της περσινής. Πέρσι η Βασιλική η κόρη μου ήταν μαζί με τη Μαρία το δικό μου πλήρωμα υποστήριξης στη διαδρομή, αλλά με μια διαφορά. Η Βασιλική ήταν ακόμα στη κοιλιά της μαμάς της. Απο τις λίγες φορές που ρωτάει ο αθλητής τον συνοδό του αν είναι καλά , αν όλα είναι καλά , το αντίθετο από αυτό που συμβαίνει συνήθως δηλαδή Και όταν μου έδωσε ο Τάκης πέρσι το κύπελλο μου, του ζήτησα λίγο χρόνο να ανακοινώσω κι εκεί οτι σε λίγους μήνες θα ερχόταν η Βασιλική...

Φέτος λοιπόν...οι πιο πολλοί την γνωρίζανε τη Βασιλική. Ήθελα όμως να τη δούνε από κοντά όλοι, να καμαρώσω για αυτήν και πάλι. Πράγμα πολύ εύκολο γιατί σχεδόν σε όλους τους μεγάλους μου αγώνες είναι κοντά (είπαμε για όσο ακόμα οι επιλογές της εξαρτιόνται αποκλειστικά από το αυτό που αποφασίζουμε οι γονείς της ) και αντλώ κουράγια και δύναμη απο τη παρουσία της. 107 χιλιόμετρα και σε κάθε σταθμό η κόρη μου. Όταν δεν κοιμόταν έπαιζα λίγο μαζί της ή της λέγανε.."που είναι ο μπαμπάς;" Όταν κοιμόταν μου αρκούσε που την έβλεπα στο καθισματάκι της γαλήνια.

Άλλη μια διαφορά με πέρσι για τα δικά μου για τον αγώνα ήταν οτι εκτός από την Μαρία και τη Βασιλική ήταν στην υποστήριξη μου και η μητέρα μου. Εμπειρία κουραστική αλλά και όμορφη και για εκείνη. Να μείνει άγρυπνη στο αυτοκίνητο , να με εμψυχώνει στους σταθμούς που με περίμεναν , να μου φωνάζει όταν με προσπερνούσαν με το αυτοκίνητο για τον επόμενο σταθμό ή να κρατάει τη Βασιλική όταν με φρόντιζε η Μαρία. Για τη σχέση της μητέρας μου με το τρέξιμο μου θα γράψω άλλη φορά χαίρομαι όμως που την κάνω να καμαρώνει γιατί πριν να μπω σε αυτόν το χώρο είχε περάσει πολλά με μένα.

Σημαντική η παρουσία των εθελοντών στους σταθμούς ανεφοδιασμού που μη ξεχάσω και δεν αναφερθώ, φέτος είχαν από τρόφιμα, σνακς και ποτά οτιδήποτε μπορεί να χρειαστεί ένας αθλητής στη προσπάθεια του να καλύψει μια τόσο μεγάλη απόσταση με τα πόδια. Σημαντική βελτίωση και σε αυτό τον τομέα , συγκρίνοντας με τα περσινά

Στους εθελοντές αυτούς ήταν από γνωστούς γνωστές και άλλους συνάδελφους δρομείς μέχρι το ηλικιωμένο ζευγάρι που κάθε χρόνο στήνουν ένα τραπεζάκι έξω από το σπίτι τους επειδή περνάνε από κει οι αθλητές. Εκεί κάθε φορά κάθομαι κάνω μια στάση για λίγα λεπτά και φεύγοντας ανταλλάζουμε αμοιβαία την ευχή να είμαστε καλά να τα ξαναπούμε και του χρόνου. Εκτός τον αθλητή, τον διοργανωτή και την απόσταση ,χωρίς αυτόν που δίνει ένα ποτήρι νερό στον αθλητή και που τον εμψυχώνει στα δύσκολα , αγώνας δεν υπάρχει. Απλά πράγματα.

Η επίδοση μου δε με άφησε ευχαριστημένο. Στις πρώτες θέσεις μεν αλλά όχι στον χρόνο που ήθελα να βγει Καλά να είμαστε. και όλα καλά. Αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία. Μετά τον τερματισμό κούραση για όλους ,για μένα και τις γυναίκες μου όπως τις λέω χαριτολογώντας . Κοιμήθηκαν λίγη ώρα στο αυτοκίνητο μέχρι που ξημέρωσε ενώ εγώ μαζί με τους υπόλοιπους συναθλητές και θεατές που βρίσκονταν εκεί , περιμέναμε και χειροκροτούσαμε τους αθλητές που τερμάτιζαν στις επόμενες θέσεις.

Πήρα και φέτος κύπελλο. Αυτή τη φορά ανέβηκα να το παραλάβω αγκαλιά με τη Βασιλική, που για μένα το οτι όλοι θα βλέπανε τη κόρη μου ήταν ο λόγος που με έκανε να χαρώ πιο πολύ όταν σκεφτόμουν οτι θα ανέβω κι εγώ στο βάθρο.

Φύγαμε μετά τις απονομές ..αμοιβαία συγχαρητήρια , αμοιβαία ευχαριστώ και αμοιβαία υπόσχεση να είμαστε και του χρόνου όλοι εκεί..